Daj mi czekolady - rozdział 57. + LA.8

Liebster Award #8 od Anusiaka. Dziękuję Kochana ;* ;

1. Jaką rzecz byś zmieniła w swoim życiu?
Szczerze ? Niczego bym nie zmieniła. A cokolwiek mi przyjdzie do głowy to dążę do tego i zmieniam od razu ;).
2. Ulubiona piosenka TW?
Na dzień dzisiejszy ROCKET <3.
3. Jakich ludzi lubisz?
Pogodnych, z dystansem do siebie, konkretnych i wyluzowanych.
4. Największe marzenie?
Nie jest z typu tych "niesamowitych" - Poznać odpowiedniego przedstawiciela płci przeciwnej i prowadzić przy jego boku całkowicie dorosłe życie oraz zwiedzić z nim dużo miejsc na całym świecie.
5. Co byś chciała osiągnąć w życiu?
Chciałabym, żeby ludzie o mnie usłyszeli i docenili.
6. Od czego jesteś uzależniona?
Od muzyki.
7. Który członek TW wizualnie podoba Ci sie najbardziej?
PEroste- Nathan ;), ale Maxem też bym nie pogardziła ;] ...
8. Co w sobie lubisz najbardziej (z wyglądu lub charakteru).
Z wyglądu - bardzo duże oczy (nowo poznane osoby myślą zawsze, że zdziwiona otwieram je tak szeroko, a ja po prostu mam je takie normalne xD), z charakteru - samodzielność, upór i konsekwentność.
9. Jaka jest dla Ciebie wymarzona praca?
Być samą dla siebie szefem - nie mam tu na myśli konkretnej branży, bo chodzi mi kilka pomysłów po główce ;)
10. Gdzie i jak widzisz siebie za 10 lat?
W nowoczesnym apartamentowcu z pięknym widokiem na tętniące życie miasto, z mężem i dzieciaczkiem u boku. O BOŻE - JA JUŻ BĘDĘ MIAŁA WTEDY 29 LAT ?! O nieeee ... To z dwoma dzieciaczkami ... ewentualnie z trzecim w brzuszku ;D.
11. Najgorsza rzecz jaka Ci się w życiu przytrafiła?
To było 1,5 roku temu … - zdrada chłopaka.

***

 

Wyleciałam szybko ze swojego pokoju i podbiegłam do Toma, który stał na korytarzu, trzymając się za twarz, a obok na podłodze leżało przewrócone żelazko podłączone do gniazdka.

- Matko Tom, co się stało ? – podbiegłam do niego – Czemu krzyczałeś ? – chłopak nic się nie odzywał tylko kurczowo trzymał się twarzy i jęczał – Tom ! – przestraszyłam się – Boże, oparzyłeś twarz ?!

Nagle Parker wybuchnął perlistym śmiechem i odsunął ręce od twarzy. – Walnąłem sobie spryskiwaczem z żelazka w oczy.

Popatrzyłam na niego wściekła choć z ulgą. – Wiesz jak mnie wystraszyłeś ?! – krzyknęłam –Rany jaki ty głupi jesteś ! – zdzieliłam go z wierzchu

- Haha słońce … haha nie … denerwuj … się … - mówił przez rechot, ledwo łapiąc powietrze

- Głupek ! – powiedziałam i zostawiłam go na korytarzu, schodząc na dół

- Co tam się stało ? – spytał Siva – Czemu Tom wisnął ?

- Psiknął sobie wodą z żelazka w oczy. Tak to jest jak dziecko bawić się zabawkami nie umie.

- A mówiłem, żeby nauczył się w końcu obsługiwać ten sprzęt ! – wytknął palcem Max

- Poszedł do ciebie, żebyś wyprasowała mu koszulę ? – spytała Nareesha z kuchni

- Tak, ale kazałam mu samemu się tym zająć.

- Mówiłem mu, że z tobą nie będzie gadania i, że sam i taki tak będzie musiał się tym zająć ! – kolejna uwaga George

- Skoro tak mu przepowiadałeś to mogłeś mu od razu pomóc. – usiadłam koło Łysego na kanapie

- A jeszcze czego ! – Max wychylił głowę do schodów na piętro i krzyknął - Niech się nauczy w końcu prasować !

- George zamknij ryj ! – z góry odkrzyknął Tom

- Chłopaki dajcie spokój. – mruknęła Nareesha, nakładając płaszcz w korytarzu

- Kochanie już zmykasz ? – Siva obejrzał się zdziwiony

- Tak. I tak nie mam tu co robić. Cześć Victoria, jak coś to jestem pod telefonem do twojej dyspozycji. Na razie

- Dzięki ! – zdążyłam odkrzyknąć

- Cześć ! – odkrzyknęła reszta chłopaków

- A jej co się stało ? – spytał Siva, gdy dziewczyna zamknęła za sobą ostentacyjnie drzwi, a jego koledzy niczym nie przejmując się, wzruszyli tylko ramionami i wrócili wzrokiem do telewizora – Vicky … ?

- Siva … ? – spytałam tym samym tonem

- Coś się stało Nareeshy na tych zakupach ?

- Nie.

- To czemu tak dziwnie mi odpowiedziała ? – mulat stał na środku, nic nie rozumiejąc aż zrobiło mi się go szkoda. Wstałam z kanapy i przechodząc koło chłopaka rzuciłam;

- Mam ochotę na kawę. – popatrzyłam na Sivę znacząco, a on pokiwał delikatnie głową i poszedł za mną do kuchni

- Więc o co chodzi ? – spytał, gdy byliśmy sami w pomieszczeniu – Bo ty coś wiesz.

- Może po prostu za mało czasu ostatnio poświęcasz dla Nareeshy i stara się przypomnieć o sobie ? – ustałam naprzeciwko niego, podnosząc wzrok, by spojrzeć w oczy wysokiemu chłopakowi

- Ale jak to ? – ściągnął brwi – Przecież widzimy się prawie codziennie.

- Siva – westchnęłam – A jak te wasze spotkania wyglądają ? Cały czas siedzicie z chłopakami. Kiedy ostatni raz wziąłeś ją na romantyczną kolację do restauracji ? Albo kiedy wyjechaliście razem tylko we dwójkę chociaż na weekend ?

Chłopak zamyślił się. – Może masz rację …

- Po prostu zadbaj o nią i daj jej poczuć jak bardzo ją kochasz. – uśmiechnęłam się

- Dzięki Vicky. – Siva odwzajemnił gest i przytulił mnie – Wyjeżdżam w czwartek do rodziny. W takim razie już wiem kto mi będzie towarzyszył. – puścił oko

- Będzie szczęśliwa. – uśmiechnęłam się i wróciłam do salonu zadowolona, że udało mi się pomóc

- Wychodzę. – Siva oświadczył po chwili, nakładając płaszcz w przedpokoju

- Gdzie lecisz ? – pytali chłopaki

- Do sklepu może ?

- Nie. Do Nareeshy.

- Znowu ?!

- Przecież ona tu była zaledwie 5 minut temu !

- Stary, ogarnij się !

- Nie wiecie o co chodzi. – machnął uśmiechnięty ręką i wyszedł z domu, a ja usiadłam z powrotem na sofie

- Vicky, ty oczywiście nie masz nic wspólnego z nagłym ulotnieniem się Sivy ?

- Oczywiście, że nie, Max. – wyszczerzyłam się

- Jesteś głodna ?

- Pogięło ?! – wypsnęło mi się – Znaczy nie. – poprawiłam się z niewinnym uśmiechem – Z Nareeshą jadłyśmy i jestem pełna. W ogóle, która to godzina ? – spojrzałam na zegarek, który wskazywał koło g.21 – Wybaczcie panowie, ale nie posiedzę dziś z wami, bo jestem śpiąca.

- Ej Vicky …

- Jay, ja dzisiaj i tak ledwo wstałam o 7, po wczorajszej posiadówie do 1.w nocy. Wy sobie śpicie potem do południa, a ja od rana tyram. Dobranoc.

- Dobranoc. – Loczek westchnął, a Max zapytał, machając brwiami;

- Może zaśpiewać ci jakąś kołysankę albo utulić cię do snu ?

- Dziękuję, duża dziewczynka ze mnie. – wystawiłam do niego język, a George tylko zamruczał;

- Jeszcze bardziej mnie to podnieciło.

- Wiesz co, Maxiu ? – przybrałam troskliwy ton i pogłaskałam go po głowie – Znajdź sobie wreszcie jakaś pannę, której będziesz mógł śpiewać kołysanki na dobranoc i pieśni powitalne na dzień dobry.

Jay roześmiał się – Ale ci dowaliła. - a ja puściłam oko i poszłam na górę, nie czekając na odpowiedź Łysego. Idąc do swojego pokoju minęłam na korytarzu Toma. Prasującego Toma. Wyszczerzyłam się do bardzo skupionego i pochłoniętego pracą chłopaka;

- Dobrze ci idzie.

- Nigdy więcej nie będę się mordował z tą koszulą. – wycedził przez zęby

- A co, myślisz, że Kelsey będzie ci prasowała ? – prychnęłam za co oberwało mi się lodowatym spojrzeniem od Parkera i wolałam się ewakuować – Dobranoc słońce. – dałam mu buziaka w policzek

- Komu dobranoc temu dobranoc. – mruknął, a ja w duszy, śmiejąc się poszłam do siebie, myśląc „Kocham tych wariatów.”

~~

Obudziłam się przed dzwonkiem budzika. Byłam bardzo wypoczęta, a na dodatek Nathan wracał tego dnia do domu z Gloucester. Łiii ! Uśmiech sam wystąpił na mojej twarzy. Przeciągnęłam się ze wszystkich sił, a następnie podniosłam się pełna zapału, witając nowy dzień. Poszłam do łazienki, by się ogarnąć. W czasie porannej toalety i ubierania, myślałam o planach pracy w „EandJ”. Miałam nadzorować dekorację w lokalu, którą mieli zaczynać robić wybrani do tego ludzi. Rano miałam przekazać im projekty, a pod koniec swoich godzin pracy pójść sprawdzić jak to wyszło. Byłam bardzo podekscytowana !

Makijaż gotowy, kok gładki zrobiony, Wiktoria ubrana – schodzę na dół. Dobry humor sprzyjał mi od pierwszych minut zbudzenia się.

Oczywiście wszyscy jeszcze spali, więc zjadłam samotne śniadanie, a następnie ruszyłam do „EandJ”. W pracy już przy wejściu zaczepiła mnie grupka ludzi;

- Przepraszamy, pani Victoria Minc ? – patrzyłam na nich podejrzliwie, upewniając się czy aby nie byli dziennikarzami

- O co chodzi ?

- Czekamy na wytyczne i projekty od pani. Jesteśmy od dekoracji sali na bankiet. – odpowiedziała pewna blondynka. Uśmiechnęłam się z ulgi i wyjęłam z torebki wszelkie zapiski.

- Tu wszystko jest dokładnie napisane. Zaczynając od wszelkich wymiarów po konkretne odcienie. – podałam im projekty i wytłumaczyłam im mimo wszystko jak ma co wyglądać. – Ale na pewno wiecie o co chodzi ? – spytałam na sam koniec

- Tak, tak. – pomachali głowami – Wszystko jasne.

- W takim razie wpadnę do was ok.g.15 i zobaczę jak wam idzie. – uprzedziłam

- Oczywiście.

Ok, jedna sprawa załatwiona. Szłam następnie do swojego gabinetu, ale nie doszłam, bo złapała mnie Rebecca;

- Vicky, Vicky !

- Tak ? – odwróciłam się do niej

- Słuchaj nie mogę załatwić jeszcze jednego głośnika. Masz pomysł skąd go mogę wziąć ?

- Rebecca nie mam pojęcia. – westchnęłam – Nie wiem. Sprawdziłaś wypożyczalnie ?

- Tak, ale mam tylko parę z nich, bo reszta miała o innych mocach, które nam nie pasują.

- Nie wiem … - powtórzyłam – A ze studia byś nie mogła wziąć ? Pogadaj z Olivierem.

- Że też ja na to nie wpadłam. – pacnęła się w czoło – Dzięki Victoria. – już miała odchodzić, ale jeszcze spytała – A jak u ciebie przygotowania ?

- Na razie dobrze. Właśnie ludzie będą dziś dekorować salę. Zobaczymy jak to będzie wyglądało. A teraz muszę wziąć się za statystyki i wydatki ... Właśnie! Podrzuć mi potem kwotę, którą musimy wydać na zaproszonych gości.

- Oj trochę to potrwa zanim każdego opiszę.

- Dobra Rebecca – machnęłam ręką – Nie musi być dokładnie ile dla kogo kasy przeznaczamy. Po prostu daj mi na papierze łączną sumę wydatków, ok ? Szczerze mówiąc nawet nie chce mi się patrzeć kto ile chce kasy …

- Ok, to jak załatwię sprawę z Olivierem to wpadnę do ciebie.

- Czekam. – uśmiechnęłam się i każda z nas poszła w swoją stronę. Ja w końcu weszłam do gabinetu. Od rana było ciekawie i nie wiało nudą. Usiadłam na fotelu i zaczęłam wszystko sporządzać i obliczać. Po paru minutach zadzwonił do mnie telefon. Pogrążona w pracy odebrałam; - Słucham

- Och jak oficjalnie i bez emocji, czyżby moja pracoholiczka siedziała już w pracy ?

- Nathan ja cię kiedyś zdzielę. – mruknęłam – Ile razy mam tobie powtarzać, że nie jestem pracoholiczką ? A poza tym, żeby zarobić na życie to trzeba od wczesnych godzin siedzieć w pracy i zasuwać.

- Jakaś aluzja ?

- Żadna.

- To dobrze. Dzwonię, żeby ci powiedzieć, że będę jakoś po południu w domu.

- A konkretnie ?

- Nie wiem.

- Ok, ok i tak będę czekała przecież. – uśmiechnęłam się

- Mam taką cichą nadzieję.

Do gabinetu wparowała Rebecca z kartką w ręku. Spojrzałam na nią.

- Przepraszam Nath, ale muszę kończyć. Będę czekała i spokojnej drogi.

- Rozumiem. W takim razie do zobaczenia. Pa.

- Pa. – odłożyłam telefon

- Podliczyłam wszystko i wyszło mi tyle. – Rebecca podała mi kartkę z niezłą sumką, aż postawiłam oczy

- Chyba żartujesz …

- Nie.

- Ale to jest za dużo. – spojrzałam na nią

- Nic na to nie poradzę. – dziewczyna chciała już wychodzić

- Stój ! – podniosłam się – Nie mogę dać ci tyle kasy.

- Czemu niby ?

- Bo ta sumka jest zbyt duża. Sama ograniczałam się z dekoracją i szłam po najmniejszej linii oporu i nie brałam najdroższych materiałów i dodatków.

- Przecież i tak to nie idzie z naszej kieszeni. – wzruszyła ramionami

Zaczęłam denerwować się z powodu jej nonszalancji. – Ale z pieniędzy firmowych, naszego budżetu i oszczędności ! – podniosłam głos

- Daj spokój. – skrzywiła się – Po prostu zatwierdź to, postaw swój podpis i zanieś do Towna.

- Nie podpiszę tego. – powiedziałam ostro

- Victoria o co ci chodzi ? – Rebecca założyła ręce na piersiach

- O to, że za dużo kasy chcesz wywalić i Olivier i taki tak tego nie zatwierdzi ! Sama słyszałaś jak mówił nam, żebyśmy nie szalały !   

- To przepraszam, co mam zrobić ?

- Ponegocjuj coś albo usuń niektóre pozycje.

- Mam … mam się targować ?!

- Nazywaj to sobie jak chcesz.

- Przesadzasz Victoria ! – obruszyła się, a mi ciśnienie podskoczyło

- Nie podpiszę tego Rebecca ! Chyba, że zmniejszysz wydatki ! – krzyknęłam w końcu i ostentacyjnie położyłam jej kartkę na biurku. Spojrzała na mnie niezadowolonym wzrokiem, wzięła papier i wyszła z gabinetu, trzaskając drzwiami. Usiadłam na fotelu, westchnęłam i schowałam twarz w dłoniach. Co się dzieje … Dzwonek kolejnego telefonu. Głęboki wdech i odebrałam. Okazało się, że to ta dziewczyna – przewodnicząca dekoracji, dopytywała się o kilka rzeczy. Odpowiedziałam jej na wszystko, ale nie to, żeby na projekcie, który dostała miała to napisane i nie to, żebym jej mówiła to przed wyjściem … Odłożyłam telefon i zadałam sobie pytanie; czy ludzie w tym dniu byli tak irytujący czy to może ja byłam nieznośna ? Whatever …

Po skończonej papierkowej robocie mogłam już iść do domu, ale chciałam jeszcze zajść przecież do klubu zobaczyć jak szło dekorowanie. Ubrałam się i wyszłam z „EandJ”. Rebecci nie widziałam już do końca pracy. Miałam nadzieję, że na następny dzień zmieni swoje plany, bo naprawdę jej kwota była o wiele za duża od przewidzianej. Rozumiałam, że dziewczyna chciała się wykazać, bo od tego w pewnym stopniu zależał jej awans, ale … Ale bez przesady … Nie kosztem firmy i to dosłownie. Olivier poza tym wściekłby się nieźle widząc tą sumkę …

Głównie na podobnych przemyśleniach zajęła mi droga do lokalu. Weszłam do środka i się załamałam podwójnie. Podeszłam do tej „odpowiedzialnej” dziewczyny.

- Co to ma być ? – spytałam, rozglądając się

- Właśnie tak trochę pomyślałam sobie, że można by dodać parę rzeczy … - odpowiedziała mi, a ja spojrzałam na nią dużymi oczami. Stała z uśmiechem.

- Słucham ?! – wyjechałam do niej

- Dodałam parę rzeczy … - uśmiech już jej zniknął

Czy ktoś cię o to prosił do cholery ?! pomyślałam. – Tak miała pani na projekcie ?! – powiedziałam jednak

- Nie …

- To dlaczego się do niego nie stosujesz ?! – już nie patrzyłam na formy grzecznościowe, bo wkurzenie sięgnęło apogeum – Przecież to wszystko nie tak ma wyglądać !

- Jest pewne podobieństwo …

- Przepraszam, gdzie masz w projekcie czerwone zasłonki ?! Albo jakiś biały puch na stolikach ?! – wpatrywałam się wściekła w blondynę, która milczała – Proszę mi to wszystko zmienić tak jak powinno być. – powiedziałam twardo – Jutro wrócę tu i chcę widzieć odzwierciedlenie projektu. A wszelkie pomysły nowe mogłaś mi przedstawić rano, to byśmy je sobie uzgodniły i przedyskutowały, a nie zrobiłaś to w taki sposób. – spojrzałam na nią srogo i na nic więcej nie czekając wyszłam.

Zimny wiatr dał po oczach. Dobrze. Mogłam odetchnąć głęboko i uspokoić się. Wszystko było nie tak. A bankiet był już pojutrze. „Oddychaj Wiktoria, wszystko się uda. Pozytywne myślenie.” – próbowałam się pocieszyć i nie denerwować. Znowu usłyszałam dzwonek komórki. Wyjęłam ją z płaszcza.

- Co tam Jay ?

- No gdzie ty jesteś ?! Już obiad zaraz zimny będzie.

Wzięłam się za czoło. – Już idę. Musiałam coś jeszcze załatwić. – na dodatek zapomniałam uprzedzić współlokatorów, że będę później – Najwyżej sobie odgrzeję.

- Dobra, śmigusiem do domu !

- Tak jest. – rozłączyłam się. Szłam do domu niepocieszona. Szczerze mówiąc ? Miałam ochotę, żeby ten dzień już się zakończył …

Weszłam do domu bez słowa, odwiesiłam płaszcz i zdjęłam buty.

- Vicky ? – z kuchni zajrzał Siva

- Ta dam. – uniosłam brew, ironizując

- Coś się stało ?

- Oprócz tego, ze wszyscy dzisiaj wystawiają na próbę moją cierpliwość to nie. – weszłam do niego do kuchni

- O co chodzi słońce ? – spytał Tom, jedząc przy stole

- O ten głupi bankiet. – wzięłam talerz z suszarki – Nic nie idzie jak trzeba, a on już za 2 dni. – zaczęłam nakładać sobie spaghetti

- Co nie idzie ? – spytał mulat

- Komuś trzeba dokopać ?

- Tak Tom. Najlepiej każdemu, a na końcu mi samej. – burknęłam i usiadłam do Parkera – Ludzie zajmujący się dekoracją w ogóle jakieś pierdoły wymyślają i bez ustalania ze mną rządzą się i dekorują jak chcą, Rebecca szaleje z budżetem i nie pasuje jej to, że musi zmniejszyć wydatki o znaczny procent … - westchnęłam i włożyłam do ust pierwszą porcję obiadu do jedzenia. – Mm dobre. Kto dziś robił ? – spojrzałam na talerz z pełnymi ustami

- Jay i spółka.

- Dobra robota. – uśmiechnęłam się do dumnie siedzących Sivy i Toma

- Nie przejmuj się Victoria, jutro wszystko już będzie ok.

- Mam nadzieję Siva, bo jak nie to dam plamę i to na cały Londyn.

- A zmieniając temat na przyjemniejszy … - uśmiechnął się Parker – Nathan mówił ci może o której przyjeżdża dzisiaj ?

- Nie. Nic nie wiem.

- Tylko się jeszcze bardziej przez to nie denerwuj ! – zaznaczył Tom, a ja spojrzałam na niego spod byka. Po skończonym obiedzie poszłam przebrać się w wygodniejsze rzeczy, rozpuściłam koka przez co miałam delikatne, długie, ombre fale i wróciłam na dół.

 

 

Cała w nerwach usiadłam w salonie na kanapie, podkulając nogi i patrząc w dal. Czekałam na Nathana. Tyle, że miałam świadomość, że będę musiała poruszyć temat wyjazdu The Wanted do Stanów, a wiedziałam, że to zapewne równało się z ostrą, Nathanowską kłótnią. Przecież wiedziałam, że obydwoje mieliśmy trudne charakterki. No, ale cóż. Sam tego chciał …

- Victoria ?

Zero reakcji z mojej strony.

- Vicky ?

- Mm ? – mruknęłam w końcu, nie przenosząc wzroku na Maxa

- Co ty taka cicha siedzisz ? Coś cię boli ? Coś nie tak ?

- Skupiona jestem po prostu ! – wypaliłam zapatrzona w dal

- Skupiona – powtórzył George – A. … To z jakiej przyczyny ?

- Z okazji zbliżającej się konfrontacji z Nathanem.

- Ale jak to ? Nie cieszysz się, że przyjeżdża ?

- Cieszę się. Oczywiście, że się cieszę. Nie widać ? – mówiłam monotonnie, patrząc przed siebie

- Powiedzmy, że tym razem inaczej pokazujesz swoją radość. – skomentował

- Max – przeniosłam gwałtownie wzrok na obok stojącego chłopaka jak nawiedzona – Daj mi czekolady.

- Co ? – uśmiechnął się kącikiem ust – Chcesz czekolady ?

- A czy ja niewyraźnie powiedziałam ?! Daj mi tej cholernej czekolady, bo wybuchnę zaraz !

- Z całą przyjemnością już ci ją niosę. – George uśmiechnął się szeroko i poszedł do kuchni, by po chwili wrócić w ręku z całą tabliczką. Podał mi. – Smacznego.

- Dzięki. – prychnęłam i wzięłam ją od niego. Byłam tak wściekła za cały dzień pracy, że już mi było wszystko obojętne i rozpoczęłam czekoladę, nie zastanawiając się nad tym dłużej.

- A może chciałabyś ukoić swoje nerwy i po prostu coś ugotować ? … Ewentualnie upiec ? – spojrzałam na Maxa z miną „Bitch, please” i na jego oczach ugryzłam reklamowo kawałek czekolady – Ok, to chyba znaczy nie. – westchnął, wzruszył ramionami i zostawił mnie samą w salonie. Usiadłam na kanapie po turecku i na kolanach położyłam sobie czekoladę. Delektowałam się nią ile się dało. Przez kwadrans. Zjadłam połowę i już wkładałam kolejny kawałek do ust, gdy usłyszałam otwieranie drzwi wejściowych i wołanie radosne Nathana;

- Hej !

Szybkim ruchem odrzuciłam czekoladę i pobiegłam do korytarza. – Cześć ! – uśmiechnęliśmy się szeroko na swój widok i wtuliłam się do niego. Po chwili podniosłam głowę. – W końcu.

- Już nie mogłem się doczekać. – pocałował mnie czule, a ja oddawałam pocałunki z przyzwoitym zaangażowaniem. Po chwili oderwaliśmy się od siebie. – Mmm, gdybym cię nie znał to bym powiedział, że pachniesz czekoladą. – popatrzył mi w oczy, a ja uśmiechnęłam się nadal nie wypuszczając go z objęć. – Vicky ? – rozpromienił się – Jadłaś czekoladę ?

- Już pół tabliczki poszło do brzucha w kwadrans. Zaraz pójdzie drugie pół. – wyszczerzyłam się

- O proszę ! – Nathan bardzo ucieszył się i jeszcze raz wpił się w moje usta

- Jesteś głodny ? – spytałam po czułościach

- Nie, przed wyjazdem mama wepchała we mnie tonę jedzenia.

- Serio ? – spojrzałam na jego brzuch – Nie widać.

- Wariatka – roześmiał się. Dałam mu zdjąć płaszcz i buty, i weszliśmy objęci do salonu. Od razu zeszła do nas reszta. Przywitali się z kolegą i usiedliśmy na kanapach.

- Udany wyjazd ? – spytałam

- Tak. Zresztą wczoraj ci mówiłem. – wziął mnie za rękę - Przepraszam, ale muszę pobudzić się i iść wziąć zimny prysznic, bo coś mnie droga zamuliła. Zaraz do was zejdę. – przysłonił twarz ręką, dał mi buziaka i poszedł na górę

O nie Wiktoria ! Musisz iść i pogadać z Nathanem sam na sam o dręczącej cię sprawie. Nie czekaj aż on zejdzie z powrotem. To musi być rozmowa bez świadków. A raczej kłótnia bez świadków, żeby nikomu krzywda się nie stała. – myślałam. Poszłam zatem za moment na górę z bardzo mocno bijącym sercem. Szłam powoli do pokoju Sykesa, ale już go tam nie było. Poszedł od razu do łazienki. Okeeeeyyy. Usiadłam na jego łóżku naprzeciwko drzwi.

- To sobie poczekam na ciebie. – mruknęłam zdenerwowana, przypominając sobie, że zataił przede mną tak ważną sprawę, a na dodatek przypomniały się nerwy z całego dnia z pracy, co spowodowało, że krew zaczęła krążyć o wiele szybciej, a puls był bardzo wyczuwalny …

 

 

Cześć Kwiatuszki :) ! A wiem, że uwielbiacie zakończenia w takich momentach, nie musicie mnie uświadamiać jaka jestem okropna :D, ale muszę jeszcze przyjąć dobrą taktykę danej rozmowy Natha i Wiki ;). Przechytrzyłam Was ! – Tomson ani się nie oparzył, ani nie zrzucił na stopę żelazka, ani nie przypalił koszuli jak obstawiałyście :P.

Gardło chyba odpuściło, bo już tylko momentami daje o sobie znać, ale zatoki są załatwione i to nieźle. Przez co mam głos taki, a nie inny. Ugh.

Ściskam ! :*

PS muszę się pochwalić - wczoraj padła rekordowa liczba odwiedzin bloga ... PONAD 800 w ciągu jednej niedzieli !!! Czujecie to ;] ?