Dwa nieposkromione charakterki - rozdział 45.

- Mogę już iść do pracy, słyszałeś ? – wyszłam uradowana z gabinetu lekarskiego
- Ale masz nadal jeść, brać tabletki i oszczędzać siebie, słyszałaś ? – Nathan mówił tym samym tonem co ja
- Oj słyszałam. A tam – machnęłam ręką – Najważniejsze, że mogę wrócić do „EandJ”. –
- Ja ci zaraz dam „a tam” ! Słyszałaś co mówił lekarz ?! Masz dobrze się odżywiać. –
- Przecież przytyłam 1kg .-
- No hoho zaszalałaś. To jest bardzo dużo ! –
- Przestań ! – zaczęłam się na niego wkurzać
- Nie bulwersuj się tak. Złość piękności szkodzi. – wyszczerzył się i objął mnie ramieniem
- Mi już nie zaszkodzi. – prychnęłam

Nathan wybuchnął śmiechem, mocniej ścisnął mnie w talii i ruszyliśmy w stronę domu.

- Heeeej – krzyknęliśmy od wejścia

- Cześć ! – odkrzyknęli wszyscy domownicy
- No co tak długo ? – z kuchni wyszedł Jay, wycierając ręce w szmatkę – Vicky zrobiłem ci kotlety sojowe. –
- Ok, dzięki. –

Nathan zdjął mi płaszcz, a ja udałam się do łazienki umyć ręce.

- W ogóle jak ja ci się Jay odwdzięczę ? Gotujesz dla mnie same pyszności … to znaczy odgrzewasz najpyszniejsze mrożonki. – spojrzałam w lustro, poprawiając włosy
- Victoria chciałbym się przypomnieć, że wczoraj to ja na zmianę z Sivą robiłem za kucharza. – o framugę łazienkowych drzwi oparł się Max, zakładając ręce – Może dla nas też jakaś nagroda by się znalazła … ? Znaczy dla Sivy to nie potrzeba. – poprawił się od razu – Ale ja nie pogardziłbym. – pomachał brwiami
- Max, jesteś niemożliwy. – zaśmiałam się i przechodząc obok Łysolka poklepałam go po umięśnionym ramieniu

Zaszłam do kuchni. Na talerzu miałam kolorową bombę witaminową na obiad. Chłopaki naprawdę starali się pomóc i codziennie po kilka razy gotowali mi i odgrzewali przeróżne rzeczy. Jadłam wszystko po trochu nawet z tego względu, żeby żadnego nie urazić, widząc ile serca wkładali w przygotowania dla mnie posiłku.

- Co powiedział lekarz ? – wszedł do kuchni Siva
- Ogólnie w porządku. – wyjęłam z szuflady widelec
- A szczegółowo ? – spytał Max
- Nooo … -
- Jeszcze lipa – wszedł Nathan i nalał sobie wody – Czekamy na wyniki badań krwi, ale lekarz dał do zrozumienia, że szału nie będzie. –
- Ale ogólnie jest dobrze. – zacięcie powtórzyłam
- Jeszcze do dobra to brakuje. – powiedział Nathan i poszedł do siebie na górę
- A tego co ugryzło ? – wskazał za kolegą Tom

Wzruszyłam ramieniem i wzięłam się za jedzenie kiedy Jay oświadczył;

- Zmykam ja do Lisy. –
- ZNOWU ?! – krzyknęliśmy chórem
Loczek trochę się speszył.
- No co ? – uśmiechnął się nieśmiało
- Od przedwczoraj kiedy pogodziłeś się z Lisą co chwila do niej jeździsz. – przypomniałam
- Albo dzwonisz do niej. – odezwał się Max
- Albo mówisz o niej. – przytaknął Siva
- Albo gadasz przez sen o niej. – zakończył Tom

Chwila ciszy, bo Jay przeleciał po nas wszystkich wzrokiem i nie wiedział co powiedzieć, więc palnął w końcu;

- Parker ty milcz lepiej dobrze ? Ty też nie jesteś lepszy. Tylko Kelsey to, Kelsey tamto. –
- O matko – wzięłam się za czoło, wzdychając, bo tak jak myślałam Jay z Tomem zaczęli po chwili licytować się, które dziewczyna jest lepsza

Uniosłam z powrotem głowę.

- Lisa ma przynajmniej dystans do siebie. –
- A Kelsey jest doprawdy urocza. –
- Chłopaki błagam … - powiedziałam cicho
- Lisa to naprawdę –
- Cicho bądźcie ! – krzyknęłam ze śmiechem
Zamilkli i popatrzyli na mnie.
- Jeju, to zaproście Kelsey i Lisę na kolację i nie będziecie mieli problemu, bo wszyscy się poznają. –
- I Młoda ma rację. – kiwnął głową Max
- A dziękuję bardzo. To był doprawdy iście kreatywny pomysł, na który tylko ja mogłam wpaść. – zironizowałam, machając teatralnie rzęsami
- Dobra, to ja pogadam dziś z Kelsey. –
- A ja z moją Lisą. –
- TWOJĄ Lisą ?! – postawiłam oczy na Jaya
- Nnnnnooo tak … -
- Ale świnia ! Czemu nie mówiłeś, że jesteście razem ?! – wybuchnęłam radością – Z kolei z niej też niezłe ziółko, bo zamknęła się i nie pochwaliła wczoraj przez telefon ! –
- Bo to na razie między nami miało zostać. – Jay podrapał się po głowie
- Uhhh będzie trzeba to uczcić. – zatarł ręce Siva
- Czemu nie – dodał Tom

Do kuchni wrócił Nathan i niepoinformowany o nowym temacie został przy starym i oznajmił mi;

- Olivier będzie zdziwiony, że jutro zobaczy cię w pracy. –
- Nie będzie. –
- Jak to ? –
Wgapiłam się w brukselkę na talerzu.
- Victoria … - grożący ton Nathana
- Dobra, zadzwoniłam do niego. – walnęłam prosto z mostu
- Niech zgadnę … już przed wyjściem do lekarza, prawda ? – oparł się o stół naprzeciwko, szukając mojego spojrzenia
- Prawda … -

Zdenerwował się trochę.
- I nawet gdyby lekarz powiedział, że nie możesz jeszcze wychodzić z domu to i tak byś poszła prawda ? –
Przygryzłam tylko wargę, przybierając oczy kota ze Shreka.
- Victoria ! – chłopak na dobre się wkurzył
- Mówiłam ci czemu chcę wrócić do pracy. – zaczęłam się bronić i podniosłam głos – Rozmawialiśmy już o tym i nie krzycz na mnie, dobrze ?! –
- Ej, wiecie, że za 2,5 tygodnia święta ? –
- TOM !! – krzyknęliśmy obydwoje na Parkera, który stał przy kalendarzu
- No co ? – zrobił minę zbitego psa
- Nie widzisz, że rozmawiamy ?! –
- Raczej kłócicie się, Nathan … -
- Nieważne – przewrócił oczami
- Chyba dobrze, że dziewczyna jest ambitna i chce wrócić do pracy, nie ? –
- Nie ! –

Widząc zdenerwowanego Nathana musiałam zaalarmować;

- Dzięki Tom, ale sama to dalej wyjaśnię … Nath – zwróciłam się do chłopaka – Przecież doktor pozwolił mi już normalnie funkcjonować. Prawie. – poprawiłam się przez spojrzenie spod byka Sykesa – Będę na siebie uważała. –
- Ale tu nie chodzi o to Victoria. –

Zgłupiałam. Facepalm.

- To o co ? –
- O twoją wieczną samowolkę. Zawsze sama podejmujesz decyzje, o których dowiaduję się na końcu. Poza tym nie myślisz o swoim dobru. –
- Od pierwszego spotkania i od pierwszej naszej rozmowy wiedziałeś, że mam trudny charakter. –
- To nie jest żadne wytłumaczenie. – kręcił głową
- Od zawsze byłam samodzielna i starałam się sama za siebie odpowiadać i załatwiać swoje sprawy bez wdrążania do tego innych osób. –

Nathan patrzył na mnie uważnie.

- I nie widzę potrzeby, żeby tego zmieniać. – dokończyłam
- To skoro nie widzisz potrzeby to trudno. – westchnął, odstawił szklankę i wyszedł z kuchni

Ręce mi opadły.

- Nathan nie zachowuj się jak dziecko ! – krzyknęłam za nim
Nawet się nie odwrócił tylko już wchodził po schodach na górę.
- Widziały gały co brały ! – krzyknęłam jeszcze głośniej wkurzona
- UUuuuu – mruknęli chłopaki, którzy byli świadkami „rozmowy”

Spojrzałam na nich po czym przeniosłam wkurzony wzrok na okno i westchnęłam ciężko.

- Dwa nieposkromione charakterki w parze … -
- Nikt nie mówił, że będzie łatwo. –
- Dzięki Max, dzięki Jay. – oparłam się ostentacyjnie o oparcie krzesła
- Spokojnie, pogodzicie się. – uśmiechnął się Siva
- I to jeszcze dzisiaj. – dodał Tom
- Mamy mąkę i jajka ? – wypaliłam

Chłopaków facepalm ? Jeszcze lepszy niż mój.

- Mamy. – odpowiedzieli po chwili
Wstałam i chwyciłam fartuch.
- Będzie ciacho ? – ożywił się Tom
- Będzie.- rzuciłam i szybko ze zdenerwowania zawiązywałam z tyłu fartuch – Może nawet i dwa albo i trzy. –
- Jest ! – chłopaki przybili sobie piątki
- Wreszcie jakieś normalne żarcie. – wzniósł oczy do nieba Max
- Jest jedna dobra strona zdenerwowania ciebie, wiesz Vicky ? –
- Wiem Siva. – wyciągałam z kredensu miski – Tata mi to zawsze powtarza. –
- Skoro pichcenie ją uspokaja to my tylko korzystajmy. – wyszczerzył się Tom
- Podziękujcie koledze. – mruknęłam pod nosem i zaczęłam rozbijać jajka

Pierwsze walnęłam w róg kredensu z taką siłą, że całe się stłukło i nie miałam czego zbierać.

- Żesz ! –
- Słońce spokojnie ! – obok pojawił się Tom – Bierz następne, posprzątam. –
- Dzięki … -

Wbiłam jajka następne już bez problemu. Po umyciu rąk szukałam po szafkach jakichś odpowiednich rzeczy do ciasta. Znalazłam interesujące mnie groszki, czekolady, Toma zagoniłam do obierania jabłek, a sama wyciągnęłam z zamrażarki maliny.

- Masz coś przeciwko dwóm ciastom ? – zwróciłam się do siedzącego za stołem Parkera, który uśmiechnął się tylko szeroko – Oczywiście, że nie, po co pytam. – odpowiedziałam sama sobie

Po niedługim czasie Jay wyszedł z domu do Lisy zaś Tom na spotkanie z Kelsey. Zostałam na dole z Maxem i Sivą. Nathan obrażony siedział u siebie na górze i nie wychodził.

Gdy pierwsze ciasto siedziało w piekarniku usiadłam po krzątaninie na krześle i już bardziej uspokojona zaczęłam zastanawiać się nad kłótnią z Nathanem. Nad samą sobą. Już sama nie wiedziałam co myśleć. Przecież to, że byliśmy parą nie oznaczało, że miałam się zmieniać i zmieniać swój światopogląd. Ale z drugiej strony jemu to nie pasowało. I wybuchł mały konflikt między nami czyli coś było nie tak. Coś trzeba było zrobić. Tylko, żeby sobie nie wyobrażał, że cała wina leżała po mojej stronie …

Po 50 minutach wyciągnęłam pierwsze ciasto, wystawiłam na blat stołu i włożyłam kolejne do piekarnika.

Ustałam przodem do okna i zastanawiałam się czy pójść do Nathana na górę czy przytrzymać go. Musieliśmy to sobie wyjaśnić. To była ważna sprawa- najwidoczniej nie pasował mu mój charakter. Jeśli nie dogadamy się to bez sensu się męczyć i kłócić co chwilę …

- Pięknie pachnie. – przerwał mi przemyślenia z salonu Siva i Max

- Jeszcze za gorące do jedzenia. – odpowiedziałam monotonnym tonem, patrząc w dal
Usłyszałam kroki na schodach.
- Chyba musimy porozmawiać. –

Odwróciłam się, a w wejściu do kuchni zobaczyłam Nathana. Jego twarz była neutralna. Nie potrafiłam wyczytać z niej żadnych emocji.

- Nie „chyba” tylko koniecznie. – powiedziałam

 

Hej Dziubki J ! Jest 45 rozdział- yeah zdążyłam dobić z ustaloną ilością rozdziałów mimo, że do urodzin jeszcze trochę czasu ;).

Bardzo cieszę się, że moje opowiadanie poprawia Wam humorki. Jeden komentarz przypomniał mi dawniejsze moje, kiedy zafascynowana innymi opowiadaniami zazdrościłam dziewczynom talentu. Anonimku, bo zwracam się do Ciebie- jeśli czujesz, że masz pomysły, zaczynasz pisać swoje opowiadanie, a po głowie chodzi myśl o założeniu bloga, to naprawdę nie rezygnuj, nie chowaj głowy w piasek, nie bój się tylko zakładaj i udostępniaj J ! Sama kilka dobrych lat chowałam zapiski do szuflady, bo bałam się wyjawić je światu, nikomu ich nie pokazywałam i żyłam w przekonaniu, że te bazgroły są beznadziejne. A chyba jednak nie, bo czytacie i komentujecie, a ja nadal mam masę pomysłów J. Odwagi Anonimku J !

Wysyłam do Was tonę buziaków, a sama zbieram się pakować bowiem dziś wracam do domu :* !