Nie poddam się i będziesz znowu moja - rozdział 30.

W niedzielę położyłam się do łóżka o g.22. Co z tego jak zasnęłam po pierwszej … W poniedziałek zbudziłam się o g.5. Miałam koszmary i nie mogłam spać. Spróbowałam zdrzemnąć się jeszcze, ale nie dałam rady. Moja głowa nie pozwalała mi na wewnętrzny spokój. Wstałam zatem, wybrałam ciuchy do pracy i poszłam do łazienki.

Przyszykowana zeszłam na dół, gdzie panowała zupełna cisza i pustka. Bob z Lucy jeszcze spali i byłam w cukierni sama. Poszłam do kuchni. Z pełną głową myśli nalałam sobie kawy i usiadłam na krzesło przy ladzie bowiem chwilowo zrobiło mi się słabo. Wolałam od razu usiąść niż przez czarny obraz, który miałam przed oczami, rąbnąć jak długa na podłogę. Co najlepsze – wiedziałam co było przyczyną. Ostatni raz zjadłam cokolwiek dobę temu i to był tylko wafelek żytni z serem. Żeby „dodać sił” wzięłam z chlebaka jakąś bułkę i ułamałam kawałek po czym zaczęłam dziobać palcami i brać okruszki do ust. Jedząc patrzyłam przez okno i myślałam. Tak, znowu o Nim. Zdawało mi się, że z każdą godziną coraz bardziej sobie uświadamiałam co się stało, czego się dowiedziałam i co On robił przez cały ten czas kiedy ja byłam szczęśliwa i oddana. Nawet nie wiem ile czasu tak siedziałam i skubałam tą bułeczkę. Usłyszałam, że ktoś schodzi ze schodów. Spojrzałam w tym kierunku. To był Bob, który bardzo zdziwił się, że mnie widział o takiej porze, gotową do wyjścia.

- Cześć słoneczko – podszedł do mnie i dał buziaka we włosy

Normalnie czułam jakby był moim tatą.
- Cześć – powiedziałam cicho, skubiąc bułkę
- Nie możesz spać ? –
Pokręciłam przecząco głową. Bob nalał sobie kawy i usiadł naprzeciwko mnie.
- Nie zapomnisz jeśli wspominasz co chwilę. –
- Bob, ale ja nie potrafię przestać o tym myśleć … -
- Domyślam się, ale Victoria … Życie toczy się dalej. –
- Wiem. Tyle, że te życie jest teraz nic nie warte. – westchnęłam i łyknęłam kawy – Wszystkie wojny na świecie są niczym w stosunku do jednego złamanego serca. Wiesz – spojrzałam na niego – wczoraj wieczorem rozmawiałam z przyjacielem z Polski, który przypomniał mi, że zawsze mogę na niego liczyć. –
- To pięknie. Widzisz ile osób jest chętnych ci pomóc ? – uśmiechnął się delikatnie mężczyzna
- Marcin dodał, że w każdej chwili mogę wrócić do Polski. – dokończyłam, a Bob spojrzał na mnie uważnie
- Chcesz wyjechać ? –
- Nie wiem. Jeszcze nie wiem na 100%. – poprawiłam się – Ale myślę, że to całkiem niegłupi pomysł. –
- Ucieczka nie jest dobrym rozwiązaniem. To nie jest żadne wyjście z problemu. –

Milczałam, ale po chwili odezwałam się cicho.

- Bob, co ja mam robić ? Jak się wyleczyć z tego ? –
- Chodź tu moja malutka. – Bob obszedł ladę, podszedł do mnie i przytulił
- Cały czas od ładnych paru lat kiedy dojrzałam, niezależnie od sytuacji powtarzałam sobie, że jestem twarda i, że nic mnie nie złamie. Że nie pozwolę sobie na chwilę słabości. – mówiłam wtulona do niego
- Aż tu nagle – odezwał się Bob – trzasnęło jak grom z jasnego nieba i nie możesz się pozbierać. –
- Dokładnie –
- Pamiętaj tylko – odsunął się, by spojrzeć mi w oczy – Nie rozcinaj tego co możesz rozplątać. – uśmiechnął się – Idę otworzyć piekarnię, bo zaraz pracownicy przyjdą. – dodał i poszedł, zostawiając mnie przy ladzie

Siedziałam tak z tą kawą i patrzyłam jak kolejni pracownicy wchodzili do pracy i uśmiechnięci mówili mi „dzień dobry”. Miło było patrzeć na szczęśliwych ludzi. Byłam przy ladzie i obserwowałam jak rodzi się życie obok w piekarni i w cukierni. Życie toczy się dalej Wiktoria – powtarzałam sobie.

- Ej –
Poczułam delikatne szturchnięcie w ramię. Spojrzałam, a obok mnie stała Lucy.
- Co ? –
- Mówię do ciebie od 5 minut. –
- Przepraszam, zawiesiłam się. –
- No zauważyłam właśnie. Vicky … -
- Nie mówmy o tym. – wyprzedziłam jej zamiary

Kobieta westchnęła.
- Ok, ok. O której wychodzisz do pracy ? – rozpuściła mi włosy z niedbałego kucyka
- Nie wiem nawet która jest godzina. –
- 7 – zaczęła splatać mi warkocza
- Jeszcze mam trochę czasu. –
- Jakieś plany na po południe ? –
- Żadnych –
- Może wybrałybyśmy się na jakieś babskie zakupy czy coś ? – oplotła gumką warkocza
- Lucy – spojrzałam na nią błagalnym wzrokiem – Nie organizuj mi czasu, nie staraj się mnie pocieszać, nie proponuj rozrywek. Nic na siłę. – patrzyłyśmy sobie w oczy – Poradzę sobie. – zapewniłam ciszej
- Dobrze. Po prostu nie chcę, żebyś się zadręczała … -
- Rozumiem. – powiedziałam tylko

A więc to wszystko teraz tak miało wyglądać – każdy dookoła miał się mną zajmować i mnie niańczyć. I co, wszyscy myślą, że nie będę wtedy o Nim myślała ? No przepraszam, ale u mnie to tak nie działa … Poza tym nie lubiłam takiej sztuczności i robienia czegoś na siłę.

Posiedziałam jeszcze chwilę w „Sweet Dreams”, nie dokończyłam nawet bułeczki i wyszłam z cukierni do metra.

W „EandJ” skierowałam się do siebie. Miałam do oddania dzisiaj dokumenty dla Oliviera, więc wzięłam je ze swojego biurka, zakluczyłam za sobą drzwi i poszłam do szefa. Był w swoim gabinecie – jak zwykle człowiek rozpromieniony, ja nie wiem, on chyba nigdy nie miał żadnych problemów albo tak je idealnie ukrywał … Podziękował mi za dostarczenie papierów i już miałam wychodzić, gdy Olivier mnie zagadał;

- Przepraszam pani Victorio, to nie moja sprawa, ale … czy coś się stało ? –

Przełknęłam ślinę. Kurcze zauważył.
- Mam gorszy czas. – odpowiedziałam dyplomatycznie – Ale obiecuję, że nie przełoży się to na pracę. –
- Nie o to mi chodziło. – uspokoił mnie Town – Każdy ma jakieś problemy. Może mógłbym jakoś pomóc ? –

Uśmiechnęłam się blado.
- Nie. Ale dziękuję. –

Wyszłam z jego gabinetu. Taki szef to skarb ! Wyszłam zza zakrętu i byłam na korytarzu, gdy przy drzwiach do swojego gabinetu zobaczyłam opartego o ścianę Nathana, który miał spuszczoną głową. Wryło mnie. Serce podeszło pod gardło, a nogi zaczęły drżeć. Podniósł głowę i spojrzał na mnie. Od razu wyprostował się. Wzięłam głęboki wdech. Wiktoria jesteś twarda ! Nic i nikt ciebie nie zniszczy. Już nie !

Podeszłam zatem pewnie do swojego pokoju i włożyłam klucz do drzwi.

- Victoria – odezwał się
- Teraz będziesz nachodził mnie w pracy ?! – nie wytrzymałam

Otworzyłam drzwi i weszłam do środka.

- Nie odbierasz telefonu. – szedł za mną
- I nie przyszło ci do głowy, że po prostu nie chcę z tobą rozmawiać ?! – rzuciłam klucz na biurko i odwróciłam się by być twarzą do niego
- Daj mi wytłumaczyć ! – podniósł głos
- Nie ! – krzyknęłam – Nie chcę cię znać ! Wynoś się stąd i daj mi spokój ! –
- Ale ja cię kocham Victoria do cholery ! – krzyknął jeszcze głośniej

Zamknęłam się. Patrzyłam tylko w te szmaragdowe oczy, których jeszcze kilka dni temu nie mogłam się doczekać, za którymi tęskniłam i, które dodawały mi dawniej skrzydeł.

Chłopak podszedł do mnie.

- Victoria … - powiedział ciszej i spokojnie po czym wziął mnie za rękę
- Nie dotykaj mnie ! – warknęłam, wyrwałam dłoń z jego uścisku i cofnęłam się o dwa kroki – Wyjdź stąd. – powtórzyłam sucho
- Dobra, mogę wyjść. – rozłożył ręce – Ale nie odejdę. – zaznaczył – I nie dam ci spokoju, rozumiesz ? –
- Mam cię uderzyć czy wyzwać, żebyś się ode mnie odwalił ?! – nie wytrzymywałam

Podszedł do mnie znowu i spojrzał mi w głęboko w oczy. Tak jak dawniej …

- Zostawię cię. Tylko powiedz mi prosto w twarz, patrząc w oczy, że nie byłaś szczęśliwa i, że niczego do mnie nie czułaś. –

Zamarłam. Patrzyliśmy sobie w oczy, będąc naprawdę blisko siebie. Nie mogłam, nie potrafiłam tego powiedzieć. Czułam, że do oczu napływają mi łzy. Po dość długiej chwili ciszy Nathan uśmiechnął się delikatnie jakby kamień spadł mu z serca i powiedział cicho, ale na tyle, żebym usłyszała ;

- I właśnie dlatego nie poddam się i będziesz znowu moja. –

Popatrzył jeszcze chwilę w moje oczy po czym zawrócił się i odszedł, zamykając za sobą drzwi.

Musiałam usiąść w fotelu, bo nogi zaczęły mi skakać. Każdy mój oddech drżał, a z oczu popłynęły łzy.

Wiktoria jesteś silna, nie poddawaj się – podtrzymywałam się na duchu. Oczywiście, że dam sobie radę ! Nie będzie mi tu prostak wytrącał mnie z równowagi ! Szybko otarłam spływające po policzkach łzy, wzięłam głęboki oddech i wróciłam do papierkowej roboty. Nie mogłam sobie pozwolić w pracy na brak profesjonalizmu, dlatego też skupiłam się maksymalnie na tym co miałam do zrobienia i udało mi się do g.15 wbić w wir pracy i zrobiłam dokumentów aż nadto.

Jednak wychodząc z „EandJ” znowu zaczęłam myśleć o Nathanie. O jego przyjściu do mnie. Pękało coś we mnie w środku, ale wiedziałam, że nigdy nie będę w stanie wybaczyć mu tego jak mnie skrzywdził, zranił. Jak mnie oszukiwał i bawił się moim kosztem. To przeważało, a moje serce, które chciało za nim iść musiałam tłumić racjonalnymi tłumaczeniami i bolesnymi wspomnieniami.

Wróciłam do „Sweet Dreams”. Przechodziłam koło lady, gdy zobaczyłam, że w naszej kuchni stał ogromny kosz białych róż.

Tylko mi nie mówcie, że …

- O Vicky, kwiaty dla ciebie przyszły. – oznajmił z uśmiechem Bob
Stałam i wpatrywałam się w nie.
- Od kogo ? – spytałam niepewnie w sumie nie wiem po co, bo znałam odpowiedź
- Od Nathana bodajże –

Przełknęłam ślinę i podeszłam do ogromnego kosza. Pełno było białych róż – moich ukochanych kwiatów. Chłopak dobrze pamiętał, że właśnie je lubię najbardziej. Coś jednak przykuło moją uwagę. Przy każdej róży, a było ich chyba z 40 wisiała karteczka. Zastanawiałam się czy dać upust ciekawości czy olać ten bukiet i pójść do swojego pokoju. Nie pozostałam jednak obojętna i otworzyłam pierwszą karteczkę, na której widniały tylko 3 słowa napisane stylem Nathana ;

„Przepraszam. Kocham Cię.”

Serce zaczęło skakać, a dłonie drżeć. Otwierałam kolejne karteczki, a na każdej było napisane dokładnie to samo. Tyle róż – tyle karteczek. Do oczu znowu napłynęły łzy. Westchnęłam cicho i zabrałam z wielkim trudem wielki kosz na górę do siebie.

- Vicky, a obiad ? - usłyszałam wołanie Boba
- Zjadłam w pracy ! - skłamałam

Przebrałam się w wygodniejsze ciuchy, ciągle patrząc na bukiet.

Jednak złość tym razem zaczęła we mnie rosnąć. Nie pozwolę sobie na rozklejanie się. Bez przesady ! I co z tego, że dostałam tyle kwiatów ? Nic. Było trzeba wcześniej myśleć, a nie teraz próbować mnie `przekupywać` na swoją stronę. Co to, to nie ! Położyłam się na łózko. W głowie miałam mętlik. Podniosłam się i stwierdziłam ; „Ja tu oszaleję”. Zerwałam się z łóżka i zeszłam na dół.

- Bob nie dam rady. – podeszłam do niego do lady

Mężczyzna patrzył na mnie zdziwiony, obsługując klienta.

- Wszystko tu przypomina mi Jego. Każdy kąt, zaułek, zakamarek. Wspomnienia zbyt mocno ożywają. To boli zbyt mocno. –
- Dziękuję i zapraszamy ponownie. – Bob zwrócił się do klienta, a gdy ten odszedł popatrzył na mnie poważnie jeszcze raz – Co chcesz mi powiedzieć ? –

Wzięłam głęboki oddech.
- Wyjeżdżam stąd. –





Siemson Lasencje :D ! Dosłownie przed minutką skończyłam pisać ten rozdzialik i od razu go dodaję :).  Zdziwione, że takie tempo narzuciłam ;> ?
Cieszę się, że mój blog poprawia Wam humor :) ! ... Haha spokojnie, obiecuję, że będzie tam kiedyś sexy time i, że z tegoż albo innegoż sexy time`a "wytworzą się" słodkie "Victorionathany"  ( ommm jakiego banana miałam na buzi, gdy przeczytałam od jednej z Was to określenie :] ).
Teraz krótkie ogłoszenia parafialne xD : odpowiadając na Wasze pytania: ja - tajemnicza niewiasta ( Anonimie wielbię Cię xd ) mieszkam w najzimniejszym mieście Polski ( woj.podlaskie ;) ), a papiery na studia składam do Wawy i Gdańska, może do Białego - na odczepnego jakbym nigdzie się nie dostała, ale stolica jest number one :) ( mam nadzieję, że gdziekolwiek się dostanę, amen ^^ ).
Trafiłam w miejsce którejś z Was ;) ? Rosa - już wiesz, więc szykujemy się na kawę czy ktoś inny jeszcze się zgłasza chętny :D ?

Enjoy :) !

<3