Każdy zasługuje na drugą szansę - rozdział 98.

Nathan spojrzał na mnie błagalnie.

- Viiiiickyyyy …

- Co ? Dlaczego uważasz, że to zły pomysł ?

- Kochanie – podszedł do mnie i pocałował w czoło – ja wiem, że chcesz pomóc całemu światu, ale czasami się nie da.

- Nie chcę pomóc „całemu światu” tylko chcę pomóc Maxowi. – poprawiłam dosadnie – Czemu nie chcesz pomóc swojemu przyjacielowi ? Nie widzisz co z nim się dzieje ?

- Widzę.

- I ?! Zero wniosków ?

- Victoria …

- Nie „Victoria” tylko pomóż mi coś wymyśleć ! Nie wiem, pójdźmy może do kina z nim czy na jakiś spacer … Cokolwiek !

- A czemu nie pomyślisz, że lepiej będzie jeśli on sam dojdzie do takiego wniosku i sam zdecyduje kiedy chce wyjść do ludzi ? Może mu lepiej przeżywać te rozstanie w samotności ?

Spojrzałam na niego z wyrzutem. – Chyba sobie żartujesz ! Dość niedawno sama przez to przecież przechodziłam i wiem, że najgorsze co może być to siedzenie samemu w swoim pokoju i rozmyślanie o tym co się stało. - Nathan spuścił głowę i oparł się o kredens – O rany – dopiero teraz do mnie dotarło jak to zabrzmiało – Przepraszam. – podeszłam do niego – Nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało, żeby zrobić ci przykrość. Przepraszam.

- Jest ok, Victoria. – uniósł twarz

- Masz smutne oczy ...

- Po prostu przypomniał mi się tamten czas kiedy cię …  – ściągnął brwi – wykorzystywałem … - dodał ciszej - I wiem, że jak wróciłaś do Polski to też to przeżywałem, ale wręcz odwrotnie; chciałem być sam i z nikim się nie widzieć. Musiałem to przecierpieć w samotności.

- Ale to jest najgorsza opcja …

- Dla mnie była najlepsza.

Westchnęłam ciężko i ustałam obok niego, opierając się o kredens. – To co, nic nie zrobimy ? … Będziemy patrzeć tak po prostu jak Max chodzi zdołowany ?

- Chyba tak.

- Nath, ale ja tak nie potrafię ! Mi serce się kraje jak pomyślę w jakim on był stanie.

- Wiesz … - stanął bokiem i patrzył mi w oczy już wesołym i czułym wzrokiem – za bardzo się nim przejmujesz. Daj spokój, Max to silny facet, nie jedno przeszedł, więc taka krótka znajomość z Tori nie powinna go długo trzymać, a twoje zamartwianie się na pewno mu nie pomoże.

- Ale

- Ale to jest piękne, że tak się starasz – kontynuował – i martwisz się o tych, na których ci zależy. I dlatego tak bardzo cię kocham. – dokończył z uśmiechem i mocno pocałował po czym bardzo przytulił

- I tak będę do niego dzwoniła i go odwiedzała. – powiedziałam dosadnie przytulona, mając twarz tuż przy jego uchu

- Wiedziałem, że i tak, choć w małym procencie postawisz na swoim. – zaśmiał się – A tak w ogóle – odsunął się, być móc spojrzeć mi w oczy – jeśli tak chcesz pomagać innym, to najpierw mogłabyś pomóc sobie.

Od razu wiedziałam co miał na myśli. – Nie pogodzę się z nimi. – pokręciłam głową

- Victoria musisz. To twoja najbliższa rodzina.

- Która oszukiwała mnie brutalnie i pozwalała żyć w niewiedzy. Nie, dziękuję. Nie mam zamiaru się z nimi godzić. – odeszłam od niego i usiadłam za stołem na krześle

- Robili to, bo chcieli cię chronić.

- Mhm, świetnie. Dlatego robili ze mnie idiotkę i milczeli bylebym tylko „nie denerwowała się”. Tak to ujęła moja mama ? Dobrze przytoczyłam ?

- Nie ironizuj … - usiadł naprzeciwko mnie – Naprawdę uważam, że mogłabyś odłożyć na bok już tą swoją dumę i spróbować się z nimi dogadać.

- Cudowny pomysł tylko ciekawe czy zaprosiliby mnie chociaż na rozwód czy dowiedziałabym się dopiero o tym na następnych świętach … Jak myślisz ? – przekręciłam na bok głowę

Westchnął. – Jakby nie patrzeć to twoi rodzice. Oni też popełniają błędy.

- W takim razie nie powinni byli decydować się na kolejną córkę. Albo na rozwód skoro zamierzali to tak jawnie ukrywać.

- Do siostry też zamierzasz się nie odzywać ?

- A oznajmiła coś wcześniej o rozwodzie ?

- No nie.

- W takim razie sprawa chyba jest jasna.

- Ale to co zamierzasz przepraszam ?! – uniósł się – Zerwać z nimi kontakt i do końca życia się do nich nie odzywać ?

- Nie jestem długodystansowcem, więc nie wiem co będzie „do końca życia”, ale wiem, że na dzień dzisiejszy jestem zbyt wkurzona na nich i za bardzo mnie zawiedli, żebym chciała się do nich odezwać.

- Oczywiście zrobisz jak uważasz, ale przemyśl to jeszcze czy warto się od nich odizolować z takiego powodu.

- A przepraszam, dla ciebie fakt ukrycia rozwodu jest byle jakim powodem ?! – niemalże krzyknęłam ze zdenerwowania

- Ludzie popełniają błędy Victoria, nikt nie jest idealny.

- Skończ już te swoje wywody ! – przewróciłam oczami – Gadki umoralniające swoją drogą, a zachowanie i to ZAPLANOWANE – podkreśliłam dosadnie – zachowanie swoją drogą i nie rozmawiajmy już o tym, bo jestem wkurzona !

- Każdy zasługuje na drugą szansę. – nie ustępował

- Wiem, bo tobie ją dałam i wbrew pozorom nie jestem aż taką wredną suką, a to, że nie możesz tego zrozumieć, że poczułam się skrzywdzona i dotknięta przez swoją najbliższą rodzinę i to, że patrząc po twoim zachowaniu zaciekle ich bronisz to już nie mój problem ! – wstałam od stołu i odeszłam

- Nie bronię ich. – usłyszałam za sobą – Po prostu nie chcę, żebyś została sama.

Zawróciłam się do niego. – Nie jestem sama. Mam ciebie Nathan. – powiedziałam łagodniej, ale byłam zbyt bardzo zdenerwowana, żeby z kimkolwiek rozmawiać, więc poszłam do siebie na górę

Sykes chyba to zrozumiał, zostawił mnie w spokoju i nie nalegał dłużej. Położyłam się na łóżku i mimo, że nadal było popołudnie; zasnęłam.

Obudziło mnie głośne dowalanie się do drzwi.

- Zaraz ! – warknęłam zła, że ktoś śmiał mnie obudzić. Walenie w drzwi zanikło, a ja zwlokłam się z łóżka i otworzyłam

- Po twoim wyglądzie i wydłużonej reakcji otworzenia wnioskuję, że spałaś. – przywitała mnie Lisa

- No tak. – przetarłam leniwie oczy

- Wchodzę i przejmuję kontrolę. – weszła w głąb

- Śmiało. – mruknęłam i zamknęłam za kumpelą drzwi

- To co najpierw ? – spytała, rozsiadając się na łóżku – Narzekamy na facetów, narzekamy na to, że jesteśmy grube – jednak ścięła mnie od razu – no ty to raczej na to nie ponarzekasz, więc lepiej wymyśl sobie jakiś inny powód … czy od razu pijemy ?

Ściągnęłam brwi, bo będąc zaspana mój mózg nie przyjmuje tylu informacji naraz. – A możesz powtórzyć od początku ? Wolniej ?

- Ok, też to obstawiałam, że od razu pijemy. – wyszczerzyła się i zza pleców wyciągnęła butelkę wina

- Zejdę na dół po kieliszki. – zaznaczyłam z palcem w górze i wyszłam z pokoju. Schodziłam na dół ciągle ziewając. W kuchni z szafki wyciągnęłam potrzebne mi rzeczy i już kierowałam się do powrotu na górę, gdy na chwilę jeszcze zatrzymał mnie Bob;

- Vicky, wszystko ok ?

- Po szkło tylko przyszłam. – podniosłam kieliszki

Uniósł brew i miło się uśmiechnął. - Nie o to pytałem.

- … nic nie jest ok. Wszystko jest do bani, ale miło, że pytasz. – odpowiedziałam posępnie i już po chwili byłam ponownie w swoim pokoiku, gdzie Lisa otwierała już wino

- To za co pijemy ?

- Nie wiem Lisa, wymyślaj coś.

- To, żeby było orginalnie … za kobiety.

- Żebyśmy były jeszcze bardziej wspaniałe niż jesteśmy.

- O ile się jeszcze bardziej da. – roześmiałyśmy się i łyknęłyśmy napoju - To jak się trzymasz ? Jak sprawy wyglądają ? Powiedziałaś Nathanowi o tym, że myślałaś, że jesteś w ciąży ? – pytała Lisa

Wypuściłam powietrze, patrząc na kieliszek. – O ciąży wygadałam się przypadkiem, na imprezie jak byłam zalana. Na drugi dzień sam zaczął ten temat. Był w szoku i początkowo w ogóle złożył sam sobie mój wyjazd w całość choć dość niewłaściwą, bo był przekonany, że wyleciałam do Polski po aborcję, ale najpierw na niego się wydarłam, że w ogóle jak mogło mu coś takiego przyjść do głowy

- Słusznie. – wtrąciła

- A następnie wszystko wytłumaczyłam i jest ok. Reszta spraw mojego życia jest do bani, ale przecież nie może być zbyt różowo, prawda ? – przeniosłam wzrok na kumpelę

- Co się dzieje Vicky ? – spytała z troską

- Pierwsza sprawa jest taka, że nadal nie odzywam się do rodziców po tym jak zataili przede mną razem z siostrą rozwód, po drugie media już dokładnie namierzyły mnie i Nathana i zaczynam odczuwać ich presję, a po trzecie Max rozstał się z dziewczyną i jest mega przygnębiony, a ja nie wiem jak mu pomóc.

- To trochę tobie się nazbierało …

- No. „Trochę”. – łyk wina – Ale nie chcę dziś drugi raz roztrząsać tych spraw. I tak mało co z Nathanem nie pokłóciłam się przez to wszystko.

- Ale z nim jest w porządku ?

- Tak. Na całe szczęście, bo jeśli jeszcze miałabym mieć problem z nim to nie wiem co bym zrobiła. Jest przy mnie i bardzo mnie wspiera, nie mniej jednak powtarza, że za bardzo się tym wszystkim przejmuję, a ja najzwyczajniej w świecie nie umiem inaczej i stąd mieliśmy dziś konflikt na fali.

- Dobrze, że go masz i możesz na niego liczyć. Wiesz, kocha cię, więc nie chce, żebyś się martwiła. To normalne.

- Ja to wszystko wiem Lisa, ale i tak nie potrafię tego zmienić. – uśmiechnęłam się – A co u ciebie ?

- W zasadzie … nie ma co opowiadać. Rutyna tak zawładnęła moim życiem, że czuję się jak jakaś zapracowana niezamężna i bezdzietna 40stka.

- Uuuuuu aż tak ?

- Mówię tobie ! Ostatnio tak zasiedziałam się w domu, że aż miałam problem, żeby ruszyć tu do ciebie tyłek. Tragedia !

- Ktoś tu stał się leniuchem. – puściłam oko

- Żebyś wiedziała … Dramat ! – roześmiała się

- Lisa …

- Tak ?

- Mogę cię o coś spytać ?

- Mhm.

- Co z Jayem ? Między wami było już tak różnie, że właściwie na czym stoi ?

- Na niczym. – łyk wina

- Rozumiem. – kiwnęłam głową – A macie ze sobą kontakt ?

- Nie.

- O rany – posmutniałam – Ale przecież od początku tak dobrze się dogadywaliście … i świetnie razem wyglądaliście na dodatek …

- Victoria, nie mogę być z kimś, kto całuje inne dziewczyny, a po chwili tłumaczy mi, że to nie miało dla niego sensu i, że po prostu to jego przyzwyczajenie; taki buziak z fankami. Wiesz jak ja się czułam ?

- Ale tylko to ci przeszkadzało ?

- Właściwie … - zastanowiła się – chyba tak, ale to było ponad wszystko i nie miałam do tego nerwów, a z kolei on mi powiedział, że nie zamierza zmieniać swojego nawyku, więc ja zmieniłam. Swój status z „zajętej” na „singielkę”.

- I co, lepiej ci z tym ?

- Nie. – odpowiedziała od razu

- Więc może warto by było z nim pogadać jeszcze raz ?

- I co ja mu powiem ? „Hej Jay wiesz, żałuję, ale nie potrafię być w ciągłej zazdrości, za to, że obściskujesz się ze swoimi fankami” ?

- Nie. Po prostu „Hej Jay, wiesz, tęsknię i chętnie wracam myślami do tego co było.”

Lisa spojrzała na mnie w ciszy. – Nie. – odezwała się po chwili analizowania – To się nie uda.

- Jeśli nie spróbujesz, to na pewno nie.

- Ty ty ty , nie bądź już taka cwana dobrze ? – szczypnęła mnie ze śmiechem

- Ała !

- A wiesz co mi się właśnie przypomniało ?

- Dajesz.

- Moja wizyta u ciebie w tym dniu kiedy to John wywalił cię z roboty, Nathan rozwalił samochód i siedziałaś taka biedna zdołowana na dole przy stoliku przy oknie.

- Hahaha bez kitu ! – roześmiałam się – Pamiętam ! To był koszmarny dzień ! Nie dość, że zostałam pozbawiona auta to i pracy. Okropne to było ! Miałam wrażenie, że cały świat mi się zawalił.

- A pamiętasz co ja wtedy mówiłam o Nathanie ? Od pierwszej chwili gdy mi opisałaś tą całą historię, dawałam tobie znaki, że coś z tego będzie.

- Dawałaś znaki ?? Prooooszę cię !! Ty piszczałaś, że to przeznaczenie, a ja pamiętam, że miałam ochotę cię wtedy walnąć czymś ciężkim w głowę, żebyś oprzytomniała. A teraz w weekend Nathan zabiera mnie do swojej rodziny do Gloucester. – dodałam ucieszona

- CO ?! – wypaliła – Genialnie ! A jednak miałam od samego początku rację ! – mówiła przez śmiech

- A ja myślę, że mam teraz. Odnośnie Jaya. – sprecyzowałam – Przypomnij sobie jak się poznaliście. Tutaj. Też u mnie. Jak od razu nawiązaliście wspólny język. Przypomnij sobie kolejne spotkanie i zobacz jak było wam razem fajnie, jak promieniałaś i z jakim wielkim uśmiechem opowiadałaś mi o tym wszystkim. Może do niego coś dotarło jak już cię stracił i teraz by tak już nie postępował beznadziejnie.

- Naprawdę w to wierzysz ? – spytała cicho

- Nie ma znaczenia w co ja wierzę. Ważne jest to co czujesz. Chciałabyś jeszcze raz nawiązać z nim kontakt ?

- … Nie wiem.

- Lisa … - podstępny wzrok

- Oj ! Być może no.

- No to na co czekasz ?

- Mam pierwsza wyciągnąć rękę ?!

- A co, ja mam to zrobić ?!

Zmrużyła tylko oczy w odpowiedzi.

- Z tego co wiem, to Jay nikogo nie ma, jest sam jak palec. – chrząknęłam znacząco i łyknęłam wina

- Ale ty jesteś okropna ! – Lisa trzepnęła mnie poduszką, a ja roześmiałam się

- Rób jak chcesz. – zauważyłam tylko

- Wiesz … - wstała z łóżka – Muszę do kogoś zadzwonić.

- Mhm, jasne. – powstrzymywałam śmiech, a gdy już otwierała drzwi zawołałam – Pozdrów McGuinessa !

- Wredna ruda ! – odkrzyknęła mi, a ja parsknęłam

W czasie, gdy Lisa poszła zadzwonić, ja otworzyłam komputer. Z przyzwyczajenia jak zwykle weszłam również na Skype`a. W czasie logowania przyłapałam się, że siedziałam przed monitorem z bananem na twarzy z sytuacji Lisy i naszych wspomnień kiedy to Nathan pierwszy raz pojawił się w „Sweet Dreams” z dokumentami odnośnie naszej porannej kolizji. Zalogowałam się na Skypie i uśmiech mi momentalnie zniknął. Tata był dostępny. Nie minęła sekunda, a już na ekranie miałam powiadomienie; „Tata dzwoni …” . Krew odpłynęła od mózgu, a puls przyspieszył. Patrzyłam na monitor. Nie wiedziałam na którą opcję postawić; „odbierz i porozmawiaj” czy „odrzuć” …

Witam Pyszczki :) ! Rozdzialik świeżutki, dopiero skończyłam go pisać, bo rano wzięłam się za niego. Troszkę stabilizujemy akcję, żeby wszystko nam się ładnie pokryło, by niebawem znowu mogło „coś” eksplodować i się zadziać ;). 

Przypominam o sondzie, bo niedługo już 99. rozdział i koniec głosowania.

Już niedługo poradzę coś na małą depresję Maxa po zniknięciu Tori z jego życia, ale chcę coś wymyślić dla niego fajnego, żeby był usatysfakcjonowany w 100%, więc jeszcze trochę cierpliwości i powspierajmy go tymczasem w samotności ;).

Osobiście nie wierzę w takie zjawisko jak „miłość” i nie będę tu rozpisywała się i wywodziła dlaczego. Po prostu takie jest moje stanowisko w tej sprawie. Wiem natomiast, że są tacy mężczyźni jak czasami zostaje przeze mnie opisany Nathan – „miły, troskliwy, serdeczny i kochany” jak to określiła MZ. Wiem, że są, bo miałam do czynienia z takowymi ( nawet nie z jedną partią, a kilkoma ;) ), tyle że aby te cechy w nich się „obudziły” muszą mieć dla kogo je pokazać. Dlatego muszą tracić na kobietę, której zechcą zaufać i otworzyć się przed nią całkowicie i kiedy poczują, że warto – wtedy starają się ile tylko wlezie, włączając przy okazji miłość, troskliwość i serdeczność ;). Przynajmniej ja tak to widzę, bo byłam tego świadkiem.

Cieszę się, że po raz kolejny poprawiłam Wam humorek ostatnio dodanym rozdziałem. Mam nadzieję niepoprawna romantyczko, że nie zawaliłaś przez to historii ;P …

Nie mam telewizora, nie oglądam go, więc nie wiem co się dzieje w „Trudnych sprawach” ;).

Tyle odnośnie Waszych ostatnich komentarzy. Muszę ogarnąć się i wyruszyć do centrum, więc uciekam. A ! Poza tym możecie być ze mnie dumne, bo kilka dni temu toczyłam ostrą batalię z własnymi myślami i dostrzegłam, i zrozumiałam coś ( w końcu ! ), co było złego, a co towarzyszyło mi od blisko roku. Mam nadzieję, że była to ostateczna walka i, że wygrałam na dobre, bo nie było łatwo, dlatego też nie udzielałam się tutaj, bo musiałam uporządkować swoje sprawy i zrozumieć błąd. Ale już jest dobrze i mam nadzieję, że wytrwam. Wysyłajcie pozytywną energię, żebym nie wróciła do tego co było, bo momentami jeszcze jest ciężko !

Wreszcie (chyba !) oswobodzona i zadowolona San.

<3

PS Wantedowe Story mają dziś już równo 10 miesięcy, czujecie to :> ?!