Odpuścić ? - rozdział 81.

Spojrzałam uważnie na Nathana.
- Mam się bać ? – chwila niepokojącej ciszy. Zajrzałam niespokojnie na chłopaka. – Nathan odpowiedz mi. – poprosiłam niepewnie
- Spokojnie, Victoria. – westchnął – Po prostu doszedłem do wniosku, który podsunęli mi co poniektórzy już jakiś czas temu …
- Do jasnej cholery możesz mi powiedzieć prosto z mostu o co ci chodzi ?! – wyjechałam z grubej rury
Sykes spojrzał na mnie dużymi oczami. – Victoria uspokój się …
- Zamiast zajmować się moim uspokajaniem mógłbyś w końcu wydusić z siebie i poinformować mnie o tym jakże twoim iście wyrąbanym w kosmos planie ?! – krzyknęłam z nerwów i niepewności
- No już. Relaks ! – podniósł głos, a ja się zamknęłam – Pomyślałem, że na sylwestrze w Berlinie jeśli dziennikarze podejdą, a podejdą na pewno – zaznaczył z palcem w górze – to już nie będę kręcił tylko trochę im tam o tobie powiemy.

W tym momencie ciśnienie ze mnie zeszło i opadłam z powrotem na fotel, ale byłam już spokojniejsza, bo jeszcze kilka minut temu przez głowę przemknęło mi najgorsze …

- Vicky doprawdy nie wiem czemu się tak awanturujesz.
- Bo twoim zdaniem nie mam do tego żadnych powodów … - mruknęłam, patrząc w bok przez okno
- A masz ? Proszę cię. Nie dałaś mi nawet dojść do słowa.
- Ja tobie nie dałam dojść do słowa ?! Zamknąłeś się i nie chciałeś mi nic powiedzieć !
- Nie, że „nie chciałem” tylko zastanawiałem się jak to ubrać w słowa ... I znowu na mnie krzyczysz. – wytknął mi
- No bo rzeczywiście twoje jak zwykle błyskotliwe wypowiedzi muszą przejść cały szereg dobierania słów. – stuknęłam ręką o kolano
- A teraz ironizujesz … - westchnął
- Przeszkadza ci to, że krzyczę, przeszkadza ci to, że ironizuję … Może ja w ogóle tobie przeszkadzam ?!
- Nie zachowuj się jak małe dziecko, proszę cię …
- Ja się zachowuję jak małe dziecko tak ? – wskazałam na siebie
- Dobra, skończmy tą do niczego nieprowadzącą dyskusję. – powiedział spokojnym tonem i włączył radio

Pokręciłam tylko z nerwów głową i wgapiłam się w szybę obok. Resztę drogi milczeliśmy, ale po kilku minutach byliśmy pod „Sweet Dreams”. Odpięłam pas i ostentacyjnie otworzyłam drzwi i wysiadłam. Z głową w górze, nie oglądając się na swojego drivera, szłam do wejścia lokalu. Nathan wyciągając moją walizkę z auta i widząc moje zachowanie zaśmiał się;

- Ej, pani nadąsana, nie zahacz tylko głową o sufit.

Udawałam, że tego nie słyszałam i jak gdyby nigdy nic weszłam do środka cukierni.
- Cześć Bob, cześć Lucy.
- Hej Victoria ! – przytuliliśmy się – Dobrze cię widzieć.
- Was również.
- Naładowałaś akumulatory w domu ?
- Jak zawsze.
- Cześć. – obok mnie stanął uśmiechnięty Nathan, na którego nawet nie spojrzałam
- Cześć Nath. – Bob podał mu rękę, a Lucy posłała uśmiech – A wy co, znowu pokłóceni ?
- Nie znam tego pana. – powiedziałam stanowczo
- Oooołł, ale jestem surowa dzisiaj. – syknął właściciel „Sweet Dreams”, a kątem oka widziałam jak Nathan uśmiechnął się łobuzersko
- Będę u siebie. – poinformowałam
Wzięłam swoją walizkę, zawróciłam się na pięcie i poszłam schodami na górę.
- Przyjadę jutro. – usłyszałam za sobą Nathana
- Zastanów się czy ci się opłaca przyjeżdżać, żeby poniańczyć małe dziecko. – odrzuciłam i w tej samej chwili z ust Lucy i Boba odbyło się gromkie;
- Uuuuuuuu

Weszłam do siebie na górę i ledwo zdążyłam zamknąć za sobą drzwi, gdy te z hukiem otworzyły się ponownie;
- Weź ty się ogarnij.
- Tak Sykes, nie musisz pukać. – westchnęłam, rzucając się na łóżko
- Victoria ja wiem, że ty masz ciężki charakter, ale mogłabyś czasem odpuścić, wiesz ?!
Odwróciłam się na plecy i założyłam ręce; - „Odpuścić” ? Ale co ?
- Tą swoją wredność. Ostatnio w ogóle nie idzie z tobą nijak się dogadać.
Uniosłam brew i pełna ironii spytałam; - Serio ?
- Tak ! Serio ! – krzyknął chłopak – Tak samo teraz ! Próbuję z tobą rozmawiać, a ty masz to w dupie.
Skrzywiłam się. – Jeeeeejuuu nie dramatyzuj tak.
- Victoria ! – Nathan spojrzał na mnie niecierpiącym sprzeciwu wzrokiem
- O rany – przewróciłam oczami i usiadłam – Chciałam tylko przypomnieć, że to nie ja dzisiaj rano miałam focha i udawałam, że nie było mnie z tobą w pomieszczeniu. I nie będę teraz nawet wspominała o co … - westchnęłam, patrząc intensywnie na swoje paznokcie
- Aha, więc panna Minc przyjęła taktykę obrażania się w odwecie ? – Sykes założył ręce na piersi, stojąc przede mną
- Weź się wyluzuj, bo mam wrażenie jakbym była na jakimś szpiegowskim przesłuchaniu.
Uniósł brew, opuścił ręce, chowając je w kieszenie spodni i spojrzał na mnie dziwnym wzrokiem.
- Victoria może czas dorosnąć ?
W tym momencie uniosłam brwi i z szoku otworzyłam usta. W końcu uśmiechnęłam się ich kącikiem.
- Jeśli ktoś tu ma problem to na pewno nie ja. – powiedziałam nadmiar spokojnie
- Vicky nie wiem o co chodzi, ale zaczyna mnie to powoli męczyć. – podrapał się po czuprynie – nie wiem czy to ja się zmieniłem czy wcześniej miałem więcej cierpliwości …
- Na jedno wychodzi. – wtrąciłam za co zostałam zgromiona wzrokiem
- Ale chciałbym większej stabilizacji między nami. Mniej kłótni, a więcej uczucia. – mówił powoli, patrząc mi w oczy – Chcę być twoim chłopakiem, twoją ostoją, twoim zaufaniem.
Zrobiło mi się smutno i powiedziałam cicho; - Przecież jesteś.
- Być może, ale teraz potrzebuję to czuć dwukrotnie mocniej. Bardziej niż ktokolwiek.
- Nath … - szepnęłam tylko i szybkim ruchem zerwałam się i rzuciłam mu na szyję

W tym momencie do pokoju wparował Chris z talerzem w ręku. Był radosny, ale widząc nie przytuloną do Nathana mina mu zrzędła.

- Przyniosłem tobie ciasto Vicky. Rodzice mi powiedzieli przed chwilą, że przyjechałaś.
Odsunęłam się od Sykesa. – Dzięki. To miło z twojej strony.
- Ale stety czy niestety nie mam tu podwójnej porcji i nie starczy dla twojego chłopaka. – oznajmił blondyn, ścinając bruneta
- Ale niestety ty na swoje nieszczęście zawsze wiesz kiedy przychodzić. – odciął mu się Nathan
- Powiedzmy, że wyczuwam kiedy Victoria mnie potrzebuje.
- Powiedzmy, że wyczuwasz kiedy możesz mieć problemy.
- Nonono – jak zwykle stanęłam między nimi, bo obydwoje mierząc się wzrokiem już podchodzili do siebie – Świetnie. Cieszę się bardzo, że wymieniliście między sobą jak zwykle inteligentną wymianę zdań, ale tak się składa, że Chris; nie mam ochoty na ciasto, a Nathan właśnie wychodzi. – podsumowałam z neutralną miną

Chris ostatni raz spojrzał wrogim wzrokiem na Nathana i wyszedł z pokoju, nie zamykając jednak za sobą drzwi. Zawróciłam Nathana do wyjścia i zeszliśmy na dół.

- Będę jutro. – dał mi buziaka

- Ok. Na razie.
- Cześć Do widzenia. – uśmiechnął się do Boba i Lucy
- Do widzenia. – odpowiedzieli mu. Odprowadziliśmy go wzrokiem do wyjścia. – Niech zgadnę … - zaczęła Lucy – Jak znając życie to przegoniłaś w jednej chwili i Chrisa i Nathana … ?
- Oni są nienormalni. – pokręciłam głową, a małżeństwo parsknęło śmiechem – Ej ! To nie było zabawne !
- Było i jest. – powiedzieli przez śmiech, a patrząc na nich sama dostałam banana na twarzy

Po opowiedzeniu jak było w Polsce, wróciłam na górę, gdzie wzięłam kąpiel i poszłam spać.

Obudził mnie dźwięk budzika. Niechętnie wstałam i poszłam do łazienki doprowadzić się do porządku.

Zeszłam na dół, gdzie właściciel obsługiwał już paru klientów za ladą.

- Dzień dobry Bob.
- Witam Vicky. – dał mi buziaka w czoło
- Gdzie Lucy ?
- Śpi sobie jeszcze. A ty gdzieś lecisz ? Masz przecież wolne do sylwestra.
- Oj wiem, ale muszę pojechać do „EandJ” i sprawdzić coś, bo nie jestem pewna czy odstawiłam dokumenty. – ziewnęłam – Będę na kilka godzin.
- Pracoholiczka. – usłyszałam jeszcze za sobą, ale tylko odwróciłam się i niewinnie uśmiechnęłam do Boba

Dojechałam do pracy, w której panowały pustki. Upewniwszy się, że wszystko wcześniej dobrze zostawiłam mogłam już wracać z powrotem do domu, gdy zadzwonił mój telefon.

- Marcin ? – mruknęłam zdziwiona, patrząc na wyświetlacz – O kurde ! – pacnęłam się w czoło i odebrałam – Cześć.
- Czy ty możesz mi powiedzieć gdzie jesteś ?!
Przygryzłam wargę. – Jesteś już w Londynie ?
- I to wyobraź sobie, że od godziny, a ciebie nie ma na lotnisku !
- Przepraszam, zapomniałam wczoraj przeczytać od ciebie maila. Dobra, wyluzuj. Będę niedługo. Buziak ! – rozłączyłam się i szpagatami poszłam do metra

20 minut później;

- Tylko nie krzycz ! – uprzedziłam już z daleka, widząc Marcina
- Wiktoria !
- Tak, wiem. Przepraszam. – przytuliłam go
- Co ja się mam z tobą. – westchnął
- AAaaaaaa jak fajnie cię tu mieć ! – w końcu doszło do mnie i zaczęłam cieszyć się, tupając nogami
- Ja nie wierzę, że na to się zgodziłem. – złapał się ręka za czoło
- Pomijając fakt, że obiecałeś mi ten przylot już wcześniej …
- Oj dobra, już. – machnął ręką – Możesz mnie w końcu stąd zabrać ? Zmarzłem czekając dość długo na pewną istotę …
Zaśmiałam się. – Chodźmy stąd. – objęłam go – Zaraz zobaczysz gdzie mieszkam i z kim, a tymczasem opowiadaj co u ciebie.

Całą drogę do „Sweet Dreams” przegadaliśmy z Marcinem. Mieliśmy przy tym niezły ubaw jak zwykle. Weszliśmy w końcu do lokalu.

- Oooooł kochana jaka burżuazja. – rozglądał się mój przyjaciel

- Się gra się ma. – roześmiałam się – Dobra, sprawdzimy zaraz twój angielski. Widzisz tą parę za ladą ? To właściciele tej cukierni i jednocześnie moi przyjaciele. Wynajmuję u nich na górze pokój. Chodź, zapoznam cię z nimi. – wzięłam go za rękę – Bob, Lucy; to mój przyjaciel z Polski, Marcin. – przestawiłam się na angielski – Przyleciał tu na dwa dni.
Uśmiechnęli się przyjaźnie. – Witamy. – podali sobie ręce
- Miło mi państwa poznać. – odwzajemnił gest przyjaciel
- Chcecie coś pewnie zjeść. – bardziej stwierdziła niż zapytała Lucy – Właśnie zrobiłam lunch. W lodówce coś na pewno znajdziecie.
- Ja jeszcze nie jestem głodna, a ty ? – spojrzałam na kumpla
- Też jeszcze nie.
- W takim razie my zmywamy się na górę. Zejdziemy potem.
- Jasne.
Oddaliliśmy się z Marcinem na schody i wchodziliśmy na piętro.
- Wiesz Wiki – zaczął po polsku – już czuję, że ci zazdroszczę.
Roześmiałam się. – Cieszę się, może zechcesz częściej u mnie bywać. – otworzyłam drzwi do swojego pokoiku – Czuj się jak u siebie w domu. – rzuciłam torbę na pufę
- Standard też całkiem niezły. – oznajmił dumnie niczym znawca, oglądając ściany
- Dureń. – uśmiechnęłam się szeroko
- Wikuś ja cię przepraszam, ale tak zmarzłem, że potrzebuję gorącej kąpieli. Mogę … ?
- No pewnie. Zaraz dam tobie ręczniki. – podeszłam do szafy – Łazienka to następne drzwi po prawej. – rzuciłam do niego ręcznikami
- Dzięki. Zaraz wracam. – uśmiechnął się
- Jak wyjdziesz to wypijemy cieplutkiej herbatki.
- Ale jeszcze nie ma godziny 17 na londyńską herbatkę. – wystawił język

Zaśmiałam się tylko i usadowiłam na łóżku. Marcin poszedł do łazienki, a ja włączyłam laptopa na kolanach i chciałam już przeglądać maile kiedy przyjaciel jeszcze wpadł w spodniach bez koszulki i zaczął szukać czegoś w swojej torbie.

- Czego zapomniałeś ? – mruknęłam, nie odrywając się od komputera

- Żelu pod prysznic. A w ogóle. – wyprostował się, szczerząc od ucha do ucha
- No co ? – popatrzyłam na niego, widząc, że już coś kombinował
- Umyjesz mi plecki ? – pomachał brwiami
- Marcinku … - zaśmiałam się

Chciałam już coś dopowiedzieć, ale za przyjacielem zobaczyłam stojącego w drzwiach Nathana i jego malujący się dezorient i wściekłość zarazem na twarzy, który miał wzrok wbity w nagie plecy mojego przyjaciela …

 

Cześć ;) ! Nie nie nie – nie leczyłam kaca po weselu ;D. Smutny los kierowcy ;). Nieeeee wcale nie taki smutny, bo tak świetnie się bawiłam, że głowa mała :D ! O bolących poduszkach pod palcami u stópek jeszcze do wczoraj pamiętałam, ale chciało się bawić caluśką noc w 12,5 cm szpilkach to teraz nie można narzekać :>. Było genialnie ! – pomijając, że przyjezdna rodzina w ogóle mnie nie poznała i przedstawiali mi się xD. Epickie to było i miałam niezłą bękę z nich, ujawniając się i widząc ich miny ;D.haha …

Wróciłam z rozdziałem dopiero dziś, bo musiałam odespać te szaleństwa i wymyśleć jeszcze dziś tego nexta no xd.

A jutro wyprowadzka do Wawy. Jestem bardzo podekscytowana, ale i smutna …

Ktoś chętny na kawkę w stolicy ;) ?

PS witam nowe czytelniczki :* ! Blogerki – skomentuję Wasze blogi w weekend. A i jeszcze jedno; teraz zamiast ust widzicie moje oczy :).