Z nią nigdy nic nie wiadomo - rozdział 109.

Obudziłam się rankiem. Mój wzrok powędrował na okno, przez które świeciło słońce całym swoim blaskiem i całą swoją energią. Słoneczny poranek to coś co uwielbiałam bardzo mocno, jednakże przypominając sobie o wylocie Nathana i chłopaków do Stanów, a z nimi również Kelsey i Nareeshy, mój uśmiech momentalnie zniknął i przeistoczył się w głęboką podkówkę.

Usłyszałam pukanie do drzwi. Nie zdążyłam nawet odpowiedzieć, a uchyliły się i zza nich wychylił się Bob;

- Dzień dobry śpiąca królewno. – jemu humor dopisywał wzorowo, bo przywitał mnie z szerokim uśmiechem – Nie chcę cię na siłę ściągać z łóżka, ale już chyba pora wstawać.

- Nie chcę wstawać !

- Vicky, śniadanie na stole czeka. Twoje ulubione. Lucy przygotowała coś co uwielbiasz, tak na poprawę humoru.

- Nie ! – rzuciłam tonem obrażonego dziecka

- Oj Vi

- To jest ten okropny dzień. Nie chcę go ! – rzuciłam i naciągnęłam kołdrę na głowę, chowając się

- Ja też go nie chcę. – usłyszałam doskonale znajomy mi głos i zanim zaczęłam pisnąć z radości, ekhmm… to znaczy; zareagować, Nathan odchylił mi kołdrę z głowy po czym przysunął się do mojej twarzy i poczęstował ciepłym pocałunkiem – Dzień dobry – uśmiechnął się czule

- Bob masz w ucho ! – rzuciłam do mężczyzny, który roześmiał się i zszedł na dół, zostawiając nas samych – Cześć – zmieniłam ton na milusi do Nathana

- I jak tam ? – przysiadł na łóżku

Momentalny powrót do podkówki. – Jeszcze pytasz ?

Spojrzał na mnie i złapał za rękę. – Skarbie …

- Nie skarbuj mi teraz, bo to mi wcale ulgi nie przyniesie. – podniosłam się

- Co mogę zrobić, żebyś nie była smutna ?

- Zostać.

Westchnął głęboko. – Vicky, ale to jest niemożliwe.

- Nath. Człowiek postawił nogę na księżycu, więc nie mów mi, że coś jest niemożliwe.

Uśmiechnął się, ukazując szereg białych zębów. – Będzie mi ciebie brakować.

- Przestań ! Nie chcę tego słyszeć !

- Chodź tu do mnie. – rozłożył ręce, a ja nie czekając na nic więcej wtuliłam się w niego – Wiesz, że gdyby to ode mnie tylko zależało to bym nigdzie nie leciał bez ciebie. Poczekałbym i polecielibyśmy razem. Ale nie mogę nic zrobić, przecież wiesz … - mówił, trzymając nos przy moich kosmykach

- Oczywiście, że wiem. – westchnęłam – Nie zamierzam robić tobie jakichkolwiek wyrzutów z tego powodu. To twoja praca, którą kochasz, a ja nie chcę stać przeciwko, bo widzę, że to daje ci szczęście, a z kolei twoje szczęście daje mi szczęście … Boże. – złapałam się za czoło – Z tej depresji zaczynam gadać jak jakaś totalna kretynka.

Roześmiał się słodko. – Wcale nie. Jesteś urocza. Zresztą jak zwykle. Na swój sposób.

- Błagam cię … - odsunęłam się od niego – Daj mi 5 minut. Przebiorę się tylko w coś innego niż piżamopochodne wytwory.

- Jasne – buziak w czoło, a ja powędrowałam do szafy, a następnie do łazienki

Kwadrans później schodziłam z Nathanem na dół do kuchni.

- Chłopaki wpadną ? Chciałabym pożegnać się ze wszystkimi.

- Przecież już wczoraj się żegnałaś !

- Oj – przewróciłam oczami – ale jeszcze raz bym mogła.

- Tom ma tylko na chwilę wpaść po mnie.

- A reszta nie ?

- Vicky nie przyjmuj takiego wzroku. Reszta nie, bo kończą pakowanie.

- Szkoda. – udawane pociągnięcie nosem

- A co – przyciągnął mnie za talię do siebie – ja już tobie nie wystarczam ?

- No wiesz … - prychnęłam, a po chwili ciszy roześmialiśmy się

Zjedliśmy razem śniadanie, które przygotowała nam Lucy i przesiedzieliśmy całe południe w kuchni, spędzając czas na rozmowach. W końcu przyszedł;

- Tom ! – uśmiechnęłam się szeroko i zerwałam, widząc wchodzącego bruneta do kuchni

- I to ja rozumiem ! – roześmiał się – Dziewczyny szaleją na moim punkcie. – przytulił mnie i dał buziaka w policzek

- No już już. Nie pochlebiaj sobie. – pacnęłam go po ramieniu

- Jak zwykle Victoria dała nacieszyć się …

- Tom !

- Słucham ?!

- Ty wiesz dobrze co !

Przewrócił oczami ze śmiechem.

- Zjesz z nami sałatkę ? – spytał Nathan przyjaciela – Vicky właśnie robi warzywną.

- Siadaj Tom. – zachęciłam

- Nie mamy czasu, Młody. Musimy jechać do domu. Kevin czeka, bo wszystko ma być zaraz dopięte na ostatni guzik.

- No, ale Toooooom – jęknęłam

- Słońce no przepraszam, ale musimy jechać …

Chyba setna podkówka z ust … Nathan wstał i podszedł do mnie z czułym wzrokiem, a Tom odsunął się do wejścia kuchni, żeby nas nie peszyć. Mój chłopak przytulił mnie.

- Vicky, zostawiam ci klucze do samochodu. – poczułam je w dłoni

- Ale Nath … - jęknęłam – One nie są mi potrzebne. Nie mam zamiaru używać twojego auta.

- A chcesz mojego ? – zajrzał Tom

- Parker, Słońce … - zaczęłam słodkim i niewinnym tonem, by skończyć na brutalnym – Ile razy już ci mówiłam, że nie będę jeździła twoją stodołą ?!

Przyjaciel w odpowiedzi roześmiał się na całą kawiarnię.

- Oj trzymaj i nie rób problemów. – kontynuował mój chłopak

- Ok. Mogę je wziąć. Ale tylko na przechowanie. – podkreśliłam dosadnie

- Nie na przechowanie tylko korzystaj z niego. Wolałbym jakbyś nim jeździła niż, żebyś kursowała tymi autobusami i metrem. Szczególnie teraz tego nie lubię i nie pochwalam kiedy świat cię poznał.

- Woho ! – wypsnęło mi się – „Kiedy świat cię poznał.” – udałam z sarkazmem jego ton za co momentalnie oberwało mi się od niego lodowatym spojrzeniem – Przepraszam. – powiedziałam skarcona potulnie

- No. Grzeczna dziewczynka. – Nathan udawał surowego, ale po chwili uśmiechnął się słodko i przytulił mnie chyba najmocniej jak tylko umiał – Chcę zapamiętać twój zapach. – szepnął

- Będę tak cholernie tęsknić …

- Jak ?

- Bardzo – poprawiłam się, a w oczach czułam już falę łez

Chłopak spojrzał na mnie. – Ej, kochanie. Damy radę. – dotknął mojego nosa – Urządzę się tam i będę czekał na twój przylot. To będzie moja codzienna motywacja. Nawet się nie ogarniesz, a już z powrotem będziemy razem.

- Tsa … - pociągnęłam nosem

- Zobaczysz ! I codziennie na Skypie !

- Wiem.

- Vicky …

- Mmm ? – spojrzałam mu w oczy i w tej samej chwili łzy opuściły swoje miejsce i spłynęły po policzkach

- Kocham cię. Pamiętaj o tym. – mówił, wycierając skutki smutku

- Ja ciebie też. Najmocniej na świecie. – szepnęłam i złączyliśmy nasze usta w pożegnalnym, długim pocałunku. Chciałam ten moment zapamiętać jak najdłużej … Ostatecznie przeszkodził nam Tom, który już chyba zaczął się niecierpliwić, bo dwuznacznie chrząknął. Odsunęliśmy się zatem od siebie z Sykesem.

- Tobie to łatwo powiedzieć. – wyrwałam do Toma – Bo ty swoją dziewczynę zabierasz ze sobą i nie będziesz odczuwał tęsknoty ! – założyłam ręce na piersi

- Słooońceeee no jak to nie ?? – zaczął iść w moją stronę z uśmiechem – A kto mi będzie tam pichcił przepyszne rzeczy ? Kto będzie się o mnie troszczył ? Kto będzie ostrzegał przed kacem na drugi dzień ? Z kim będę się droczył ? Z kim będę komentował filmy w telewizji ? Z kim będę sobie robił jaja z Maxa, Sivy, Jaya czy ewentualnie tego tu prezentującego się młodzieńca ? – ruchem głowy wskazał na Nathana – I w końcu na kogo będę wołał „Słońce” ? – podszedł do mnie, będąc na wyciągnięcie ręki – Rzecz jasna, że będę tęsknił za tobą ! Nie ma innej opcji ! – przytulił mnie mocno – Dlatego streszczaj tyłek i przylatuj do nas migusiem !

- Postaram się. - odsunęliśmy się od siebie – I od razu macie dać mi znać jak dolecicie na miejsce, bo będę denerwowała się !

- Oczywiście.

- Damy znać.

- Znaczy o Maxie nie damy ci znać, bo zadzwonił do nas i uprzedził, że dołączy pojutrze, ale o sobie poinformujemy cię.

- Max nadal w Manchesterze ? – spytałam

- Tak. I całkiem nieźle tam się miewa. – westchnął Nathan

- Ok … A z tym waszym Scooterem – ugryzłam paprykę – to ja sobie pogadam jak przylecę.

Tom postawił oczy. – Nie nie Victoria to nie jest dobry pomysł. – zaczął szybko mówić – My dopiero zaczynamy z nim współpracę, dopiero podpisaliśmy kontrakt, nie możemy go stracić, Scooter to gruba szycha

- Ale Tom ! – przerwałam mu, widząc jak się nakręcał – To był żart. Żart. Takie coś niekoniecznie prawdziwego.

Nathan spojrzał z politowaniem na przyjaciela, dławiąc w sobie ryk śmiechu, a Parker powoli przyjął do wiadomości moją wypowiedź ze skupieniem na twarzy.

- A. Nie. – odezwał się po dobrej chwili – To spoko. Wiesz … tak tylko zacząłem alarmować, bo znając twój charakterek i cięty język, to mogłabyś nam rozwalić menagera.

- Dziękuję, że wierzysz w moje zdolności. – kiwnęłam głową

- Co tak się gapisz Młody ? – Parker zganił Nathana, który zaczął chichotać – Z nią nigdy nic nie wiadomo. Sam to powinieneś najlepiej wiedzieć !

- Tak, wiem. – parsknął w końcu

- Dobra, idziemy stąd ! – zarządził obrażony Tom – Do zobaczenia Vicky wkrótce !

- Cześć – Nathan dał mi na koniec jeszcze raz soczystego i czułego buziaka

- Pa – odpowiedziałam smutno i odprowadziłam ich wzrokiem do drzwi

Miałam wrażenie, że serce lada chwila pęknie mi z żalu i głębokiej rozpaczy. Przez szklane drzwi widziałam jeszcze jak Nathan odwrócił się w moją stronę przed wejściem do samochodu Toma. On również był smutny, a jego spojrzenie mówiło samo za siebie, że nie chciał lecieć beze mnie. Do oczu znowu napłynęły łzy i miałam ochotę krzyczeć ze smutku i bezsilności, i walić dłońmi w ścianę, i kopać co tylko się dało …

Koło mnie przeszedł Bob. Widząc mój rozsypujący się stan, spytał;

- Vicky, Malutka, mogę coś dla ciebie zrobić, żeby nie było tak ci smutno ?

- Tak – szepnęłam

- Słucham zatem.

- Ukrój mi największe kawałki ciasta bezowego, czekoladowego, sernika i co tam tylko masz. – wyrecytowałam zapatrzona w wyjście

- O tak o ? – roześmiał się – Zwymiotujesz prędzej niż to coś ci pomoże.

- Nie istnieje sytuacja tak beznadziejna, żeby węglowodany nie mogły jej poprawić.

- Już się robi. Tylko pamiętaj, że on nie wyjeżdża na zawsze.

- Tak wiem ... Ale jeśli coś mu się stanie to mój krzyk usłyszą w niebie.

- Victoria nie twórz czarnych scenariuszy w swojej główce, bo to ci na pewno nie pomoże. Wręcz przeciwnie.

- Ukroisz mi tych ciast ? Proszę. – zmieniłam temat

- Chodź. – objął mnie niczym tatusiowym ramieniem i zaprowadził do lady, gdzie ukroił mi słodkości cały talerz po brzegi, a ja zaopatrzona w łyżeczkę, podążyłam z nim do siebie na górę, uprzedzając, że chcę pobyć w samotności

Włączyłam sobie romansidło jakie najgorsze tylko znalazłam na swoim dysku i zajadałam się słodyczami, tonąc co jakiś czas w łzach. Tak bardzo trudno było mi rozstać się z Nathanem … Stał się dla mnie wręcz tlenem i nie wierzyłam w to, że dam radę bez niego funkcjonować. Zapewne również tragizowałam. Przecież mieliśmy mieć codziennie kontakt i nie rozstawaliśmy się tak na 100%. Wiedziałam o tym wszystkim, ale jednak było mi bardzo smutno …

Ślęczałam nad kolejnymi romansami, na talerzu zostały pojedyncze kawałki ciast, których już nie miałam siły wsadzić do ust, bo sam ich widok powodował u mnie odruch wymiotny, gdy ktoś zapukał do drzwi.

- Bob, mówiłam ci przecież, że mnie nie ma ! – krzyknęłam, nie odrywając wzroku od laptopa

Drzwi powoli uchyliły się.

- Mi nie mówiłaś, że cię nie ma, a poza tym mam na imię Max, a nie Bob. – w wejściu stanął George, a mnie zamurowało. Dosłownie. Co zostało przez niego zauważone. – Śmiesznie wyglądasz. – zauważył z uśmiechem – Jakbyś ducha zobaczyła.

- Co … ty … tu … robisz ? – dukałam – Przecież w Manchesterze jesteś. Znaczy – pokręciłam głową – byłeś.

- Nie mogłem wylecieć do Stanów tak po prostu bez rozmowy z tobą. Żeby zacząć coś nowego trzeba zakończyć wszystkie inne sprawy. Mogę wejść ?

- Jasne – ściągnęłam brwi – Chłopaki wiedzą, że tu jesteś ?

- Nie. Zresztą dopiero wczoraj wieczorem zdecydowałem się na ten przyjazd do ciebie, a od południa nie kontaktowałem się z chłopakami. Nie odzywają się do mnie.

- Dziwisz się ? – wypsnęło mi się

- W sumie to nie. Miałem czas, żeby przemyśleć to wszystko i teraz z perspektywy widzę, że zachowywałem się jak niezły dupek.

- To mało trafne określenie oddające twój stan.

- Victoria ! – minimalnie uniósł głos – Nawet nie wiesz jak trudno było mi się zdobyć na odwagę i przyjechać tu do ciebie. Nie przypuszczasz ani odrobinę jak mi głupio teraz po tym wszystkim, więc z łaski swojej proszę nie utrudniaj mi tego, bo przyszedłem tu w celu przeproszenia ciebie i chęci zmiany.

- Masz rację. Sorry. – przygryzłam dolną wargę – Poniosło mnie zbyt.

- Nie pierwszy raz.

- Ej !

W końcu uśmiechnął się do mnie szeroko jak za starych dobrych czasów, aż sama odwzajemniłam jego szczery, naturalny gest.

- Dobrze, że przyjechałeś … Zostało mi ciasta i już nie mam na nie ochoty.

- A wiesz, że ja mam ? – dosiadł się do mnie – Przygotuj kieliszki. – zza pleców wyciągnął reklamówkę, z której wystawały butelki win

- O tak o ? – uniosłam brwi

- A jak inaczej ? Bez choćby minimalnej ilości procentów nie przejdę przez to wszystko, a ty mi w tym pomożesz.

- Trafiłeś w dziesiątkę. Nie mam ochoty więcej się dziś katować i rozmyślać o waszym wylocie.

- A co ? Już tęsknotka za Młodym bierze ? – pomachał brwiami

- Wypchaj się ! – szturchnęłam go i ruszyłam do wyjścia – Idę po kieliszki !

Na dole bez problemu znalazłam szkło i wróciłam na górę do Maxa, który rozsiadł się na moim łóżku i wcinał moją łyżeczką ciasto z ogólnego talerza.

- Było trzeba poczekać, przyniosłabym tobie sztućce, inny talerz …

- Ale ja się ciebie nie brzydzę Vicky. – odpowiedział z zapchaną buzią

- Jak chcesz. – machnęłam ręką – Nalewaj wina lepiej.

- Robi się !

Po chwili obydwoje siedzieliśmy już z napojem w dłoniach.

- Jakiś toast ? – spytał

- A daj spokój ! – rzuciłam i nie czekając na niego, wypiłam duszkiem całą zawartość kieliszka

- OOooooo Młoooodaaaa to ja tak patrzę, że chyba za mało tych butelek przyniosłem ...

- Wystarczy. Tego na rozgrzewkę musiałam tak wypić, ale już szaleć nie będę.

- Ale ja ci nie bronię.

- Nawet gdybyś bronił to bym przecież nie posłuchała.

- No przecież – westchnął i sam wypił duszkiem do dna po czym dolał kolejny kieliszek

- Dlaczego schowałeś się w Manchesterze ?

- Nie schowałem się.

- Tylko co ?

- Tylko chciałem odpocząć od tego wszystkiego, uspokoić się, ogarnąć swoje myślenie w głowie, bo panował wielki chaos.

- I co, misja zakończona powodzeniem ?

- Oczywiście – uśmiechnął się szeroko i łyknęliśmy wina, tym razem delektując się jego smakiem

- Fajnie, że przyszedłeś. Brakowało mi ciebie. – poklepałam go po ramieniu – Takiego starego Maxa.

- Dzięki Vicky. – roześmiał się – Mi was też brakowało.

- Tylko weź następnym razem uprzedzaj jak ci coś takiego podobnego debilnego wpadnie do główki, dobrze ? To uzbroimy się w jakieś kije bejsbolowe i sprawimy tobie taki łomot, że nie będziesz musiał fatygować się i lecieć do Manchesteru, żeby oprzytomnieć.

Roześmiał się doniośle. – Nie ma problemu.

W tamtym momencie dokładnie czułam, że Max wrócił. Tak naprawdę.

Jednak po bodajże dwóch wypitych winach zaczęłam czuć już lekkie zawroty w głowie, a i chichotanie z byle powodu dołączyło. Uznałam, że była to oznaka, że musiałam przerwać smakowanie wina. Max jednak się nie oszczędzał i sam kończył już kolejną butelkę, pytając mnie z błyskiem w oku;

- Chcesz ostatni kieliszek ? Ostatni oczywiście z tej butelki, bo reszta czeka na skonsumowanie rzecz jasna.

- Nie, dziękuję. Pasuję.

- W takim razie … Twoje zdrowie Victorio ! – uniósł kieliszek do góry i wypił kolejną porcję alkoholu. 

Taka ilość wina może i na faceta zadziałać jeśli ktokolwiek kiedyś twierdził, że winem nie da rady upić faceta. Max zaczął również śmiać się z drobiazgów, język mu się plątał, a jego wzrok stawał się z coraz kolejnym dużym łykiem, rozmyty i lekko przekrwiony…

Po kolejnej lampce, zaczynającej następną kolejkę, nachylił się do mnie;

- Bo Vicky widzisz … nie raz tobie mówiłem przecież jak bardzo zazdroszczę tobie i Nathanowi, że tak fajnie wam się układa, prawda ?

- Tak.

- Bo ja też tak bym chciał ! – złapał się za serce – Taką miłość mieć i w ogóle.

Roześmiałam się cicho. – Max, nie pij więcej.

- Właśnie dobrze, że piję ! – obruszył się – Przynajmniej mogę to wszystko teraz tobie powiedzieć ! Bez żadnego skrępowania ! Na trzeźwiaka nigdy by mi to nie przeszło.

Uśmiech nie schodził mi z twarzy, gdy obserwowałam i słuchałam pijanego Georga.

- Bo wiesz … - zaczął znowu – Ja Młodemu tak zazdroszczę … A wiesz czego najbardziej ?

- Nie mam pojęcia. – starałam się nie parsknąć

- Ciebie – powiedział, patrząc mi w oczy błędnym wzrokiem, a mi momentalnie uśmiech zniknął – Gdyby Nath nie był moim przyjacielem i gdybym nie traktował go jak brata, już dawno byłabyś moja – popił wina – ale nie – pokiwał palcem – nie jestem świnią i nie będę odbijał kobiety mojego kumpla.

Przełknęłam nerwowo ślinę. – Max, o czym ty do mnie mówisz … ?

- Vicky jesteś cudowna. Po prostu. Od pierwszej chwili kiedy cię poznałem bliżej byłem o tym przekonany i nie przeszkadzało mi to, że jesteś taka pyskata. Wręcz przeciwnie ! Jeszcze bardziej mnie to w tobie pociąga. A kiedy przyleciałaś wtedy z Polski i weszłaś  do nas odmieniona, w tej krótkiej sukience to ssssss – wsadził piąstkę do buzi – musiałem powtarzać sobie, żeby się na ciebie nie rzucić.

Patrzyłam z niedowierzaniem na Maxa, któremu procenty dodały pewności siebie i który tak ochoczo w tamtej chwili opowiadał mi o tym wszystkim. Nie mogłam w to wszystko uwierzyć. Ja podobałam się Maxowi ? JAAA ? Maxowi ?!

- A wiesz co jest najlepsze ? – kontynuował po łykach wina – Że nikt nie miał najmniejszego pojęcia jak ja cierpiałem kiedy powiedziałem tobie ostatnio, żebyś trzymała się ode mnie z daleka. Wtedy byłem w takim stadium, że nie ręczyłbym za siebie i nie mogłem nawet sam sobie obiecać, że nie zechcę cię odebrać Nathowi. Wtedy kiedy do mnie przyszłaś i ze mną rozmawiałaś … - zamyślił się, wbijając wzrok w poduszkę – Musiałem się od ciebie oddalić. Dla twojego i jego dobra.

Te wszystkie informacje nie mogły do mnie przemówić. Nabrały nowego znaczenia i wszystko ułożyło się w jedną, logiczną całość. W głowie mi się to nie mieściło i to nie z tego powodu, że wypiłam parę kieliszków wina, bo od takiej dawki nowości chyba chwilowo wytrzeźwiałam. Nie mogłam tego przyjąć do wiadomości i zamknęłam oczy, by móc na chwilę odciąć się od tego wszystkiego. Jednak, gdy po dłuższej chwili je otworzyłam, zobaczyłam przed sobą twarz Maxa, która była blisko. Zdecydowanie zbyt blisko … Przyglądał mi się bacznie rozmytym wzrokiem. Nie wiedziałam co miałoby się za chwilę stać, wstałam szybko i podeszłam do okna, zawracając się do gościa tyłem.

- Idę do toalety. – poinformował Max

Patrzyłam w gwiazdy i w myślach powtarzałam; „Nathan wróć ! …”

Tymczasem poczułam na swoich ramionach dłonie Maxa. Jego ciepły oddech otaczał mój kark, a jego nos zaczął błądzić w moich włosach. Na początku opierałam się temu, ale potem fala przyjemności rozciągnęła się po całym moim ciele, a decydującym punktem poddania się był ten moment, w którym Max przyciągnął mnie od tyłu za biodra do siebie i trzymając w żelaznym uścisku, zaczął składać pocałunki na mojej szyi. Zamknęłam oczy i oddałam się mu. Bez jakichkolwiek zbędnych słów, pytań czy ostrzeżeń. Znalazł moje usta i zaczął łapczywie całować, odwracając mnie przodem do siebie. Błądziłam rękoma po jego umięśnionej klatce piersiowej, a on zaczął ściągać ze mnie górną warstwę ubrań. Wylądowaliśmy na łóżku, gdzie Max okazał się śmielszy niż kiedykolwiek mogłam oczekiwać. Szybko pozbyliśmy się swoich ciuchów, chcąc jak najszybciej zatryumfować. Pożądanie sięgało górnych granic i w decydującej chwili kiedy już mieliśmy przejść do sedna … Zerwałam się i rozejrzałam w koło. W pokoju panowała ciemność, jedynie przez nie do końca zasłonięte rolety wpadało światło księżyca. Słyszałam przeraźliwe bicie własnego serca. Spojrzałam na prawo. W fotelu spał Max, a obok na stoliku leżały puste butelki po winie. Ale i on i ja byliśmy w ubraniach. NA SZCZĘŚCIE ! Złapałam się za czoło. Zatem to był tylko sen … Bardzo nieśmieszny sen zatem. Zaczęłam powoli łączyć ze sobą fakty. W czasie kiedy Max wyszedł do toalety musiałam najzwyczajniej w świecie wrócić na łóżko i zasnąć. A potem moja wyobraźnia przedstawiła mi taki, a nie inny sen. W sumie bardzo ulżyło mi i kamień spadł z serca, gdy dotarło do mnie, że była to kwestia wytworu tylko i wyłącznie mojej głowy, a nie rzeczywistości. Jednak jeden problem został nadal. Mianowicie rozmowa i wyznanie Maxa. Położyłam głowę z powrotem na poduszce i smutnym wzrokiem spojrzałam na Georga, śpiącego w fotelu. Tak bardzo było mi go szkoda, a perspektywa rozmowy rano wcale nie napawała mnie optymizmem i bałam się nowego dnia …

Jołson !!! Tak wiem. Jestem okropna ! Miałam być już z Wami tydzień temu na bieżąco, a tu prosz – dopiero dzisiaj się odzywam. Moim jedynym wytłumaczeniem jest to, że zrobiłam bliskim niespodziankę i pojechałam do domu, gdzie zrelaksowałam się i odpoczęłam maksymalnie, co zresztą chyba przelałam na rozdział. Przynajmniej tak mi się wydaje ;D. 

W domu było cuuuudownie ! Wczoraj wróciłam, dziś miałam kolosa, którego napisałam na farcie, inne zaliczenia dzisiaj również się udały i za tydzień ostatni poważny egzamin, na który muszę się jeszcze od grooooma nauczyć, ale z tym sobie poradzę ;). Na razie moim celem na jutro jest wyspanie się , a co ;] !

No i Moje Drogie mamy 1.urodziny Wantedowych :D ! Wow, moje dziecko już ma roczek, wow wow ;D ! Przyznawać się, kto nie dawał mi szansy na dobrnięcie do roku, hę ;> ?! W ciągu tego jednego roku przeżyłam bardzo wiele. Ale był to wspaniały czas – pełen zmian, nowych celów, doświadczeń, a co z tym idzie w parze również i nerwów, ale generalnie ten rok uważam za najbardziej przełomowy w moim życiu i cieszę się, że Wantedowe Story również do niego należą :> !

Z tego powodu sprezentowałam Wam rozdział w niegrzeczną i zaskakującą akcję ;).

Co do irytującej sprawy The Wanted i tego wszystkiego co tam u nich się wyprawia … Nie będę tego komentować, bo nie mi to oceniać. Jaka jest ta najprawdziwsza „prawda” tego zamieszania – tego zapewne się nie dowiemy. Mogę jedynie napisać, że na pewno jest smutno i, że mam nadzieję, że może jednak chłopaki dojdą do porozumienia, pogodzą się i wszystko będzie pięknie i ładnie … Ale bądźmy realistami – to ich życie, więc niech postępują zgodnie ze swoimi planami, odczuciami, a my jako fanki możemy po prostu trzymać za nich kciuki i życzyć im we wszystkim powodzenia, bo kto wie, może niebawem o nich ponownie usłyszymy albo zobaczymy ;> ?