Taki duży wybór ? - rozdział 110.

Zbudził mnie jakiś bliżej nieokreślony stuk. Otworzyłam oczy i lekko podniosłam głowę.

- Maaax ?

- Ups, sorry ! – niemalże szepnął, odpychając się od szafki – Wstawałem po omacku i troszkę nie wyrobiłem. Nie chciałem cię zbudzić, wybacz. – posłał słodki uśmiech

- Daj spokój. – zgarnęłam włosy do tyłu, podnosząc się do pozycji siedzącej, by za chwilę wstać. Zauważył moje zamiary.

- Ale co ty robisz ? Śpij dalej.

- Wyspałam się. – skłamałam, podchodząc do szafy

- Oczka nadal masz malutkie. – zaśmiał się

- Bywa. – chrząknęłam i wybrałam ciuchy na dzień, zamykałam drzwi do szafy, gdy za nimi natknęłam się na jego posturę

- Vicky, w porządku ?

- Tak – szybka odpowiedź, omijająca jego wzrok

Uniósł brew. - Na pewno ?

- Oj o co ci chodzi ? Pozwól, że pójdę się ogarnąć i zrobię coś do jedzenia. – minęłam go szybko i z ulgą w sercu po chwili znalazłam się w łazience. Przysiadłam na wannę i krzyczałam sama na siebie w myślach ; „Wiktoria uspokój się ! Nie panikuj ! Przecież po wczorajszym wieczorze nie będziesz go omijała do końca życia ! Ogarnij się kretynko !”. Kilka wdechów, wydechów i byłam gotowa do działania. To znaczy do porannej toalety, nie do rozmowy z Maxem. Postanowiłam jednak, że przy śniadaniu poruszę OWY dręczący mnie TEMAT, bowiem nie lubiłam zostawiać niedomkniętych spraw i zawsze chciałam mieć wszystko wyjaśnione do końca, żeby sprawa była jasna i oczywista dla obydwu stron. Maxa od kiedy poznałam, traktowałam jako cudownego przyjaciela. Owszem- przystojnego i czarującego przyjaciela, ale ZAWSZE TYLKO jako przyjaciela. Nigdy nie wyobrażałam sobie głębszego uczucia w stosunku do niego, bo zawsze liczył się dla mnie tylko Nathan. No. Może nie zawsze – na przykład po tym czasie jak dowiedziałam się o zakładzie, w którym byłam tylko marionetką, ale pomijając ten fakt, byłam po uszy zakochana w Nathanie i nie w głowie były mi flirty z innymi. A już na pewno nie z przyjaciółmi !

Cały pobyt w łazience zleciał mi na przemyśleniach, aż w końcu wyszłam ubrana i delikatnie pomalowana.

Zaszłam do kuchni, w której nikogo nie zastałam. Wychyliłam się i zobaczyłam, że Lucy z Bobem pracowali w cukierni i, że tłum im sprzyjał. Wróciłam do lodówki i opierając się o rękę, którą trzymałam na drzwiach, patrzyłam na produkty, błądząc w myślach o Maxie.

- Taki duży wybór ?!

Podskoczyłam, gdy George odezwał się, będąc obok.

- Wystraszyłeś mnie.

- Nie zamierzałem. Nie skradałem się, poza tym głośno szurałem. Lepiej powiedz nad czym tak główkujesz.

Zawróciłam się do niego przodem, by wystartować z gadką, ale jego szczery, szeroki uśmiech, rozwalił mnie doszczętnie.

- Udany był wieczór wczoraj, co ?

- No tak – kiwnął głową – to był dobry pomysł, żeby przyjść do ciebie.

Spanikowałam i zawróciłam się z powrotem do lodówki. – Co chcesz na śniadanie ?

- Właściwie to poproszę tylko o kefir. Trochę sucho w ustach po wczorajszym alkoholu. To znaczy chyba mały kacyk.

Wyjęłam dla niego kefir, a sobie sięgnęłam po jogurt. Podałam mu „śniadanie” i bez słowa zasiedliśmy do stołu. Nie odzywałam się do niego. Nie wiedziałam nawet jak zacząć. On dosadził się do kefiru i pił go duszkiem. Ja bawiłam się wpatrzona w zakrętkę jogurtu.

- Dobra – przełknął, przerywając długą chwilę ciszy – już mi się nie wydaje. Jest coś nie tak. Vicky o czym tak zawzięcie myślisz ?

- Ja ? – postawiłam oczy – O niczym – i teraz ja, żeby zapełnić buzię i nie gadać, zaczęłam pić jogurt

- Nie tak zachłannie, bo się udławisz.

W odpowiedzi pokazałam mu środkowy palec na co roześmiał się.

- Victoriaaaaaa

- No co ?!

- Wreszcie jakaś reakcja z twojej strony !

- O co ci chodzi ?!

- Właśnie chcę się tego dowiedzieć ! Ja ! Bo jesteś jakaś dziwna !

- Wcale nie jestem dziwna !

- Jesteś !

- Nie !

- Tak !

- Nie !

- Tak !

- O rany jak ty mnie wkurzasz !

- Ty swoim zachowaniem jeszcze bardziej !

- To jak ci nie pasuje to droga wolna ! Nikt cię tu nie trzyma i możesz przecież wyjść !

- Matko – przyjął potulny ton – Za co tak właściwie na mnie krzyczysz ?

Błądziłam wzrokiem po blacie stołu. – Właściwie to nie wiem.

- Głowa mnie boli kobieto. – skrzywił się – Poza tym jakoś szybko wczoraj chyba odpadłem, bo nie pamiętam końca wieczoru.

Wyprostowałam się, a nadzieja wstąpiła w moje serce. – Nie pamiętasz ?

- Eeeeeee tak … ? – skrzywił się – Coś w tym dziwnego w moim przypadku ? A czemu tak nagle się ożywiłaś ?

- Ccco ? … Wydaje ci się. – machnęłam ręką, wiedząc, że byłam uratowana. Nie pamiętał, że wygadał mi się, dlatego też zachowywał się normalnie, jakbym żyła w nieświadomości. Jak dawniej.

- Vicky mam nadzieję, że nie zrobiłem ci krzywdy ?

Przerażenie zastąpił już wyśmienity humor. – Hmmmm … oprócz malinki pod obojczykiem to nie.

- CO ?!

- Za parę dni nie będzie śladu.

- CO ?!

- Żartowałam. – parsknęłam – Haha, żebyś widział swoją minę !

- Victoria !

- Nie mogłam się powstrzymać.

- Jej ! – podniósł dłonie do ust i za chwilę wypuścił ciężkie westchnięcie – Ja cię przepraszam, jest mi bardzo głupio, ale nie pamiętam końcówki wieczoru …

- Max, daj spokój. Wiem jak to jest z alkoholem. Niedawno sama przecież odwalałam …

- A mówiłem coś ?! Jeeeezzzuuuuu mam nadzieję, że nie. – spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami

- Nie – szybka odpowiedź

- Kłamiesz.

- Może trochę coś tam mówiłeś … Ale to takie gadanie. – zaczęło robić się gorąco i niezręcznie …

- Ale co konkretnie ? – naciskał

- No nic ważnego. Takie tam bąknięcia trzy po trzy. – wstałam od stołu, wyrzucając opakowanie po jogurcie

- Cześć młodzieży – do kuchni wszedł zadowolony jak zwykle Bob

- Cześć

- Hej

- Oł Max, jak żyjesz ? Nie poleciałeś wczoraj z chłopakami ? – pytał mężczyzna

- W porządku, dziękuję. Właśnie muszę się zbierać, bo mam samolot i trzeba dołączyć do reszty. – wstał od stołu, mierząc mnie wzrokiem – Jeszcze nie dokończyliśmy rozmowy. – wytknął mi palcem i podszedł do mnie – Nerwowo reagujesz. Wyciągnę jeszcze z ciebie te wszystkie informacje. - przełknęłam ślinę – Do widzenia Bob – mężczyźni podali sobie dłonie – Do zobaczenia Vicky – Max dał mi jak to często robił; przyjacielskiego buziaka w czoło. W sumie już nie wiem czy to taki „przyjacielski”…

- Spokojnego lotu

- Cześć – uśmiechnęłam się w miarę naturalnie

Zostaliśmy w kuchni sami z Bobem.

- Jakie informacje ? – spytał pierwszy

- Nawet nie pytaj … - westchnęłam i zgarbiłam się od psychicznego „ciężaru” przy ścianie

- Młoda, co nawywijałaś ?

- Nie patrz tak na mnie podstępnie ! Nic nie nawywijałam !

- Max nie owijał w bawełnę …

- Nic nie zrobiłam ! – broniłam się – Nie tym razem !

- …

- No naprawdę !

- Ok … - uniósł ręce w geście poddającym się - Tylko, żebyś się w nic nie wpakowała …

„Chyba za późno.”

- Jasne – poklepałam go po ramieniu i w tym samym czasie dostałam smsa. Spojrzałam na wyświetlacz komórki; „ Od: Nathan; Skype !”. Pisnęłam ze szczęścia i biegiem poleciałam na schody.

- Pozdrów go ode mnie ! – usłyszałam śmiech Boba

- Dobra ! – odkrzyknęłam i po chwili siedziałam już z laptopem na kolanach. Zdawało się, że logowanie na Skype`a trwało całą wieczność. W końcu jednak widziałam już ikonkę ze zdjęciem; „Nathan dzwoni”. – Cześć ! – uśmiechnęłam się szeroko, widząc ukochaną twarz na całym ekranie

- Hej ! – pomachał ze słodkim uśmiechem

- Ejjj … - mina mi zrzędła – Przecież u ciebie jest noc teraz ! Czemu nie śpisz ?

- Nie mogę. – skrzywił się – Przestawić się w strefach czasowych nie jest moją specjalnością, a poza tym … poza tym ostatnio codziennie zasypialiśmy razem, więc tak mi teraz ciężko … Nie mam na kogo zarzucić nogi, komu zabierać kołdry, na czyją poduszkę się wkradać … - puścił oko

- Ooooooo … - rozczuliłam się

- A tobie dobrze się spało ?

„Mhm, wyśmienicie -.- !”

- Powiedzmy. – westchnęłam

- Co jest ? – przejrzał mnie od razu

- Max był u mnie. – powiedziałam szczerze

- Max ? – mój chłopak zdziwił się i to bardzo – Po co ?

- Porozmawiać. – wzruszyłam ramionami – Przeprosić. I tak w ogóle naprawić nasze relacje.

- I jak ? Udało się ?

- Mhm

- Ale żywo zareagowałaś i ucieszyłaś się z powrotu odzyskanej przyjaźni ! Vicky. – uniósł brew

- Nie no, w porządku jest. Cieszę się.

- Serio ? Nie tryskasz szczęściem.

- Trudno. Lepiej opowiadaj jak u was ? W ogóle dziękuję ci skarbie za smsa, że dotarliście na miejsce …

- Oj przepraszam Vicky … - potulna mina, wyrażająca „tylko nie krzycz” – ale od początku było takie zamieszanie … Poza tym jest tu tak mega, że ojejku !

- Wyobrażam sobie skoro brakuje tobie słów, żeby to opisać.

- Serio ! Dom jest taaaaaaki wielki, piętrowy, wypasiony, elektronika, taras, bilard, piłkarzyki, basen … AAaaaa ! – przygryzł piąstkę ze śmiechem – Kobieto, to jest full wypas !

- O proszę ! To manager postarał się. Ale i tak go nie lubię ! – wystawiłam język

- Oj Vicky nie mów tak o kimś, kogo jeszcze na oczy nie widziałaś.

- Wygooglowałam go już !

- A sorry. To zmienia postać rzeczy. – pokiwał głową

- …

- Mamy jutro z nim spotkanie. To znaczy dzisiaj. – spojrzał na zegarek – Trzymaj kciuki. Będzie nam przedstawiał swoją wizję rozszerzenia kariery The Wanted i opowie o swoim projekcie, który dla nas przygotował.

Uniosłam brew.

- No po prostu kciuki trzymaj. – dodał tonem niecierpiącym sprzeciwu

Mlasnęłam. – Ok, niech będzie. – dodałam z łaską, a w tym momencie do pokoju Nathana wszedł lekko zaspany Tom – Macie razem pokój ? – zdziwiłam się, a Sykes spojrzał na mnie błagalnie po czym zwrócił się do przyjaciela;

- Parker do diaska ja kiedyś wymaluję na całych drzwiach napis; PUKAĆ PRZED WEJŚCIEM !

- Nie histeryzuj. – skrzywił się Tom, nie zauważając mnie na monitorze – Ja tu zdycham, bo zasnąć nie mogę, a ty mnie będziesz jeszcze pouczał ? W tyłek wsadź sobie rady.

- Słońce ! – krzyknęłam, a Tom momentalnie wyprostował się, szukając mnie wzrokiem po całym pokoju – Cioto; monitor !

- Aaaaaaaaa hahaha ! – roześmiał się, sprowadzając „do mnie” wzrok  – Cześć Vicky ! – dosiadł się do Nathana – Co tam ?

- W porząsiu ! Co ty tam się mądrzysz ? Co to za odzywki ?!

- Oj no, bo zdenerwował mnie ten twój chłopak …

- Ty za to byś mnie nie zdenerwował, gdybyś kiedykolwiek zapoznał się ze znaczeniem słowa „prywatność”.

- Tom ! – odezwałam się – Ja już tobie mówiłam; zachowuj się ! Byle jak, ale się zachowuj !

Parker zarechotał. – No ja wiem, wiem.

Pokręciłam głową. – Gdzie Kelsey zostawiłeś ?

- A śpi. – machnął ręką – Też tak bym chciał jak ona. Ona całe życie; poczuje poduszkę i już po Kels.

- Hahahahaha, biedny jesteś.

- No bardzo !

- Dobra panowie, idźcie na serio spać, bo jutro, a właściwie dzisiaj macie ciężki dzień przed sobą i nie możecie dać plamy na pierwszym spotkaniu.

- Wiesz Myszko – uśmiechnął się Sykes – Już mi lepiej.

- Hah, no co ja poradzę na waszą niemoc spania ? Weźcie jakąś tabletkę nasenną w najgorszym wypadku i jazda do wyrka !

- Dobrze proszę pani … - mruknął Tom – Trzymaj się Słońce ! – pomachał i wyszedł z pokoju

- Naprawdę chcesz kończyć czy powiedziałaś to tylko, żeby wygonić Toma ? – uśmiechnął się Nathan

- Naprawdę. Musisz być choć minimalnie wypoczęty. Dobrze o tym wiesz.

- Wiem. Postaram się.

- To … dobranoc ?

- Dobranoc. Miłego dnia Vicky. Kocham cię.

- Ja ciebie też. Słodkich snów. – wysłałam buziaka i rozłączyliśmy się. Odłożyłam laptopa i spojrzałam na okno. Nie mam tu Nathana. Nie mam tu Toma. Nie mam tu chłopaków. Ehhh do bani. Trzeba pomyśleć co zrobić z dniem wolnym od pracy …

Hej Rybki :) ! Znowu nauka – dlatego mnie nie było. Byle do wtorku, byle do wtorku, bo już mam dość ! Potem mam jako takie ferie i po egzaminie we wtoreczek od razu jadę do Białegostoku, gdzie spędzę parę dni na pogaduchach ze swoją Sis, której brzuszek już podobno urósł duży i Maleństwo rośnie na drożdżach !

Jutro wolne i cały dzień oprócz porannej wizyty u kosmetyczki spędzę zapewne z nauką. Jeszcze trochę muszę z siebie wykrzesać siły, ale już jadę na oparach, uwierzcie mi ;).

Jestem tak śpiąca, że nawet nie potrafię już chyba składać myśli ;p. Za to poniżej kilka zdjęć z ostatnich dni; Maxiurski Maxymilian czyli nasz kochany „NIEWINNY” – Max ;), zostawienie na dosłownie 2 minuty skrzypu do picia w kuchni (żeby wystygł i wyjście do pokoju po telefon) w obecności w mieszkaniu moich dwóch uroczych U. i P., które to cudownie dosypały płatków cynamonowych … , nowy zakup, z którego jestem przeszczęśliwa (Ka_ren stwierdziła, że są "mraśne" ;) ) i obraz moich ostatnich, „szałowych” dni z nauką.

Trzymajcie się cieplusio i nie dawajcie przeziębieniom ani ślizgawicy na chodnikach ! 

Kto zaczął ferie, a kto już skończył ? Łapka w górę i piszcie co robiłyście i jakie macie plany ! Chętnie poczytam :).

Love ya ;P !