Wyluzuj - rozdział 107.

- Yyyyyyyy – gościa zatkało po mojej jakże błyskotliwej „przemowie” – To ty tu pracujesz ? – wydukał

- Yyyyyyyy – udawałam jego rozgarnięcie – A ty ślepy jesteś ?

- Znowu coś zjadłaś ostrego i masz wzdęcia, że warczysz ?

- Nie. Po prostu mam przed sobą

- No kogo ? – wyprzedził mnie z pewnym siebie uśmieszkiem

- Harrego Stylesa. – wypowiedziałam jego dane z wielką niechęcią

- Gdybym wiedział, że tu cię spotkam to już byś dawno splajtowała.

- Och dziękuję. – machnęłam ręką – Nie wiedziałam, że tak zainteresowałbyś się skromną cukiernią.

- Daruj sobie. – zmrużył oczy – Mam dzisiaj zbyt dobry humor, żeby taka osoba jak ty mogła go popsuć.

- O proszę ! – udawana ekscytacja – Przyznałeś się, że jesteś kobietą czy wylatujesz w kosmos i już więcej cię nie zobaczymy ??

Chwila ciszy. – Uśmiałem się. – uniósł brew – Ale cóż; są ludzie i – spojrzał na mnie spod byka

- Śmiało. – kiwnęłam wyzywająco głową – Zobaczymy na co cię stać.

- Ludzie. – dokończył

- Świetna kreatywność.

- Weź już siedź cicho, dobrze ?

- To weź stąd wyjdź !

- To jest miejsce publiczne jakbyś nie zauważyła i mam prawo tu przebywać.

- Owszem. Miejsce publiczne. – potwierdziłam, a on już dumnie się wyprostował – Ale zoo jest na drugim końcu dzielnicy. – dodałam, a z jego oczu cisnęły się na moją osobę gromy

- Wiesz dobrze, że mógłbym cię zniszczyć jednym ruchem.

- Tak – ziewnęłam – słyszałam to już tyyyyle razy. To niesamowite – nachyliłam się – ale przy każdej okazji mi to powtarzasz. Aż tak na ciebie działam ? – poprawiłam teatralnie włosy – Wow jednak masz pociąg do dziewczyn. Jestem pod wrażeniem.

- Ty naprawdę jesteś walnięta.

- Dziękuję. Uznam to za komplement. – posłałam mu uroczy uśmiech – Jak zawsze miło sobie pogawędziliśmy, jak starzy, dobrzy znajomi … a teraz możesz już sobie iść. – wycedziłam

- Nie rozpędzaj się tak Marchewko.

- Spadaj stąd ! – warknęłam

Roześmiał się perfidnie. - Nie chcesz zarobić ?

- Słucham ?!

- Mogę ci zapłacić za

- No za co ?!

- Vicky ? – obok mnie stanął Nathan – Co się tu dzieje ? – patrzył na Stylesa

- Ooooo Sykes. – wyszczerzyła się gwiazda – Stary znajomy … Co u ciebie ?

- Harry nie rób przedstawienia dobrze ? – powiedział bardzo spokojnie mój chłopak – Czego chcesz ?

- Przyszedłem po ciasto.

- Mogłeś zamówić wcześniej to bym je z chęcią własnoręcznie przyrządziła. Specjalnie dla ciebie. Jedyne w swoim rodzaju. Sprawdziłoby się przynajmniej czy rzeczywiście cyjanek działa … - uśmiechnęłam się życzliwie

- Wiecie co ? – Harry ściął nas – Chcecie mieć antyreklamę na mieście ? Proszę bardzo, ale wszelkie skargi niech osobiście przyjmuje Marchewa. – wskazał na mnie palcem i z nadmiar szerokim uśmiechem odszedł do wyjścia – Miłego dnia ! – rzucił jak do przyjaciół  i wyszedł z lokalu

Z zaciśniętą szczęką spojrzałam na Nathana.

- Zabiję kiedyś gnoja. Pewnego pięknego dnia. Zabiję.

- Vicky uspokój się.

- Jakie „uspokój się” ?! Nawet nie pytaj co bym mu zrobiła jakbym spotkała go w ciemnej ulicy !

Nathan roześmiał się. – Ale ja mam bojową dziewczynę. Skarbie …

- Tak cię to bawi ?!

- Mówiłem ci już kiedyś, że ślicznie się denerwujesz ?

- Ooooochhh !!!

- Ale mogłaś być ciut dla niego milsza.

- Że co ?! – wypsnęło mi się prawie na cały lokal aż spojrzałam czy nie spłoszyłam gości – Nie lubię go i nie będę udawała, że jest inaczej !

- A ja aż musiałem się oderwać od przepysznej zapiekanki i wyjść z kuchni, żeby zobaczyć co się dzieje i na kogo wjechałaś.

- No wybacz, że moją dzisiejszą ofiarą był Harry Styles !

- Vicky – kolejny śmiech chłopaka – Już, spokojnie. Nie przejmujemy się tym panem.

Wzięłam głęboki wdech. – Masz rację.

 - I jak wam idzie ?! – aż podskoczyłam, gdy za mną spytał Bob

Zawróciłam się do niego. – Świetnie !

- Vicky … - uniósł brew – Nie podoba mi się ten uśmieszek. Co narozrabiałaś ?

- Jaaaaa ?!

- Nath ? – Bob zajrzał na mojego chłopaka – Co ona zmalowała ?

- Ja o niczym nie wiem.

- Tsa. – westchnął Bob i wrócił do mnie wzrokiem – Dobrze przynajmniej, że lokalu mi z dymem nie puściłaś. Resztę ci wybaczę.

- Wyluzuj. – poklepałam go po ramieniu – Chodź na górę. – wzięłam Nathana za rękę i zgodnie ewakuowaliśmy się na schody – Dzięki, że mnie nie wsypałeś z tym Stylesem.

- Kochanie – dał mi słodkiego całusa w policzek – wyluzuj.

Posłałam mu tylko pełen wdzięczności uśmiech i poszliśmy do mojego pokoju.

- Och jak ja lubię twoje łóżko ! – Nathan oczywiście pierwsze co zrobił po otworzeniu drzwi do mojego królestwa; rzucił się na łóżko

- Tak. Rozgość się. – chrząknęłam i usiadłam naprzeciwko niego w wygodnym fotelu, zdejmując przy okazji wysokie lity, na których chodziłam cały dzień

- Victoria …

- Czego ?

Surowy wzrok Sykesa, ale po chwili roześmiałam się. – Chciałbym, żebyś załatwiła jedną sprawę.

- Nie, nie wyjdę za ciebie za mąż.

- To wiem. – machnął ręką – Ale miałem na myśli rozmowę z rodzicami.

Momentalnie spoważniałam. – Co cię wzięło ?

- Uważam, że powinnaś się z nimi pogodzić. Ile zamierzasz się na nich złościć i obrażać ?

- Nie wiem. Nie kalkulowałam tego.

- Oj Vicky – przewrócił oczami – mówię serio.

- Ja też.

- Dlatego teraz otworzysz Skype`a i zobaczysz. Jeśli mama albo tata jest dostępny, zadzwonisz i się porozumiecie.

- No chyba cię

- Chyba nie. – pokiwał głową – Jazda !

Spojrzałam na niego brutalnie – Spokojnie ! – ale rzeczywiście uruchomiłam Skype`a

- A za mąż za mnie i tak wyjdziesz. Podejdę cię i się zgodzisz. – posłał mi szeroki uśmiech

- Żebyś tylko się nie zdziwił. – wystawiłam do niego język, ale wróciłam wzrokiem do monitora – Tata jest dostępny.

- To na co czekasz ? Dzwoń do niego.

- Nie wiem czy to jest dobry pomysł. – przygryzłam wargę

- Najlepszy ! Chcesz zostać sama ? Mam wyjść ?

- Co ty. – zganiłam go wzrokiem – Chcę czuć twoje wsparcie, a poza tym … przecież i tak niczego nie zrozumiesz.

- Racja. – mlasnął – Zatem ja tu sobie poleżę, powysyłam tobie falami swoją energię i wsparcie, wsłucham się w wasz język i trzymam kciuki.

- To lepiej trzymaj, bo jak mój charakterek spotka się z taty to może być konflikt na fali. – głęboki wdech, naciśnięcie na „Tata” i zielona słuchawka i poszło …

- O, cześć. – na monitorze pojawił się mój rodzic

- Hej – pomachałam nieśmiało

- W końcu się odezwałaś.

- Nom.

- Co u ciebie ?

- W porządku.

- To dobrze, dobrze.

- Mhm.

- …

„Świetna rozmowa.” – przemknęło mi pierwszo przez myśl, a następne było; „Zabiję Nathana !”

- Czemu ostatnio nie odebrałaś połączenia ? – tata przeszedł do konkretów

- Zgadnij. – suchy ton

- Właśnie pytam. Nie chcę zgadywać.

- A ty byś chciał ze mną rozmawiać, gdybym ukryła przed tobą jakiś mega istotny fakt, który zaważyłby na życie całej rodziny ?! – uniosłam się

Chwila ciszy.

- Masz do nas żal za ten rozwód ? Za to, że tobie nie powiedzieliśmy ?

- No brawo ! I wiesz co ? Bardzo mnie dziwi ten wasz sekret przede mną, ale cóż. Widocznie nie należę do rodziny !

- Wiktorio nie tym tonem ! – upomniał mnie ostro tata

Spuściłam skarcona głowę. – Zawiodłam się po prostu na was. – zaczęłam łagodnie, ale tym razem z nieukrywanym bólem – Nigdy nie sądziłam, że zgotujecie mi coś takiego. Moi rodzice …

- Mama już tobie tłumaczyła. Nie chcieliśmy, żebyś przejmowała się naszymi kłopotami. Masz swoje życie.

- Ale o czym ty mówisz, tato ?! Nie róbcie ze mnie jakiejś sieroty, której nie obchodzą sprawy rodziny, bo siedzi za granicą ! Skąd w ogóle taka głupota wam przyszła do głowy ?!

- Wiktorio !

- Nie tato ! Nie żadne „Wiktorio” ! Tylko gdybym ja tak się zachowała to miałabym zgnojone najbliższe lata swojego życia przez wasze umoralnianie, zakazy, szlabany i co tam nie tylko, a wy uważacie, że nic się złego nie stało i na dodatek jeszcze usprawiedliwiacie siebie jakimiś tanimi tekstami ! – krzyczałam

- Vicky … - powiedział cicho Nathan – Spokojnie. – upomniał mnie, mimo że widział tylko moje uniesienie, a nie miał pojęcia o znaczeniu słów

Patrzyłam w monitor ze łzami w oczach. Tata nie wiedział co powiedzieć. Chyba docierało do niego to wszystko co wykrzyczałam.

- Co mogę zrobić, żebyś nam wybaczyła ? – spytał cicho

- Nie wiem. – wzruszyłam ramionami – Nie wiem tato.

- Pewnie masz rację. – westchnął – Nie mam pojęcia dlaczego to tak wszystko się potoczyło …

- Byłam z wami na święta, perfidnie mnie oszukiwaliście i graliście wszyscy, że jest ok … - szepnęłam

- Wiem. – schował twarz w dłoniach – Przepraszam. – wypowiedział głośno – To chyba jedyne co mogę teraz zrobić. Przepraszam cię Wiktorio.

- Jakoś wcale mi nie ulżyło.

- …

- Ten rozwód … - ściągnęłam brwi – To rzeczywiście nieuniknione i potrzebne ?

- Tak. – tata przełknął ślinę

- Dlaczego ?

- Tak już czasami się dzieje, że nie wszystko w życiu nam się układa.

- Tato, znowu zaczynasz mi kręcić ??

- Nie kręcę. Po prostu nie mogę tobie teraz powiedzieć. Nie teraz.

- A kiedy ?

- Jak uznam to za stosowne.

- Świetnie. – mlasnęłam – Chcieliśmy dojść do porozumienia, a ty znowu coś przede mną utajasz.

- Dowiesz się w swoim czasie.

Z ciężkim westchnięciem pokiwałam głową. – Jak chcesz … - czułam coraz większy gul w swoim gardle – Muszę kończyć. – zdołałam ledwo powiedzieć – Cześć. – nie czekając na nic więcej, ostatni raz spojrzałam na tatę i rozłączyłam się

- I co ? – Nath podniósł się

- Wiadro. – odpowiedziałam smętnie i podparłam czoło o rękę, którą trzymałam na stoliku – Porażka. – schowałam twarz w dłoniach, by dać się uwolnić w ukryciu łzom

- Ejjj Vicky – chłopak zaraz był obok i mnie przytulił – na czym stanęło ? Opowiedz mi wszystko.

I tak przetłumaczyłam jemu całą rozmowę z tatą. Skończyłam mu wszystko streszczać, leżąc obok niego na łóżku i dogłębnie uspokajając się.

- Będzie dobrze. – uśmiechnął się Nathan po moim opowiadaniu, opierając się na przedramieniu i będąc nade mną – Pogodzicie się na całego. I to już niedługo. Ja to czuję. Nie martw się. Powiedziałaś co ci leży na sercu, teraz tata musi sam to przetrawić i dojdziecie do porozumienia, mówię tobie.

- Może. – pociągnęłam nosem

- Nie „może” tylko na pewno. – nachylił się do mnie – I nie płacz więcej.

W momencie kiedy nasze usta już miały się stykać, z hukiem otworzył drzwi

- Tom ! – krzyknęłam wystraszona, a jeszcze przed chwilą leżący obok mnie Nathan w tym momencie leżał na podłodze

- Stary co to miało być ?! – krzyknął Sykes, podnosząc się

- Sieeeemaaaa. – wyszczerzył się Parker

- Co to miało być, ja pytam ?! Nie jesteś u siebie !

- Chciałem wam niespodziankę zrobić.

- Super. – mruknęłam – Zawsze musisz tak robić ?

- No przecież z buta wjeżdżam hehe – zaśmiał się i rozłożył wygodnie w fotelu – A tak naprawdę to przyszedłem zobaczyć jak się miewasz, Słońce. Już lepiej ?

- Tak ! Hello, to że Max na mnie wsiadł to jeszcze nie powód do depresji !

- Ja wiem, że ty twarda babka jesteś, ale wiesz. – puścił oko

- Nie, nie wiem.

- Oj no tak się troszczę z serca o ciebie. Po prostu.

- Dobrze. Doceniam.

- No to tego … - rozejrzał się po pokoiku – Co robiliście ?

- Chrześniaki specjalnie dla ciebie. – mruknął Nathan widocznie zirytowany obecnością przyjaciela

- Hahahahah – zarżał Tom – Stary. Mógłbyś mi taki kit wciskać jakbym Victorii nie znał i jej podejścia do dzieci. - spojrzałam spod byka na Parkera. Widząc moje niezadowolenie wyszczerzył się po raz kolejny. – Mogę prosić o herbatkę ?

Cześć Smyki :* ! Ogarnęłam wczoraj i dokończyłam dzisiaj pisanie rozdziału. Zapewne od nexta przyspieszę akcję, uprzedzam ;).

Mhm. Czyli widzę, że większość jest za tym, żeby świętować 1.urodziny bloga – ok. Osobiście też jestem „za” :). Macie jakieś pomysły co bym mogła dla Was zrobić z tej okazji ? Co byście chcieli ? Jest coś czego ode mnie oczekujecie ? Śmiało, liczę tym razem na Waszą kreatywność ;D ! Czekam wytrwale na pomysły w komentarzach !

Jutro powrót do Warszawy. Straszne … Tak bardzo nie chcę. Tutaj mam wszystkich – rodzinę, chłopaka, przyjaciół, a tam ? Tam nie jest tak beztrosko i jestem tam sama, nie licząc kilku osób. Occcchh to jest takie trudne. Jeszcze bardziej nie chce wracać, bo wiem ile zakuwania mnie czeka. Mam świadomość, że te najbliższe 2,5 tygodnia będą z życia wyjęte – że nie będzie czasu na spanie, jedzenie, chwilę odpoczynku, bo od groma jest nauki. Już za tydzień mam 2 kolokwia, potem następne 3 i jeszcze kolejne … Mam nadzieję, że uda mi się skądś czerpać siłę i pozytywne myślenie, bo jak na razie to jestem szczerze zniechęcona i przerażona.

Z tego powodu wszelkimi nominacjami bloga zajmę się za jakiś czas, kiedy te uczelniane sprawy już się uspokoją. Nie chcę ukrywać, że zapewne i na blogu moja nauka ( chyba po raz pierwszy ) się odbije i, że rozdziały nie będą tak często. Ale takie zamieszanie tylko przez 2,5 – 3 tyg. Potem po ( mam nadzieję ) zaliczonym semestrze, wszystko wróci do normy.

Życzcie mi powodzenia, duuuużo wytrwałości i ambicji na te najbliższe dni, bo będzie ciężko. Muszę zmykać, bo dziś ostatni dzień w domu – za godzinę jadę do dziadków, musze się jeszcze przebrać i pomalować, potem może spotkanie z przyjaciółką, następnie przychodzi do mnie mój chłopak, a wieczór należy się rodzicom.

Przypominam o propozycjach świętowania urodzin zawartych w komentarzach :) ! ! ! 

Trzymajcie się ciepło i myślimy pozytywnie :* !

… albo przynajmniej myślimy.

PS sweterek spod poprzedniej notki zrobił mi mój Mamcik ;).