TO BYŁO CUDOWNE ! - ROZDZIAŁ 100. !!!

Nathan zajął się pakowaniem mojej torby do bagażnika, a ja zajęłam miejsce w aucie. Skończyłam zapinać pas, gdy on zajął w końcu miejsce obok mnie, przed kierownicą.

- Coś nie tak ? – spytał

- Nie, ok wszystko.

- Nie wydaje mi się.

Ściągnęłam brwi. – O co ci chodzi ?

- Myślałem, że będziesz bardziej żywo reagować na ten wyjazd.

- Ach to ! – uśmiechnęłam się – Kochanie, wszystko jest w porządku i naprawdę baaaaaaaaaardzo się cieszę, że poznam twoją rodzinę. Może nie przejawiam tego z wielkim entuzjazmem, ale to tylko dlatego, że jestem bardzo zmęczona.

- A mówiłem, żebyś tyle nie pracowała ?!

- Mówiłeś. I co z tego ? – najnormalniejszy ton

- Rany boskie czy ty kiedykolwiek w życiu się kogoś posłuchałaś ? – narzekał, włączając silnik

- Kiedyś na pewno, choć nie raz miało się szlaban od rodziców na wychodzenie na podwórko albo na słodycze, bo się nie posłuchało …

- Od małego musiałaś łamać zakazy, co ? – spojrzał na mnie przez chwilę szyderczo, a ja zrobiłam tylko niewinną minę – No tak. Cała … Wiktoria. – wypowiedział imię po polsku niemalże idealnie aż zamurowało mnie i spojrzałam na niego zszokowana – Co tam ? – roześmiał się słodko – Co to za wielkie oczy ? Tak, wiem, skromnie przyznam, że szybko się uczę.

- To było cudowne ! – dałam mu buziaka w policzek

- Nonono skarbie, bo jeszcze się rozluźnię i w słup wjadę.

- Ani mi się waż ! Odwołuję tego całusa w takim razie ! … W ogóle kiedy będziemy na miejscu ?

- Vicky, nawet z centrum  Londynu jeszcze nie wyjechaliśmy, a ty już się niecierpliwisz ?

- Wcale nie ! Po prostu chcę wiedzieć  za ile będziemy w Gloucester.

- Możesz spokojnie zasnąć. – uśmiechnął się, czytając w moich myślach – Zbudzę cię jak dojedziemy.

- Ale

- Tak wiem. Będę ostrożnie jechał. – kolejny raz mnie wyprzedził – Na tylnym siedzeniu masz kocyk. Przykryj się i spróbuj zasnąć, bo gołym okiem widać, że jesteś zmęczona.

- Dziękuję ci bardzo ! – powiedziałam dosadnie na co on jeszcze bardziej się roześmiał, ale nie czekając na nic więcej wzięłam z tylnego siedzenia kocyk, opatuliłam się nim i wsunęłam się głębiej w siedzenie, a za chwilę odpłynęłam …

Otworzyłam oczy.

- Jeju – mruknęłam

- Wyspała się śpiąca królewna ?

- Nie, a my nadal jedziemy ?

- Mhm.

- O losie … Długo jeszcze ?

- Długo.

- A długo spałam ?

- Długo.

Popatrzyłam na niego, licząc w myślach do 10, żeby nie wpaść w furię za jego rozwinięte odpowiedzi, aż w końcu powiedziałam nadmiar spokojnym tonem; - Sykes, ja cię kiedyś własnoręcznie

- Cokolwiek zrobisz ze mną; będę zachwycony. – dodał swoją końcówkę z zacieszem na twarzy

Uniosłam brew. – Polemizowałabym czy kastracja wzbudziłaby w tobie zachwyt, ale skoro mówisz …

- Ty ty ty. Masz szczęście, że muszę prowadzić, bo już dawno byś leżała i błagała, żebym przestał cię łaskotać. – powiedział z palcem w górze

- A wiesz, że groźby są karalne ? – spytałam, wystawiając nos znad kocyka

- A chcesz oberwać ?

- Pffff ! – mało co się nie oplułam z tego jakże teatralnego zareagowania – Tylko tknąłbyś mnie paluszkiem !

Uśmiechnął się pewnie. – Przekonamy się w domu.

- Możesz sobie ! – prychnęłam

- Ooooo, ale widzę, że coś już żwawiej reagujesz na to co się dzieje. – puścił do mnie oko

- Bo spanie mnie zregenerowało. – mimo to ziewnęłam i przeciągnęłam się leniwie

- Zatem jak nastawienie ?

- Spoko luzik koteczku. – mlasnęłam i machnęłam ręką, rozkładając się na fotelu

Uniósł brew, ciągle prowadząc. – Dobrze … A tak naprawdę ?

Usiadłam momentalnie sztywno i prosto w fotelu. – Denerwuję się. I to bardzo. – przyznałam się – Mam stresa jak stąd do równika i z powrotem.

- Haha wiedziałem !

- To skoro taki wszechwiedzący jesteś to po co mnie pytałeś ?! – założyłam ręce na piersiach

- Bo chciałem to od ciebie usłyszeć.

- Zatem usłyszałeś ... – westchnęłam ciężko i spojrzałam w boczną szybę

- Ejjj myszko, spokojnie. – położył jedną rękę na moim kolanie – Będzie fajnie, zobaczysz. Nie masz czego się denerwować, naprawdę. – zapewniał z uśmiechem

- Co jak co, ale niecodziennie poznaje się rodzinę swojego chłopaka …

- Coraz bardziej poważnie się robi, co ? – spojrzał na mnie badawczo, a ja nerwowo przełknęłam ślinę – Uuuuu czy mi się wydaje czy moja Victoria naprawdę ma stracha ?

- Nie nabijaj się ze mnie !

- Skarbieee jaaaaa ?

- I nie powstrzymuj tak perfidnie śmiechu.- syknęłam ze zmrużonymi oczami

- Oj, bo przeżywasz niepotrzebnie jak głupol.

- Potrzebnie czy nie; jest to dla mnie coś nowego, a poza tym jakie wywołam na twoich bliskich dzisiaj wrażenie, takie już się utrzyma, więc mnie nie uspokajaj, bo ciekawe jak ty byś wyglądał na moim miejscu.

- Ale ja już poznałem twoją mamę …

- To się nie liczy !

- Czemu niby ?

- Bo to nie miało takiego oficjalnego charakteru jakim ty mnie obdarzyłeś, wywożąc na ten weekend. U ciebie to była kwestia spontaniczności, a to wielka różnica. Poza tym

- Zauważyłaś, że kiedy się denerwujesz to mówisz bardzo szybko, niemalże jak Max ? – przerwał mi z szerokim uśmiechem, a ja się zamknęłam by przeanalizować sytuację

- Nie. – odpowiedziałam w końcu – O rany to mam już fajny akcent ! – klasnęłam w ręce

- To sobie sama zinterpretowałaś … - chrząknął ze śmiechem – Ej ! Ała ! Nie bij mnie, bo prowadzę ! Powiedziałem tylko, że kiedy jesteś zdenerwowana to mówisz bardzo szybko jak Max. I do tego kompletnie bez sensu.

- Jak Max. – dodałam ze śmiechem – Bez przeginy zresztą ! Nie obgaduje się nieobecnych ! … W ogóle … - spojrzałam na niego z wyrzutem - Z jakiej racji jeździsz dziś tak po mnie, co ? Co to za święto dziś mamy ? Urodziny mam przecież w czerwcu, a nie w styczniu, nie musisz się tak wysilać.

Roześmiał się. – Wybacz, chyba formę od ciebie przejąłem, mistrzu.

- Nonono uważaj sobie, bo do mojej formy to tobie jeszcze daleko. – wytknęłam mu palcem

- Oj Vicky … - westchnął z uśmiechem

- Co tam ?

- Mama zawsze mi powtarzała, że nie jest sztuką kochać za zalety. Sztuką jest kochać pomimo wad.

Wyszczerzyłam się. - Dlatego Nathanie tak bardzo cię kocham.

- No wiesz co ?! – obruszył się, a teraz ja parsknęłam

- To chyba ucięło wszelkie dyskusje na temat prowadzenia w dzisiejszych starciach.

- Chamska jesteś. – rzucił poważnie

- Wypraszam bardzo ! Szczerość to nie chamstwo ! – zaprotestowałam, a po tym jak Nathan spojrzał na mnie gniewnym wzrokiem znowu dałam w śmiech na cały samochód

- Jak dobrze, że niedługo będziemy na miejscu, bo zostawiłbym cię w lesie.

- Aha ! Mhm ! Na pewno !

- A chcesz się przekonać ?

- A tylko spróbuj zjechać mi z drogi teraz kiedy jest ciemno, to nie ręczę za siebie.

Zabrzmiało to chyba nader poważnie, ale Sykes jak to Sykes – wybuchnął śmiechem i tyle miałam więcej do powiedzenia na ten temat. Oczywiście nigdzie się nie zatrzymał tylko ostrożnie jechał dalej, aż w końcu po kolejnych „inteligentnych i błyskotliwych” naszych rozmowach- dojechaliśmy do Gloucester. Mijaliśmy kolejno domy jednorodzinne, a wraz z pozostawianiem kolejnych w tyle, zauważyłam na twarzy Nathana coraz to szerszy uśmiech.

- Tęskniłeś za tymi stronami co ?

- Nawet nie wiesz jak bardzo.

- Ile cię tu nie było ?

- Nie licząc świąt i występu Jessici ? 1,5 roku.

- Żartujesz sobie ?! – postawiłam oczy – A to mnie niedawno umoralniałeś, że powinnam mieć kontakt z domem !

- Ale ty jesteś w innej sytuacji niż ja.

- No na pewno. – przewróciłam oczami

- Kiedy mamy promocję płyty lub singla mamy wtedy tak pełny grafik, że nie mamy czasu na życie prywatne.

- Dobrze już dobrze. Nie musisz mi się tłumaczyć.

- Nie muszę, ale chcę. – puścił oko i kiedy minęliśmy jakiś szary dom, chłopak skręcił w prawo; wjechał na posesję i powolutku zatrzymał się przed zamkniętym garażem

- To tu ? – spytałam cicho

- Tu. – odpowiedział z tak cudownym, szczerym i szerokim uśmiechem, że mimo tego, że miałam wrażenie, że zaraz zwymiotuję z nerwów, to ciepło wlało się w moje serce, co z kolei dodało mi sił i odwagi – Gotowa ? – wyłączył silnik i odpiął pas

- Tak. – odpowiedziałam z pełnym przekonaniem

- W takim razie zapraszam. Tylko uważaj, bo ślisko. – puścił oko i wysiadł

Ok, Wiktoria. Zaraz poznasz rodzinę swojego chłopaka, ale nie będzie źle. Nie stresuj się. No już. Wdech i wydech, i wyłazimy. Otworzyłam drzwi ze swojej strony i wyszłam z samochodu. Stałam przed ładnie oświetlonym, dużym domem jednorodzinnym.

- I pamiętaj, że ci mówiłem, żebyś się nie denerwowała. – chłopak podszedł do mnie z moją i swoją torbą – Pokochają cię. – „no na pewno” przeszło mi przez myśl i posłałam mu blady uśmiech. On już był z jakieś 4 kroki przede mną, gdy odwrócił się i zawołał; - No chodź !

Oprzytomniałam i dołączyłam do niego. Po kilku krokach staliśmy już przed drzwiami wejściowymi domu. Nathan przycisnął dzwonek do drzwi, ale po kilku sekundach w końcu nikt nam nie otworzył.

- Może nikogo nie ma ? – spytałam

- Muszą być. – i nacisnął ponownie

- Ale tam chyba żadne światła się nie palą. – próbowałam wytężyć wzrok, aż w końcu wpadłam na pomysł, żeby podejść do najbliższego okna. Zrobiłam dwa kroki na werandzie. I jeszcze jeden krok. I ten „jeden” stał się pechowy i nadzwyczaj śliski, bowiem za szybko postawiłam nogę i „na raz” jak długa runęłam na plecy, przy okazji wydając z siebie wisk.

- Victoria ?! – Nathan odwrócił się od razu, a widząc mnie wyłożoną jak długą, zaczął się głośno i niepowstrzymanie śmiać. Już chciałam coś mu rzucić niezbyt miłego, gdy w tym samym momencie drzwi wejściowe, przy których leżałam otworzyły się i stanęły w nich dwie blondynki – jedna po 40stce, a druga nastoletnia. Oczywiście od razu rzuciłam im się w oczy, a ja załamana pierwszym kontaktem z rodziną Nathana nawet zapomniałam, że wypadałoby mi wstać i patrzyłam na obie panie litościwym wzrokiem.

- Ekhm ! – chrząknął rozbawiony Nathan i zostawiwszy torby na werandzie szybko podszedł do mnie i pomógł mi wstać, następnie nastoletnia blondynka rzuciła się na szyję Nathanowi ;

- Cześć Brat ! Raaaany jak ja się za tobą stęskniłam !

- Cześć Młoda ! – brunet mocno ją przytulił, następnie podszedł do drugiej kobiety – Cześć Mamo ! – dał jej buziaka, która również obdarowała go serdecznym uściskiem;

- Cześć Synek !

Patrzyłam na ten cudowny obrazek, będąc jednak totalnie zażenowana swoim pierwszym „pokazem”. Nathan odsunął się od rodzicielki i wziął mnie za rękę, przyciągając bliżej.

- To jest Wiktoria. – znowu polska wymowa

- Dobry wieczór. Wiktoria Minc. – przedstawiłam się jeszcze raz, wyciągając rękę do starszej blondynki

- Witaj … - ściągnęła brwi, starając się wypowiedzieć polską wymowę aż w końcu uśmiechnęła się – przepraszam, miałabyś mi za złe, gdybym mówiła na razie, dopóki się nie nauczę; „Victoria” ?

Uśmiechnęłam się. – Nie, skądże. W porządku.

Uścisnęła moją dłoń. – Karen; mama Nathana. Miło mi cię w końcu poznać Victorio.

- Mi również.

- Hej. – dostawiła się obok mnie młodsza blondynka – Jestem Jessica.

- Cześć. – podałyśmy sobie dłonie – Jednak to prawda; jesteś odbiciem Natha. To znaczy … jesteście niewiarygodnie do siebie podobni.

- Tak, ale ja jestem ta milsza. – kiwnęła głową, a ja uśmiechnęłam się

- Chyba nie będziemy tak tu stać na mrozie ? Zapraszam do środka. – pani Sykes otworzyła szerzej drzwi – W ogóle mam nadzieję, że nic się tobie nie stało przez ten upadek ? Prosiłam Phila, żeby odśnieżył i rozbił lód, ale chyba zapomniał …

- Nic mi nie jest. Za to często zdarza mi się samej sobie zrobić krzywdę, zatem nie ma czym się przejmować. – uspokoiłam, wchodząc w głąb mieszkania, które już od brzegu było bardzo przytulne, cieplutkie i aromatyczne

- Mmmmm co tak pięknie pachnie ? – spytał Nathan, wąchając

- Twoja ulubiona kaczka i ciasto. Właśnie ! Muszę przypilnować, żeby się nie przypaliło. – mama jak to mama ewakuowała się do kuchni – Jess, Nath, zajmijcie się gościem !

- Pójdę zanieść walizki na górę. Zaraz wracam i się tobą zajmę. – uśmiechnął się i poszedł gdzieś w głąb korytarza, następnie usłyszałam kroki na schodach

- Chodź do salonu. – zachęciła jego siostra z radością w oczach. Zdjęłam zatem szybko płaszcz i buty, i podążyłam za nią. Przede mną ukazał się dość długi korytarz oświetlony lampkami, a na ścianach rozwieszone były rodzinne zdjęcia. O taaak – „jeszcze tu wrócę i wypatrzę małego Sykesa” przemknęło mi przez myśl. Chwilę później znajdowałyśmy się w salonie, w którym stał duży stół, ciemne, ciężkie meble, dwa fotele, kanapa, ława, a w kącie kominek, w którym drewno przyjemnie iskrzyło.

Usiadłyśmy na kanapie obok siebie.

- Jak podróż ? – spytała pierwsza

- W porządku. W połowie przespałam. – przyznałam się

- Słyszałam, że miałaś chyba sporo pracy w tym tygodniu ?

- Tak, tak. Chciałam wszystko zrobić na raz i nie zostawiać niczego i nie odkładać, żeby móc tu przyjechać i nie martwić się pracą.

- I bardzo dobrze, że przyjechałaś ! – uśmiechnęła się szeroko – Nathan tak strasznie dużo mówił o tobie, że z mamą już nie mogłyśmy się doczekać, żeby cię poznać. Przez telefon też o tobie opowiadał, nie wspominając już pobytu w czasie świąt. Buzia mu się nie zamykała ! Dziewczyno, co ty z nim zrobiłaś ?

Roześmiałam się. – Miło mi. Mam tylko nadzieję, że nie zdradził za wiele szczegółów, przynajmniej tych działających na moją niekorzyść.

- Nie ma opcji. – Jessica machnęła ręką po czym znowu roześmiałyśmy się

- Oho ! To ja zostawiłem was tylko na chwilę, a wy już tak dobrze się bawicie ? – dosiadł się do nas Sykes

- Braciszku, a co ty myślałeś ? Że nie dogadam się z Victorią ?

- A ja z Jessicą ?

- Ok, widzę, że już jakaś komitywa tu powstała ! – założył ręce na klatce piersiowej – Przyznawać się ! Co mnie ominęło ?

- Właśnie Jess pokazała mi twoje nagie zdjęcia z dzieciństwa. – Nathanowi z oczu momentalnie zrobiły się piłeczki od tenisa, na co z jego siostrą parsknęłyśmy – Żartowałam !

- Z nią nigdy nic nie wiadomo. – westchnął, nie spuszczając wzroku ze swojej siostry, która wystawiła do niego język – Ona jest nieobliczalna. – po czym przeniósł wzrok na mnie – Zupełnie jak ty.

- Uznajemy to jako komplement, no nie Jessica ?

- Jasne !

- Jess chodź proszę pomóż mi ! – z kuchni krzyknęła mama

- Sorry. – dziewczyna uśmiechnęła się i nas opuściła

Już po chwili Nathan siedział koło mnie i mocno mnie objął. – Jeszcze się denerwujemy ?

- Nie, już nie. – spojrzałam mu w oczy – Dziękuję ci za wsparcie.

- Od tego jestem, prawda ? – powiedział niemalże, szepcząc. Popatrzył przez chwilę mi w oczy, następnie uśmiechnął się i złożył na moich ustach rozkoszny, powolny i soczysty pocałunek. Delektowałam się tą chwilą; pierwszy pocałunek w jego rodzinnym, prawdziwym domu. Usłyszeliśmy, że mama z Jessicą wracały, zatem odsunęliśmy się od siebie, ale jeszcze w tym samym momencie poruszyliśmy ustami jakbyśmy mówili nieme; - Kocham cię. - roześmialiśmy się cicho ze zbiegu okoliczności

- Zapraszam do stołu. – do salonu weszła mama z pięknie przypieczoną kaczką, zaś za nią Jessica niosła na tacy dodatki. Zajęliśmy miejsca i kilka minut później, jedząc rozmawialiśmy już na dobre.

- Victorio wybacz mi moją ciekawość … - zaczęła jego mama

- Proszę mówić.

- Czym się zajmujesz ?

- Pracuję w studio nagraniowym.

- Mamo, mówiłem ci przecież.

- Nath, ty chyba o wszystkim co dotyczy Victorii nam powiedziałeś. – przyznała Jessica

- Młoda, za mało na talerzu masz ?

Zaśmiałam się.

- A planujesz zostać w Anglii na stałe ? Nathan mówił, że jesteś z Polski.

- Tak, jestem Polką. Przylatując tutaj nie sądziłam, że zostanę tyle czasu. Myślałam, że nie uda mi się tutaj i nie dawałam sobie szans na więcej niż 3 miesiące, szczerze mówiąc, ale teraz … - spojrzałam na swojego chłopaka, który uśmiechnął się do mnie – Teraz rzeczywiście mam powody, żeby myśleć o pobycie na stałe w Anglii.

- Dlaczego myślałaś, że nie uda ci się tutaj ? – spytała Jessica

- Na początku sporo rzeczy szło opornie. W sumie dzięki pomocy Boba i Lucy; małżeństwa, u których mieszkam, zostałam. Oni mi pomogli, gdy pewnego zabójczego dnia zostałam bez niczego.

- Jak to ?

- Był dzień, w którym straciłam i pracę, i samochód, a oszczędności kończyły się.

- Czyżby to był ten dzień, w którym poznałaś Nathana ?

- Mamo ! – chłopak obruszył się – Teraz przeanalizuj jak to zabrzmiało …

- Rzeczywiście … - wszyscy w czwórkę wybuchnęliśmy śmiechem

Przez całą kolację rozmawialiśmy i było naprawdę swobodnie, ale i bardzo przyjemnie. Czułam się jakby to była moja rodzina … Jakąś godzinę później;

- Mamo, przepraszam, ale chyba będziemy kończyli kolację. – Nathan odsunął się od stołu – Jesteśmy zmęczeni po podróży. Bynajmniej ja.

- Oczywiście. – mama spojrzała na zegarek; g.23.30 – Poza tym już późno. Na górze przyszykowałam dla was pokoje i pościele, więc Nath bądź tak uprzejmy i zaprowadź Victorię do pokoju gościnnego.

- Dziękuję. – wstałam – Kolacja była przepyszna, ale może pomogłabym posprzątać ? Chętnie pozmy

- Chyba żartujesz. – prychnęła kobieta z uśmiechem – Dziękuję, ale nasi goście nigdy u nas nie sprzątają, więc nawet urocza dziewczyna mojego syna nie będzie akurat w tej kwestii wyjątkiem.

- Ale to żaden

- Vicky idź odpocząć i wyspać się po ciężkim dniu. – uśmiechnęła się

- No dobrze. – wzruszyłam bezsilnie ramionami  - W takim razie dziękuję jeszcze raz i dobranoc.

- Dobranoc. Jess ty też zmykaj na górę spać. – pani Sykes wygoniła spać również córkę

- Dobranoc mamo. – Nathan dał jej buziaka, a następnie wziął mnie za rękę i zaprowadził na górę – Więc tak … zupełnie nie rozumiem dlaczego mama przygotowała nam oddzielne pokoje, ale niech jej będzie …  - uniósł brew i otworzył przede mną drzwi – Tutaj mamy pokój gościnny i będziesz tu spała.

- Ok, nie widzę problemu.

Objął mnie od tyłu i mruknął niskim głosem; - Naprawdę ? Żadnego problemu nie widzisz ?

- Naaaaath – roześmiałam się i zawróciłam do niego przodem, zakładając ręce na jego szyi – Wiesz jak bardzo cię kocham ?

- Oczywiście, że wiem. – prychnął

- Ładnie razem wyglądacie. – doszła do nas na piętro Jessica, a ja w sumie nie wiem dlaczego, ale zdjęłam ręce z jego szyi i uśmiechnęłam się niewinnie

- To ja pójdę tylko przygotować się do spania i łazienka wolna. – oznajmiłam i udałam się do wskazanego miejsca. Szczerze mówiąc – musiałam przed lustrem pooddychać głęboko, bo zdawało mi się, że śniłam, a tego pięknego snu nie chciałam przerywać. Nie mogłam jednak długo rozkminiać, bo obiecałam szybko zwolnić łazienkę, zatem umyłam się migusiem i przebrałam w luźny wygodny t-shirt do spania i wyszłam na korytarz do „swojego” pokoju. Przy jego drzwiach stał jednak Nathan oparty na jednej nodze i z uśmiechem lustrował mnie wzrokiem.

- A pan to na coś czeka przepraszam ? – podeszłam do niego

- Owszem. – zamruczał i przyciągnął mnie do siebie za talię – Na „dobranoc”.

- Dobranoc. – powtórzyłam po czym zgodnie pocałowaliśmy się czule – Idę spać. – wymamrotałam, odrywając się na chwilę od jego ust

- Jeszcze nie. – odpowiedział mi równie niewyraźnie

- Tak. – szepnęłam i pocałowałam go ostatni raz – Do jutra Nath.

Nic mi nie odpowiedział tylko uśmiechnął się jakoś chytrze i zadziornie, ale nie wnikałam, bo i tak było mi trudno się z nim rozstać. Weszłam natomiast do pokoiku przeznaczonego na ten weekend dla mnie, zgasiłam światło i usadowiłam się w wygodnym łóżku. Byłam bardzo szczęśliwa. Przeogromnie ! Zdałam sobie sprawę już tak na całego, że Nathan traktował mnie poważnie. Byłam szczęściarą ! Przez ogarniający entuzjazm nie mogłam zasnąć ...

Przewracałam się z boku na bok, a poza tym zastanawiałam się czy Nathan już zasnął u siebie. Spojrzałam na podświetlony zegarek – minęło 40 minut od momentu, w którym położyłam się, a na sen mi się nie zanosiło … Odkryłam się i podeszłam do okna. Odsłoniłam rolety i mogłam podziwiać okolice najbliższych domków pięknie oświetlonych i przystrojonych świątecznie wraz z jasną poświatą od odbijającego się księżyca w śniegu. Stałam i patrzyłam na ten obrazek jak zahipnotyzowana, gdy usłyszałam za sobą odgłos jakby  ZAMYKANYCH (?) drzwi. Odwróciłam się raptownie.

- Wystraszyłeś mnie. – chwyciłam się za serce

- Wybacz. – Nathan zamknął za sobą dokładnie drzwi

- Co to za wtargnięcie na moją posesję ? – roześmiałam się cicho – Myślałam, że już śpisz.

- Bez ciebie, wiedząc, że jesteś gdzieś obok ? Nie dam rady. – widziałam, że uśmiechnął się. Podszedł do mnie. Miał na sobie również tylko t-shirt i slipki. Był już naprzeciwko mnie i położywszy dłonie na mojej talii bez słowa złożył namiętny pocałunek na moich ustach. Mimo lekkiego zdziwienia nie potrafiłam mu odmówić i z przypływu emocji, czułam mrówki w nogach i wariujące motyle w brzuchu. Kolejny pocałunek i jeszcze jeden … Odsunął się na milimetr, ale tylko po to, by mieć dostęp do mojej szyi. Zaczął kawałek po kawałku całować ją. Odchyliłam mimowolnie głowę, dając mu większe pole manewru. Przymknęłam oczy i cicho, z przyjemności westchnęłam. Jego usta rozpieszczały delikatną skórę szyi.

- Nath … - szepnęłam po chwili – Nie rób tego.

- Dlaczego ? – spojrzał mi w oczy

- Wiesz jak to na mnie działa.

- Właśnie dlatego chcę to robić. – uśmiechnął się i przysunął mnie do ściany koło okna po czym zaczął jeździć nosem po mojej szyi, gdzieniegdzie składając pocałunki. Jedną jego rękę czułam jak gładził mnie po udzie od zewnętrznej strony, zaś drugą dłoń włożył pod koszulkę i wykonywał wzorki na moich plecach. Zapowiadało się przyjemnie …

- Chyba nie chcesz w rodzinnym

- Właśnie chcę. – nie dał mi dokończyć i wpił się w moje usta. Już nie tak subtelnie i czule jak przed kilkunastoma sekundami wcześniej tylko teraz przysunął swoją klatkę piersiową do mojej. Czułam szybsze bicie jego serca. Tak samo jego oddech stał się szybszy, a pocałunki bardziej łapczywe i pożądane. Jakbym miała mu zaraz gdzieś uciec i chciał jak najwięcej osiągnąć od razu. Całując go, gładziłam jego tors i plecy. On jeszcze bardziej swoim ciałem przytwierdził mnie do ściany. Całował coraz to bardziej zachłannie aż ściągnął ze mnie t-shirt, który wylądował gdzieś na podłodze. Byłam w samej bieliźnie i dostatecznie mocno naparł na mnie i uniósł moje ręce, przytrzymując je przy ścianie. Uśmiechnął się zadziornie.

- Nie poznaję pana. – odwzajemniłam gest

- Stęskniłem się za naszą bliskością. – szepnął mi do ucha, następnie westchnął, wypuszczając ciepłe powietrze na mój obojczyk, którego skóra była chłodna od bliskiego kontaktu ze ścianą. Doznałam przyjemnych ciarek.

- Nathan – szepnęłam, a on spojrzał mi w oczy – ale obiecaj mi, że to nie zakończy się … - ściągnęłam brwi, nie mogąc dokończyć

- Jeszcze nie teraz zostaniemy rodzicami. Jeszcze będziemy musieli z przyjemnością nie jeden raz popracować nad małymi Sykesami. – powiedział to z taką pewnością, błyskiem w oku i niskim głosem, że tym razem to ja nie mogłam się opanować i wyrwałam ręce z jego uścisku przy ścianie i przejąwszy inicjatywę, pozbyłam się w trymiga jego t-shirta. Jego nagi, gorący tors spotkał się z moją klatką piersiową, nasze brzuchy płonęły od wspólnego dotyku, zaś ściana za mną, o którą jeszcze się opierałam, oddawała sporą część chłodu przez co moje zmysły wyostrzyły się.

Nasze oddechy przyspieszyły, słyszałam bicie swojego serca, które waliło jak oszalałe. Całowaliśmy się jak szaleni, nienasyceni. Nathan ujął mnie za uda i uniósł w górę, nie przerywając pocałunków. Oplotłam nogi wokół jego bioder, ujęłam za szyję i silne ramię, a po chwili już leżałam pod nim na łóżku. Delikatnie oswobodziłam uścisk nóg wokół jego linii bioder, ale nie do końca. Czułam jak zaczął bawić się koło mojego zapięcia od biustonosza. Jego wargi były gorące. Nie. Były już rozpalone i gdy z ust przechodził pocałunkami na linię żuchwy, a następnie na szyję i obojczyk, mogłam jedynie rozkoszować się wspaniałym uczuciem. Po chwili wrócił z powrotem do ust, ale w tym momencie to ja nas przeturlałam i leżałam na nim po to, by móc całować go za uchem, po torsie … By móc zaznaczać paznokciami kółeczka przy jego pępku, a gdy zaczęłam kreślić wzorki tuż nad linią jego slipek, on jakby na nowo pobudzony ponownie z podwójną mocą wpił się w moje usta i przerzucił tak, że to on znów był nade mną. Czułam jego siłę i męskość. Nogi miałam zaplecione na jego biodrach, ale kiedy poczułam, że górnej bielizny już nie miałam na sobie, a jego dłonie zaczynały pomału osuwać w dół moje matki, chwyciłam go mocniej za szyję, by jeszcze bardziej poczuć jego usta, a uścisk nóg delikatnie poluzowałam, by za parę chwil wbić paznokcie w jego plecy z ogarniającej całe moje ciało fali rozkoszy …

**

Leżeliśmy wtuleni w siebie, przykryci tylko kołdrą. Patrzyliśmy sobie w oczy w nocnej ciszy, a on dodatkowo gładził moje ramię.

- Powinniśmy już spać. Niedługo ranek, a my nadal nie zmrużyliśmy oka. – szepnęłam

- Chciałbym zatrzymać w tym momencie czas. – przejechał palcami po moim policzku i pocałował delikatnie w usta. Po chwili odsunął się z uśmiechem. – Gdy patrzę w twoje oczy, wiem, że nie chcę już niczego szukać, że nie chcę nigdzie iść. Chcę mieć ciebie tutaj, dziś i na zawsze.

Poczułam ciepło, które wlewało się do serca tonami. Uśmiechnęłam się, ujęłam jego twarz, a z kącika oka poleciała łza.

- Nath …

- Czemu płaczesz ? – otarł łzę

- To ze szczęścia. Że cię mam. Nigdy nie wierzyłam w to, że rzeczywistość może być piękniejsza od snów. Aż do teraz. – ujęłam jego dłoń – Kocham cię najmocniej na świecie i nie potrafiłabym przeżyć bez ciebie ani jednego dnia. Ani jednej godziny bez świadomości, że jesteś obok. Chcę być z tobą. Na zawsze. – tym razem to ja jego pocałowałam i czułam jak w międzyczasie uśmiechał się

- Nawet nie wiesz jaki jestem szczęśliwy. – szepnął

- Błąd. Wiem, bo ja również jestem. -  uniosłam głowę i spojrzałam na zegarek. Zobaczywszy godzinę, położyłam głowę z powrotem na ramieniu chłopaka. – Nath, wiesz, że już tak leżymy ponad połowę nocy ?

- Która jest ?

- 4.30.

Uniósł brwi. – Serio ?

- Mhm.

- Tyle czasu rozmawiamy ?

Teraz to ja uniosłam brew. – Rozmawiamy ? – zaśmiałam się cicho

- Z przerwami na co nieco. – pomachał brwiami, a ja parsknęłam w kołdrę, by nie obudzić reszty domowników … - Jest tak cudownie, że aż żal zasypiać.

- Ale Nathan. To nie jest nasza ostatnia, wspólna noc.

- No ja myślę ! – prychnął

- Dureń. – roześmiałam się – A teraz wybacz, ale musimy zasnąć chociaż na 4 godziny.

- Wiem. – westchnął – I teraz mogę tobie powiedzieć „dobranoc”.

Zaświtało mi coś. – Aha ! To dlatego tak się szczerzyłeś przed pokojem jak wyszłam z łazienki ?! – spojrzałam na niego, a on w odpowiedzi posłał mi uśmiech jak z reklamy pasty do zębów – Osz ty cholero jedna, już wtedy sobie to zaplanowałeś !

- Oj dobrze wiesz jaką mam do ciebie słabość.

- Nie wierzę … - pokręciłam głową

- Wiktoria … - mruknął po polsku i pocałował w czoło

- O matko. Rozwalasz mnie tą polską wymową. – pisnęłam – Dobra, zachwyty zachwytami – chrząknęłam - ale śpimy już ! –dałam mu pstryczka w nos, widząc jak znowu czaił się, żeby mnie pocałować – Dobranoc ! – zamknęłam oczy

Westchnął nazbyt ciężko. – Dobranoc … - mruknął, a ja uśmiechnęłam się szeroko i jeszcze bardziej wtuliłam w jego nagi tors, mając nadzieję na piękne sny …

**

Przełożyłam się na drugą stronę, jednak nie wyczuwając obok chłopaka, otworzyłam oczy. Obok mnie nikogo nie było. Przez okno do pokoju zaglądało już słońce. Na samo wspomnienie o ubiegłej nocy uśmiechnęłam się rozkosznie, a miłością mogłam uzdrawiać. Przytrzymałam kołdrę na biuście i podniosłam się, by wyśledzić chłopaka. Nie było go jednak w pokoju, za to drzwi były lekko otworzone. Nie chciałam go wołać, bo moim marzeniem nie było wydanie się przed jego mamą i siostrą o wspólnie spędzonej nocy w ich domu.

Już miałam wstawać, gdy moje zamiary wyprzedził właśnie On. Wszedł uśmiechnięty w samych slipkach z tacą ze śniadaniem i szerokim, ciepłym uśmiechem.

- Cześć. – odwzajemniłam gest

- Cześć. – podstawił tacę obok na łóżku po czym przywitał czułym buziakiem w usta, przechylając mnie na plecy

- Mmmm – odsunęłam się na chwilę, patrząc na uchylone drzwi – Bo jeszcze Jessica albo mama nas zobaczą.

- Nie zobaczą. – wyszczerzył się – Zostawiły kartkę, że pojechały do sklepu. – i ponownie dobrał się do moich ust. Rozkoszowaliśmy się pocałunkami, ale obydwoje uśmiechaliśmy się pomiędzy nimi.

- Widzę, że nie tylko mną szczęście miata. – roześmiałam się na dobre

- Oj nie tylko tobą. – puścił oko i usiadł obok na prześcieradle – Wyspałaś się ?

- O taaaaaak. Czuję się jak nowonarodzona !

Uniósł brew. – To zupełnie jak ja. Ciekawe kto wpadł na pomysł, żeby zarywać nockę ?

- No bardzo ciekawe ! I przez kogo ja teraz prawie na oczy nie widzę ?!

 Uśmiechnął się tylko. - Śniadanie zrobiłem za to. Z dostawą do łóżka. Zupełnie za darmoszkę. – pomachał zabawnie brwiami, a ja ponownie parsknęłam

- Kocham cię. – wzięłam łyk przygotowanego kakao – Mniam. – pochwaliłam na co on dumnie wypiął pierś do przodu. Następnie ugryzłam kanapkę. – Myślisz, że coś podejrzewają ? – spytałam, przeżuwając

- Nie ma takiej opcji. Chyba, że któraś z nich zachciała mnie odwiedzić przed wyjazdem do sklepu w moim łóżku. To najwyżej się zdziwiły, nie zastając mnie w nim. – machnął ramieniem i również wziął się za kanapkę

- Nawet mnie nie strasz … Nie dość, że wyrżnęłam przed nimi glebę przed wejściem to i jeszcze jakby odkryły co się działo w nocy to

- To co ?

- To nie rokuje mi to dobrze jako twojej dziewczynie. – dokończyłam z pełną buzią

- Nie przesadzaj. – mlasnął – Dorośli jesteśmy.

- Ale mama to mama. I zawsze będzie traktowała cię jak małego synka.

- Być może, ale rozumie to, że cię kocham i widzi jak bardzo jestem z tobą szczęśliwy, tak ?

- Mhm.

- No. A to przecież najważniejsze. – pocałował mnie w nos i wziął kolejnego gryza

Już chciałam coś powiedzieć, gdy usłyszałam znajomy odgłos … Coś jakby miauczenie … MIAUCZENIE ?! Raptownie spojrzałam w kierunku uchylonych drzwi i zobaczyłam ocierającego się o nie kota.

- Nathanie. Sykes. Ty. Masz. Kota ? – wydukałam sparaliżowana

- Oczywiście, że mam ! Tia maleństwo ! – cmoknął do kotki – Sięgnij do niej i ją pogłaszcz. Uwielbia to.

- Ale ja nie lubię kotów. – oznajmiłam z drżącym głosem

- Dlaczego?

- Boje się ich. - Nathan spojrzał na mnie rozbawiony - Nie śmiej się ! Nigdy nie wiem kiedy mnie podrapią i rzuca się na mnie z pazurami.

- Przesadzasz. Koty są milusie, no nie Tia ? – wyciągnął rękę do czarnej kotki

- Yhym. – wydukałam tylko

Brunet wstał z łóżka, a ja nadal patrzyłam na zwierzę, które zbliżało się do łóżka i jakby nie patrzeć do mnie.

- Co dzisiaj planujemy robić ? – mruknął, stojąc przodem do okna, a tyłem do reszty pokoju

- Nie wiem. – odpowiedziałam na odczepnego - Nathan - spanikowana nie spuszczałam wzroku z kota - Dlaczego Tia leży teraz niemalże nieruchomo naprzeciwko mnie, przygląda mi się uważnie i macha powoli ogonem ?

- Ona uwielbia się wylegiwać, a koty machają ogonem jak polują. – oświadczył, a ja przełknęłam nerwowo ślinę

- To w takim razie możesz szybciej być koło mnie?

Odwrócił się do mnie przodem. - Vicky nie bój się. To tylko kot.

- Nie ufam mu. – mierzyłam się wzrokiem ze zwierzęciem

- Nie mam na ciebie siły. – westchnął ze śmiechem i usiadł z powrotem koło mnie na łóżku

- No. Od razu bezpieczniej.

- Ale serio ? – pokiwał głową - Boisz się kotów ?

Uniosłam w odpowiedzi brew i spojrzałam na niego błagalnym wzrokiem na co on parsknął śmiechem na cały dom aż położył się, trzymając za brzuch.

- Śmieszne. – mruknęłam, oblizując palec i wzięłam się za dalszą część Gloucesterowskiego śniadania …

Cześć Skarby <3 !!! Jeeeeeejć przyszedł ten dzień ! Dzień, którego w życiu się nie spodziewałam i który jest dla mnie tak samo wielkim, ogromnym zaskoczeniem jak dla Was. NIGDY nie wierzyłam i nie miałam nawet najmniejszych podejrzeń, zaczynając pisanie tego bloga, że dotrwam do SETNEGO ROZDZIAŁU ! Ok, może i nieskromnie to teraz zabrzmi co przeczytacie, ale jestem bardzo z siebie dumna i zadowolona, że udało mi się dojść do tak niesamowitej sumy.  Tym bardziej, że WY ciągle jesteście ze mną ! Cały czas jeszcze przybywacie, cały czas ktoś nowy albo ktoś kto dopiero teraz się zdecydował, a był już ze mną wcześniej – ujawnia się w komentarzach. Nie zawodzicie mnie i dzięki temu mam ambicje, żeby pisać i mam wenę, żeby tworzyć z wielkim zapałem dla Was, bo wiem, że czytanie moich rozdziałów, choć w minimalnym stopniu sprawia Wam przyjemność. Widzicie jak doskonale się uzupełniamy :] ?

W tym momencie mogę szczerze napisać, że decyzja o stworzeniu bloga była jedną z najlepszych decyzji w ciągu tego roku, a nawet w przeciągu kilku lat ! Nawet nie wiecie ile pozytywów z tego mam ... – nabrałam pewności siebie ( to najważniejsze i coś, co od razu rzuca mi się w oczy ), której brakowało mi, gdy bałam się ujawniać swoich bazgrołek. Stałam się bardziej otwarta. Poza tym myślę, że w pewien sposób mój zmysł do pisania wyostrzył się i poprawił. I oczywiście udało mi się stworzyć miejsce na oderwanie od codziennej szarej rzeczywistości – nie tylko dla mnie, ale i mam nadzieję, że dla Was. Spotykamy się tu, by oderwać od codzienności i przenieść się choć na kilkanaście minut do Anglii, do chłopaków i marzeń  :).

Ten rozdział specjalnie napisałam taki dłuższy, na Waszą prośbę. W końcu trzeba jakoś uczcić ten niepowtarzalny moment ;). I nie- nie pisałam wcześniej żadnych blogów. Za to moje pierwsze dziecko ma już 100. rozdziałów :p. Moim zdaniem baaaardzo szybko to wszystko minęło, a Waszym ? Jakie macie spostrzeżenia po stu rozdziałach ? Co chcecie zmienić, co zostawić ? Co Wam się podobało najbardziej ? Który rozdział wywarł na Was największe wrażenie ?

 Dobrnęłyśmy do 100. rozdziałów – teraz Wantedowe Story będą jeszcze fajniejsze ;).

I taka moja wieeeeeelka prośba do Was – specjalnie i z premedytacją dodaję dziś rozdział, mimo, że powstał już wczoraj, ale chciałam, żeby to był prezent Mikołajkowy ode mnie dla Was ;), zatem bardzo, ale to bardzo cieszyłabym się, gdyby każda z Was, która jest tu po raz pierwszy, drugi, trzeci czy po raz setny – żeby zostawiła po sobie ślad w postaci komentarza dla mnie. Poza tym mam aż 69 Obserwatorek ! Chciałabym z okazji setnego rozdziału mieć niespodziankę również od Was. Da radę załatwić dla mnie ? ;)

Przeogromnie Was ściskam ! I z wielką, niewyobrażalną radością idę przyrządzić sobie obiad, a potem poprawić swoje ombre ;).

BIG LOVE <3 ;* !!!!