Sielanka się skończyła - rozdział 104.

- Cześć chłopaki ! – przywitałam się z czwórką pozostałych. Siedzieli w salonie i bez skrupułów zajadali popcorn. – Max, nie jedz tyle, bo dupa ci urośnie i żaden kociak cię nie zechce. – puściłam oko

- Nono dobrze prawi. – podgadali pozostali

- Wiesz Vicky, jakoś niekoniecznie mi zależy na pannie. – westchnął Łysy i włożył do ust garść przysmaku

- Oł jak posępnie się zrobiło.

- Oj Słońce, my tak mamy z nim codziennie. – oznajmił Tom, a ja uniosłam brew

- Nie patrz tak na mnie ! – George walnął z pełną buzią

- „Tak” ? To znaczy jak ?

- Tak … oskarżycielsko.

- Paranoję masz jakąś.  – pokręciłam głową

- Jasne. Wy kobiety jesteście mistrzyniami w ocenianiu i podsumowywaniu.

Ooooooo facet zaczynasz mnie wkurzać. Wzięłam oddech. – Max

- Kochanie, chcesz herbaty ? – interweniował Nathan

- Poproszę ! – warknęłam i usiadłam przy Sivie

- Zatem jak było w Gloucester ? – spytał Jay

- Przecudownie. – odpowiedziałam już rozmarzonym tonem – Nie pomyślałabym nawet, że tam może być tak wspaniale. Cudne miejsce, a pani Sykes i Jessica są wisienką na torcie.

- Oooooo – zamruczał Tom jednocześnie z Sivą i Loczkiem. Max pozostał niewzruszony. Ok, nie to nie.

- Czyli poznałaś już dwie kobiety Natha ?

- Tak, Siva.

- A poza tym jeszcze bracia mamy wpadli – dołączył do nas Nathan z herbatą dla mnie w ręku – i Angela z mężem i Caroline.

We czwórkę, łącznie z Maxem spojrzeli na mnie.

- I co Vicky, przeżyłaś wspólne chwile z małym dzieckiem pod jednym dachem ?

- Bardzo śmieszne Tom. – siorbnęłam herbaty

- Co więcej ! Vicky trzymała malutką na rękach i ten obrazek był bardzo słodki i uroczy. – oświadczył dumnie Sykes, a chłopakom z oczu zrobił się totalny wytrzeszcz i nie spuszczali ze mnie wzroku

Za to ja spojrzałam na swojego chłopaka z miną typu „bitch, please”. – Dziękuję ci skarbie najmocniej z całego serca. Teraz te łapsy nie dadzą mi życia.

I zaczęli jeden przez drugiego;

- Trzymałaś małe dziecko na rękach ?!

- Jakim cudem to się stało ?!

- Jak było ?!

- Jakie łapsy ?! – krzyknął najgłośniej ze wszystkich Tom

- Koniec. Nie zamierzam odpowiadać na żadne z tych pytań. No ! Chyba, że na ostatnie. – wyszczerzyłam się do Parkera

- Słońce. Nie igraj ze mną. – pogroził palcem

Założyłam ręce na piersi i prychnęłam. – Bo co ty mi niby możesz zrobić ?

- Właśnie. – wtrącił Nath, patrząc na przyjaciela spod byka – Co ty możesz jej zrobić ?

Max ostentacyjnie westchnął. - Wybaczcie, ale pójdę do siebie na górę.

Wszyscy wymieniliśmy ponure spojrzenia, ale nikt się nie odezwał. Miałam ochotę już przerwać te milczenie, ale gdy już otwierałam usta, zadzwoniła komórka Sivy i mulat wyszedł na korytarz, by odebrać. Maxa po chwili z nami już w salonie nie było.

- Co mu jest ? – mruknęłam

- Nie wnikaj. – Jay machnął ręką

- Jakie „nie wnikaj” ? – obruszyłam się – Wkurza mnie !

- Ale my już tak żyjemy z nim od paru dni, więc wyluzuj.

- I nie próbowaliście z nim pogadać ?! Jakoś przyprowadzić go do porządku ?! No co to ma być ?!

- Tak się zachowuje od tego momentu z tą Tori ? – dopytywał Sykes

Loczek przytaknął tylko ruchem głowy, a Tom stwierdził; – No. Zachowuje się albo jak wrzód na tyłku albo właśnie tak.

- Oho. „Wrzód na tyłku”. – wrócił Siva – Chyba mówimy o Maxie, co ? – usiadł z powrotem uśmiechnięty

- Bingo. – westchnął Nath

- O nie ! – wstałam

- Co „o nie” ?

- Nie wiem jak wy panowie, ale ja nie mogę tego tak tolerować. Idę sprowadzić gościa na właściwe tory. – poprawiłam bluzkę

- Vicky, nie wiem czy to dobry pomysł …

- Nath z łaski swojej, nie wątp we mnie nigdy.

- Nie w ciebie wątpię, ale w jego.

Machnęłam ręką. – Jeszcze przyjdzie na to czas. Na razie idę działać.

- Tak jest ! – ucieszył się Tom – Jak solidny opitol to tylko od Vicky !

- A któż mógłby to lepiej zrobić ? – wzruszył ramionami Nath

- Sykes, bo po powrocie z tobą się rozliczę ! – minęłam go i poszłam na schody

Zapukałam do pokoju Łysego, ale nikt nie odpowiadał. Trudno. Weszłam. Osobnik leżał na łóżku, z zamkniętymi oczami i słuchał muzyki przez słuchawki. Wyglądał dość … niepozornie ?

Brutalnie huknęłam drzwiami na co zerwał się. Spojrzał na mnie i ściągnął słuchawki.

- Co ty tu robisz ?

- Sieję, oram, zbieram chwasty ... Cokolwiek jeśli jesteś ślepy.

Zmrużył oczy. – Śmieszne.

- Tak wiem. Nie musiałam się tu fatygować, ale stwierdziłam, że już zbyt długo robisz z siebie ofiarę losu, a z kolei portret durnia do ciebie nie pasuje, więc przyszłam wyperswadować tobie te idiotyczne myślenie z głowy. – powiedziałam jednym tchem

- Mm. Znakomita przemowa.

- Jak zawsze. Tylko nie wiem czy mam się wysilać na następną czy może sam się ogarniesz i ruszysz tyłek, żeby coś zmienić w swoim zachowaniu ?

- Moim zachowaniu ?

- A moim ?!

- Co ci nie pasuje ?

- Chyba wolałabym wymienić w tym momencie co mi pasuje. – uniósł brew – Byłaby krótsza lista. – dokończyłam pewnie

- Victoria, jeśli szukasz pajaca

- To przyszłam do właściwego pokoju. – dokończyłam szybko

- Boże. – popatrzył na mnie dużymi oczami – Nie wiedziałem, że jesteś taka pyskata. Dlaczego mi wcześniej nie powiedziałaś, że z ciebie taka wredna suka ?

- Niespodziaaaaankaaaaaa !

Mierzyliśmy się jeszcze chwilę wzrokiem po czym on pierwszy uśmiechnął się. Spuścił głowę z bananem na twarzy i usiadł na łóżku, robiąc mi miejsce.

- Max, nie widzisz co robisz ? – podeszłam bliżej i spytałam już spokojnym tonem

- Po prostu staram się odciąć od tego co było.

- Kosztem innych ?!

- Jakim kosztem innych ?

- A przepraszam co przed chwilą zrobiłeś ? Zwinąłeś się na górę mimo, że nie widzieliśmy się parę dni.

- Mam cię przepraszać za to, że chciałem pobyć sam ?

- Dobrze wiesz o czym mówię ! – podniosłam głos – Jeszcze kilkanaście dni temu nie zrobiłbyś tak i siedziałbyś z nami i do nocy gadał i śmiał się, ale nie. Oczywiście. Bo ty przecież normalnie się zachowujesz !

- A nie przyszło ci do głowy – skrzywił się – że histeryzujesz, Mała ?

- Po pierwsze wyobraź sobie, że nie. Nie histeryzuje, bo to nie tylko moje wnioski. A po drugie; Mała to jest twoja

- Wcale nie ! – nie dał mi dokończyć, wiedząc co miałam na myśli

- Tak czy siak. – chrząknęłam – Weź się chłopie ogarnij, nie rób z siebie ofiary losu ani czarnej owcy, dobrze ?! – prawie krzyk; wróciłam do formy – Początkowo ok, wszyscy się litowaliśmy, bo chcieliśmy cię jakoś wesprzeć w trudnej chwili, ale to co ty teraz wyprawiasz to jest już pełna przegina !

- A nie pomyślałaś może jak ja się czuję ?! – on już też podniósł głos – Że zostałem wykorzystany przez jakąś tępą dzidę, dla której byłem w stanie zrobić wszystko ?!

- A czy ona jedna na świecie jest ?! – wstałam – Wiesz co ? Rób co sobie chcesz. Już mnie w zupełności to nie obchodzi ! Chcesz dalej użalać się nad sobą ?! Proszę bardzo ! Tylko może czas zmienić powłoczkę z poduszki, bo od łez pewnie już cała mokra. – dokończyłam wściekła i nie czekając na nic więcej wyszłam z pokoju, trzaskając za sobą drzwiami. Zeszłam szybkim krokiem na dół.

- O kurde. Nie udało się. – stwierdził cicho Tom, pijąc moją herbatę i mierząc mnie wzrokiem

- Bo weź i z nim sam pogadaj ! –wypsnęło mi się – Jakiś nienormalny się zrobił. Jak nie Max !

- Dlatego ci mówiłem, żebyś do niego nie szła i zaoszczędziła sobie nerwów.

- Nathan, chciałam po prostu, żeby się opamiętał.

- Wiem, ale jak widać, on nie jest jeszcze gotowy.

- Oj błagam cię ! Dorosły facet, a zachowuje się jak rozpieszczony gówniarz !

- Trafna teza. – przybiłam z Jayem żółwika

- Weźcie wy wszyscy wyluzujcie. – powiedział Siva  - Niedługo wyjazd to przejdzie mu i się ogarnie.

Ściągnęłam brwi. – Jaki wyjazd ?

W salonie nastała głucha cisza. Zawróciłam głowę i zobaczyłam jak Tom wymieniał jakiś dziwny wzrok z moim chłopakiem. Odwróciłam się raptownie do Nathana.

- Co za wyjazd ?

- Może to nie jest najlepszy moment na rozmowę Vicky … Jesteś już wkurzona.

Uniosłam brwi. – Czyli będę jeszcze bardziej ?! Ooooołłł to nie mogłeś wstrzelić się kochanie w lepszy moment niż właśnie ten !

- Proszę cię, nie ironizuj … - westchnął

- Co to za wyjazd ?! – powtórzyłam ostro

- Do Los Angeles przecież mamy lecieć.

- Tyle to wiem. Ale też wiem, że on ma być za jakieś … - zaczęłam szybko liczyć w głowie – 3, 4 tygodnie bodajże.

Jay syknął. – Złe wieści.

- Ale dla kogo ? – uniosłam brew – Dla mnie ? Czy dla niego ? – kiwnęłam głową na Sykesa

- Sądząc jak się wściekniesz to w sumie chyba on będzie w gorszej sytuacji … - mruknął Tom, a ja już czułam, że we mnie wszystko się gotowało. Ponownie spojrzałam na bruneta.

- No. Coś czuję, że sielanka się skończyła. – założyłam ręce na piersi i nie spuszczałam lodowatego wzroku z Nathana, który wzniósł spojrzenie do góry z głębokim wdechem i przełknął nerwowo ślinę …

Heeeej Śnieżynki ! Rozdział pisany w przypływie totalnie różnych emocji, więc wybaczcie.

Już wspominałam niedawno, że życie jest zaskakujące i uwielbia sprawiać niespodzianki, prawda ? To niech do kolekcji dojdzie jeszcze jedna – historia lubi się powtarzać. Oj bardzo lubi. Powiem tyle – w swojej obecnej sytuacji chodzę z głową w chmurach i nucę „Could this be love”, resztę same sobie dopowiedzcie ;p …

Odebrałam pierwszą część wyników badań – niestety nie są dobre. Ale na razie nie zamierzam się tym przejmować, bo mam o czym innym myśleć. Na to jeszcze przyjdzie czas …

U mnie w domku przygotowania świąteczne ruszyły dziś pełną parą ! Część smakołyków już gotowa, a kuszące zapachy roznoszą się po całym mieszkaniu ;). Poszczęściło mi się – schudłam 4 kg, więc nie będę obawiała się, że próbując tego wszystkiego w święta wyjdę za margines ;p.

Moje Drogie ! Z całego serca życzę Wam aby te święta były spędzone w bardzo rodzinnej i ciepłej atmosferze, abyście czuły się kochane, radość i miłość wypełniały Was od środka po same brzegi i żebyście zupełnie nie dopuszczały do siebie w tych dniach jakichkolwiek smutków ! Wypocznijcie, poleniuchujcie i najedzcie do woli. :* !

Na Nowy Rok nie składam jeszcze życzeń, bo przecież jesteśmy w kontakcie ;). Zmykam na spotkanie z J., a wieczorem przyjeżdża moja Sisterka i spędzimy caaaaałą noc na rozmowach, bo dawno nie spędziłyśmy czasu razem, ot tak we dwie.

Blogerki - proszę o cierpliwość, bo się nie wyrabiam, ale ponadrabiam zaległości, obiecuję ! :)

Buuuuuuziaaaaaakiiiiii ;* !