Wielki sekret rodzinny - rozdział 89.

Obudził mnie zgrzyt przekręcanego klucza w drzwiach. Sięgnęłam ręką po zegarek. Była g.10 – mama zapewne wyszła do sklepu. Przewróciłam się na drugi bok i zaczęłam analizować swoją sytuację. Wczorajszy wieczór przepłakałam i wyżaliłam się mamie. Tzn.przyznałam się do nagłej ewakuacji do Polski. Byłam w takim stanie i miałam okropny mętlik w głowie i wszystko jej powiedziałam. Łącznie z podejrzeniami o ciąży. Na szczęście ani mnie nie ochrzaniała ani nie podsumowywała. Po prostu słuchała, przytulała. Po prostu była. Dzięki niej jednak mogłam spojrzeć na swoją sytuację z dystansu i z innego punktu widzenia.

Tego poranka moje myśli skupiły się również wokół innego problemu. Nagłe zniknięcie Nathana i brak kontaktu z nim zaczęło mnie coraz bardziej niepokoić. Tom nie dzwonił, więc Sykes się do nich nie odezwał. Postanowiłam jeszcze trochę poczekać i zadzwonić do niego potem. Może po prostu gdzieś pojechał i rozładował mu się telefon ? Szukałam w głowie sensownego wytłumaczenia tej nienormalnej sytuacji. Tymczasem postanowiłam w końcu wstać, ubrać się i posprzątać mieszkanie.

 

Zeszłam na dół i gdy splotłam włosy w niedbałego koka na czubku głowy, udałam się do łazienki, gdzie przyszykowałam sprzęt do pracy tj. mop, ścierki, miskę z wodą, a z szafy wyciągnęłam odkurzacz. Przechodząc obok kuchni stwierdziłam, że ani trochę nie byłam głodna i od razu zabrałam się do roboty.

3 godziny później;

Przez odgłos odkurzacza przebijał się dzwonek mojego telefonu. Wyłączyłam sprzęt i wzięłam do ręki komórkę.
- Cześć Asia.
- Cześć Wiki. Co się do siostry nie odzywasz ? Słyszałam, że w Polsce jesteś.
- Oj przepraszam, wybacz, ale jestem od niecałej doby dopiero, a wczorajszy dzień był taki zakręcony, że szybko minął i nawet nie zdążyłam do ciebie się odezwać.
- Spoko, rozumiem. Ale może wpadniesz do mnie, co ?
- A ty nie jesteś w pracy ?
- Nie. Dziś mam wolne.
- Ok, w sumie skończyłam sprzątać i mogę przyjechać.
- Świetnie. W takim razie powoli już robię kawę.
- A zaliczę się na jakieś śniadanie ? – roześmiałam się
- Jeszcze nie jadłaś ?! O raaaaanyyy … - westchnęła – Jasne, jakieś resztki znajdą się w lodówce.
- Haha ok. Na razie. – rozłączyłam się. Zebrałam wszystkie rzeczy, wsadziłam je na miejsca i poszłam przygotować się do wyjścia.

Akurat w korytarzu nakładałam płaszcz, gdy do domu weszła mama.
- A ty co, lecisz gdzieś ?
- Tak. Jadę do Asi. – spojrzałam na nią – A ty gdzie byłaś ?
- U koleżanki.
- Znam ją ?
- Nie wiem. Dobra, leć. Tylko nie wracaj zbyt późno. Na 16 robię pyszny obiad. – uśmiechnęła się
- Mniam. A co takiego zrobisz ? – zawijałam szalik na szyi
- A nie powiem. Zobaczysz. – minęła mnie
- Spoko. Będę na 16. – ostatni guzik w płaszczu – Pa !
- Pa.

Otworzyłam drzwi i wyszłam na mroźne powietrze. To się nazywała zima, a nie to co w Londynie ! Dookoła odśnieżonych chodników leżał biały puch i mienił się jakby milionami kryształków od promyków słońca. Nie mogłam jednak zbyt długo podziwiać polskiej zimy bowiem jechał mpk, do którego musiałam wsiąść.

Jakieś 30 minut później wchodziłam już do mieszkania Asi.

- Jestem ! – krzyknęłam od progu
- No cześć Młoda. – uśmiechnięta wyszła z salonu i przytuliła mnie momentalnie
- Ale ziąb. – grzałam sobie łapki
- Zapomniałaś rękawiczek ?
- Tak wyszło. – uśmiech
- Ściągaj płaszcz. Właśnie woda się gotuje na ciepłą herbatkę.
- O, super. – odwiesiłam ciuch na haczyk i podążyłam za siostrą do kuchni
- Co się stało, że tak nagle przyleciałaś ?
- Nic się nie stało.
- Kłamiesz. I to na dodatek z uśmiechem.
- Daj spokój. – teatralnie przewróciłam oczami i usiadłam za stołem na krześle – Po prostu chciałam niespodziankę wam zrobić.
- Nam ? – podstawiła mi kubek pod nos z parującym napojem – Przecież wczoraj zapomniałaś nawet się do mnie odezwać.
- Ale dziś zamierzałam ! – wystawiłam język
- Jaaaasneee … - przeciągnęła i podsunęła mi talerz z kanapkami – Smacznego.
- Dzięki.
- Swoją drogą; mama cię nie uraczyła jakimś pysznym śniadankiem ? – wyszczerzyła się
- Wyszła rano. – ugryzłam kanapkę - W ogóle wczoraj też jej długo nie było. – mówiłam z pełną buzią
- Oj wiesz jak to jest z załatwianiem spraw u prawników. – usłyszałam i momentalnie zachłysnęłam się jedzeniem aż Aśka musiała ingerować i klepać mnie po plecach. Po paru sekundach opanowałam sytuację.
- Z czym ?! – wydusiłam z siebie jedynie
Dziewczyna spojrzała na mnie nic nie rozumiejąc aż po chwili ściągnęła brwi. – Jak to … To ty nic nie wiesz ? - odrzuciłam chamsko kanapkę na talerz i wycierając ręce w chusteczkę założyłam je na piersi, czekając ze srogą miną i wbitym wzrokiem w siostrę na wytłumaczenia – Noooo … - przeciągała, błądząc wzrokiem po stole – Rodzice się rozwodzą …

Uniosłam brwi i postawiłam oczy tak szeroko, że lada moment wypadłyby mi z oczodołu. Zdawało mi się, że nie słyszałam tego naprawdę.
- Możesz. to. powtórzyć ? – powiedziałam drżącym głosem
- Nie mów, że tego nie wiedziałaś.
Rozłożyłam bezradnie ręce. – No super wiedzieć ! Ale w ogóle o co chodzi ? Dlaczego ?! Dlaczego oni się rozwodzą ?! Dlaczego nikt nie raczył mi o tym powiedzieć ?! – wraz z kolejnym zdaniem podnosiłam głos
- Wiki uspokój się.
- Jak mam się uspokoić ?! – krzyknęłam, wstając – Czemu dopiero teraz się o tym dowiaduję ?!
- Nie wiem. – Asia mówiła spokojnie – Myślałam, że rodzice ci powiedzieli …
- No niestety nie uczynili mi tego zaszczytu ! Równie tak samo jak ty !
- Wiktoria uspokój się i usiądź proszę.
Ściągnęłam brwi wszystko kojarząc. – To dlatego taty od wczoraj nie widziałam. Wyprowadził się z domu, tak ?
Asia spuściła głowę. – Tak. – odpowiedziała cicho

Nie mogłam w to uwierzyć. O czym my rozmawiałyśmy ? O rozwodzie moich rodziców ? MOICH RODZICÓW ?! Tych, którzy od ponad 25 lat żyli ze sobą zgodnie i byli dla siebie przyjaciółmi ? Nie dochodziło to do mnie i klapnęłam bezradnie z powrotem na krzesło. Teraz ja błądziłam wzrokiem po blacie i spytałam cicho. – Dlaczego ?
- Nie wiem. Nie chcieli mi powiedzieć.
- Aśka !
- No naprawdę.
- Wiesz co ? – spojrzałam na nią ze zmrużonymi oczami - Co jak co, ale nigdy bym nie pomyślała, że i ty utaisz przede mną taką sprawę … - wstałam i zawróciłam się. Wychodziłam na korytarz.
- Oj Wiktoria stój ! … Poczekaj no !
Obdarzyłam ją lekceważącym spojrzeniem. – Daj se siana. – prychnęłam i szybko zgarniając z wieszaka swój płaszcz wyszłam, na nic nie czekając. Trzasnęłam za sobą drzwiami i zbiegając ze schodów nakładałam płaszcz.

Wszystko we mnie dygotało i zdawało mi się, że nogi miałam z waty. Nie mogłam uwierzyć w to, co przed chwilą usłyszałam. W głowie krzyczał tylko jeden głos, wołający ciągle; „To nieprawda ! Dlaczego ?”. Nie mogłam się uspokoić i zaczęłam płakać. Wybiegłam na podwórko. Nie chciałam od razu wracać do domu. Za dużo w tamtym momencie przeżywałam.

Zaczęłam bezsensownie chodzić po ulicach. Wcześniej wyłączyłam tylko telefon, bo nie wyobrażałam sobie z kimkolwiek rozmowy w tamtym momencie. Błąkałam się po ulicach i nie mogłam w to wszystko uwierzyć. Rodziło się wiele pytań, a z każdym coraz więcej żalu do wszystkich, że nie powiedzieli mi o niczym … Czułam się jak piąte koło u wozu. Taka … niepotrzebna i kompletnie niewzięta pod uwagę. Przecież to była kwestia życia moich rodziców. MOICH NAJBLIŻSZYCH OSÓB ! A dowiedziałam się o tym zupełnie przez totalny przypadek …

Rozżalona nie zauważyłam nawet kiedy zaczęłam marznąć, mijając kolejne ulice. Miałam tak lodowate ręce, że nawet ich nie czułam. Weszłam do kawiarni, która była obok. Wraz z pierwszym krokiem do niej poczułam ciepło. Zajęłam miejsce gdzieś na końcu lokalu, ale przedtem poprosiłam panią obsługującą o ciepłą herbatę z cytryną.

Cały mój pobyt w kawiarni był pobytem tylko cielesnym, bo duchem błądziłam w ciągłych rozmyślaniach. Rozgrzałam się w końcu po długim czasie herbatą i nawet nie zauważyłam kiedy, a zrobił się na podwórku mrok. Nie miałam najmniejszej ochoty wracać do domu, ale stwierdziłam, że chyba w końcu najwyższa pora stawić czołu temu wyzwaniu i postawić na swoim. Zebrałam się, wyszłam z lokalu i wróciłam do domu.

Otwierałam drzwi do domu ze złym nastrojem. Już nie było żalu. Była wściekłość. Najczystsza, naturalna wściekłość.

- Wiktoria, gdzie byłaś ?! – mama dopadła mnie na korytarzu – Asia mówiła, że już dawno od niej wyszłaś, miałaś wyłączony telefon. Martwiłam się !
Spojrzałam na nią niechętnie. – Naprawdę ? – mlasnęłam
Mama zdziwiła się moją reakcją. – Naprawdę. Dobra, idź umyj ręce i zjemy kolację.
- Nie jestem głodna.
- Jadłaś coś ?
- Nie. Nie jadłam.
- Wiktoria co ci jest ? Skąd wróciłaś, że jesteś taka zła jak osa ?
- Z kawiarni.
- Wiktoria !
- Odczep się. – rzuciłam, mijając ją
- Wiktoria ! Nie tym tonem, dobrze ?!
Odwróciłam się raptownie. – Nie upominaj mnie teraz o ton głosu ! – krzyknęłam równie głośno – Oszukiwałaś mnie ! Wszyscy mnie oszukiwaliście !
Mama ściągnęła brwi. – O czym ty mówisz ? – spytała ciszej
- No tak ! Jeszcze teraz dalej wciskaj mi kit, że nie wiesz o czym mówię !
Wzięła się za czoło, odgarniając włosy. – Asia ci powiedziała ?
- Wybacz, że zdradziła wasz wielki sekret rodzinny. Wypsnęło jej się zupełnie przez przypadek. – powiedziałam i zawróciłam się, by pójść do swojego pokoju
- Wiktoria poczekaj !
- Jak długo mieliście zamiar to przede mną ukrywać, co ?! – odwróciłam się jeszcze z krzykiem – Myśleliście, że się nie dowiem ?! A może miałam stawić się na waszą rozprawę w sądzie i dopiero wtedy byście mnie łaskawie poinformowali o rozwodzie ?! Dlaczego nie miałam prawa się o tym dowiedzieć ?! – krzyczałam już ze łzami w oczach – Jestem jakaś gorsza ?! Nie należę do rodziny ?! W ogóle po co to ?! Dlaczego ?!
- Wiktoria nie mów tak … - mama również miała łzy w oczach – Nie chcieliśmy, żebyś się przejmowała i denerwowała. I tak masz dużo swoich zmartwień. Czekaliśmy na jakiś odpowiedni moment.
Roześmiałam się ironicznie przez łzy. – Świetnie. W takim razie w ogóle teraz nie mam zmartwienia. Gratuluję rozdania kart. A jeśli można wiedzieć … od kiedy to wszystko trwa ?
Mama westchnęła ciężko. – Od dwóch miesięcy.
Uniosłam brwi z szoku. – Fantastycznie ! – kiwnęłam głową – Czyli na dodatek i święta były fałszywe ! … - spojrzałam na nią – Mamo … - powiedziałam cicho, ale nie dokończyłam tylko ze łzami w oczach zostawiłam ją na korytarzu i poszłam szybko do swojego pokoju

Zamknęłam się od środka i rzuciłam na łóżko, płacząc do poduszki. Tak bardzo było mi wtedy smutno. Czułam się opuszczona i wszelka wiara w rodziców odeszła. Całe zaufanie do nich i autorytet rozproszył się jak mak … Czułam się zdradzona i okłamywana przez najbliższych, a to było najgorsze co mnie do tamtej pory mogło spotkać. Poza tym najokropniejszą sprawą i tak było to, że moi rodzice rozstawali się …

Leżałam tak i płakałam. W pokoju było zupełnie ciemno, bo w zimowy wieczór za oknem panował mrok.

Nie wiedziałam ile tak się dręczyłam, ale po bardzo długim czasie usłyszałam dzwonek do drzwi. Nie ruszyłam się. W ogóle mnie to nie interesowało. Słyszałam jak mama poszła otworzyć i czułam jak kolejne łzy spływały po moich policzkach. Moje serce jednak zamarło jak usłyszałam z korytarza bardzo koślawą, łamaną polszczyznę i znajomy głos;

- Dobryyy … wieczór ? She must be here ! … Victoria … jest ?
- Kim pan jest ? – głos mojej mamy

Gość nie odpowiedział. Najprawdopodobniej nie zrozumiał. Zerwałam się szybko i pobiegłam na korytarz, by mu pomóc, zapominając zupełnie o swoim stanie i wyglądzie. Wybiegłam zza zakrętu, a moim oczom ukazała się mama, stojąca do mnie tyłem przy otwartych drzwiach i ON. Nie mogłam uwierzyć w to, że go widziałam. Naprzeciwko mamy stał Nathan i patrzył na nią z niezrozumieniem w oczach.

- Kim pan jest, pytam się ponownie. – mama niecierpliwiła się

- Mamo zostaw go. – powiedziałam ze wzrokiem wbitym w swojego chłopaka. Po policzku czułam świeżą, spływającą łzę. W tym momencie mama odwróciła się do mnie, a jego wzrok spoczął na mnie … 

 

 

 

Cześć :). Niektóre pewnie zdziwione końcówką, ale były też i takie chytre bestie, które poniekąd mnie rozgryzły ;). Jak Nathan się ogarnął w Polsce i jakim cudem tam trafił – to w nexcie ;) ...

Macie prawo do krytykowania postaci Wiktorii. Wcale się za to nie wkurzam ani nie obrażam, bo przecież o to chodzi, żebyście czytały i komentowały, ale jednocześnie wysuwały pewne wnioski. NIGDY nie chciałam przedstawić Wiktorii jako idealnego i bez skazy człowieka, bo takiego najzwyczajniej w świecie nie ma. Tak się zastanawiam, że może nawet i o to mi chodzi, żeby pokazać ją od czasu do czasu w negatywnym świetle, aby można było dostrzec jej błędy i nie powielać ich u siebie. Przedstawiłam ją z anoreksją, a teraz pozwoliłam jej wylecieć do Polski po to, by przemyślała i poukładała sobie wszystko w głowie na spokojnie. Może i rzeczywiście niektóre z Was sądzą, że w tym momencie Wiki jest dziecinna, bo uciekła od problemu (choć tylko cieleśnie, bo duchowo cały czas się zadręczała), ale chyba jest w tym ciut prawdy, że jej ucieczka ma sens, bo która z nas, dowiedziawszy się, że może być w ciąży w wieku 19 lat, z głową pełną marzeń i ambicji, nie wystraszyłaby się i nie spanikowała ? A co za tym idzie – nie myślała racjonalnie ? W takich sytuacjach człowiek zawsze szuka azylu i bezpiecznego miejsca do przemyśleń i uspokojenia się, a w przypadku Wiktorii, mimo że osadziła się w Londynie, to zawsze azylem będzie jej dom rodzinny w Polsce, bo tam czuje się najbezpieczniej :).

Mam nadzieję, że trochę Wam teraz ukazałam inne oblicze tej sprawy i patrzycie na naszą bohaterkę mniej krytycznym okiem, a jeśli nawet nie, to nic straconego. Przynajmniej widzicie rzeczy, które Wam się nie podobają i jest szansa, że unikniecie ich w swoim życiu :).

Dziękuję za uwagę, dobranoc ;).