To mój problem - rozdział 87.

Nie mogłam w nocy spać. Nie wiem jak inni, ale bynajmniej ja, zawsze kiedy mam problem, sen mnie nie odwiedza. A miałam problem i to bardzo duży. Jeszcze co prawda niepotwierdzony, ale sam fakt, że mogłabym być mamą przyprawiał mnie o dreszcze, palpitacje serca, skurcz żołądka, słabość i co nie tylko …

Leżałam rozkryta w łóżku, z dłonią na czole. Błądziłam wzrokiem po suficie i wydawało mi się, że z każdą sekundą byłam bliższa wariactwa. Odsunęłam z siebie ostentacyjnie kołdrę i wstałam. Po ciemku udałam się do kuchni. Zapaliłam światło i podskoczyłam.

- Lisa ! Myślałam, że śpisz !
Dziewczyna przestała jeść serek i spojrzała na mnie z nieciekawą miną.
- Serio ? Myślisz, że mogę spać ?
Spuściłam wzrok i podeszłam do lodówki. Wyjęłam jogurt, wzięłam łyżeczkę i usadowiłam się na parapecie, siadając po turecku. Wzięłam oddech;
- Lisa
- Victoria robisz głupotę. – wypaliła, przerywając mi. Spojrzałam na nią pytająco. – Jesteś dorosła. Zachowuj się. Po co te zamieszanie ?
- …
- Porozmawiaj z nim !
- Nie mogę ! Tłumaczyłam to już tobie i nie mam zamiaru się powtarzać !
- A nie sądzisz, że on ma prawo wiedzieć ? Przecież to jego dziecko !
- Nie rozpędzaj się tak, okej ?! – warknęłam – Jeszcze nie jest powiedziane, że NA PEWNO jestem w ciąży. … A jak okaże się, że to po prostu przez to, że zaczęłam normalnie się odżywiać i funkcjonować ?? Po co mam go denerwować i martwić ?
Lisa westchnęła i po chwili zapytała cicho; - A co jeśli naprawdę to będzie dziecko ?
Przełknęłam ślinę i patrzyłam na nią, szukając w głowie odpowiedzi.
- Nie wiem. – szepnęłam – Ale na razie nie mam odwagi mu tego powiedzieć. Muszę sama to sobie poukładać i niech on żyje swoim życiem, nie martwiąc się ojcowaniem.
Blondynka oparła rękę o blat stołu i z bezsilności zaczęła mieszać łyżeczką serek.
- Powiedz mi tylko jedno – zaczęła – czy ty zawsze musisz uciekać kiedy masz problem, który cię przerasta ?
- Widocznie taka moja natura i proszę cię; nie krytykuj mnie za to.
- Nie zamierzam. – pokręciła głową – Ale jesteś pewna tego co robisz ?
- Nie, ale miło, że pytasz. – blady uśmiech
Spojrzałyśmy na zegarek, który wybił godzinę 3.
- Idź do łóżka. Spróbuj zasnąć przed podróżą.
- Daj spokój … Sen to ostatnia rzecz, która jest mi teraz potrzebna.
- Nie mów tak. Być może
- Nie dokańczaj ! – wytknęłam jej palcem
Przewróciła oczami. - Kiedy zamierzasz wrócić ?
- Wtedy kiedy sobie to wszystko poukładam i się coś wyjaśni.
- Nie pójdziesz na te badania do ginekologa za tydzień ?
- Zawsze w Polsce mogę to załatwić.
- Jasne … - westchnęła
- O której mam samolot ?
- O 8.
- Genialnie.
- Czadersko …
- Lisa proszę cię ! – jęknęłam
Kumpela wstała od stołu. – Po prostu uważam, że Nathan nie zasłużył na takie traktowanie i powinien o wszystkim wiedzieć. Nawet jeśli ciąża okaże się nieprawdą. Powinien cię wspierać teraz, a nie zamartwiać się gdzie w ogóle jesteś. To nie jest tylko twoja sprawa Victoria.
- Jak na razie to MÓJ PROBLEM. – poprawiłam dosadnie – I nie chcę mu marnować najbliższych dni.
Lisa pacnęła się w czoło. – Jesteś uparta jak osioł !
- Po mamie. – mlasnęłam – To wszystko ?
- Tak !
- Świetnie. Zatem idę wziąć prysznic. – zeskoczyłam z parapetu i minęłam ją
- Nathan powinien wiedzieć …
Odwróciłam się raptownie.
- Nathan niczego się nie dowie. - poprawiłam
- …
- Obiecałaś mi to !
Westchnęła. – Wiem. I słowa dotrzymam. Możesz być tego pewna.
Popatrzyłam na nią jeszcze przez chwilę po czym bez słowa skierowałam się do łazienki …

W drodze na lotnisko;

- Ale Lisa nie jęcz mi już dłużej, bo nie wytrzymam !

- Ale no nie wyjeżdżaj, proszę cię … - lamentowała – Przecież są inne wyjścia.
- Przysięgam. Jeszcze słowo …
- No dobrze, a ciekawe jak zareagują twoi rodzice kiedy wrócisz po tygodniu do Polski, co ?
Otworzyłam szeroko oczy i po chwili wymyśliłam; - Powiem im, że wzięłam urlop.
- Bo niby tak nagle stęskniłaś się do domu ?? Błagam cię … - prychnęła
- Oj, nimi potem będę się przejmować.
- Robisz głupotę. Tyle ci powiem.
- Głupotę to może i ja zrobiłam, ale kilka albo nawet kilkanaście dni temu, że teraz boję się, że jestem w ciąży. – dzwonek mojego telefonu. Z niechęcią spojrzałam na wyświetlacz. – Max ? – zdziwiłam się
- Odbierz. – podgadywała Lisa
Nacisnęłam zieloną słuchawkę. – Cześć George, co tam ?
- Oł jak miło; po nazwisku … - zaśmiał się – Hej Minc. Tak do ciebie dzwonię. Pogadać chciałem …
- Coś się stało ?
- Właściwie to nie …
- Maaaaax ?
- Oj no. – zapewne przewrócił oczami – Poznałem fajną dziewczynę. Brunetkę. Tori ma na imię i chciałem z tobą o niej porozmawiać. Wiesz … kobiecy punkt widzenia i te sprawy …
- Max, fantastycznie, że do mnie dzwonisz. Cieszę się, że liczysz na mnie, ale niestety nie mogę na razie ci pomóc. Przepraszam.
- A. Pewnie zajęta jesteś. – oprzytomniał – Spoko. Nie ma problemu. Na dniach się złapiemy. A słuchaj … - zawiesił głos
- Mhm ?
- Tak generalnie to gdzie ty jesteś, bo młody już padaki dostaje, że cię nigdzie nie ma. Podobno miałaś wczoraj jakieś badania czy coś …
Czerwona lampka; error ! – Max, wybacz. Musze kończyć. Pa. – rozłączyłam się
- Pozwól, że tego nie skomentuję …
- Lisa, naprawdę nie musisz się uczyć ode mnie tych chamskich odzywek. – odszczekałam się
- Cóż poradzić … - wzruszyła ramionami – Kto z kim przystaje ten takim się staje. - spojrzałam na nią znacząco z uniesioną brwią – Dobrze, już dobrze … - mruknęła potulnie – Jeszcze jedna sprawa. Co z Bobem i Lucy ?
- Szczerze ? – przygryzłam dolną wargę – To o nich nie pomyślałam …
- A przydałoby ci się.
- Wiem. Napiszę im po prostu wiadomość i im podrzucisz, co ?
- Spoko.
Wyjęłam z torby kartkę i długopis i napisałam;
„ Kochani ! Przepraszam, że tak bez słowa Was zostawiam, ale uwierzcie mi, że nie miałam wyjścia. Zjawię się za jakiś czas z powrotem i wtedy Wam wszystko wytłumaczę. A tymczasem nie bądźcie na mnie źli. Uważam na siebie.

                                    V. ”

Podałam wiadomość dla Lisy.

- Z lotniska pojadę prosto do „Sweet Dreams” i im to dam.

- Dzięki … Tylko pamiętaj; nikomu nie mów gdzie jestem, jasne ?
- Jasne, jasne. Obiecałam ci to w końcu tak ?

Posłałam jej w zamian blady uśmiech.

Na lotnisku pożegnałyśmy się. Obiecałam dzwonić do blondynki nawet kilka razy dziennie. Miała trzymać za mnie kciuki, aby wszystko było dobrze.

W samolocie zaś byłam cała w rozterkach. Najchętniej miałam ochotę zasnąć i przespać te ciężkie dni, które nie zapowiadały się różowo. Tym bardziej, że musiałam jeszcze opracować w czasie lotu strategię – co powiem rodzicom, gdy przyjadę niespodziewanie 1,5 tygodnia po świętach z powrotem do domu …

Jesteście cudowne.
                                                                                 DZIĘKUJĘ <3.