Gdziekolwiek jesteś wykastruję cię własnoręcznie ! - rozdział 69.

- No cię chyba matka rodzona nie kocha ! – wypaliłam
- Słońce nie irytuj się tak.
- Nie będę prowadziła twojego samochodu !
- Czemu niby ?
- Mowy nie ma !
- Uzasadnij swój wybór.
Spojrzałam na Toma zdziwiona. – A jak zarysuję twoje cudeńko to na kogo będziesz mordę darł ? … Już nie wspominam o jakimkolwiek wjechaniu do rowu bądź grzmotnięciu w jakiś słup …
- Victoria nie przesadzaj …
- Nie przesadzam Jay ! … W ogóle co za genialny mózg wymyślił, żeby z tak bogatym asortymentem alkoholowym przyjeżdżać samochodem ?
- Nathan ! – we czwórkę krzyknęli chórem równocześnie
Przeniosłam błagalny wzrok na swojego chłopaka. – Kochanie. Serio ? – brunet tylko wzruszył ramionami – W tym momencie straciłam wiarę w ludzkość. – westchnęłam – To skoro Sykes was w to wkopał to niech teraz on prowadzi ! – wygarnęłam ręką
- Wiesz skarbie … - odezwał się – jakoś nie śpieszno mi, by stracić jeszcze świeżutkie prawko.
- To nie mój biznes. – żachnęłam się
- Ale w sumie nikt tu z tobą nie będzie dyskutował, bo tak czy siak to sama spóźnisz się do pracy jeśli nie pojedziesz samochodem za chwilę. – powiedział Nathan i wszyscy w piątkę uśmiechnęli się do mnie szeroko jak z reklamy pasty do zębów
Przełknęłam głośno ślinę. – Będziecie tego żałować. – niemalże szepnęłam wystraszona. Minutę później chłopaki już ciągnęli mnie na dół po schodach. – Cześć Lucy ! Cześć Bob !
- Cześć Vi – przerwali i spojrzeli zaskoczeni na pozostałą piątkę – To wy nocowaliście tutaj ?
- Tak. – odpowiedział Max
- I pomieściliście się ? – roześmiał się Bob
- Tak.
- Mam nadzieję, że nie zrobiliśmy wam problemów i, że nie było tu na dole w miarę głośno … ? – przygryzłam wargę
- Nie, skądże.
- W ogóle dziękujemy za pomoc dla pana z loczkami, który wczoraj, rozmawiając przez telefon bardzo chętnie rwał się do pomocy przy obsłudze klientów. – uśmiechnęła się Lucy, zaglądając na Jaya. Nasz wszystkich wzrok wylądował na wspomnianym chłopaku.
- Chcesz nam coś powiedzieć ? – Tom objął kolegę ramieniem, zaś tamten zrobił głupkowatą minę i wzruszył ramionami ;
- Chciałem pomóc.
- Mam nadzieję, że nie zdążyłeś przyjąć ani jednego zamówienia … - spojrzałam błagalnie
- Nie, nie. – roześmiał się ponownie Bob – Na szczęście w połowie chwiejnej drogi do pierwszego stolika, poradziłem mu się wycofywać.
- A niech to – Nathan klepnął Jaya po plecach – nie dostałeś napiwku.

Wszyscy oprócz Loczka wybuchnęliśmy śmiechem. Zaraz wylądowaliśmy w szóstkę na zewnątrz i staliśmy naprzeciwko czarnego, terenowego, wysokiego Jeepa. Czułam jak zrobiło mi się słabo.
- Tom … - odezwałam się drżącym głosem – ja nie chcę … Naprawdę … - przeniosłam na niego błagalny wzrok – Ja ci go doszczętnie rozwalę, a on kosztował majątek … Ja dawno nie prowadziłam … Kompletnie nie umiem.
- Nie piszcz już słońce tylko wsiadaj za kierownicę. – Parker włożył mi do rąk kluczyki, a reszta rzuciła się do samochodu;
- Ja nie chcę pośrodku ! – krzyknął Siva
- Ja przy kierowcy ! – odkrzyknął Tom
- Ja za kierowcą, bo najbezpieczniej !
- Sykes, jeszcze słowo ! –warknęłam
- Spoko, mogę na końcu na oponie. – machnął ręką Max
Wszyscy już zapakowali się do auta, a Tom od środka otworzył mi drzwi od miejsca dla prowadzącego. – No, driverze nasz ! Zapraszamy do środeczka. – wyszczerzył się i pomachał brwiami
Pokręciłam głową. – Pozabijam was na miejscu. - na drżących nogach podeszłam do wypasionego auta i usiadłam w mega wygodnym fotelu. Środek auta wykańczany był skórą i miał wstawki przy radio z drewna. – Nie chcę wiedzieć ile to cacko kosztowało. – ostrożnie zapięłam pasy. Ustawiłam sobie lusterka, przy czym chłopaki robili do nich śmieszne miny, byle mnie tylko rozluźnić, aż w końcu wsadziłam kluczyki do stacyjki.

- Denerwujesz się. – Tom bardziej stwierdził niż zapytał

- Nie no, skądże ! To nic, że nawet nie pamiętam czy umiem prowadzić. To nic, że na mojej głowie jest życie pięciu młodych i przystojnych gwiazdorów, za którymi lata ¾ dziewczyn na całym globie. Poza tym sprawy wcale nie utrudnia fakt, że to auto jest wielkie, drogie i Parkera. Ponadto jest wielkie i drogie, i ponownie jest wielkie i drogie, i w żadnym calu nie przypomina mojego garbuska ! – zapanowała cisza
- Victoria Minc, królowa ironii do usług. – usłyszałam za sobą Nathana
- Słońce ty zawsze tak szybko mówisz jak jesteś zdenerwowana ?
- Tom, zamknij japę, bo musze się skupić ! – wdech i wydech
- To maleńka pokaż co umiesz. – z końca zarechotał Max
- Zapnijcie lepiej pasy. – uprzedziłam i wszyscy, widząc w jakim byłam stanie, pospiesznie je zapięli. Byłam gotowa. Przekręciłam kluczyk. Wóz odpalił. –Zawsze to jakiś progres. – mruknęłam. Wrzuciłam pierwszy bieg i ruszyłam z piskiem opon. Tom tylko westchnął. – Sorry Parker, potem mnie zabijesz za zdarcie opon.
Wjechałam na główną ulicę. – Słońce, ale tędy nie dojedziemy.
- No jak to nie ?!
- No nie, bo tam remont robią za zakrętem.
- Od kiedy niby ? – prychnęłam
- Od dwóch dni.
- A to przepraszam. – zdjęłam nogę z gazu – Kurde ! To nie dość, że nie znam tego samochodu to i jeszcze inną drogą muszę jechać ?!
- A to jakiś problem ?
- Żaden. – burknęłam, a Tom wyszczerzył się – To prowadźcie mnie, bo nie wiem jak stąd dojechać.
- Na razie skręć w prawo, a potem prosto, a przy aptece w lewo. – Max dawał mi instrukcje
- Ok … - 5 minut później – To gdzie to jest, bo już podejrzanie długo tak jadę …
- Oj wcześniej ci powiemy gdzie skręcisz i wjedziesz idealnie prosto bez wykrętek na parking z tyłu „EandJ.”
2 minuty później;
- Czemu mi nie mówicie, gdzie to jest ? – przejechałam obok jakiegoś ogrodzenia
- To było tam.
Spojrzałam błagalnie w lusterko. – Dziękuję ci Jay. – westchnęłam – Specjalnie to zrobiliście. Tom, naprawdę tak bardzo ci zależy na tym, żebym rozwaliło twoje autko ? – zaparkowałam na chodniku, by wycofać się i wrócić na minięte miejsce
- Idź na całość ! Idź na całość ! – cały samochód zaczął mi skandować
- Wy jesteście nienormalni. – podsumowałam ze stoickim spokojem. Dobra, zawróciłam i perfekcyjnie wjechałam w bramę i zaparkowałam, choć nogi trzęsły mi się i to strasznie. Jak podczas egzaminu na prawko. Zatrzymałam wóz i wyjęłam kluczyki ze stacyjki.
- Idealna pani kierowczyni.
Uniosłam brew. - Raczej pani szofer dla skacowanych i zdesperowanych samców alfa.
- Gdyby nie tych „zdesperowanych” to by brzmiało ujmująco. – Jay wziął się za serce
Wysiedliśmy z auta. Oddałam kluczyki dla Toma. – I co, strasznie było ?
- A nie było widać ?
- Nie. Byłaś bardzo opanowana.
- Daj spokój. – machnęłam ręką – Nigdy więcej.
- Nigdy nie mów nigdy. – objął mnie Nathan – Jeszcze moją furą nie jeździłaś.
- I nie mam zamiaru ! – wypaliłam i ruszyłam do tylnych drzwi wejściowych, pozostawiając rechotającą piątkę na zewnątrz. Weszłam do „EandJ”, a za mną wtoczyli się chłopaki z głośnym śmiechem. – Bądźcie ciszej ! Nie jesteście u siebie. – zganiłam ich – Tu ludzie pracują. – spojrzeli na mnie przepraszająco spod byka. Właśnie mijał nas Olivier z kawą. – Dzień dobry.
- O, dzień dobry pani Victorio. – uśmiechnął się – Hej chłopaki. – „szufla” – Dobrze, że już jesteście. Musimy dokończyć sprawy nagraniowe.
- To ja idę do swojej pracy. – wycofywałam się
- Ale stop ! – szef mnie zatrzymał – Sykes i Minc; macie stawić się u mnie na dywaniku za pół godziny. – pogroził palcem i odszedł – No panowie; chodźcie ! – zawołał

Przełknęłam ślinę i spojrzałam na swojego chłopaka.
- Tylko mi nie mów, że się dygasz. – roześmiał się, widząc moją minę
- Dygam się …
- Przestań wariatko. – przytulił mnie i dał buziaka w czoło – Niebawem widzimy się w gabinecie Towna.

Reszta kolegów zaczęła nam buczeć, gdy nas mijali. Uśmiechnęłam się blado, ale skierowałam się tak jak planowałam wcześniej; do swojego pokoju. Nie mogłam tam się na niczym skupić. Patrzyłam tylko na zegarek. Denerwowałam się, bo nie wiedziałam o co chodziło. Czyżbym coś przeskrobała ? … Miałam nadzieję, że tylko nie wyleje mnie z pracy …

Te pół godziny mijało bardzo powoli. Wreszcie jednak doczekałam się i ruszyłam z walącym sercem do gabinetu szefa. Na fotelu siedział wygodnie rozłożony Nathan.

- Jestem. – blady uśmiech
Sykes wyszczerzył się do mnie. - A ty jak zwykle spięta w takich sytuacjach.
- A ty jak zwykle bosko wyluzowany. – odgryzłam się
Olivier zaśmiał się pod nosem. – Pani Victorio, proszę, niech pani usiądzie. – wskazał na krzesło obok mojego chłopaka, naprzeciwko bossa – Słuchajcie. Zawołałem was tutaj, bowiem mamy pewien mały problem … - lustrował wzrokiem na przemian to mnie, to Natha – Po bankiecie urywają się telefony do „EandJ”. Bardzo wzrosło zainteresowanie naszą firmą. W ciągu dwóch dni odnotowano ponad 30 telefonów.
- To chyba dobrze.
- Poczekaj Nath, jeszcze nie skończyłem. … Byłoby bardzo dobrze, gdyby zainteresowanie budziła tylko współpraca z naszą firmą …
Ściągnęłam brwi. – Przepraszam, ale zaczynam nic z tego nie rozumieć …
- Dobra, do rzeczy. - Olivier westchnął – Po bankiecie wszystkie telefony pochodziły od najróżniejszych dziennikarzy, którzy nie poddawali się i dzwonili nawet kilka razy dziennie, chcąc dowiedzieć się jak najwięcej szczegółów o was samych.

Uniosłam z zaskoczenia brwi i lekko otworzyłam usta. Reakcja Nathana była kompletnie odmienna od mojej; zniżył się w fotelu i jakby nigdy nic westchnął i założył drugą nogę na kolano, siedząc w „rozkaraku”.

- Ktoś im coś powiedział ? – spytał w końcu
- Nie. Ludzie nie wiedzieli czy mają na ten temat coś mówić, więc milczeli … Dziwi mnie tylko to, że jeszcze tego nie załatwiłeś Nath … Wiesz jakie są media, więc albo wyjaw Victorię światu albo
- Albo co ?
Olivier mierzył się wzrokiem z chłopakiem. – Nie wiem … Ale wiesz doskonale jak ta machina działa i, że oni nie odpuszczą, więc może warto coś im podrzucić, żeby się nacieszyli i dali wam spokój.
- Nie wydam im Victorii. – powiedział suchym tonem Nathan, poprawiając swój zegarek
- Nath, ja wiem, że nie chcesz jej przeprowadzać przez te pole minowe, ale wydaje mi się, że tak byłoby lepiej, bo oni nie dadzą wam spokoju.
- Zobaczą, że nie ma czego u nas szukać i odczepią się.
- Nie musisz mnie chronić za wszelką cenę. – odezwałam się w końcu
- Victoria proszę cię, nie wiesz co mówisz.
- Nathan uspokój się. – westchnęłam i zwróciłam się do Oliviera – O co pytali właściwie ?
Mężczyzna wyjął z szuflady kartkę i podał mi ją. – Tu są wszystkie pytania. Oczywiście powtarzały się nie jeden raz …
Zaczęłam czytać na głos. – „Od jak dawna Nathan i ta dziewczyna się znają?”, „Czy to prawdziwa miłość?” – Nathan roześmiał się złośliwie, ale ja czytałam dalej – „Czym zajmuje się owa dziewczyna?”, „Jak nazywa się dziewczyna Nathana?”, „Skąd pochodzi?” – spojrzałam na drugą stronę i aż wbiłam się w fotel – „Czy druga połówka Nathana jest w ciąży?” – spojrzałam zdumiona na Towna – A to co za pytanie ?
Mężczyzna rozłożył ręce. – Dziennikarzy nie zrozumiesz.
- Dobra. Zostawmy ten temat w spokoju i nie podejmujmy pochopnych decyzji teraz na gorąco.
- Zgadzam się z tobą. – Sykes uśmiechnął się i wziął mnie za rękę. Spojrzał na Oliviera. – Gdyby coś jeszcze podobnego miało miejsce to od razu daj mi znać.
- I mi również.
- Jasna sprawa. – Olivier uśmiechnął się
- Czy to wszystko ? Chciałabym wrócić do pracy.
- Tak, to wszystko o czym chciałem z wami porozmawiać.
- W takim razie wracam do obowiązków. – wstałam i wyszłam z gabinetu. Idąc do swojego pokoju lekko drżały mi nogi. A więc byliśmy pod ostrzałem … Miałam multum myśli, ale nie chciałam brać sobie problemu do głowy. Nie na świeżo … I nie pod presją.

Rzuciłam się w wir pracy. Koło południa zajrzał do mnie Nathan z kubkiem kawy.

- Można ?
Uniosłam głowę znad papierów. – Jasne. – uśmiechnęłam się szeroko – Myślałam, że już dawno stąd poszliście.
- Nie, właściwie dopiero skończyliśmy. – postawił mi kubek przed nosem – Pij. Jeszcze ciepła.
- Dziękuję. – dałam mu buziaka
Usiadł na krańcu biurka. - I co myślisz o tej całej sytuacji ? 
- Sama nie wiem, ale prędzej czy później będziesz musiał nauczyć mnie życia trochę bardziej oficjalnego.
- A jesteś już gotowa na to ?
Przechyliłam głowę na bok i chwilę zastanowiłam się. – Chyba jeszcze nie …
- I właśnie dlatego chcę ci tego wszystkiego jeszcze oszczędzić. – uśmiechnął się promiennie i schylił się, by mnie pocałować. Miał takie miękkie i ciepłe wargi … Rozpływałam się kiedy do gabinetu wpadł Tom.
- O rany wy nawet tutaj nie możecie się uspokoić ? – mruknął
Zajrzałam na niego. – Słonce, od kiedy to wchodzisz do mojego gabinetu bez pytania ani zapukania ?
- Dobra, chciałem was przyłapać. – wyszczerzył się
- To teraz z powrotem możesz iść. Wyjdź i zobacz czy nie ma cię na korytarzu.
Szturchnęłam swojego chłopaka ze śmiechem. – Bezczel.
- Jeśli stąd wyjdę to tylko z tobą Sykes, bo chłopaki już czekają w samochodzie.
- To poczekają jeszcze trochę.
- Młody, potem sobie poużywasz.
- Jeszcze chwila. – powiedział Nathan i przysunął się do mnie, by ponownie pocałować. Widziałam kątem oka jak Parker tylko założył ręce.
- Ja nie wytrzymam z wami.
Odsunęłam się od Nathana. – Idź już, bo potem mi się oberwie. A właściwie już dasz radę prowadzić Parker ?
- Już tak. – wyszczerzył się

Pożegnałam się z Sykesem i Parkerem po czym zostałam sama i ponownie skupiłam się na pracy.

Po g.15 wracałam już do domu. Weszłam do „Sweet Dreams” i poszłam za ladę do Lucy. Usiadłam ostentacyjnie na wysokim, barowym krześle.

- Ciężki dzień ?
- Lucy, nawet nie pytaj … - westchnęłam, ale zaraz zeszłam i poszłam do kuchni. A dokładniej do lodówki. Wyjęłam z niej kabanosy i już prawie dokańczając jednego, wzięłam się za gryzienie drugiego i wróciłam z powrotem do kobiety.
- Vicky nie jedz tego. Zapomniałam ich wyrzucić. Są już po terminie ważności. – zabrała mi z ręki kiełbaskę, gdy akurat startowałam, żeby wpakować ją sobie do buzi
- O ! – wypsnęło mi się tylko – Idę zadzwonić do Lisy. Dawno z nią nie rozmawiałam. – przypomniałam sobie i poszłam na górę. Wybrałam jej numer.
- Halo ?
Trochę mnie wryło, gdy usłyszałam głos dziewczyny. – Lisa … Ty … płaczesz … ?
- Tak. – pociągnęła nosem
- Co się stało ?
- Nie jestem już z Jayem. – wybuchła mi płaczem do ucha
Zamurowało mnie. – Ale … jak to … ? – wydukałam
- Normalnie ! – kolejna fala płaczu
- Ale z czyjego powodu ?
- Z jego !
Dobra, wiedziałam, że więcej to ja się nie dowiem i będzie mi odpowiadała półsłówkami. – Kochanie, zaraz u ciebie będę.
- Nie chcę się z nikim widzieć !
- Ale
- Nie chcę ! – krzyknęła zrozpaczona i rozłączyła się. Byłam w szoku, ale czułam rosnącą we mnie złość i gniew. Na Jaya. Lisa była moją przyjaciółką i nie mogłam tak tego zostawić. Poza tym coś obiecałam dla Loczka … Wyrwałam z pokoju i zbiegłam na dół.

- A ty co taka bojowo nastawiona ?

- Muszę coś załatwić.
- A może raczej kogoś ? – zaśmiał się Bob, a ja spojrzałam na niego
- A wiesz, że masz rację ? – powiedziałam oschle i wyszłam z lokalu. Wsiadłam do metra i jechałam do domu chłopaków cała zgotowana.

Wysiadłam i szybkim krokiem szłam do hacjendy The Wanted. Otworzyłam drzwi niczym z kopa, stanęłam na środku w wejściu i wrzasnęłam;

- McGuiness; gdziekolwiek jesteś wykastruję cię własnoręcznie !





Jołson Ziomeczki ;) ! Widzę, że nie tylko ja miałam zwałę z ostatniego rozdziału ;D. Cieszę się, że przypadł Wam do gustu i, że dla kilku z Was poprawiłam humor ;). Jak ocenicie ten ;> ? Oddaję go do pełnego komentowania, a sama biorę się za nexta. Mam nadzieję, że lubicie niespodzianki, bo szykuję dla Was niecny plan ;) ^^ . . .

A ! Jeszcze jedno ! - Anusiaku, te wszystkie opisywane, pijackie akcje dot. Scooby Doo czy gadanie po hiszpańsku o pralce z poprzedniego rozdziału ... - wszystko jest z życia wzięte, a dokładniej z domówek, w których brałam udział, a moi zacni znajomi odstawiali jeszcze lepsze akcje, które być może kiedyś tu wykorzystam xd ...

Strzałeczka ;) !