Nie byłabyś sobą, co ? - rozdział 62.

- Ok dziewczyny. Możecie zaszaleć ze mną, ale bez przesady. – zawróciłam się do nich po zamknięciu drzwi do pokoju
Założyły ręce i uniosły brew. – To znaczy ?
- To znaczy, że z umiarem. Fryzura ma pasować do makijażu, który ma nie być mocny i zadziorny tylko podkreślający to i owo.
- Dobra, siadaj już. – machnęła ręką Kelsey
- To ja biorę się za włosy, a ty Kels za makijaż. – zakomenderowała Lisa
I tak siedziałam na krześle nieruchomo przez około 1,5 godziny, gdy to obydwie zgodnie stwierdziły;
- Skończyłam.
- Wreszcie ! – odetchnęłam i otworzyłam oczy – Podajcie mi lusterko.
- Idź najpierw się ubierz w sukienkę, nałóż buty, marynarkę i zobaczysz się w całości.
- Co to za różnica ?
- Nie dyskutuj tylko się przebieraj !
- Ok, już idę. – podniosłam ręce w obronnym geście ze śmiechem

Nakładałam sukienkę bardzo delikatnie, byle tylko nie zniszczyć fryzury i nie zostawić makijażu na materiale. Co do moich kudełków to widziałam, że Lisa zrobiła mi pięknego, dobieranego na boku francuza. Warkocz miałam wzięty do przodu i leżał swobodnie na biuście, ale efektów pracy Kelsey nie mogłam zobaczyć bez odbicia lustrzanego. Ubrałam się całkowicie i zawołałam dziewczyny, które stały za drzwiami pokoju i chciały zobaczyć „niespodziankę”.

- Chodźcie ! - drzwi się uchyliły i Lisa z Kelsey weszły z powrotem. Uśmiechnęły się jednocześnie szeroko.

- Czyli mam rozumieć, że jest dobrze ? – spojrzałam na nie uważnie
- Dobrze ?! Wyglądasz po prostu ślicznie ! – pisnęła Lisa
- Tak słodko … - rozmarzyła się Kelsey
- Ok, ok zejdźcie z drogi, idę do lustra. – rozgoniłam je i zaszłam do łazienki. – Eeeeee super jest ! – uśmiechnęłam się szeroko na swój widok i podeszłam bliżej, żeby przyjrzeć się makijażowi – Kelsey pięknie podkreśliłaś moje duże dwukolorowe oczy ! – krzyknęłam zadowolona
- Dzięki, starałam się.
Nienaturalne chrząknięcie Lisy.
- A jak pięknie włosy mam splecione ! – dodałam od razu, gładząc francuza
- Ach, dziękuję. – zaśmiała się Lisa
Odeszłam od lustra dalej, by jeszcze raz obejrzeć się w całości i w pełni zadowolona wróciłam do pokoju.
- Dzięki dziewczyny ! – przytuliłam je – Świetna robota ! Macie u mnie wino w przyszłości.
- No ja myślę.
- Ewentualnie to polskie coś z procentami co ostatnio piłam. – Kelsey parsknęła
- Ok, będę pamiętała. – zawtórowałam jej – Ciekawe co Nathan powie jak mnie zobaczy … - przypomniałam sobie, że na dole czekał mój facet
- Ciekawe czy w ogóle coś powie z szoku.
- Patrz mu się lepiej na spodnie. To zapewne odda jego wszelki zachwyt.
- Kelsey ! – parsknęłam znowu
- Prawdę mówię. – wzruszyła ramionami blondynka
- Zaraz zobaczę czy w ogóle mój książę już jest gotowy … - nabrałam powietrza - NATH !!! – wydarłam się z pokoju
- Co ?!! – odezwał się z dołu
- Jesteś gotowy już ?!!
- Już dawno ! A ty ?!
- Phi ! Oczywiście, że już od dawna ! – krzyknęłam, żeby nie być gorsza, a dziewczyny, siedzące obok zachichotały
- To chodź na dół !
Spojrzałam na dziewczyny, które z uśmieszkami machały szatańsko brwiami. – To idę. – mruknęłam i wyszłam z pokoju ze swoimi towarzyszkami. Schodziłam po schodach, stukając obcasami po drewnianych stopniach. Szłam pewna siebie i swojego nienagannego wyglądu. Wraz z każdym stopniem widziałam coraz bardziej sylwetki Toma, Nathana i Maxa, którzy siedzieli na kanapach w salonie.

Spuściłam wzrok, by patrzeć pod nogi i się nie wyrąbać teatralnie przed nimi. Zestawiłam nogę na podłogę z ostatniego schodka. Dostawiłam drugą i spojrzałam na chłopaków.

- Słońce … - westchnął głośno Tom – Kelsey zatkaj uszy. – zakomenderował do swojej dziewczyny – Słońce, śliczna jesteś.
- Zapamiętam to sobie. – wytknęła ze śmiechem blondynka
- O kurde, Nath. Ja naprawdę umówię się z twoją dziewczyną. – puścił do mnie oko Max
Spojrzałam na Sykesa. Patrzył na mnie bez mrugnięcia.
- A tobie co ? – George go szturchnął – Znudziło ci się oddychanie nosem ?

W końcu ocknął się, uśmiechnął i wstał, by podejść do mnie. Nogi się pode mną ugięły. Miał na sobie ciemne jeansy, czarną marynarkę, spod której wystawała jasnoniebieska koszula, a to wszystko dopełniał elegancki krawat. Ponadto miał idealnie postawione włoski. Patrzyłam na niego zachwycona, gdy wraz z kolejnym krokiem był bliżej mnie.

- Pięknie wyglądasz. – uśmiechnął się, dotknął mojej talii i pocałował mnie

- Dziękuję. – powiedziałam nieśmiało – Ty wyglądasz rewelacyjnie.
- A, no wiesz. – przejechał pewnie ręką po włosach ze śmiechem – Urok osobisty. Po prostu. – zaśmiałam się, a on spojrzał jeszcze raz na całą mnie – Wyglądasz naprawdę słodko i niewinnie.
- Dobrze, może ktoś się nabierze. – puściłam oko
- Mnie już kupiłaś. – założył ręce za głowę Max, nie spuszczając ze mnie wzroku
- Ja bym też coś powiedział, ale moja pani siedzi obok, więc chcę mieć potem życie. – powiedział Tom
- No błagam cię, nie rób już z siebie takiego pantoflarza. – westchnęła Kelsey
- Parker – Nathan uniósł brew – chcesz nam coś oznajmić ?
- Nie powinniście już sobie pójść ? – wystawił do nas język
- Racja. – przyznałam – Powinniśmy już się zbierać.
- Wezmę jeszcze tylko z góry zegarek i możemy iść. – Nath zmył się na piętro

Skorzystałam z okazji i widząc, że Max poszedł do kuchni, poszłam za nim.
- Max – odezwałam się, gdy byliśmy sami – Uważaj na siebie na tej – skrzywiłam się – randce.
- Nie idę na nią. – oświadczył, patrząc na mnie
Ściągnęłam brwi. – Jak to ?
- Muszę to sobie przemyśleć. Może miałaś rację, mówiąc mi to wszystko … Nie wiem. Dzisiaj mam mętlik w głowie, więc i tak nie mógłbym się na niczym skupić. – uśmiechnął się
- Polemizowałabym w sumie z tym twoim skupieniem, ale ok … – odwzajemniłam gest
- Udanego bankietu życzę. – przytulił mnie
- Dzięki.
- Cała drżysz. – odsunął się ode mnie i patrzył uważnie w oczy
- Denerwuję się. Zawsze tak mam. Jest stres i cała się trzęsę, i nie mogę tego opanować.
- Spokojnie, już Młody się postara, żebyś się wyluzowała i uspokoiła.
Uśmiechnęłam się tylko.
- Vicky masz wszystko ? – do kuchni wparował Sykes – Możemy iść ?
- Tak.

Pożegnaliśmy się z wszystkimi i wyszliśmy do taxówki, która już stała i czekała na nas.
- Kiedy ją zamówiłeś ? – spytałam lekko zaskoczona
- Niedawno – uśmiechnął się i wsiedliśmy do samochodu. Podałam adres dla kierowcy i ruszyliśmy. – Zdenerwowana ?
- Bardzo.
- Opanowana ?
- Ani trochę. - chłopak roześmiał się słodko – Ej ! – szturchnęłam go – Nie śmiej się ze mnie !
- Przepraszam, ale jesteś taka spięta, że muszę cię jakoś odstresować.
- Ach … i śmiejąc się ze mnie myślisz, że mnie odstresujesz ?? Gratuluję świadomości czynów.
- Jesteś niemożliwa. – znowu dał ze mnie w śmiech
Spojrzałam na niego. – Sykes do choroby ! – powiedziałam twardo, ale patrząc na niego zaraz uśmiechnęłam się – Ja tu kurde liczę na wsparcie od swojego mężczyzny, a ty ze mnie pociski sobie robisz. Wiesz co ! – niby to obrażona założyłam ręce na piersi i ostentacyjnie wbiłam wzrok za szybę ze swojej strony
- Oj nie złość się, bo złość piękności szkodzi. – zaczął kreślić wzorki na moim ramieniu
- Mi już nie zaszkodzi. – zjechałam samą siebie na co Nathan tylko westchnął, przysunął mnie do siebie i namiętnie pocałował. Oddając mu pocałunek powietrze ze mnie zeszło i rozpłynęłam się w jego objęciach, co dokładnie poczuł. Odsunął na milimetr swoją twarz od mojej. – Gdybyś tylko szybciej się wyszykowała to byśmy bardziej popracowali nad twoim odstresowaniem.
Uśmiechnęłam się łobuzersko i powiedziałam cicho, by ledwie usłyszał; – Właściwie to nigdy nie jest za późno.

Odpowiedział mi szerokim, satysfakcjonującym uśmiechem i jeszcze raz pocałował. Po paru minutach taxówkarz oświadczył, że byliśmy na miejscu. Zapłaciliśmy i wysiedliśmy. Staliśmy przed budynkiem, z którego środka dobiegała muzyka. Obok wejścia kręciło się już sporo ludzi.

- Nie … - szepnęłam i odruchowo chwyciłam dłoń Nathana
- Co się stało ? – nachylił się do mnie
- Fotoreporterzy. Zabiję Rebeccę. – wypaliłam
- Spokojnie, Vicky. Po prostu bądź sobą, uśmiechaj się ładnie i tyle.
Spojrzałam uważnie na Nathana. – Być sobą ?
Uniósł brew. – Ok może źle to ująłem ... Być miłą, kulturalną i otwartą na ludzi.
- Łajza ! – dostał sójkę w bok, ale obydwoje roześmialiśmy się – Opanuję się w każdym możliwym momencie, żeby nikogo nie zjechać, nie zawarczeć do nikogo i ogólnie rzecz biorąc, żeby opanować swój niewyparzony jęzor.
- Dokładnie. To jak – zaplótł palce z moim – idziemy ?
- Poczekaj chwilę. – zamknęłam oczy, wzięłam głęboki wdech i po chwili powoli wypuściłam powietrze. Otworzyłam oczy. – Idziemy.

Na nasze szczęście akurat przy wejściu było dużo ludzi i parę gwiazd, więc wszystkich wzrok skupił się na nich, a my przebiliśmy się ledwo niezauważalni do środka.

- Uff nie było tak źle. – powiedziałam cicho, uśmiechając się, gdy szliśmy w stronę naszego stolika
- Victoria ! – z drugiego końca sali biegła do mnie wyszczerzona Rebecca
- Przygotuj się na pisk. – mruknęłam do Nathana
- Cześć ! – dopadła nas – Jak świetnie wyglądasz, Vicky ! – ogarnęła mnie wzrokiem od góry do dołu, a następnie przeniosła spojrzenie na mojego partnera i nie ukryła swojego szoku, bo szeroko otworzyła usta. – O rany ! Jesteś z Nathanem ?! Z tym Nathanem ?! O ja ! Dlaczego nic mi nie mówiłaś ? – dała mi kuksańca w bok, ale po chwili wróciła do mojego chłopaka – Hej, Rebecca jestem. Bardzo mi miło. – wyciągnęła dłoń
-Cześć. Nathan, jak już wiesz. Mi również. – ścisnął jej dłoń z nienagannym uśmiechem
- To wy tu sobie się ogarnijcie, a ja lecę dalej. W ogóle piękna dekoracja Vicky ! Pa ! – krzyknęła i poleciała dalej
- Ta. – odezwałam się po chwili – A ty mówisz, że to ja jestem wariatka ? – spojrzałam błagalnie na Sykesa - A co najlepsze. Nie dała mi nawet dojść do słowa i nie powiedziałam jej nawet „cześć, ładnie wyglądasz Rebecca”.
- Za to ja mam już kolejną nową znajomą. – wyszczerzył się do mnie
- Och, zamknij się. – przewróciłam oczami ze śmiechem i zaczęliśmy iść dalej w głąb lokalu
- Naprawdę nastrojowo to wygląda. Dobra robota Victoria. – chłopak rozglądał się po sali
- Dziękuję. Cieszę się, że się podoba.
- Nathan, pani Victorio ! – usłyszeliśmy za sobą. Odwróciliśmy się zgodnie.
- Dobry wieczór panie Olivierze. – uśmiechnęłam się do swojego szefa, a mężczyźni wymienili ze sobą uściski dłoni
- Jak samopoczucie ? Świetny wystrój lokalu. Naprawdę jestem pod wielkim wrażeniem.
- Dziękuję. Już trochę nerwy ustępują, ale jeszcze stres trzyma.
- Oj naprawdę nie ma czego. Zaraz zacznie się koncert charytatywny, licytacje, poczęstunek i naprawdę nie ma czego się obawiać. Tylko korzystać z wieczora. – uśmiechnął się do mnie – Nathan, moglibyśmy potem porozmawiać ? Chodzi o pewne nagranie …
- Jasne. A coś nie tak ?
- Nie, nie. Wszystko w porządku, ale mamy pewny brak w papierach i musimy zasięgnąć twojej informacji.
- Ok, w porządku. Złapiemy się za jakiś czas.
- W takim razie dobrej zabawy wam życzę.
- Nawzajem. – uśmiechnęliśmy się i w końcu zajęliśmy miejsce przy stoliku, który sama wyszykowałam. Zaczęliśmy się śmiać, patrzeć na wchodzących ludzi i snuć przypuszczenia co do niektórych. Gdy Nathan nalewał mi soku do szklanki mój wzrok spoczął na wejściu i zaczęłam wewnętrznie buzować.
- Vicky – brunet mnie szturchnął
- Co ? – ocknęłam się i spojrzałam na niego
- Mówię do ciebie od minuty.
- Nie słyszałam, przepraszam.
- Tyle to ja zauważyłem. Kogo tam zobaczyłaś ? – podążył za moim wzrokiem – O rany. – mruknął – Serio ? One Direction ?
- W całej okazałości. – mruknęłam, patrząc na pięciu kolesi, z których co drugi poprawiał co chwilę fryzurę, a pozostali kołnierzyki od koszul. – Mam nadzieję, że będą siedzieli daleko.

Akurat cała piątka zaczęła rozglądać się za miejscówkami, więc szybko spuściłam wzrok, niby to ich nie widząc, a Nathan nachylił się i szepnął mi do ucha. – I tak będziemy się świetnie bawili. - popatrzyłam mu w oczy i z uśmiechem dałam mu całusa – A tak właściwie to czemu mi nie powiedziałaś, że oni tu będą ? Przygotowałbym się psychicznie. I fizycznie też. – dodał szybko

- Fizycznie ? – ściągnęłam brwi
- Jakiś kastet i te sprawy. – puścił oko
- Chciałam ci powiedzieć dziś jak wróciłam z pracy, ale najpierw jaja sobie z Maxem ze mnie robiliście, a potem poszedłeś na górę i nie zdążyłam.
- Już nie przesadzaj … - westchnął
- Naprawdę chcesz się teraz i tu kłócić ?
Uniósł brew. - Miałaś być miła i kulturalna.
- Ale nie dla ciebie. – wystawiłam język
- Jak to nie ?! – obruszył się – Dla ludzi.
Teraz ja uniosłam brew i szelmowsko się do niego uśmiechnęłam. – No właśnie.
Otworzył usta szeroko niby to ze zdziwienia i ze śmiechu. – Osz ty ! – szczypnął mnie pod stołem, aż zawaliłam kolanem od spodu w blat i podskoczyły szklanki
- Ała !
- Policzymy się w domu. – wytknął mi palcem ze śmiechem – Swoją drogą mam nadzieję, że w przyszłości dzieci nie odziedziczą po tobie tej wredności i tych wszystkich pyskówek. Bo jeśli tak to będzie lipa.
- A ja mam nadzieję, że dzieci nie odziedziczą po tobie pokrzywionej psychiki i szczypania, bo wtedy to dopiero świat się pomyli.
- Jednym słowem nasze dzieci będą najcudowniejszymi istotami pod słońcem.
- Proste. – wzruszyłam ramieniem pewnie zaraz jednak westchnęłam – Losie, czy my już naprawdę nie mamy o czym rozmawiać na bankiecie z pracy tylko o dzieciach, które na pewno w przeciągu najbliższej dekady się nie pojawią ?
- Mam aż tyle czekać ? – jęknięcie Sykesa i mój facepalm
- Człowieku. A czy ja wyglądam na osobę, która uwielbia dzieci i odznacza się instynktem macierzyńskim ?
Uśmiechnął się bardzo szeroko. – Tak.
Mina „bitch, please” i mlaśnięcie. – Nie. – poprawiłam go
- A co by było jakby
- Nic nie będzie. – przerwałam mu i napiłam się soku
- Oj muszę cię nastawić na właściwie tory. – usłyszałam i o mało nie zakrztusiłam się napojem
- Słucham ?! – spojrzałam na niego z wyrzutem
- Jesteś nastawiona anty na ślub, anty na dzieci, anty na założenie rodziny.
- Nie jestem nastawiona anty. Po prostu jestem jeszcze na to wszystko za młoda ... W ogóle błagam cię ! Nie rozmawiajmy o takich sprawach teraz i tu.
- Co ja poradzę, że zawsze nas chwyci na takie rozmowy w niekoniecznie odpowiednich do tego typu działań miejscach.
- Skończ już o wszelkich działaniach. – wystawiłam język – To ty zacząłeś gadkę o dzieciach.
- Nie wypieram się wcale tego.
- Bo uwierzę, że chciałbyś zostać już ojcem …
- Może nie chciałbym tak bardzo, ale jakby doszło co do czego to nie stawiałbym się tak, jak co poniektórzy. – zajrzał mi perfidnie w oczy
- W takim razie chodziłbyś za mnie z wielkim brzuchem, wklepywał maści na rozstępy, pilnował wagi, a na końcu rodził za mnie.
- Jak ja cię kocham Victoria. – przysunął się do mnie i dał soczystego buziaka w policzek – Pójdę na chwilę do tego Oliviera. Zobaczę o co chodzi.
- Jasne. – uśmiechnęłam się. Chłopak pocałował mnie w czoło, odsunął krzesło i poszedł. Podniosłam głowę. I to był mój błąd. Dosłownie dwa stoliki po skosie siedzieli chłopaki z One Direction. Pierwszy zobaczył mnie Louis. Powiedział coś pod nosem i jak na zawołanie cała czwórka skierowała na mnie swój wzrok.

„Wiktoria spokojnie. Nic im nie zrobisz. W ogóle nie gap się na nich.” – powiedziałam sobie w myślach i odwróciłam głowę na drugi bok, skupiając się na równomiernym oddychaniu. Po chwili kątem oka zobaczyłam, że dwaj z nich wstali i zaczęli iść powoli w moją stronę. „Nathan, gdzie jesteś ?!” – wyłam w myślach. Po chwili usłyszałam;
- Możemy się dosiąść ?

Zawróciłam głowę, by spojrzeć na gości. Przede mną stał Liam i mój jakże najbardziej „uwielbiany” z nich wszystkich Harry …

Westchnęłam. „Masz być miła i kulturalna.” – Wszystkie stoliki są takie same. Coś wam nie pasuje w waszym, że szukacie czegoś tutaj ? – w pierwszym starciu kultura vs Wiki; 1:0 dla Minc

Liam spojrzał na Harrego, a ten tylko zaśmiał się ironicznie. – Przyszliśmy porozmawiać o bankiecie, który rzekomo ty zorganizowałaś. – powiedział i dosiadł się naprzeciwko

Spojrzałam na Liama, który nadal stał. – A kolegę to dla ochrony wziąłeś, żebym nie wyprostowała ci twoich ekstra bujnych włosów ? … Nie krępuj się. Możesz usiąść. I tak nie będziesz już większym chamem od niego.
- Może tak kulturalniej ? – warknął do mnie Styles
- A kto ci tu kazał przyłazić ? – prychnęłam – Nie pasuje to tam masz drzwi. – wskazałam mu na wyjście ewakuacyjne
- Tak się składa, że dostałem zaproszenie. – zmrużył oczy z pewnym siebie uśmieszkiem
- Ja cię nie zapraszałam. – wzruszyłam ramionami
- Harry daj spokój i chodź do stolika. – Liam wziął za ramię kolegę – Sorry za zamieszanie. – zwrócił się do mnie, lekko uśmiechając się
- Chwila ! – jego kumpel jednak nie miał ochoty odejść – Jeśli niby nie ty mnie zapraszałaś to może mi powiesz kto ? Myślisz, że taka cwana jesteś ? Może teraz też pogrozisz mi sprawą sądową i karą za odszkodowanie, co ?
Uniosłam brew. – A myślisz, że serio jest taka potrzeba ? Nic mi o tym nie wiadomo. – przekręciłam głowę, lustrując pewnie wzrokiem Stylesa, a Liam parsknął cicho
- Nie wiem jakim cudem dostałaś tą pracę, ale zaraz to może się zmienić …
- No no, nie napalaj się tak, bo w kroczu ci materiał pęknie.

Payne w tym momencie już się nie hamował i zarechotał, ale jego koledze nie było wcale do śmiechu. Widziałam, że się zagotował i czekałam na kolejny cios.
- Gdybyś była facetem już dawno byś dostała.
- Wzajemnie. – uśmiechnęłam się szeroko i zatrzepotałam filmowo rzęsami – Możesz już sobie iść ? – spytałam w końcu – Wiesz, może to i dziwne, ale jakoś w ogóle nie mam ochoty być zaszczycona twoim towarzystwem.
- Nawet nie wyobrażasz sobie jakie mam dojścia. Mogę cię zniszczyć kiedy tylko zechcę. – uśmiechnął się znowu pewnie
Mlasnęłam. – Wierzę, wierzę ... Tylko dziwnym zbiegiem okoliczności nie obchodzi mnie to z kim się zadajesz. – spojrzałam na Liama – Możesz iść sobie z kolegą i poszukać innych ofiar losu ? Bo trafiliście pod niewłaściwy adres i nie robicie na mnie wrażenia.
- Ale wiesz … mogłabyś być ciut milsza. – skomentował Payne
- Ale wiesz … – przyjęłam jego ton głosu – jakoś mi się nie chce.
- Pyskata żmija. – syknął Harry
Przechyliłam głowę od niechcenia i westchnęłam. – Nie dość, że przypałętałeś tutaj swój zad, dosiadłeś się bez pozwolenia co jest w ogóle karygodne dla gentelmana to i na dodatek operujesz takim słownictwem ? Fuj, nieładnie. – mówiłam pełna ironii i sarkazmu. Tak jak uwielbiałam najbardziej. – A tak właściwie … - założyłam filmowo nogę na nogę, pokazując swoje nogi i obcasy, co oczywiście zostało zauważone przed obydwu – Przysięgam, że jak się zaraz nie zamkniesz to niby to przypadkiem wyjadę Ci tak ze szpili, że zaśpiewasz falsetem i Cię matka rodzona nie pozna. – dokończyłam miłym tonem i z promiennym uśmiechem
- Harry daj spokój i chodź. Tracimy tu tylko czas.
- Słuchaj kolegi, dobrze prawi. – puściłam oko do Stylesa
Wstali obydwaj. – Ja cię jeszcze dorwę. To nie jest koniec. – wytknął mi palcem
- Och daj spokój. Na pewno o niejednym początku z tobą marzy niejedna fanka, ale ja niestety nie zaliczam się do tego zacnego grona. – machnęłam ręką niby to zawstydzona
- Co tu się dzieje ? – usłyszałam obok Nathana
- Haha, Sykes to jest twoja dziewczyna ? – roześmiał się złośliwie Harry – Gratuluję gustu.
Przypomniałam sobie nagłówki z portali plotkarskich na temat owego członka zespołu One Direction i powiedziałam, powstrzymując śmiech. – A co, zazdrocha bierze, co ? Takie ciacho, a on jednak woli dziewczyny.
Nathan roześmiał się, a ja wymieniałam mordercze spojrzenie ze Stylesem, który był cały czerwony. – Nawet nie będziesz wiedziała kiedy, a będziesz leżała pode mną.
- Obiecanki cacanki. – popiłam przez słomkę soku – Fu ! – doszło do mnie co powiedział i oplułam się
- Won stąd ! – syknął Nathan – Tylko ją dotknij chociaż koniuszkiem palca !
- To co niby ? – zakpił sobie
- To nie chcę być w twojej skórze. – warknął mój chłopak, który był w tamtym momencie bardzo zdenerwowany. Widziałam, że miał zaciśnięte ręce w pięściach, a żyłka na gardle pulsowała.

Styles roześmiał się paskudnie, ale Liam pociągnął go za sobą do swojego stolika. Nathan odprowadził ich morderczym wzrokiem i usiadł do mnie z powrotem.

- No co tak długo ?! Wiesz ile musiałam się z nim użerać ?!
- A ty jak zwykle musiałaś wdać się z nim w dyskusję ?!
- No chyba sobie kpisz ! Sam tu przylazł ! Poza tym wybacz, ale jakoś nie mogłam zdobyć się na kulturę dla niego. – Nathan spojrzał na mnie spod byka – Sama nie wiem dlaczego ! – stuknęłam ręką o stół, popatrzyliśmy na siebie i obydwoje roześmialiśmy się
- Nie byłabyś sobą, co ? – przytulił mnie do siebie
- Oj nie … Jej jak dawno tak mi dobrze się z nikim nie pyskowało …
- Ty nie jesteś normalna. – roześmiał się i dał mi buziaka
- No jak nie. Jestem tylko hojniej obdarzona przez matkę naturę w ironię i wrogość.

Zgasły światła, a na scenę wszedł Olivier. Powiedział krótko, zwięźle i na temat po co tam wszyscy się znajdowaliśmy i rozpoczął oficjalną część bankietu, która miałam nadzieję, że potoczy się o wiele przyjemniej niż ta nieoficjalna … Na scenie pojawiały się po kolei gwiazdy. Znane i mniej znane, ale wszystkie w jednym celu – pomóc dla dzieci, na zbliżające się święta Bożego Narodzenia. Przy niektórych występach potańczyliśmy sobie z Nathanem i niczym oraz nikim nie przejmowaliśmy się. Śmialiśmy się i wygłupialiśmy, gdy nagle podczas jednego przytulańca usłyszeliśmy;

- Czy mogę liczyć na taniec ?

 

 

Jołson Piękne ! Ufff jest next ;) ! Pisany częściami, nie za razem jak zwykle, a wszystko to przez Moją Pierdołę, który wytrącał mnie z równowagi w ostatnim czasie :> .

Tak, macie rację – poprzedni rozdział był jednym z krótszych, mimo, że w Wordzie zajmował chyba 6 czy 7 stron ;P.

Odpoczywacie czy pracujecie ? Ja biegam i załatwiam wszystkie zaległe sprawy, na które nie miałam czasu przed maturami. Być może w przyszłym tygodniu będę miała efekty owego zamieszania.

A tymczasem żegnam się, bo muszę posprzątać całą swoją wielgaśną szafę ;).

Buziak w czółko :* !

PS Aaaaaaa no i witam na pokładzie nowe, komentujące czytelniczki :) ! Mam nadzieję, że zagościcie na dłużej, bo co jak co , ale podobno u San jest fajnie ;D.