Najlepiej na świecie - rozdział 127.

- Doktorze co się dzieje ? – zwróciłam się do lekarza prowadzącego, próbując przebić się przez pielęgniarki i lekarzy

- Nasz pacjent się wybudza. – odpowiedział z uśmiechem, odrywając się od wpisywania czegoś w karcie – Pani Morgan – zwrócił się do pielęgniarki – powoli proszę odsuwać tlen. Proszę stąd wyjść. – usłyszałam

- Słucham ?! – obruszona wypaliłam ile maszyna dała

- Proszę poczekać na korytarzu. Musimy wybudzić pacjenta i dokładnie zbadać w jakim jest stanie po śpiączce. Proszę nie utrudniać procedur i wyjść.

Max wziął mnie za przedramię i wyprowadził z sali.

- Że niby ja utrudniam procedury ?!

- Vicky uspokój się ! Twoje nerwy nic nie zdziałają, musisz być opanowana.

- Weź i bądź opanowany jak cię z sali wyrzucają !

- Vicky …

- Och przestań ! – skrzywiłam się – Daruj sobie tych pogadanek … Jak do tego doszło, że on zaczął się wybudzać ?

- Wybiegłaś z sali po naszej rozmowie, a on za parę minut zaczął poruszać oczami.

- Siedziałam przy nim zawsze dzień i noc. 24 godziny na dobę, a ten wpadł na psikusa, żeby wybudzić się jak będę w toalecie ! Cały Nathan. – uśmiechnęłam się, ale zaraz moją twarz przykrył obłok ciemnych myśli – A jeśli coś poszło nie tak ? Jeśli mózg został uszkodzony albo stracił pamięć ? BOŻE !!!

- Victoria opanuj się ! – zaoponował stanowczo Max

- Dobra, masz rację. Po prostu chcę już tam wejść i rzuca mi się na banię. – pacnęłam się w czoło aż huk poszedł – O ! – przy okazji przypomniało się – Ja dzwonię do Toma i Sivy, a ty do Jaya i pani Karen, bo nas zamordują. Obiecałam, że będę dzwonić jak dojdzie do wybudzenia.

- A no tak ! O, jeszcze do Scootera zadzwoń jak tak.

Spojrzałam na niego spod byka. – Chyba sobie kpisz. Do tego – upominające chrząknięcie Maxa – WASZEGO, SZANOWNEGO MANAGERA nie mam niestety numeru. Bardzo żałuję i ubolewam z tego faktu.

- Widać, że ci brakuje Nathana, oj widać … - mruknął Max, szukając połączeń w telefonie

Odeszłam na bok i wybrałam numer Toma.

- Słońce na posterunku. – zaśmiał się

- To świetnie Słońce, bo służba wzywa.

- Że jak ?

- Bierz Kelsey i przyjeżdżajcie do szpitala, Nath się budzi. – oznajmiłam szczęśliwa

- Nath się budzi !!! – wrzasnął Tom w pełni szczęścia na cały dom, zapomniawszy zabrać telefonu sprzed ust przez co w moim uchu wydobył się pisk, oznaka głuchnięcia

- Tom, ja cię kiedyś pobiję tak, że ci żadne odszkodowanie nie pomoże. – stęknęłam skrzywiona

- Dobra tam ! – roześmiał się – Już wsiadamy w brykę i jedziemy !

Nie zdążyłam niczego dopowiedzieć, bo już się ze mną rozłączył. Doszłam do Maxa;

- Tom wszystkich domowników poinformował podobno.

- Tak, dało się słyszeć … - masowałam ucho po czym zaczęłam chodzić nerwowo po korytarzu pod drzwiami w te i z powrotem – Ale myślisz, że na pewno wszystko się uda ?

- Nie myślę. Jestem o tym przekonany.

Głośno wypuściłam powietrze z ust. – To dobrze, to dobrze …

- Vicky nie zamartwiaj się i nie panikuj. Wszystko się uda.

- Wiem, wiem …

- Wiesz, a swoje robisz ! – ręce mu opadły – Przestań wędrować, bo już mi w głowie się kręci od samego patrzenia !

- To nie patrz !

- Bez takich. – wytknął mi srogo palcem

- Sorry … - przyznałam potulnie – Dlaczego to wszystko tak długo trwa ?! – wyrzuciłam niemalże z płaczem

- Chcesz, żeby był zdrowy ?

- A chcesz, żebym ci przylała ? Co to w ogóle za pytanie ?! Oczywiście, że chcę !

- Zatem daj lekarzom to sprawdzić i go zbadać porządnie.

- A co ja im ręce trzymam i nie pozwalam na to ??

- Nie możesz po prostu na chwilę usiąść i skupić się na głębokim oddychaniu ?

Przechyliłam głowę na bok i złapałam się za biodra. – Wiesz co George ? Na psychologa to ty byś się nie nadał.

- Nie za to by mi pacjentki płaciły. – wystawił język

- Tobie się chyba specjalizacje pomyliły zboczeńcu.

- Czepiasz się szczegółów.

- Ładny mi szczegół …

- JESTEŚMY !!! – na korytarz wpadło całe nasze towarzystwo aż pielęgniarki huknęły;

- Co to ma być ?! Proszę państwa to nie zoo !

- Dobra pani daj spokój. – Tom machnął ręką i biegł dalej w naszą stronę – No i jak ? Wiadomo już coś ?

- A widać jakbyśmy już coś wiedzieli ? - dostało mi się upominającym spojrzeniem od Parkera – Przepraszam.

- Vicky jak się trzymasz ? – spytała Nareesha

- Wcale się nie trzymam. Chcę już tam wejść, zobaczyć go i usłyszeć od lekarzy, że jest wszystko w porządku.

- Ale na pewno tak będzie kochanie. – Kelsesy pogładziła mnie po ramieniu

- Mamy pozytywną energię i Nath na pewno to wyczuje. – dodał śmiało Jay

- Ale dlaczego to tak długo trwa … ? – oparłam zniecierpliwiona głowę o ścianę

Otworzyły się drzwi do sali, z której wyszedł lekarz z pokerową twarzą.

- Kto z państwa jest z rodziny ?

Wszyscy zerwaliśmy się i chórem powiedzieliśmy. – JA !

Lekarz uniósł brew w spiczasty łuk i patrzył na nas z politowaniem. – A tak naprawdę ?

- JA ! – znowu chór

- Proszę państwa ! Proszę nie robić cyrku !

- Wpuści pan czy nie ?! – niemalże warknęłam

- Ok, pani była tu przez cały czas, więc domyślam się, że jest pani ekhm … z najbliższej RODZINY. – spojrzał na nas dwuznacznie – I jeszcze pan – wskazał na Maxa – reszta musi poczekać.

Po korytarzu rozszedł się jęk zawodu. Otworzyłam drzwi i weszłam do sali, a za mną podążył Max. Lekarz został na zewnątrz tłumaczyć reszcie, że muszą poczekać cierpliwie na swoją kolej.

Szłam już coraz mniej odważnie w stronę łóżka, które zasłonięte było pielęgniarkami i drugim lekarzem. Czułam jak puls mi przyspieszył, klatka piersiowa zaczęła szybciej unosić się i opadać, a nogi zrobiły się jak z waty. Poczułam gula w gardle. Denerwowałam się i to bardzo. Czy z Nathanem było wszystko ok, jak wygląda, jak się czuje .. Czy mnie pozna ? Jak zareaguje, gdy mnie zobaczy ?

Przystałam, by uspokoić oddech, zakryta za tłumem pomocy ratunkowej. Usłyszałam jak lekarz zapytał pacjenta;

- Jaki to jest kolor ?

Chwila ciszy. Czekałam na odpowiedź. Czekałam na ten boski, niski głos, który wzbudzał we mnie spokój, poczucie bezpieczeństwa, stabilizację, a gdy było trzeba; był kopniakiem do działania, ochrzanem, a jeszcze czasami najlepszym afrodyzjakiem.

Oczekiwanie na odpowiedź wydawało się być wiecznością. „Nathan powiedz. Odezwij się. Mruknij. Cokolwiek !” – krzyczałam w środku. „Pokaż, że jesteś zdrowy !”

Usłyszałam zza „tłumu” dobrze znane ciężkie westchnięcie.

- Niebieski – znudzony i zirytowany ton – panie doktorze czy ja naprawdę muszę odpowiadać na te wszystkie banalne pytania ? Czuję się jakbym był niedorozwinięty. To niedorzeczne.

- Jest najzdrowszy na świecie. – wyszeptałam ze łzami w oczach, wiedząc, że po tak żywej reakcji mój chłopak wrócił do siebie

- Jakbym ciebie słyszał. – Max szturchnął mnie ramieniem z szerokim uśmiechem

Lekarz kątem oka spojrzał, że staliśmy w drzwiach. – Dobrze. To na dzisiaj tyle. – zapisał coś w karcie i wskazał ruchem głowy, że mogliśmy podejść do pacjenta

Serce biło jak oszalałe. Max delikatnie pchnął mnie w przód na odwagę. Stawiałam powoli kroki w przód w kierunku łóżka Sykesa, które nadal zasłonięte było przez dwie pielęgniarki. W końcu podeszłam na tyle blisko, że kobiety lada chwila musiały się rozstąpić. Ostatni głęboki wdech i chrząknięcie, bym mogła dostać się do swojej ukochanej, w tamtym momencie delikatnie zirytowanej osoby.

Pielęgniarki rozstąpiły się, a przede mną ukazał się półleżący Nathan z rozwianą czupryną i delikatnym zarostem. Miał rumiane policzki. Spojrzał na mnie. Jego szmaragdowe oczy błyszczały z daleka. Jednak nie potrafiłam wyczytać z nich żadnej informacji,  co mnie trochę osłupiło. Pielęgniarki wyszły, a lekarz oświadczył;

- Rozumiem, że chcą państwo zobaczyć się z pacjentem. Przyjdę za kilkanaście minut. – i również wyszedł

Przez cały ten czas nie spuszczaliśmy z Nathanem swoich spojrzeń z siebie. Serce dudniło mi i miałam wrażenie, że każdy je słyszał, a on ? On patrzył na mnie beznamiętnie. Podeszłam jeszcze bliżej. Nathan ściągnął brwi i zadał pytanie, które niemalże przyprawiło mnie o stracenie przytomności;

- My się znamy ? - do oczu nadeszły mi łzy, zrobiło się słabo i musiałam przytrzymać się ramy łóżka. Nie tak to sobie wyobrażałam … Nie poznał mnie. Spuściłam głowę na chwilę, by przełknąć ślinę, pokonując stalową przeszkodę w gardle, gdy usłyszałam radosne; - Żartowałem.

Podniosłam raptownie głowę i zobaczyłam uśmiechniętego szeroko Nathana, który pozbył się niewidzialnej zasłony i obdarowywał mnie teraz czułością w spojrzeniu, za którą tak bardzo tęskniłam. Ulga była niesamowita ! A szczęście wlało się do serca.

- Podły jesteś ! – roześmiałam się

- Chodź do mnie kochanie. – wystawił ręce, a ja nie czekając na nic dłużej podeszłam do niego i wtuliłam się w niego. Jego postura tak idealnie pasowała do mnie. Zatraciłam się w jego dotyku. Obudził się. Obudził i jest ze mną ! Jest mój ! Wszystko w końcu się dobrze skończyło i nic nas już nie rozdzieli ! Szczęście po stokroć mnie rozsadzało i łzy ze wzruszenia poleciały po moich policzkach. Odsunął mnie od siebie, by mieć moją twarz na milimetry od swojej.

- Ej kochanie – otarł moje łzy z uśmiechem i pocałował wyrysowaną przez nie ścieżkę na twarzy – czemu płaczesz ? Nie cieszysz się ?

- Jestem niewyobrażalnie szczęśliwa. – szepnęłam nieśmiało i spojrzałam w te oczy, które teraz pochłaniały mój obraz nienasycenie – Zawstydzasz mnie. – przyznałam i usiadłam obok niego

- Chyba raz na jakiś czas mogę. – uśmiechnął się i przysunął swoje usta do moich, byśmy po chwili mogli poczuć jak nasze wargi łączą się w jedno. W końcu odnalazły się. Odsunęliśmy się od siebie na milimetry, by patrząc sobie w oczy szepnąć równocześnie magiczne zdanie;

- Kocham cię. – roześmialiśmy się z naszego zgrania, a Max chrząknął dwuznacznie, przypominając, że też tam się znajdował o czym w sumie zapomnieliśmy

- Cześć Max – uśmiechnął się szeroko Nath

- Cześć Młody ! – George podszedł również wzruszony. Przytulił się do przyjaciela i posmyrał go za ucho. – Noooo, dobrze że się obudziłeś, bo Victoria już cisnęła pociskami nadmiar niż ustawa przewiduje.

- Niektórym to aż chce się przybić piątkę. – spojrzałam z uniesioną brwią na Łysego–W twarz. Krzesłem. - obydwaj roześmiali się, a Nathan pocałował mnie w czoło z czułością – Jak się czujesz ?

- Najlepiej na świecie. Wyspałem się za wszystkie czasy. – uśmiechnął się szeroko

- Lekarze zbadali cię dokładnie ? Powiedzieli, że jesteś zdrowy ? Wszystko dobrze ? – dopytywałam się

- Zdrowy jak ryba. Powiedzieli, że zostanę jeszcze na jakieś 2, 3 dni na obserwacji, a potem mnie wypiszą tylko będę musiał być pod kontrolą i otaczać się spokojem.

- Fantastycznie ! – pisnęłam i mocno go objęłam

- Wiesz ile strachu się najedliśmy ? – Max pokiwał głową

- Nie miałem tego w planach. A co z Kevinem ? Jak on się czuje ?

- Miał ciężką, kilkugodzinną operację od razu po wypadku, ale na szczęście skończyła się powodzeniem i dochodzi do zdrowia.

- Dzięki Bogu. – odetchnął mój brunet

- Twoja mama i Jess są w drodze. Zadzwoniliśmy do nich od razu po tym wypadku i nie mogły przylecieć wcześniej, zamówiły bilety akurat na dzisiaj nieświadomie, że się obudzisz. Widzisz jakie szczęście ?

- Pięknie – z twarzy Nathana nie schodził uśmiech

- Reszta czeka na zewnątrz. Masz siłę, by stawić im czoła ?

- Vicky, jasne, że mam.

- Max, wpuszczaj ich.

- Już się robi. – George z entuzjazmem podszedł do wyjścia i otworzył drzwi, a reszta wsypała się do środka, zasypując uśmiechami i okrzykami przywitania. Odsunęłam się, by udostępnić im dojście do pacjenta i by każdy mógł się z nim przywitać. Odeszłam pod ścianę, gdzie zrobiło mi się ciemno przed oczami. Tak, znowu. Ale kolejny raz przytrzymałam się nieobserwowana przez nikogo i pokonałam słabość.

Gdy wszyscy przywitali się ze Śpiącym Królewiczem, ten wyciągnął do mnie rękę, bym powróciła do niego i usiadła przy nim na łóżku. Porozmawialiśmy wszyscy w naszym starym, przyjacielskim gronie. Wszyscy troszczyliśmy się o Nathana i zapewniliśmy, że byliśmy do jego dyspozycji. Cała ekipa nie mogła jednak długo siedzieć; wiadomo co o tym mówi regulamin szpitali, o hurtowych odwiedzinach. Zatem Tom, Jay, Siva, Kelsey i Nareesha w pełni szczęśliwi z dyspozycji Sykesa i smutni z powodu szybkiego opuszczenia go, wyszli z sali. Mieli szczęście, bo minęli się w wejściu z lekarzem, który spojrzał na nich srogo. Doktor oznajmił nam, że Nathan był zdrów, że wszystkie czynności życiowe wróciły do normy, a obrzęk mózgu został udaremniony. Jednym słowem- wymarzona diagnoza !

Lekarz oświadczając nam to wszystko wyszedł.

- Ja też pójdę. Na spacer. Porozmawiajcie sobie, wiem, że tego potrzebujecie. – uśmiechnął się Max i również wyszedł

Zawróciłam głowę do twarzy Nathana.

- Cudownie, że wróciłeś.

- Cały czas byłem.

Pokręciłam przecząco głową. – Brakowało mi ciebie.

- Czułem cię, wiesz ?

Na mojej twarzy pojawił się niedowierzający uśmiech. – Jak to ?

- Zwyczajnie. Czułem twój dotyk. Nie miałem jak ci tego odwzajemnić, bo … to było takie dziwne … - ściągnął brwi – bo nie mogłem, ale czułem cię i czasami nawet słyszałem. Było czasami tak … - szukał porównania – jak w czasie lekkiej drzemki, że słyszysz i czujesz co się dookoła ciebie dzieje, ale nie masz dość siły, by się zbudzić.

Przełknęłam ślinę. Trochę zrobiło się nerwowo. A jeśli on słyszał moją rozmowę z Maxem, kiedy ten wyznał mi uczucie ? … Musiałam o to jakoś dyskretnie spytać, ale nie miałam pojęcia jak. Na szczęście Nath sam trochę wyjaśnił to co mnie dręczyło.

- W końcu było tak – kontynuował –że usłyszałem coś. Nie pamiętam dokładnie co to było. – próbował sobie przez chwilę w ciszy i skupieniu przypomnieć – Nie przypomnę sobie. – pokiwał zrezygnowanie głową – Ale gdy to usłyszałem to tak jakby poczułem silną wolę, że coś muszę zrobić. Tak jakby coś złego się wydarzyło i nie mogłem do tego dopuścić.

Kolejne przełknięcie śliny z mojej strony. Podświadomie Nath przyjął zagrożenie w słowach Maxa i to zdecydowało w dużej mierze o jego wybudzeniu. Wow. Jakby nie patrzeć na ironię losu; powinnam być Maxowi wdzięczna za tamtą rozmowę …

- Nieważne. – machnął ręką brunet – Najważniejsze, że mogę cię zobaczyć, a ta historia ze śpiączką i cały ten stan na pewno będzie niezapomniany do końca życia. – patrzyłam w jego oczy – A co u was ? Coś mnie ominęło ?

- Nie, skąd. Nic się nie działo właściwie ... Wszyscy chuchaliśmy na ciebie i Kevina i modliliśmy się o zdrowie dla was.

- Dziękuję. – uśmiechnął się i przejechał po mnie całej wzrokiem – Mocno cię wystraszyłem ?

- Mhm …

- A jak twoje samopoczucie ?

- Teraz rewelacyjne. – dałam mu buziaka w usta

- Mmmmm jaki soczysty. – zaśmiał się

- Dostawałeś takie jak spałeś. Nie pamiętasz ?

- Coś tam może mi się kojarzy … - roześmiał się

- Na dzień dobry, w południe, na dobranoc …

Szczerze się zdziwił. – Byłaś tu całe dnie ?

- Tak

- Ale na noc wracałaś do domu ? – nadzieja w głosie

- … nieeee … ?

Zbulwersowane spojrzenie. – Vicky !

- Nono uspokój się kochanie. Jestem pewna, że na moim miejscu robiłbyś dokładnie to samo i zero umoralniania.

- W sumie masz rację. – wziął mnie za dłoń i przysunął ją pod nos, by pocałować ją

- Był tylko mały problem z lekarzami.

- Jak to ?

- Nie chcieli mi mówić wszystkiego, bo „nie jestem z rodziny”. – wyrecytowałam ze znudzoną miną – Ale poradziłam sobie i z nimi.

- Zuch dziewczyna. – uśmiechnął się – Musiało ci się tu strasznie nudzić.

- Nie było tak źle …

- Ale obiecuję, że nadrobimy ten stracony czas. – uniósł rękę w górę

- No ja myślę ! Masz do odkupienia cały tydzień.

- Ok, nadrobię go w całej okazałości. – uśmiechnął się, ujął moją szyję i przysunął do swojej twarzy, by móc obdarzyć mnie pocałunkiem, za którym tak tęskniłam. Po chwili radości i czułości odsunęłam się;

- Niezły początek.

- Będzie jeszcze lepiej. Tylko daj mi parę dni na regenerację. – puścił oko

- No niech będzie … - westchnęłam niby to z łaską, by zaraz roześmiać się. Nath spoważniał;

- Zmizerniałaś …

- Nie przejmuj się mną. – sztuczny uśmiech – Wszystko dobrze.

Uniósł podejrzliwie brew. - Na pewno ?

- Tak, tak !  Jutro ci kogoś przedstawię ! – przypomniało mi się

- A jednak coś mnie ominęło !

- W sumie … Można tak powiedzieć. Ale to niespodzianka.

- Dobrze. Mamy dużo czasu.

- Na szczęście.

- Vicky … ?

- Mm ?

- Przepraszam.

- ?! – mój poker face – Za co ?!

- Za to, że nie dotarłem na lotnisko i, że nie mogłem cię błagać o wybaczenie na kolanach.

- Ach ! – posłałam ciepły uśmiech – Spokojnie. – zbliżyłam się do niego – Wszystko przed nami. – szepnęłam, a Nathan odpowiedział uśmiechem, by po chwili zatracić się w namiętnym, stęsknionym pocałunku …

Tęsknię. Boję się zmiany. Czekam.