Wierzę - rozdział 150.

- To skoro brakuje Ci mnie to dlaczego tak się zachowujesz? – zawróciłam się do niego, by spojrzeć mu w oczy. On podparł się na przedramieniu, będąc prawie nade mną. – Nathan boli mnie takie twoje zachowanie, bo mam wtedy wrażenie, że… - głos mi się załamał i od nadmiaru emocji zaczęły lecieć łzy – że nie jestem tobie do niczego potrzebna, że po prostu jestem, bo jestem, a wszelkie ważne sprawy załatwiasz sobie sam.

- Ale Vicky… - czuły głos i wycieranie łez – Nie jest tak.

- Ale tak to czuję.

- Victoria… jesteś dla mnie ważna. Najważniejsza. Przepraszam, że kolejny raz zachowałem się tak egoistycznie i nie uwzględniłem Ciebie w tym wszystkim. Momentami mam wrażenie, że się gubię… - bez słowa patrzyłam na niego - Dużo rzeczy się zmieniło… Zdaje się jakby coś uleciało.

- Co masz na myśli?

- Wiesz, jak pomyślę o czasie kiedy byliśmy w Londynie wszyscy, to tamten czas wydaje mi się bardziej kolorowy. Paradoks co? Jestem teraz w super miejscu, kariera do przodu, w końcu o to nam chodziło, a jednak… - zawahał się – Coś jest nie tak. Z chłopakami ostatnio mamy problem, żeby się dogadać. Siva kompletnie odciął się od nas i jest tylko z Nareeshą, która pilnuje go w każdej sekundzie, Jay jest rozdarty gdy mamy spiny, bo nie wie czy przystać po stronie Sivy czy przykładowo po mojej, Max jest jakiś nieobecny, a jeśli już jest to chyba przeszedł jakieś przewartościowanie i myśli egoistycznie, jedyne co, to jeszcze z Tomem da się dogadać, choć on jest nieźle wkurzony tym wszystkim, bo widzi co się dzieje.

- A co ty czujesz?

- Że zaczynamy się rozsypywać.

- Aż tak? – byłam zaskoczona szybką, konkretną odpowiedzią

- Do tej pory jeszcze tak nie było Vicky, żebyśmy nie mogli się porozumieć sami z sobą. Zresztą widziałaś, jeden za drugim skoczyłby wcześniej w ogień, a teraz myślę, że co poniektórzy już by tego nie zrobili.

- Nath… - przytuliłam go – Nie wiedziałam, że jest aż tak źle. Znaczy widzę, że jest inaczej, nawet wspólnie czasu nie spędzacie, ale myślałam, że to tak po prostu… Ale dlaczego? Jaki jest powód?

- Sam bym chciał to wiedzieć.

Przygryzłam dolną wargę. – A może to jest taki kryzys przejściowy? Może nie trzeba pesymistycznie się nastawiać? – starałam się pocieszyć – W końcu wszystko czasami szlag trafia, ale żeby było z górki najpierw musi być pod górkę.

- Oj Vicky… - pocałował mnie w czoło po czym położył się obok, a ja przytuliłam się do niego mocno

- Nie jesteś zmęczony trochę tą gonitwą tutaj? Ostatnio schudłeś, dużo czasu jesteś poza mieszkaniem…

- Trochę jestem, ale to moja praca. Wiedziałem, że tak będzie prędzej czy później. Ale daję radę! – zapewnił z uśmiechem – A tak zmieniając temat… powiesz mi, gdzie się podziewałaś dziś cały dzień?

Zaśmiałam się chytrze. – Nie!

- Ej!

- Nie powiem! Wyobrażaj sobie co chcesz, w końcu przeskrobałeś to ja się nie usprawiedliwię z dnia dzisiejszego.

- Victoria, nie bądź taka! – szczypnął mnie pod kołdrą aż podskoczyłam, a on dźwięcznie się roześmiał – A ty jak w takim razie znosisz tu pobyt?

- Dobrze – odpowiedziałam od razu, żeby nie podać mu wątpliwości i kolejnego tematu do martwienia się

- Na pewno?

- Tak.

- Ale jak tu wszystkie akcje promocyjne się skończą to pojedziemy gdzieś na urlop, co?

- No. Zobaczymy.

- Jak to? Nie chcesz się stąd wyrwać?

- Nathan chcę, ale na razie bardzo ważny jest Stephan. Właśnie! – zerwałam się – Ktoś mi przelał dzisiaj bardzo dużą sumę pieniędzy na konto z tytułem „Stephanowi”.

- Kto taki?

- No właśnie nie wiem. Anonimowy przelew. Dziwne co?

- W sumie tak… jakieś przypuszczenia kto to może być?

- Kompletnie nic.- pokiwałam głową – Znajomi wszyscy wysyłają normalnie ze swoimi danymi…

- Ja mam jedną propozycję, ale uprzedzam, że tak po prostu mi przyszło do głowy, bez żadnych argumentów większych

- Mów!

- Scooter?

Uniosłam brew. – Czemu akurat Scooter niby? Czemu anonimem by wysyłał?

- Nie wiem. – wzruszył ramionami – Może jakieś wyrzuty sumienia w nim się obudziły za ten szantaż, że koncert charytatywny za wywiad?

Skrzywiłam się. – Myślisz?

- Możliwe. – wzruszył ramieniem

- A mógłbyś go podpytać jakoś delikatnie?

- Spoko

- Tylko delikatnie!

- No dobrze! Wątpisz w moją subtelność?

- Czasami z buta wjeżdżasz od razu z tematem, więc wolę chuchać na zimne.

Sykes roześmiał się. – Nauczyłem się tego od ciebie.

- Czego?

- Bezpośredniości.

Prychnęłam.

- A tak poważnie… jeszcze dużo zostało do uzbierania na lek?

- Jeszcze trochę… Jutro idę do fundacji, może coś się uda załatwić, jakieś dofinansowanie.

- Pójdę z tobą! O której idziesz?

- W południe.

- O! To się świetnie składa, bo jutro mamy nagranie w studio po południu, więc się wyrobię.

- Dzięki, niekoniecznie chciałam iść tam sama…

- To czemu sama nic nie powiedziałaś, żebym z tobą poszedł?

- Nie chciałam ci jeszcze głowy zawracać jakimiś wycieczkami do fundacji…

- No wiesz! Ja też przecież bardzo się przejmuję Małym i zależy mi na nim, więc nie ma mowy o jakimkolwiek zawracaniu głowy jeśli chodzi o niego! Byłem u niego wczoraj.

- Tak? Kiedy? Ja też byłam!

- Wieczorem. Wygląda źle…

Spuściłam głowę. – Dlatego jak najszybciej muszę uzyskać tą resztę pieniędzy.

- Nie „muszę”, a MUSIMY. – ujął moją dłoń i ją pocałował – Ja też w tym jestem, pamiętaj. Wiesz co?

- Mmm?

- Musimy przechwycić jego matkę i porządnie z nią pogadać.

- Też o tym myślałam tylko ciężko złapać kogoś nieuchwytnego. - westchnęłam

- Coś wymyślę.

- Ty to lepiej skup się na zespole, żeby przywrócić wam solidarność. – rozwaliłam jego włosy w nieład

- O to to to! Idealne słowo. „Solidarność”. Zacznę od jutra nad tym pracować.

- Zuch chłopak!

- A czy jutro w końcu przylatuje ta Lisa?

- Owszem. „Ta Lisa” przylatuje jutro.

- O, świetnie. O której będzie?

- Po południu, ma dać znać dokładnie o której jutro.

- Fajnie. …Myślisz, że z Jayem coś się odnowi?

Zmarszczyłam nos. – Nie sądzę. Nadają na tych samych falach, ale chyba tylko na stopie kumpelstwa, próbowali przecież od nowa parę razy i za każdym razem kończyło się to fiaskiem.

- Zobaczymy w takim razie. Vicky?

- Co jeszcze? Mogę iść w końcu spać?

- To my chyba pogodzeni jesteśmy, co?

Uniosłam brew. – Chyba… - on od razu się wyszczerzył i wystartował do mnie z buziakiem, ale w porę się zasłoniłam – Ale nie myśl sobie! Chcę jutro kwiatka dostać na przeprosiny!

- Jednego kwiatka? – pomachał szatańsko brwiami

- Naaaaathaaaaaan! – przewróciłam oczami, śmiejąc się, a on dał nura pod kołdrę i zaczął mnie łaskotać w brzuch

Poranek;

Zaczęłam się przebudzać. Odwracałam się w stronę Nathana delikatnie otwierając oczy. On dokładnie w tym samym momencie robił to samo. Nasz wzrok się spotkał. Momentalnie uśmiechnęliśmy się do siebie. Jego oczy błyszczały. Byłam w nim zakochana na zabój.

- Dzień dobry – odezwał się po chwili zachrypniętym głosem po spaniu

- Dzień dobry – uśmiechnęłam się – Dostanę buzi?

- Oczywiście – przybliżył się i złożył soczystego całusa

- Jeszcze jednego! – sytuacja powtórzona – Jeszcze jednego! - … - Jeszcze!

- Nie za dużo? W nocy tyle dostałaś buziaków przecież. – roześmiał się i delikatnie uniósł kołdrę do góry, wskazując że nie mieliśmy niczego na sobie

- Było trzeba się pogodzić, tak? – wystawiłam język, a on ponownie przekręcił się i nim zdołałam pisnąć już był nade mną i czule całował moją szyję – Nath, poczekaj… Nath.

Uniósł głowę. – Słucham

- Niczego nie będziesz już przede mną ukrywał? Mogę liczyć na to, że w każdej sytuacji będę czuć, że jesteśmy razem?

Uśmiechnął się ciepło. – Tak, przepraszam. Będę lepszym facetem. Kocham cię.

Przygryzłam wargę, żeby nie zacząć piszczeć ze szczęścia, ale za chwilę została ona przygryziona przez Nathana, którego od samego rana wzięło na czułości i szaleństwa.

Po jakimś czasie udało mi się wydostać z objęć Nathana, który wcale nie chciał mnie wypuszczać gdziekolwiek. Udało mi się. Nałożyłam dół bielizny i koszulę chłopaka na wierzch. Była dość wczesna godzina, więc pewna, że nikogo jeszcze nie spotkam na dole i nie będę świecić takim strojem, zeszłam do kuchni.

Włączyłam cicho radio i zaczęłam kręcić się w rytm koło lodówki.

- Ty zdrajczyni! – usłyszałam za sobą aż podskoczyłam

- Kelsey! Rany!

- Co ten ubiór ma znaczyć?! – wskazała pretensjonalnie na koszulę Nathana

Przygryzłam wargę. – Nooo… pogodzone.

- No wiesz! – obruszyła się – Jeszcze 24 godziny temu taka niedostępna a teraz cała w skowronkach!

Akurat Max przechodził korytarzem koło kuchni. Początkowo miałam spuszczony wzrok, ale po chwili powoli go uniosłam i nasze spojrzenia się spotkały. Nie potrafiłam odczytać jego odczuć w tamtym momencie. On przeszedł, a ja ze spuszczonym wzrokiem nalałam soku do szklanki.

- EEeeemm… Co to było? – spytała ze zniesmaczoną miną blondynka

- O co ci chodzi?

- Co to było? – powtórzyła mocniej, a ja napiłam się – Vicky! – podparła się na biodrze – Widziałam te spojrzenie.

- O co ci chodzi? – teraz ja ją powtórzyłam

- Pokłóciliście się jeszcze wczoraj na dokładkę jakby było wam za mało?

- Kochanie zaraz wracam – z góry zbiegał radosny Nathan - idę do piekarni po świeże bułeczki.

- Dobrze kochanie – odpowiedziała za mnie Kelsey z uśmiechem

- Pani Parkerowa – brunet puścił do niej oko i wyszedł

- O rety jaki on jest szczęśliwy. – westchnęła, odprowadzając go wzrokiem - Zupełnie inny Nathan jak między wami wszystko dobrze.

- To chyba w każdym związku się sprawdza, co? – mruknęłam, odstawiając szklankę - Jak się jest pokłóconemu to zawsze humor siada.

- Ale to się tyczy w takim razie nie tylko związków?

- Kelsey przestań świdrować mnie wzrokiem! …Kelsey! Tak! Jestem pokłócona z Maxem! I co z tego?! Czy to pierwszy raz?

- Pytasz o tą godziną czy minutę?

Rzuciłam w nią papierkiem.

- A ty jaką przyjmujesz taktykę w związku z cichą wojną z Tomem?

- A nie wiem. Szczerze mówiąc to zaczęła bawić mnie ta sytuacja. On tak się spina jak mu odpowiadam olewczo, że w głębi duszy naprawdę mam ubaw.

- Jesteś straszna…

- Aha! I kto to mówi?!

- Ja już pogodzona! – podniosłam ręce w obronnym geście

- Gratuluję. – ni z tego ni z owego dołączył do nas Tom – A widzisz, ja ze swoją zołzą nadal muszę się kłócić.

- Przepraszam? Jak mnie nazwałeś?!

- Zołzą – jak gdyby nigdy nic powtórzył, a Kelsey aż się zagotowała

- Dupek – prychnęła

- Noooooo, nie oszczędzacie sobie widzę.

- Vicky, wiesz jak to jest

- Ty jeszcze się odzywaj! – wytknęła mu blondynka, a ja uśmiechnęłam się i obserwowałam nie wtrącając się kompletnie ich namiętną, bardzo inteligentną wymianę zdań a przy tym i wyzwisk

Trwało to jeszcze parę minut kiedy wrócił Nathan. W jednej ręce trzymał reklamówkę z pieczywem, które pachniało już od progu, a w drugiej…

- Bukiet białych róż?! – pisnęła Kelsey – Serio?! – pacnęła Toma po ramieniu – Zobacz jak to się robi draniu!

Nathan roześmiał się i podszedł do mnie z maślanymi oczami. – To dla ciebie kochanie. Przepraszam za wszystko i dziękuję, że jesteś.

- Ooooooooo!!! – usłyszałam Kelsey, gdy przyssałam się do ust swojego chłopaka ze szczęścia

- Dziękuję. – oderwałam się po chwili z wielkim uśmiechem – Są prześliczne. – przejęłam bukiet

- Idź się ogarnij, a ja przygotuję śniadanie.

- O bony! To za dużo dla mnie! Idę utopić się w basenie! – Kelsey odwróciła się na pięcie zrezygnowana, a Tom głęboko westchnął i skierował wzrok ku Sykesowi;

- Dzięki stary, pomogłeś. Do tej pory nie miałem życia, ale teraz to już zupełnie będę miał piekło. – i też odszedł

Nathan bezbronnym wzrokiem spojrzał na mnie, aż przyjęłam rozczuloną minę. Pocałowałam go w policzek.

- Nie przejmuj się. Jesteś najlepszy.

Wyszczerzył się. – No ja myślę!

Kilka godzin później;

- Na pewno nie chcesz ze mną pojechać na nagranie? – Nathan przerwał długotrwającą ciszę, parkując pod domem

- Na pewno – odpowiedziałam cicho, wbijając paznokcie w swoje przedramię. Brunet widząc to złapał mnie za dłonie.

- Kochanie poradzimy sobie. Nawet bez ich pieniędzy. Damy radę.

- …

- Vicky…?

- …

- Hej, słyszysz mnie? – uniósł palcem moją brodę, bym spojrzała w jego oczy

- Pójdę już, bo spóźnisz się do studia. – bez buziaka wyszłam z samochodu i poszłam do domu. Od progu złapała mnie podekscytowana, radosna Kelsey;

- I jak i jak?! Co powiedzieli w fundacji?

- Nie dostaniemy pieniędzy.

Mina w nanosekundzie zrzędła. – Co? Ale jak to?!

- Tak to! – rozłożyłam ręce i minęłam ją

- Ale

- Kelsey proszę cię. Daj mi spokój.

- Czy ja dobrze słyszę Victoriowy głos?? – zza zakrętu wyłoniła się uśmiechnięta od ucha do ucha Lisa. Postawiłam oczy ze zdumienia.

- Lisa?! – rzuciłam się na nią – Już jesteś?! Miałaś być później!

- Udało mi się wskoczyć na wcześniejszy lot. Jak dobrze cię widzieć kochana! – odsunęła się ode mnie, by mi się przyjrzeć – Jak ci włosy urosły! W końcu masz długość za piersi o jakiej długo marzyłaś.

- Co? – spojrzałam na swoje rudości – Ah, no tak. Faktycznie.

Lisa uniosła brew, ale nie zdążyła nic powiedzieć.

- Vicky jesteś głodna? Lisę już nakarmiłam.

- Nie, wiesz… Zjadłam z Nathanem. – skłamałam

- Ok, ale jeśli będziesz miała ochotę na pysznego kurczaka to mów, odgrzeję.

- Jasne

- Ooooooo cześć Lisa! – dołączyła do nas Nareesha

- To ty jeszcze z nami mieszkasz? – zaśmiała się Kelsey, a dziewczyna Sivy zrobiła zniesmaczoną minę – Mieszkamy razem, a dawno cię nie widziałam. Zaszyta jesteś w tym swoim pokoju.

- Bo pracuję. – odpowiedziała dosadnie

- Jak chłopaki – dogryzła blondynka

- Tak, z tymże moja praca polega na czym innym niż na śpiewaniu. Ja muszę mieć spokój, żeby naszła mnie wena do nowych projektów butów.

- Dobra, już dobra. Nie ekscytuj się tak.

- Jak podróż minęła? – zwróciłam się do Lisy – Musisz być śpiąca.

- Nie, nie, spokojnie. Przygotowywałam się do tego, żeby tu nie być nieprzytomną.

- O, to musisz mi opowiedzieć o tych sposobach, żebym mogła je wprowadzić w życie.

- Wyjdziemy na taras? Moje ciałko pragnie tego słońca!

- Jasne

Rozsiadłyśmy się na leżakach.

- Jaka rewelacja! – głęboko westchnęła przyjaciółka – To się nazywa urlop!

- Bardzo się cieszę, że przyleciałaś.

- Uwierz, że ja też!

- Widziałaś się z chłopakami?

- Przelotem. Akurat wychodzili na nagranie.

- I jak?

- Co „i jak”?

- Nie udawaj głupiej.

- OK, Jay wygląda całkiem nieźle.

- Jak chcesz to od razu mówisz do rzeczy. Jakieś szczególne przywitanie było z jego strony?

- Vicky… puknij się w czoło.

- Ojejku… tak pytam. Ucieszył się na wiadomość o twoim przylocie. – kątem oka zobaczyłam rosnący uśmiech Lisy

- To fajnie

- A tak szczerze… Nie ciągnie cię jeszcze trochę do niego?

- Viiiiickyyy… - przeciągnęła – Przecież to są stare dzieje.

- Stare albo i niestare… Zatem?

- Fajny jest nadal, wystarczy?

- Wystarczy.

- To teraz ty idziesz pod lupę.

- Ja?

- Tak. Co się dzieje?

- Nic się nie dzieje, w porządku.

- Vicky, za długo cię znam, żebym miała w to uwierzyć. Ściągnij ten sztuczny uśmiech z twarzy i powiedz szczerze co się stało. Od pierwszych sekund jak cię zobaczyłam widzę, że coś jest nie tak. O co chodzi?

- Lisaaa… - uśmiechnęłam się smutnie – Co mam ci powiedzieć?

- Prawdę

- …prawda jest taka, że nie dostaniemy pieniędzy z fundacji na leczenie Stephana.

- Dlaczego?

- Mówili o jakichś wytycznych, procedurach, wskaźnikach…

- Ale to jest ostateczna decyzja? Na pewno można się jeszcze odwołać czy coś takiego…

- Nie można. – przerwałam twardo

- I co teraz?

- Jak to co teraz, szukamy dalej. Ja się nie poddam Lisa. Za blisko jestem celu i Steph jest zbyt ważny, żeby odpuścić.

- Wiesz, że damy radę. – uśmiechnęła się przyjaciółka

- Wiem. Wierzę. – poprawiłam się

Po południe spędziłyśmy razem, potem dosiadła się jeszcze do nas Kelsey i na chwilę Nareesha. W porze podwieczorku wrócili chłopaki.

- No w końcu jesteśmy! – z daleka krzyknął Tom

- Bombowo – skomentowała Kelsey

- Cześć – Nathan usiadł obok mnie na leżaku – Rozmawiałem ze Scooterem.

- I co?

- Potem ci opowiem.

- Ok… Jak poszło nagranie?

- Oprócz tego, że Tom musiał mieć 10 poprawek to dobrze.

- Sykes, ty świnio! – Parker rzucił się na mojego chłopaka i zaczęli się ganiać

- Słyszałem, że w fundacji nie poszło najlepiej. – Siva spojrzał na mnie

- Nie poszło… Ale to nie jedyna fundacja przecież.

- Otóż to! I tak trzeba myśleć! – podniósł kciuk do góry

- Słuchajcie – na taras weszli Max z Jayem z kilkoma skrzynkami piwa – Mamy coś dla was.

- Chcecie upoić tym stado słoni?

- Nie, Nareesha. Ciebie, żebyś w końcu się odprężyła.

- HA HA. Bardzo śmieszne.

- Trzeba poświętować fakt, że przyleciała do nas Lisa przecież.

- No przecież! – prychnęła Kelsey – Już byście mogli sobie darować te podchody i po prostu przyznać, że macie ochotę poszaleć.

- Daj mi dokończyć!

- Oj przepraszam Jay…

- Przylot Lisy to jedna sprawa. Druga sprawa to taka, że ja dostałem propozycję pracy w radio

- A ja dostałem się na casting filmowy. – dokończył Max z pełnym uśmiechem. Nathan z Tomem momentalnie przestali szaleć i krzyczeć, i wszyscy w milczeniu, zszokowani patrzyliśmy na dwójkę…

Cześć!!! Pierwsza połowa rozdziału poszła szybko, bo bodajże na drugi dzień od dodania poprzedniego rozdziału, ale z dalszą częścią miałam problem. Pomysł był, ale ubrać w słowa go nie mogłam, dlatego musieliście tyle czekać. Chyba wytłumaczone :)

Wiem, że odkąd The Wanted zrobiło sobie ekhm... tak, nazwijmy to wersją oficjalną "PRZERWĘ", to zainteresowanie chłopakami rzeczywiście zmalało. Mam tego świadomość również, że ja też ostatnimi czasy nie popisuję się i dodaję jeden rozdział miesięcznie i przez to też wiele Czytelników odpadło. Wiem. Nie mam zamiaru się usprawiedliwiać dlaczego tak jest teraz a nie inaczej ani bardziej rozgrzebywać tego tematu. Nie. Nie to mam na myśli. Po prostu nie wyobrażacie sobie jak bardzo ciepło robi mi sie w sercu, że nadal na Wantedowe Story trafiają nowe osoby (rym?) i piszą mi o tym. Albo jak bardzo cenię sobie to, że są osoby, które są tu już baaaaaaaaaaaaardzo długo i nadal cierpliwie czekają na kolejne rozdziały. Chcę Wam wszystkim podziękować z całego serca i wiedzcie, że jesteście jedynym powodem, dla którego piszę. Widzę, że nadal sprawiam wiele przyjemności i potrafię wzbudzić w Was emocje tylko za pośrednictwem pisania. 

Nie składam Wam jeszcze życzeń świątecznych ani noworocznych, bo mam nadzieję, że to pomoże mi się zmobilizować i dodać jeszcze rozdział na dniach. W końcu jestem Wam to winna :)

Kończę pić skrzyp+pokrzywę chyba trzeci kubek dzisiaj i biorę się za pisanie raportu na uczelnię.

Kocham i pracuję nad weną <3