poniedziałek, 16 listopada 2015

Jestem już tak blisko - rozdział 149.

Ustaliłyśmy z Kelsey plan następnego dnia, który miał być tajemnicą. Nie mówiąc nic nikomu położyłyśmy się wieczorem spokojnie spać …

Ranek następnego dnia;

- Kochanie, obudź się, kawę ci zrobiłem. – usłyszałam głos Nathana, jego czuły dotyk i zapach kawy. Pomyślałam, że zbudziłam się w niebie, ale zaraz niebo przeciął piorun i otworzywszy oczy przypomniałam sobie w jakiej relacji byłam ze swoim facetem.
Podniosłam się bez słowa, odgarnęłam kołdrę i podreptałam do szafy.
- Mhm – mruknął po chwili Sykes – Czyli rozumiem, że obrażenia ciąg dalszy?
Udawałam bardzo skupioną w wybieraniu ciuchów. Westchnął ciężko.
- Victoria no!
- Słucham? – nadto uprzejmy głos
- Porozmawiajmy…
Uniosłam złośliwie brwi. – Teraz chcesz rozmawiać? Może po prostu zadecyduj sam o czymś, a potem o efektach tejże rozmowy tylko mnie poinformuj. – z ciuchami w ręku kierowałam się do drzwi – Albo nie! Jeszcze wcześniej przed poinformowaniem mnie, oszukaj! Tak wiesz… zapobiegawczo. Żebyś nie wypadł z roli. – zatkało bruneta, a ja spojrzałam dumnie i wyszłam do łazienki. Na korytarzu minęłam się z Maxem.
- Jak tam, pogodzone?
- Nie twój interes. – burknęłam i chciałam otworzyć drzwi do łazienki, ale silnym ramieniem przytrzymał je. Poczułam jego wzrok na sobie. Przewróciłam teatralnie oczami i uraczyłam go spojrzeniem.
- Co?
- Okres masz?
- Zaraz ty będziesz miał jak ci jaja wyrwę!
- Ouuuuuu – skrzywił się – Czyli masz.
- Max do jasnej cholery! Przynieś od razu kalendarz to zaznaczę ci cały mój cykl jeśli tak bardzo cię to interesuje!
- Ale jedziesz po całości. Jak dawniej!
Wdech i wydech Wiktoria…
- Vicky, ty jeszcze nie gotowa? – ze swojego pokoju wyłoniła się wyszykowana Kelsey
- Jakiś idiota tarasuje mi wejście do łazienki. – wypaliłam jakby Max nie stał wcale obok
- Boże, jaka ty tragiczna się zrobiłaś. – prychnął Max
- A więc mówisz, że doszłam do twojego poziomu? – przytrzymaliśmy się dłużej wzrokiem po czym szarpnęłam drzwi i weszłam do środka, zamykając się. Podeszłam do lustra i oparłam się dłońmi o zlew. Kilka głębokich wdechów, zero zbędnej analizy swojego zachowania, które wiedziałam, że gdzieś tam było karygodne i po odświeżeniu się, przebraniu i umalowaniu, wracałam do pokoju po torbę.



Nathan siedział na łóżku i sączył kawę przygotowaną dla mnie. Gdy tylko weszłam poczułam na sobie jego wzrok od góry do dołu. Wzięłam torbę i już miałam wychodzić, gdy usłyszałam;
- Mam nadzieję, że jak wrócisz to porozmawiamy na spokojnie.
- Wiesz kochanie… nie mam takiego zamiaru.
- Ale że co? Porozmawiać czy wracać?
- … może jedno i drugie?
- Victoria!
Odwróciłam się na pięcie i z uśmieszkiem wyszłam szybko z pokoju. Kelsey już czekała na dole. Zbiegałam szybko ze schodów, gdy jeszcze Nathan schodził za mną.
- Victoria!
- Kelsey! – dołączył Tom – Możesz się ogarnąć i normalnie zachowywać?!
- Ty też Victoria, możesz?!
- Vicky, czy też odnosisz wrażenie, że oni nas SIĘ CZEPIAJĄ?
- Tak Kels, zdecydowanie. – zawróciłyśmy się teatralnie i wyszłyśmy z domu
Gdy zaszłyśmy za pierwszy zakręt przybiłyśmy sobie piątki.
- No i pięknie! – zachichotałyśmy
- Ale szczerze mówiąc to myślałam, że mnie dziś w pewnym momencie Tom zabije jak mu odpyskowałam.
- Coś ty!
- Serio. Trochę mnie poniosło. A jak u Ciebie?
- Mnie też poniosło nie jeden raz, ale w sumie nie wypadłam z normy.
- Czyli Vicky w swoim żywiole?
- Nie przesadzaj Kelsey! Często rzucam różnymi tekstami jak coś mi nie pasuje, więc dlatego to nie było coś czym Nathan był zaskoczony.
- I przy okazji oberwało się Maxowi rykoszetem.
Chrząknęłam. – Max sam sobie zasłużył, sam mi podjeżdżał i mnie prowokował.
- To znaczy?
- Nieważne… To gdzie ta wypożyczalnia?
- Za kilkadziesiąt metrów, jeszcze trochę. Mówisz zatem, że Nathan nie był zaskoczony twoją postawą?
- Na pewno nie. Nawet starał się udobruchać mnie dzisiaj kawą do łóżka, ale nic z tego.
- Haha, stary chwyt! Za to u mnie Tom jaki był wczoraj wieczorem zdziwiony jak wrócił z kąpieli do łóżka i zobaczył, że nic z jego podchodów nie będzie…
Wybuchnęłam śmiechem. – Szlaban na łóżko? Chyba dla nich najgorsza kara!
- U ciebie też to działa?
- Nie wiem jeszcze. Wczoraj już spałam, gdy Nathan przyszedł do łóżka. Kels…?
- Tak?
- Czy ciebie to miejsce też zaczyna przygniatać?
- Trochę tak. Za dużo tego kombinatorstwa, szumu i rozgłosu…
- Myślałam, że tylko ja mam takie odczucie.
- Mimo tego cudownego słońca i lata tęsknię za Londynem i spokojnym życiem jakie wszyscy mieliśmy.
- Wiesz, że ja też? Gdyby nie Stephan w szpitalu i chęć bycia przy Nathanie to miałabym już kupiony bilet powrotny i walizki spakowane.
- Ale ale! Ja dobrze słyszałam, że Lisa ma przylecieć?
- Tak, właściwie to pisała mi wczoraj przed samym spaniem, że będzie jutro.
- Ooooo to może nam trochę charyzmy londyńskiej dorzuci.
- Zobaczymy… Gdzie jest ta cholerna wypożyczalnia?! – rozglądałam się
- Nie widzę jej. Mogłyśmy wziąć auto spod domu.
- Jasne. Żeby zobaczyli, że wyruszamy na wycieczkę.
- To lepiej teraz z buta zwiedzić całe LA?
- Nie przesadzaj. Zaraz ogarniemy. Przecież dobrze idziemy…
I tak po pół godzinie znalazłyśmy wypożyczalnię samochodów, która mieściła się rzekomo za zakrętem od naszego miejsca pobytu. Wynajęłyśmy używany czerwony kabriolet na cały dzień.
- Co za cacko! – pisnęłyśmy, dostając kluczyki
- I to w dodatku w takiej cenie?
- Vicky, wzięłaś swoje prawko, prawda?
- Jasne, że wzięłam! – zajęłam miejsce za kierownicą a blondynka tuż obok mnie – A właściwie to czemu ja mam tylko prowadzić? Nie chcesz nacieszyć się takim autem?
- Ale ty wiesz, że ja jeżdżę lewą stroną no nie?
- Angielka… - prychnęłam – W takim razie żałuj! – odpaliłam silnik i ruszyłyśmy z piskiem opon, śmiejąc się wniebogłosy
Nasz plan dnia wcieliłyśmy w życie. Jeździłyśmy po jak największej części Los Angeles się dało, zwiedzając przy tym nowe zakątki. Słońce prażyło, delikatny wiaterek był i Kelsey z mapą miasta kierowała nas tylko, a ja korzystałam z prowadzenia fajnej maszyny ;). Dzięki temu nie myślałyśmy o tej całej aferze z chłopakami, miałyśmy cały dzień wyluzowania i śmiechu. Zajechałyśmy na obiad do miłej restauracji. Czekając na jedzenie;
- Vicky kochana… - Kelsey zaczęła – Bo ja dostałam ostatnio dużo projektów w pracy i super dodatkowe premie i chciałabym je przeznaczyć na lek dla Stepha.
Spojrzałam na nią dużymi oczami. – Żartujesz?
- Nie. Ani trochę, mówię poważnie.
- Naprawdę?
- Tak. Vicky uciesz się, a nie pytasz dziesięć razy o to samo!
- O rety… - dopiero wtedy do mnie doszło i uśmiechnęłam się szeroko – Dziękuję! – przytuliłam ją nad stolikiem – Dziękuję z całego serca!
- Nie ma w ogóle o czym mówić!
- Ja wygrzebałam ze swoich oszczędności na czarną godzinę co nieco…
- Victoria – Kelsey chwyciła mnie za dłoń wspierająco – Uratujesz go, zobaczysz. Uda się.
Popatrzyłam jej w oczy. – Modlę się o to.
- Właściwie to już przelałam na twoje konto tą sumę. – oczko
- Kelsey jesteś kochana!
- Dużo jeszcze brakuje na lek?
- Zaraz zobaczę, bo nie sprawdzałam stanu konta przez ostatnie 2 dni. – zalogowałam się przez telefon i aż przełknęłam ślinę – Ktoś wysłał mi bardzo dużą sumę pieniędzy zatytułowaną „Stephanowi”.
- Anonim?
- Tak
- Pokaż. …rzeczywiście. Dziwne. Ale sumkę niezłą przekazał. Jesteś coraz bliżej celu.
- Dzięki wam. Jutro muszę nawiedzić jedną fundację. Pisałam do nich w tej sprawie, ale mnie spławili, a jeśli stawię się tam osobiście to
- To dadzą tobie te pieniądze. – roześmiała się blondynka – I to z nadwyżką!
- Nie muszą z nadwyżką. Byle starczyło.
- A jak mały się czuje?
- Słabnie. Za każdym razem kiedy do niego przychodzę to mam wrażenie, że jest coraz go mniej z dnia na dzień.
- A spotkałaś w końcu jego matkę? – ruch głowy wskazujący na zaprzeczenie – Ja nie wiem jak tak można. To niewyobrażalne! Gdyby moje dziecko było w takim stanie, to ja bym stamtąd ani na minutę nie odeszła!
- Nie wiem czy taką osobę można nazwać „matką”… - westchnęłam
- Dobra nic. Zajedziemy do niego wieczorem i zobaczymy jak dziś maluch się czuje, a teraz jedzmy, bo kelner nadchodzi.
Zjadłyśmy obiad i ruszyłyśmy w dalszą trasę. Długo jeszcze myślałam o anonimowym przelewie i pokaźnej sumie, która pozwoli uratować Stephana. Nie miałam pomysłu kto za tym mógł stać. Najeździłyśmy się i gdy miałyśmy już dość zajechałyśmy do szpitala. Byłyśmy już na korytarzu, gdy zatrzymała nas znajoma pielęgniarka.
- Przykro mi, nie mogę pani dziś wpuścić.
- Dlaczego?
- U Stephana jest kilku lekarzy aktualnie.
- To nic – wzruszyłam ramionami – poczekam.
- Nie, proszę pani, proszę nie czekać.
Spojrzałam na nią nieufnie.
- Stan Stephana znacznie się pogorszył.
Krew odeszła mi od mózgu. Przełknęłam ślinę i poczułam narastającą gulę w gardle. – Jak bardzo?
- Na tyle, że niedługo niestety, ale zapewne będzie trzeba podać lek, o którym pani mówiłam, a którego nadal nie mamy. Jeszcze jeden jest lek alternatywny, który zostanie podany, ale jeśli nie zadziała konieczny będzie tamten…
- Rozumiem. – wykrztusiłam, ale od razu wzięłam się w garść – Ale ja już mam bardzo dużą część tych pieniędzy, więc zamawiajcie ten lek. Jeśli trzeba to ja nawet mogę pokazać, że te pieniądze są na moim koncie. – wzięłam szybko telefon, ale lekarka przytrzymała moją dłoń
- Jedyne co mogę powiedzieć od serca, proszę zbierać pieniądze na całość. – spuściła wzrok i odeszła
Stałam nieruchomo i ciężko oddychałam.
- Vicky… Vicky… - Kelsey stanęła naprzeciwko mnie – Uda się. Słyszysz? Uda się!
Pokiwałam głową jak w amoku. – Jestem już tak blisko. Musi się udać. – miałam zaszklone oczy, a dziewczyna szybko mnie przytuliła do siebie
– Chodź. Wracamy do domu. – szepnęła i zaprowadziła do samochodu
Oddałyśmy samochód do wypożyczalni i na piechotę wracałyśmy ten jeden odcinek.
- O czym myślisz? – przerwała ciszę blondynka
- O tym co mogę zrobić jeśli jutro fundacja nie da mi tej reszty pieniędzy.
- Nawet tak nie myśl. W tej sytuacji to by było okrutne gdyby nie dali.
- Jeśli nie dadzą to sprzedam złoty pierścionek i kolczyki, które dostałam od babci. Na pewno coś będą warte.
- Vicky… Ty naprawdę chcesz sprzedać rzeczy, które są dla ciebie tak ważne i sentymentalne?
- To teraz nie ma znaczenia jakie one są dla mnie. Najważniejsze jest, żeby Stephan wyzdrowiał.
- Jesteś aniołem. – Kelsey objęła mnie
- Tsa… - zadrwiłam
Jakiś czas później weszłyśmy do domu. Na dole światło było zgaszone. Chyba wszyscy siedzieli w swoich pokojach. Nie do poznania.
- Idę na górę się myć, bo jestem padnięta po całym dniu na powietrzu.
- Jasne, dzięki, było super.
- To co robimy jutro? – puściła oko
- Wymyślimy coś jeszcze. Dobranoc
- Dobranoc
Odprowadziłam Kelsey wzrokiem, a sama wyszłam jeszcze na taras i położyłam się na hamaku. Był już zmrok. Leżałam i patrzyłam w bezchmurne niebo. Co mogłam jeszcze zrobić, żeby nazbierać tyle pieniędzy? Czułam, że już byłam tak blisko, prawie widziałam cel, a jednak jeszcze trochę do mety brakowało…
- Pobujać cię? – pewnym krokiem szedł w moją stronę Max
- Sam się pobujaj.
- Udam, że nie słyszałem. Mogę?
- Max nie chcę z tobą rozmawiać.
- Czemu?
- Temu. Chcę być sama.
- Masz jakiś problem?
Aż się podniosłam. – A co cię to obchodzi nagle, co?
- Zawsze mnie to obchodziło.
- Mhm, „zawsze” mówisz?
Max westchnął. – O co ci chodzi teraz?
- Mi? To ja nie wiem Max o co tobie chodzi! – wstałam, by być naprzeciwko niego – Raz jesteś dla mnie podły, innym razem chamski lub wulgarny, a teraz udajesz zamartwionego przyjaciela?
- Nikogo nie udaje.
- Nie?!
- Nie
Ironicznie kącik ust poszedł do góry. – Nie rozśmieszaj mnie. Wiesz w czym tkwi twój problem?
- Mój problem, tak?
- Mhm. W tym, że ty sam nie wiesz o co ci chodzi.
- A ty wiesz o co tobie chodzi?
- Nie przeskakuj na mnie, bo to o tobie mówimy.
- Ty o mnie mówisz, bo dialogu nie zauważyłem.
Spojrzałam na niego wściekła. – Ja nie wiem jak my wcześniej się dogadywaliśmy.
- Nie byłaś do mnie uprzedzona.
- Aha, więc to moja wina?
- Tego nie powiedziałem.
Wzięłam się za czoło, bo myślałam, że wybuzuję. – Zaczynam mieć tego dość Max. I to serdecznie dość.
- Cóż mogę ci poradzić…
Głęboki oddech przez usta. – Naprawdę jesteś tragiczny. – wycedziłam spokojnie po czym zawróciłam się i weszłam do domu. Poszłam na górę, wzięłam krótki prysznic. W trakcie niego popłakałam sobie. Zaczynało mi się robić ciężko na sercu. Presja pieniędzy dla Stephana, kłótnia z Nathanem, a na dodatek zaczęła odzywać się ogromna tęsknota za rodziną, z którą już kolejny miesiąc nie utrzymywałam kontaktu. Zaczęłam tęsknić za beztroskim Londynem, za czasami kiedy dopiero poznawałam The Wanted, kiedy wszystko było… normalniejsze?
Ubrałam się w za duży tshirt i weszłam do sypialni. Nathan leżał już na swojej połowie. Chyba spał. Podeszłam cicho, żeby go nie budzić, położyłam się obok niego i patrzyłam jak słodko spał. Jak jego długie, grube rzęsy przykrywały zamknięte oczy, jak wyglądał niewinnie, jak jego klatka piersiowa powoli unosiła się do góry po czym takim samym tempem opadała, by znów po chwili się unieść. Delikatnie pogładziłam jego włosy i pocałowałam. Poruszył się i otworzył powoli oczy.
- Vicky? – ochrypły głos
- Śpij.
- Gdzie byłaś cały dzień? Dzwoniłem do ciebie chyba ze sto razy.
- Śpij, dobranoc.
- Jak długo jeszcze będziesz mnie karać?
- Jak długo jeszcze będziesz mnie okłamywać i zatajać przede mną ważne sprawy?
- Kochanie ja ci nie mogłem powiedzieć
- Bo co, bo poszłabym do pierwszej lepszej redakcji i wszystko wypaplała, a może wiem, napisałabym o tym na portalu społecznościowym?! – odwróciłam się do niego tyłem
- Vicky… nie chcę tak żyć. – dotknął mojego ramienia i nachylił się – Brakuje mi ciebie…






Dobry wieczór :*! Pogodzą się czy się nie pogodzą? Co tam się dzieje na linii Wiktoria vs Max? No i od kogo jest ten przelew z ogromną sumą pieniędzy? I jak to będzie z przylotem Lisy? Zostawiam Was z tymi pytaniami po rozdziale, może zechcecie sobie pokombinować i same coś wymyślicie ;) Podzielicie się swoimi pomysłami w komentarzach? :)

Wenę do napisania rozdziału miałam już od dwóch tygodni, ale nie miałam kiedy przysiąść do laptopa i spisać pomysłów, ponieważ w przeciągu 14 dni kursowałam między trzema miastami. To były cudowne 2 tygodnie i z wielką niechęcią dzisiaj wróciłam do Warszawy. Teraz będę tu siedzieć całe trzy tygodnie ;'( ... 
Wiem, że to nie koncert życzeń i że Święta jeszcze daleko na ich spełnianie, ale chciałabym być jeszcze raz dzieckiem...

4 komentarze:

  1. Cudowny ❤
    Wydaje mi się, że Nathan i Wiktoria się już pogodzą.
    A ta suma pieniędzy... Dlaczego cały czas mi się wydaje, że to Nathan, Max lub inny za tym stoi...
    Mam nadzieję, że uda jej się uzbierać na ten lek i Stephan wyzdrowieje.
    Czekam na kolejny ♥

    OdpowiedzUsuń
  2. Super rozdział jak zawsze
    Oby się pogodzili i żeby udało się uzbierać na ten lek :)
    Anonimowe Pieniądze wydaje mi się, że to Max
    Do NN weny

    OdpowiedzUsuń
  3. Wszystkie pytania jakie miałam do tego rozdziału zapisałaś w posłowiu, więc w sumie odwaliłaś za mnie całą robotę :D Tez jestem ciekawa. Najbardziej tego anonimowego przelewu i relacji Max-Vicky. Te dwie rzeczy najbardziej mnie trapią :) W sumie też tęsknię za początkiem ich znajomości, gdy wszystko było takie proste i nie było w ich życiu tylu problemów :( Wiem, że to głupie, a postacie tutaj są zmyślone (znaczy nie wszystkie:D) i ich problemy również takie są, ale aż mi smutno, że się z nimi borykają :D Niech to wszystko się już poukłada, polepszy i będzie supi xD
    Eh te moje spostrzeżenia haha
    Czymaj się i do następnego, na którego będę musiała poczekać :D

    OdpowiedzUsuń
  4. matko dziewczyno, normalnie zakochalam sie w twoim opowiadaniu, w kilka dni przeczytalam je cale, a to juz ostatni rozdzial :( i co ja teraz bede robic haha
    No nic, czekam az dodasz kolejny rozdzial! xx

    OdpowiedzUsuń