Może i nie wyglądam, ale jestem oburzona. - rozdział 148.

- Vicky wstawaj!

- …

- Vicky!

- …

- Kochanie już późno.

- …

- Wiktorio Minc! – polskie brzmienie – Vicky, rusz tyłek natychmiast!

- Nath nie drzyj mi się do ucha. – jedyne co byłam w stanie mruknąć

- Vicky wstawaj, bo się spóźnisz. Mamy spotkanie ze Scooterem.

- Przenieśmy to na jutro. – przełożyłam się na drugą stronę

- Nie, nie przeniesiemy tego na jutro. Wstawaj szybko! – Nathan zręcznym ruchem zerwał ze mnie kołdrę

Wzięłam głęboki oddech i powoli, żółwim tempem, z zamkniętymi oczami podnosiłam się. Już siedząc nadal nieprzytomna wycedziłam;

- Może i nie wyglądam, ale jestem oburzona.

Nathan słodko się roześmiał, dał buziaka po czym pociągnął mnie za ręce i wyprowadził do łazienki, obiecując;

- Na dole będzie czekać na ciebie pyszna kawunia.

- I tak ci już to nie pomoże. Jesteś skończony, Sykes.

Po zaledwie 20 minutach w pełni wyszykowana zeszłam na dół.

- To gdzie ta obiecana kawa?

- Ładnie wyglądasz kochanie.

Powstrzymałam Nathana w ostatniej chwili. – Gdzie startujesz z tym buziakiem? Wiktoria niewyspana to zła Wiktoria.

- Ostatnio mam wrażenie, że nie tylko zła wtedy, gdy niewyspana…

- Co masz na myśli? – łyknęłam kawy – Rzeczywiście dobra wyszła.

- To, że jesteś tykającą bombą szczególnie jeśli w pobliżu jest Max. I zastanawiam się dlaczego.

Uciekłam wzrokiem. – Bo mnie denerwuje. – odpowiedziałam krótko, namiętnie dmuchając kawę

- To na pewno. Tylko z jakiego powodu?

- Nath! – podniesiony ton i wymiana spojrzeń – Chcesz się bawić w psychologa?

- A czemu by nie?

- Hej ho! – do kuchni weszli roześmiani Tom z Kelsey – Oł, przeszkodziliśmy w rozmowie?

- Hej, nie… - mruknęłam posępnie

- Cześć, chcecie kawy?

- A ty co, baristą dziś zostałeś?

- Musiałem jakoś Vicky przekonać, żeby wstała. – Sykes puścił oko

- Gdzie jest reszta?

- Siva z Nareeshą

- Wyłamali się. – dokończył momentalnie Tom, a brunet uśmiechnął się

- Tak, to też. Jaya widziałem gdzieś na dole, a Max

- A Max już schodzi. – Łysy wszedł do kuchni rozpromieniony – Oooooo wszyscy zadowoleni i uśmiechnięci od samego rana. – przytrzymał mnie dłużej wzrokiem z hardym uśmieszkiem na co przewróciłam niechętnie oczami

- To co, jedziemy? – Tom uratował sytuację – Proponuję się podzielić jak jedziemy w samochodach.

- Weźmiemy z sobą Jaya. – wypaliłam

- Spoko, to my się zabieramy we trójkę. – Tom wzruszył ramionami

- Z kim jadę? – wpadł Loczek

- Ze mną i Vicky. Nie musisz udawać, że się cieszysz.

- Dzięki Nath…

W samochodzie;

- Naprawdę nie wiecie czego Scooter chce od nas?

- Kotku, mówiłem, że nie wiem. – westchnął Nathan, ruszając

- Zapewne chodzi o jakąś promocję, sesja zdjęciowa czy coś tego typu. – odezwał się z tyłu Jay

- Rewelacja… - mruknęłam

- Już niedługo dowiemy się o co chodzi.

- A tak zmieniając temat to… prawdopodobnie Lisa przyleci do Los Angeles.

- Tu?

- A masz jakieś inne LA Nath? – ręce mi opadły

- No nie – roześmiał się – To fajnie. Ale tak po prostu chce przylecieć?

- Tak. Rozmawiałyśmy ostatnio i rozkminiłyśmy ten pomysł, bo już dostatecznie zbyt długo się nie widziałyśmy.

- Rzeczywiście, zapomniałem, że z was dwupak.

Chwila ciszy. Odwróciłam się do Jaya, który siedział z tyłu. Wpatrywał się w okno.

- Jay…

- Co tam? – wyrwałam go z przemyśleń

- Czy obecność Lisy będzie ci przeszkadzać?

- Nie, dlaczego?

- Byliście przecież razem… Może to będzie dla ciebie niekomfortowe…

- Vicky daj spokój. – machnął ręką – Z mojej strony wszystko w porządku. Nie mam jej niczego za złe, poza tym rozstaliśmy się w dość koleżeńskich warunkach. Tylko czy jej będzie w porządku…?

- To zabawne, ale ona powiedziała mi dokładnie to samo.

Jay uśmiechnął się. – To dobrze.

Zawróciłam się z powrotem przodem do szyby, a Nathan położył dłoń na moim kolanie i uśmiechnął się kącikiem ust, nie odrywając wzroku z drogi.

U Scootera w biurze;

- Dobrze moi drodzy, cieszę się, że spotykamy się wszyscy razem. – głos zabrał sam inicjator spotkania – Dziękuję paniom, że chciały się pofatygować i przyjechać tutaj.

Spojrzałam dwuznacznie na Nathana, który wysłał mi buziaka z daleka z uśmiechem.

- Mam nadzieję, że nie powiedzieliście im o co chodzi. – Braun rozejrzał się po chłopakach, a ja w tamtym momencie myślałam, że zamorduję Sykesa. Mój pretensjonalny wzrok dosięgnął mojego chłopaka, który zagryzł wargi.

- Zatem moje drogie panie. Jak wiecie stawiam na promocję The Wanted, chcę, żeby ich zasięg był z każdym dniem większy i, żeby trafiali do coraz szerszego grona odbiorców. Ale tym razem potrzebna jest wasza pomoc.

Uniosłyśmy we trzy brew do góry.

Nareesha; - Mam zaprojektować im buty?

Kelsey; - Mam zatańczyć w teledysku?

Ja; - Nie wiem co mam zrobić?

- Weźmiecie udział w wywiadzie.

- CO?! – wypsnęło się Kelsey, a Tom parsknął – Cicho bądź! – uniosła się na niego blondynka widocznie poddenerwowana

- Spokojnie Kelsey. Wywiad będzie w telewizji, chodzi o to, żebyście co nieco powiedziały, co by przyciągnęło uwagę ludzi.

- Mhm – chrząknęłam – A mamy kłamać czy mówić nieprawdę?

Scooter uniósł brew. – Przećwiczymy co będziecie mówić.

- To jest jakieś nieporozumienie, tak? – Kelsey spojrzała na Toma

- Dziewczyny uspokójcie się. – interweniowała Nareesha – To jest biznes. Nie można wychodzić z sercem na dłoni, trzeba dać ludziom pożywkę.

To było za dużo. Nie mieściło mi się to w głowie. Schyliłam się po swoją torbę.

- Rozumiem, że to wszystko o czym chciałeś z nami porozmawiać. W takim razie przepraszam, ale spieszę się. – wstałam, zawróciłam się na pięcie i wyszłam czym prędzej z pokoju. Kątem oka widziałam, że Kelsey zrobiła to samo. Trzasnęła za sobą drzwiami, a gdy oparłyśmy się o ścianę zaczęła przeklinać wkurzona.

- Ja go zabiję! – rzuciła ostatecznie i poszła w stronę toalet

Ja zaś skierowałam się szybko na dwór. Gdy byłam na zewnątrz usłyszałam;

- Vicky poczekaj!

Oczywiście szłam dalej.

- Vicky! – Nathan złapał mnie za rękę i odwrócił do siebie

- Wierzyć mi się nie chce! – krzyknęłam – Jak mogłeś?!

- Ale co „jak mogłem”?

- Jeszcze pytasz?! Nie dość, że kłamałeś, że o niczym nie miałeś pojęcia to na dodatek chcesz mnie wpakować w gierki Scootera?!

- Ale to nie są żadne gierki! To jest akcja promocyjna The Wanted, Victoria!

- Hoh, świetnie! – zironizowałam - Ale ja nie zamierzam grać tak jak mi Scooter każe, w ogóle nie zamierzam robić czegokolwiek czego on będzie ode mnie wymagał, bo to wszystko to jedna wielka ściema i dobrze o tym wiesz!

- On zrobi w zamian koncert dla Stephana.

Zamknęłam się momentalnie. Jakby ktoś walnął mi w twarz młotem. Patrzyłam na Nathana.

- Zgódź się nam pomóc.

- Tym bardziej nigdy w życiu. – warknęłam – I powiem ci więcej Nath. Jeśli ty zechcesz brać udział w tej szopce to będzie cios poniżej pasa. Nie fatyguj się. Wrócę autobusem. – cisnęłam wzrokiem piorunem, zawróciłam się i dumnie poszłam, nie odwracając się. Sykes chyba wiedział, że należało zostawić mnie w spokoju, bo mogło być źle. BEZCZELNOŚĆ. To jedyne co mi przychodziło do głowy. W torebce dzwonił mój telefon.

- Tak Kels?

- Gdzie jesteś?

- Kilkanaście metrów na zewnątrz od tego cyrku.

- Poczekaj na mnie, zaraz do ciebie dołączam. – jej ton głosu również pozostawiał wiele do życzenia

Dwie minuty później stałyśmy obok siebie, wpatrzone w dal i paliłyśmy papierosy.

- Co za cham!

- Prostak!

- Wspaniały pomysł, naprawdę!

- Chyba mu się w dupie poprzewracało jeśli myśli, że będę robić to co wymyślił.

- I to co na dodatek wymyślił!

- A ty widziałaś swoją drogą reakcję Nareeshy?!

- Vicky nic nie mów, bo myślałam, że jej przyłożę.

- Już myślałam, że tylko ja jestem przeciwna.

- Proszę cię… Poza tym jestem pewna, że Siva z nią wcześniej o tym rozmawiał na spokojnie, bo wcale nie była zaskoczona, ale oczywiście Tom posłusznie nie pisnął mi ani słowem.

- Nathan to samo.

- Obmyślam plan zabójstwa normalnie…

- Kelsey ja na pewno nie wezmę w tym udziału.

- Daj spokój, ja to samo!

Zamyśliłam się. - Tylko muszę wymyślić jak zdobyć pieniądze dla Stephana na lek…

- Jak to? Przecież koncert charytatywny miał być.

Spojrzałam na nią, nie mówiąc nic. Ściągnęła brwi i widać było jak momentalnie urosło jej ciśnienie.

- Chcesz mi powiedzieć, że ten osioł nie zrobi koncertu, bo nie zgodziłaś się na ten jego iście wyrąbany w kosmos pomysł?!

- Nathan przed chwilą dał mi to do zrozumienia. – zgasiłam papierosa

- Nie wierzę! Po prostu nie wierzę!

Uniosłam bezradnie ramiona. – To show biznes Kels. Albo robisz z siebie pożywkę albo nie istniejesz.

W domu;

- Ale Vicky, co ci szkodzi…

- Przestań za mną łazić!

- Vicky, zrozum

- Nie odzywaj się do mnie!

Mój chłopak zamilkł, a ja otworzyłam laptopa.

- Dobra. Jak chcesz! – rzucił i wyszedł z pokoju, trzaskając drzwiami. Po chwili usłyszałam jak drzwi od innego pokoju również trzasnęły. Czyli Kelsey z Tomem też dobrze. Wzięłam głęboki oddech i zaczęłam szukać jakichś informacji na temat dofinansowania na leki, czytałam o fundacjach, ale nic mi nie przynosiło rozwiązania. 1,5 godziny siedziałam na forach, wyszukiwarkach i nic. Poczułam bezsilność. Chciało mi się płakać. Z rozczarowania, rozgoryczenia i niemocy. Weszłam na maila. Otworzyłam pocztę, nowe okienko do wiadomości. Wpisałam adres mailowy Mamy i zaczęłam;

„Mamo, nie wiem co robić. Potrzebuję Ciebie, rozmowy z Tobą, Twojego przytulenia. Jestem bezradna. Potrzebuję Cię. Bardzo.”

Uznałam to jednak za zbyt desperacki krok. Nie odzywałam się do rodziny kolejny miesiąc i tak nagle Mama miała dostać moją wiadomość, mówiącą o tym, że nie dawałam sobie rady? Marnie… Nie zdecydowałam się wysłać wiadomości, ale odłożyłam laptopa na łóżku, sama położyłam się obok i przyglądałam się wiadomości. Nawet nie wiem kiedy przysnęłam…

Zbudził mnie dotyk. Otworzyłam powoli oczy. To Nathan przykrywał mnie kocykiem. Bez słowa zdjęłam go z siebie i podniosłam się.

- Vicky proszę… Porozmawiajmy. – westchnął za mną

- Wcześniej nie miałeś ochoty ze mną rozmawiać, więc idź teraz pogadaj ze Scooterem, on ci świetnie doradzi. – poprawiłam dumnie włosy i wyszłam z pokoju

Zeszłam na dół. Nikogo nie było. Zrobiłam sobie kanapkę i usiadłam z nią na tarasie za domem. Za chwilę obok stanęła Kelsey.

- Mogę czy chcesz pobyć sama?

- Siadaj. – uśmiechnęłam się

- …co jesz?

- Kanapkę z warzywami. Chcesz gryza?

- Nie, dzięki. Nie mam apetytu…

- Pokłóceni?

- Tsa. A u was?

- Też. – prychnęłam

- Wiesz co… w takie dni jak dziś kiedy pokazuje mi, że ma moje zdanie w dupie, a wszystko co się tyczy zespołu jest świętością, mam ochotę się spakować i wrócić do Londynu, a niech pajac robi co mu się podoba, ale beze mnie.

- Rozumiem cię… Mam to samo.

- Przecież oni są nienormalni!

- Mam wrażenie, że nie używają mózgu.

- Ale oczywiście to my przesadzamy i nic by się nam nie stało gdybyśmy zechciały im pomóc.

- Tylko jakim kosztem… Udawanie i robienie z siebie słodkiej idiotki słuchającej rozkazów Scootera? – spojrzałam wymownie na Kelsey

- Absolutnie nie! – dopowiedziałyśmy równocześnie aż się roześmiałyśmy

- To co teraz?

- Jak to co… wojna!

Cześć Misie :*! Nie mogłam się zebrać do tego rozdziału, ale jak już zaczęłam go pisać to poszło od razu ;)

Przepraszam, że tak długo kazałam na niego czekać, ale mam teraz trochę mało czasu, ponieważ robię dwa lata studiów w rok przez co mam dużo zajęć i praktycznie w ciągu tygodnia San nie istnieje ;) Weekendy są zbawieniem! Tydzień temu byłam na 2,5 dnia nad morzem. Było z przygodami, czasami przyjemnymi, a czasami wręcz przeciwnie. Ale obiecałam sobie, ze to był pierwszy i ostatni wyjazd na kompletnym spontanie. Nigdy więcej ;>!

Serducho po rozstaniu już się zagoiło, a ja sama wbrew pozorom odżyłam! Znajomi są w szoku, bo spodziewali się płaczów, lamentu i depresji, a ja codziennie wstaję uśmiechnięta, ani razu nie wypiłam melisy, gdzie będąc w związku codziennie piłam po kilka kubków i od niej zaczynałam dzień, bo praktycznie ciągle coś mi przeszkadzało i było „nie tak”. Czuję, że żyję, spełniam się, słucham siebie i oddycham całą sobą- wspaniałe uczucie! Do głowy przychodzą co chwilę różne pomysły- większe i mniejsze, ale każde są zrealizowane albo są w tracie spełniania.

W piątek z samego rana jadę w końcu do domu na weekend. Nie mogę się już trochę doczekać, bo 3 tyg mnie nie było ;)

Całuję i postaram się dodać nexta szybciej! Macie pomysł na wojnę Wiki+Kelsey vs reszta świata ;]?

PS dodaję bardzo twarzowe zdjęcie z wyjazdu. Tak, moja kumpela robi świetne zdjęcia lustrzanką z zoomem xd

PS 2 Nie wiem jak Wy, ale ja uwielbiam "Over and over again" naszego pana Sykesa ;]