To jego lubisz bardziej niż mnie ? - rozdział 134.

Dopingowałyśmy z dziewczynami chłopaków, w trakcie nagrywania śmiesznych scen do teledysku. Ubrani na biało wydurniali się znakomicie i próbowali swoich sił nawet w tańcu (!) niczym boysband z końcówki lat ubiegłego wieku. Po nakręceniu dość obszernego materiału w tym oto charakterze, panowie schowali się w charakteryzatorni, by poddać się, jak się okazało, kolejnym metamorfozom.

- E – odezwałam się do siedzących obok Kelsey i Nareeshy – ale oni mieli dzisiaj nagrywać tylko jedną scenę przecież. Taka była umowa.

- Ale to Scooter jest tu managerem nie ty. – usłyszałam ostro od Nareeshy. Spojrzałam na nią zdezorientowana;

- I po co ta agresja ?

- Nie było w tym żadnej agresji. – obruszyła się. Uniosłam brew i spojrzałam na Kelsey, która bezradnie rozłożyła ręce.

- Cokolwiek to miało znaczyć … - westchnęłam dwuznacznie

- Oj Vicky, Vicky – mulatka pokręciła niezadowolona głową, wstała z kanapy i poszła korytarzem co zbiło mnie totalnie z tropu

- Kelsey … ?

- Hę ?

- Czy to jej siada na mózg czy ja jestem nienormalna ?

- Raczej to pierwsze.

- Ale szczerze.

- No szczerze, szczerze. Nie przejmuj się, mnie już też zaczyna wkurzać. Chodzi tylko i fuka. Myśli, że jest naj.

- Obawiam się, że niekoniecznie usiedzę cicho jeśli będzie dla mnie niemiła ponownie.

- Vicky …

- Ojeeeeeejuuu, dobra, spróbuję się powstrzymać. – zaalarmowałam, widząc niepokój na twarzy Kelsey

- Okey, trochę mnie uspokoiłaś.

- Powiedziałam; „spróbuję”. – zaśmiałam się i puściłam oczko na co Kelsey również ze śmiechem pogroziła mi palcem

Jakieś 25 minut później;

- O

- MÓJ

- BOŻE !

We trzy zaczęłyśmy piszczeć i błądzić oczami za naszymi chłopakami, gdy to całą piątką opuścili charakteryzatornię i ukazali się nam w najwspanialszej, męskiej okazałości czyli; W CZARNYCH GARNITURACH.

- I jak ? – podeszli do nas Siva, Tom i oczywiście Nathan z pewnymi siebie uśmieszkami

- Toć ja nawet nie wiedziałam, że mam tak przystojnego faceta !

- Kelsey ! – zirytował się Tom

- Serio !

Roześmiałam się na cały głos, gdy Nath zrobił do mnie krok, swoją nogą rozchylił moje kolana, stanął pomiędzy moimi nogami, ręką oparł się o zagłówek, o który się opierałam i mając swoją twarz tuż przy mojej, spytał tym nieziemskim, niskim głosem;

- Dobra stylówka ?

- Um – przełknęłam ślinę i wciągnęłam zapach doskonałych, męskich perfum, które wyczuwałam na skórze jego szyi  - Kochanie, jesteś taki seksowny, że schrupałabym cię z wielką chęcią. Nawet tam, w tej toalecie za rogiem.

Na twarzy Nathana pojawił się szelmowski, szeroki uśmiech, a chochliki momentalnie pojawiły się w szmaragdowych źrenicach.

- O tak o ??

Przygryzłam dolną wargę. – Mhm …

Nachylił się i musnął mnie ciepłymi ustami tuż za uchem i mruknął; - To na co jeszcze czekamy ?

- Tom ! Nath ! Siva ! Zapraszam ! – krzyknął z dali Braun

- O nieee – jęknęłam na co mój chłopak uczynił przepraszający gest - Dzisiaj śpisz u mnie ! – zaśmiałam się cicho

- To oczywiście ! – Sykes dał soczystego buziaka i szedł dołączyć do chłopaków, gdy jeszcze krzyknął; - Trzymaj kciuki !

Uniosłam zaciśnięte kułaki w górę i spojrzałam na dziewczyny, które miały tak samo rozmyty wzrok za swoimi mężczyznami co ja ;) …

Wszystko byłoby bez zarzutu, gdyby nie to, że po 10 minutach z charakteryzatorni wyszła jakaś dziewczyna w samym body opinającym jej wszystkie okrągłości i jak po chwili zobaczyłyśmy, podczas kręcenia sceny, miała ona przechadzać się między naszą, śpiewającą piątką.

- Co to za dziunia ? – ścięłam laskę brutalnie, nie ukrywając swojego zdenerwowania samą jej obecnością w tak skąpym stroju, gdy przechodziła obok Nathana – Na majtki jej nie dali, że musi dupą świecić ?

- Uuuuuuuu … widać, że ktoś tu pierwszy raz na kręceniu klipu … - mulatka zadrwiła ze mnie z uśmieszkiem

- Nareesha … - spode łba zaalarmowała Kelsey

- A ty co ? – mimo interwencji uniosłam się na brunetkę – Może stała bywalczyni, co ?!

- Może nie „stała”, ale umiem oddzielać pracę chłopaków od życia codziennego.

- No zobacz jaka ty jesteś perfekcyjna. – prychnęłam

- Oj dziewczyny, przestańcie już się kłócić. – rozdzieliła nas Kelsey

- Ja się nie kłócę tylko mówię.

- A szkoda, bo ja się jeszcze nie zdążyłam nawet rozkręcić !

- Vicky …

- No co, Kelsey ?!

- …

- Dobra, już się uspokajam …

- Naree … ? – blondynka zawróciła się do koleżanki

- Tak ?

- A może ty w ciąży jesteś, co ?

- O co ci chodzi ?

- O to – przejęłam głos dosadnie – że zachowujesz się jak kwoka ! Każdemu zwracasz uwagę i jesteś wredna !

Kelsey uniosła brew. - To samo chciałam powiedzieć tylko ciut subtelniej …

- A może po prostu to wy dwie się na mnie uwzięłyście i wymyślacie pierdoły bez sensu ! Na to nie wpadłyście, co ?! – dziewczyna Sivy wstała – I do waszej łaskawej wiadomości; nie! Nie jestem w ciąży ! – zawróciła się na pięcie i nas zostawiła, a my we dwie siedziałyśmy, nie ogarniając

- Aha – w końcu mruknęłam po minucie

- Jedno wiemy – dołączyła zszokowana Kelsey – to nie ciąża.

Spojrzałam na zegarek.

- O kurde jak późno ! – zaczęłam zbierać swoje rzeczy

- A ty co robisz ?!

- Zmykam.

- Gdzie ?!

- Do Stephana.

- Kogo ?!

- Stephana

- Po co ?!

- Obiecałam, że przyjdę. Codziennie przychodzę, a jutro wylatuję, więc muszę się z nim pożegnać.

- Aaaaaaaaaaaaa ! – Kelsey w końcu zrozumiała – Do tego chłopca w sensie ??

- Tak. W sensie. – wrzuciłam wszystko do torebki i wstałam. Patrzyłam w kierunku Nathana, który ustawiał się na nowo, by być dobrze obejmowanym przez kamerę. Akurat wyczuł mój wzrok na sobie, bo odwrócił się i spojrzał wprost na mnie. Pomachałam do niego, pokazując na zegarek, że musiałam iść. Kiwnął głową, uśmiechnął się i wskazał gestem, że zdzwonimy się. Wysłałam mu buziaka po czym zawróciłam się do Kelsey z powrotem – Obserwuj czy ta flądra nie dobiera się do Nathana. Jeśliby mieli kontakt wzrokowy ze sobą dłuższy niż 3 sekundy, dzwoń !

- Vicky, serio ? Toć laska w tych szpilach jest wyższa od Sykesa o pół głowy !

- To nic ! Masz do mnie dzwonić jak coś !

- I co z tego, że zadzwonię ?

- Przyjadę tu specjalnie ze szpitala.

- I co niby zrobisz ?

- Jak to co ? Raban !

W szpitalu;

- Vicky ! – ledwo ukazałam się w drzwiach sali, a mały pacjent rzucił się na mnie roześmiany

- Cześć Steph ! – ukucnęłam i przytuliliśmy się do siebie

Po dobrych kilku sekundach wtulenia, odsunął się ode mnie, ale tak aby rączki nadal trzymać na moich ramionach;

- Gdzie byłaś ? Nie przyszłaś dziś na śniadanie !

- Wiem, wiem. – przejechałam dłonią po swoich włosach, odgarniając je z czoła – Musiałam pomóc Nathanowi.

- To jego lubisz bardziej niż mnie ? – zrobił podkówkę z ust. Oł. Niezręczna sytuacja.

- To nie tak. Ej, co to za mina ? – dotknęłam palcem jego kącika warg – Ciebie lubię i jestem tu prawie cały czas, Nathana bardzo lubię również i dlatego jemu też chcę pomagać.

- To ty go bardzo lubisz, a nie go kochasz ?

Zagiął mnie. Nie sądziłam, że jest tak pojętny. Uśmiechnęłam się zafascynowana jego rozumkiem i wpatrywałam w te brązowe, duże oczy, które zachłannie pragnęły żyć.

- Chodź tu. – przyciągnęłam go do siebie i przytuliłam – Muszę coś tobie powiedzieć. – wiedziałam, że nie będzie łatwo …

- Co takiego ? – oderwał się zaciekawiony

- Widzisz Steph … - będąc w pozycji kucek ścierpły mi nogi, więc uklękłam, by mieć kontakt ze stojącym chłopcem – pamiętasz jak ci opowiadałam kiedyś o miejscu, gdzie mieszkam ?

- O Londynie, pamiętam. – uśmiechnął się

- Bystrzak ! Właśnie nadszedł czas kiedy muszę tam wrócić …

Przechylił główkę. - Jak to ?

- Jestem potrzebna tam …

Odsunął się ode mnie ze spuszczoną główką. – I co, już cię tu nie będzie ?

- Nie dam rady być jednocześnie w dwóch miejscach, w Londynie i tutaj …

- Mhm … - mruknął i pociągnął noskiem

Nie nie nie ! Wiktoria reaguj ! Nie pozwól mu się rozpłakać !

- Ale przecież możemy się widywać i tak. – uśmiechnęłam się, a on podniósł wzrok – Przecież możemy rozmawiać przez komputer ! Muszę tylko kupić ci małego tableta, żebyś miał kontakt ze mną.

- Ale ja mam tableta. Mama mi kupiła i mówiła, że będę miał co robić jak mi się będzie nudziło, ale mi się z tobą nie nudzi !

- Mi z tobą też się nie nudzi  ! – roześmiałam się – To co, budujemy autostradę ?

- Nie chcę autostrady …

- A co chcesz ?

- Poczytaj mi coś.

- Ale ty nie przepadasz za siedzeniem i czytaniem. Wolisz się bawić.

- Ale jak będziesz czytać to ja będę się do ciebie przytulać.

Rozczuliło mnie to strasznie i nie minęła nawet minuta, a już siedziałam na jego łóżku z książką i małą, słodką przylepą o imieniu Stephan przy sobie :) Czytałam i czytałam, aż skończyły nam się bajki i chłopiec niczego więcej już nie znalazł, bo podsuwał mi nawet te opowiadania, które już znał na pamięć, byleby mnie tylko zatrzymać.

- Steph, czas na mnie … - powiedziałam w końcu

- Nie ! – malec rzucił mi się na szyję – Ja nie chcę, żebyś szła ! Chcę, żebyś została ze mną. Na zawsze !

Po ostatnim zdaniu łzy nadeszły mi do oczu i aż ukłuło mnie w żołądku.

- Ale przecież będziemy się widzieć, rozmawiać … Będziesz mi wszystko opowiadał.

- Ale nie będę mógł się do ciebie przytulić … - rozpłakał się cicho

- Steph … - mi też uwolniły się łzy – Codziennie o godzinie 10 rano dzwoń do mnie, dobrze ? – obliczyłam szybko, że będę w stanie późnym wieczorem siedzieć przed laptopem w Londynie

- Ale będziesz zawsze o 10 ? – upewnił się

- Przecież zawsze dotrzymuję słowa. – uśmiechnęłam się, by dodać mu odwagi

- No dobrze … - odsunął się ode mnie – Poczekaj ! – zsunął się z łóżka i podbiegł do stoliczka w rogu sali, na którym walały się kredki i kartki papieru – Namalowałem dla ciebie. – wrócił do mnie i wyciągnął przed moją twarz rysunek, przedstawiający dwa ludziki. Jeden mały, drugi duży. Ten większy miał pomarańczowe, długie kreski na głowie i szeroki uśmiech, a mały ludzik miał duże, brązowe oczy. Dwie postaci połączone były ze sobą za ręce.

- Super nas namalowałeś ! – roześmiałam się przez łzy. Dosłownie. – Ja też mam coś dla ciebie. – sięgnęłam po torbę i wyciągnęłam z niej całą masę dużych lizaków o różnych kształtach, przypominające zwierzątka.

Otworzył szeroko oczy. – To wszystko dla mnie ?

- Jasne, że tak. A ! Od Nathana jeszcze masz … - szperałam w torebce – to ! – wyciągnęłam na dłoni

- Nowe auto, ale czaderskie ! – krzyknął zafascynowany – Dzięki Vicky !

- Powiem Nathowi, że się ci się podoba, na pewno się ucieszy. – zamknęłam torbę i wstałam-Muszę już iść. - chłopiec uniósł główkę i znowu jego oczy były takie … puste ? Zeszłam do pozycji kucek – Przytul mnie mocno. – poprosiłam i nie musiałam powtarzać, bo maluch wtulił się we mnie. Zamknęłam oczy, chcąc zapamiętać to uczucie kiedy w ramionach miałam jego małe, chude ciałko.

- Vicky, ale przyjedziesz jeszcze kiedyś do mnie ?

- Tak

Uśmiechnął się szeroko. – Obiecaj to dotrzymasz słowa i przyjedziesz na pewno !

Roześmiałam się i zagilgotałam go. – Jaki chytrus z ciebie ! … Obiecuję !

Ostatnie wtulenie się, uścisk … Ostatnia wymiana uśmiechów, ostatni dotyk … aż w końcu ostatnie smutne i już stęsknione spojrzenie … Wyszłam z sali i szłam szybkim krokiem korytarzem, wypuszczając z siebie łzy, gdy usłyszałam za sobą rozpaczliwe, dziecięcym głosem;

- Vicky !

Wryło mnie momentalnie. Zawróciłam się i zobaczyłam zadyszanego kilka metrów za sobą Stephana, ocierającego łzę.

- Co tu robisz ? – starałam się uśmiechnąć i pokonać gula w gardle – Zmykaj do łóżka. - podbiegł, objął moje uda i przytulił się. Rozpłakałam się totalnie. – Uciekaj, już. Cześć Steph. – uwolniłam się z jego objęć, pocałowałam w czoło, odwróciłam się szybko i opuściłam korytarz, słysząc cicho chlipanie za sobą …

Ocierając łzy wpadłam jeszcze do pokoju pielęgniarek, w którym siedziały kobiety zajmujące się m.in. Stephem.

- O, to pani. – jedna zauważyła mnie od razu

- Co się pani stało ? Czemu pani płacze ? – interweniowała druga

- Nieważne. Chcę zapytać o Stepha. Jak on teraz się czuje, co z nim ?

- A pani znowu swoje … Przecież tłumaczyłyśmy, że nie jest pani z rodziny i, że nie możemy pani udzielać takich informacji.

- Tak ? To niech mi pani i tym razem pokaże kogoś z jego rodziny tutaj.

Jedna na drugą spojrzały z przekąsem. – Jest lepiej. – odezwała się starsza – Leki zaczęły działać i wszystko idzie ku lepszemu.

Odetchnęłam z ulgą. – Dzięki Bogu … Ale na pewno wyzdrowieje, tak ?

- Czy wyzdrowieje tego na dzień dzisiejszy nikt nie wie, ale jego stan poprawił się.

- Dziękuję. – powiedziałam to najszczerzej jak tylko umiałam – Do widzenia.

- Do widzenia …

Z czystym sumieniem, że nie zostawiałam chłopca w złym stanie, ruszyłam do wyjścia ze szpitala choć uspokojenie się wydawało mi się nierealne.

W domu chłopaków;

Pakowałam ciuchy z powrotem do walizy, gdy poczułam objęcie z tyłu i brodę na swoim ramieniu;

- Już przestałaś płakać ? – spytał z czułością Nathan

- Tak – pociągnęłam nosem

- Ale na pewno ?

- No tak

- Vicky …

- …

- Vicky !

- …

- Kochanie przestań składać tę bluzkę czwarty raz. Zapewniam, że lepiej już jej nie złożysz.

Złapałam się na tym, że robiłam coś kompletnie będąc myślami gdzie indziej …

- Żebyś zobaczył jak ucieszył się z twojego prezentu. – powiedziałam smutno

- Domyślam się. W końcu wybrałem najlepszy model. – uśmiechnął się mój chłopak

- Tak mi go szkoda … Zostawienie go tu to naprawdę ostatnia rzecz jaką chciałabym zrobić. Wzięłabym go ze sobą, gdybym tylko mogła.

- Vicky, czy ty aby nie przesadzasz ? – Nath uniósł brew, a ja spojrzałam na niego gniewnie – Ok. Nie przesadzasz. – poprawił się

- Jak dalej szło nagrywanie klipu ?

- A o tym opowiem ci jak zgodzisz się na niespodziankę.

- Jaką niespodziankę ? Taką ze śniadaniem, która jest u ciebie ostatnio standardowo w zestawie „niespodzianek” ?

- Ha. Ha. Ha. Nieśmieszne.

- No dobra. Słucham. – spojrzałam na niego łagodnie

- Ale ja tobie nie powiem o co chodzi.

Tym razem wrogi wzrok. – O co ci chodzi ?

- Sama zobaczysz. To jest ostatni wieczór kiedy jesteśmy razem przed twoim powrotem do Londynu, więc musi być niezły.

- Już się boję …

- Masz czego.

- Co ?!

- Uciekaj do łazienki przebrać się.

- Ale

- Co ?

- No właśnie w co ?!

- Masz pełną walizę ciuchów i nie wiesz w co ? Byle nie jakoś super elegancko. Czekam na dole. – puścił oko i zostawił mnie w pokoju, zanim zdążyłam jęknąć, że nie mam nastroju na jego pomysły …

Hej :* ! Jest ! Zasiadłam dziś o 17 i napisałam od początku do ostatniej linijki. W końcu ! Kurcze, tak to jest, że obowiązki zacierają to co się kocha, ale najważniejsze to nie pozwolić, żeby codzienność stłumiła nasze hobby :)

U mnie spooooro się dzieje. Z samej uczelni mam nawał rzeczy do ogarnięcia, a przecież nie samą uczelnią żyję. Od rana mam rozkminy odnośnie jednej sprawy, dotyczącej oczywiście mojej przyszłości. Ale tej bliższej przyszłości, w przeciągu najbliższych 4 lat i trochę nie wiem co robić. Zmusić się i zrobić coś czego nie chcę, ale mieć tzw."święty spokój" czy odpuścić sobie i liczyć na szczęście, że dosięgnę celu w innym kierunku. Hmmm ... generalnie nie jestem absolutnie osobą, która robi coś czego nie lubi- wręcz przeciwnie, uważam to za kompletnie bez sensu, ale dorosłe życie ( tak tak, wiem jak to staro i strasznie zabrzmiało ) pokazało już mi trochę, że nie zawsze plany życiowe idą w parze z naszymi marzeniami i celami ... Muszę pomyśleć jeszcze i zdecydować w końcu. Może jutro jak zbudzę się to wpadnę na jakieś inne, trzecie rozwiązanie :) ??

Tęsknię za chłopakiem, rodzicami, chrześnicą i wszystkimi tymi, którzy na mnie czekają ok.300 km za Warszawą. Odliczam 3 tygodnie i zasuwam do domu !!!

Wiem, że się powtarzam, ale dzisiaj oprócz tych rozkmin tam opisanych na górze ^^ mam jeszcze inną - doceniajmy każdy dzień, który jest darem, uśmiechajmy się codziennie, szanujmy się, dbajmy o zdrowie, korzystajmy z tego co mamy teraz i tu, bo wiecie co ? Okropnie jest usłyszeć o guzie, który jest nieoperacyjny ...

Loveczki ;* !