Do wesela się zagoi - rozdział 135.

Zniesmaczona podążałam do łazienki, w ręku trzymając jakieś pierwsze, lepsze ciuchy. Otworzyłam z impetem drzwi do łazienki, demonstrując tym samym swoje nastawienie do wypadu wieczornego.

- Vicky ! Puka się ! – krzyknął Tom, stojąc nad sedesem i szybko zapinając rozporek

- Sorry ... – mruknęłam, nie przejmując się sytuacją

- Jeszcze by tego brakowało, żebyś moją męskość nakryła w negliżu !

- Toooooom, nie przesadzaj ... Większe rzeczy się widziało.

- Słońce ! – wytknął mi palcem z gniewnym tonem, a ja parsknęłam – Doigrasz się kiedyś !

- Nie byłbyś w stanie mi cokolwiek zrobić. Tyle razy już ci to powtarzam. – nonszalancko rzuciłam ciuchy, w które miałam się przebrać na wierzch pralki

- Dobra dobra – skwitował, bo zabrakło mu argumentów – Co tu za syf robisz ? – spojrzał na ciuchy, a następnie na mnie, gdy ulokowałam się na klapie od sedesu i patrzyłam na niego – Co ty robisz ?

- Czekam aż wyjdziesz.

- JA ?!

- A widzisz tu oprócz mnie i ciebie jeszcze kogoś innego ?

- Chwila ... – stanął naprzeciwko mnie – Ja chciałem się ogolić sobie na spokojnie i wziąć prysznic ...

Wyszczerzyłam się. – Śmiało !

- Chyba musimy coś sobie wyjaśnić, bo zaszła jakaś pomyłka. – uniósł brew – Wchodzisz do mnie bez pukania

- Tak z buta po prostu

- Właśnie. I chcesz oglądać jak będę się golił i brał prysznic ... ? – uniósł brew – Czy tu jest jakiś podtekst seksualny ? – pomachał szatańsko brwiami

- Mniemam, że byłbyś w siódmym niebie, ale nie, mój drogi. – wstałam – Ja chcę się przebrać, bo wychodzę.

- Śmiało. – kiwnął głową

- Tom !

- Co ? Z pożytkiem dla dwojga by było. - zarechotał

- Ale ty głupi jesteś. – zaśmiałam się

- Więc jak ?

- Na wspak !

- Czyli ?

- Oj Tom, no weź idź na dół do drugiej łazienki.

- Słucham ?! Przecież ja tu byłem pierwszy !

- A ja druga !

- No właśnie ! I z tego powodu to nie ja, a ty się oddelegujesz na dół.

- Nie ma mowy.

- Victoria !

- Thomas !

- Randkę mam z Kelsey, muszę się ogarnąć, sorry.

- A ja wyłażę gdzieś z Nathanem i też muszę się ogarnąć.

- Oł, a gdzie idziecie ? Może jakiś pomysł mi podrzucisz ?

- Nie podrzucę, bo nie wiem gdzie idę.

- ...

- Serio ! Porywa mnie w nieznane. – uniosłam brew

- I widzę jesteś z tego powodu bardzo zachwycona. – wystawił język

- I właśnie z tego powodu ty będziesz ogarniał się na dole ! – szybko go zawróciłam plecami do siebie i z całych sił wypchnęłam go na korytarz zanim zorientował się co się stało – Wybacz Słońce, czekoladę ci kupię za te poświęcenie. – zamknęłam drzwi – A ! – przypomniało mi się i otworzyłam je jeszcze raz – Dzięki ! –rzuciłam i dałam buziaka Tomowi w policzek, który stał z niezbyt zadowoloną miną na zewnątrz. Zatrzasnęłam się z powrotem i podeszłam do umywalki, gdy usłyszałam zza drzwi;

- Za tą akcję jeszcze się rozliczymy, Słońce !

Roześmiałam się i wzięłam za strojenie. Musiałam przyznać, że ta sytuacja z Tomem poprawiła mi humor.

Przebierałam się kilka razy, bo w niczym nie czułam się dobrze. Wreszcie zdecydowałam się zostać w prostej, zwiewnej sukience i nie zmieniać niczego więcej, bo już zaczynały brać mnie nerwy.

Zaplotłam warkocz na jedną stronę i puściłam go na pierś. Poprawiłam makijaż i po dość długim czasie wyszłam w końcu z łazienki. Zostawiłam resztę niepotrzebnych ciuchów w walizie i wyszłam na korytarz, by kierować się na dół, gdy po schodach wszedł Max. Od razu mnie zauważył i patrzył na mnie śmiało.

- Cześć – posłał uśmiech

- Hej – odpowiedziałam cicho. Jego wzrok mnie zawstydził. Z resztą co ja mówię ... Odkąd wyznał mi swoje uczucia, gdy był blisko mnie zawsze mnie peszył !

- Ładnie wyglądasz. – rzucił. Nie byłam w stanie nic odpowiedzieć, więc minął mnie i już, gdy otwierał drzwi do swojego pokoju, pokonałam gula w gardle, który wyrósł nagle ze stresu i odezwałam się;

- Max

- Tak ?

Czułam z tyłu jego wzrok na sobie. Bardzo denerwowałam się zwyczajnego odwrócenia się przodem do niego ! Wzięłam głęboki wdech i zawróciłam się. Dzieliły nas może z cztery kroki, a ja miałam wzrok wbity w podłogę. Wiedziałam, że musiałam mu sama i pierwsza powiedzieć o potencjalnej zgodzie o wyjściu za mąż za Nathana. Nie miałam pojęcia tylko jak to zrobić, żeby jego nie zranić i uczynić to delikatnie. Na dodatek bałam się jego reakcji i chyba najbardziej tego, że mogłam stracić przyjaciela ...

- Słucham. – wyrwał mnie z przemyśleń. Podniosłam wzrok i nasze spojrzenia spotkały się. Jego wzrok był pełen cierpliwości i spokoju, więc wzięłam to za dobrą wróżbę i poczułam w sobie odwagę.

- Muszę ci coś powiedzieć Max.

Wziął głęboki oddech. – Słucham. – powtórzył

- Bo ... chcę, żebyś wiedział

- Vicky jesteś gotowa w końcu ?! – z dołu krzyknął Nathan, a ja zacisnęłam oczy i przygryzłam wargę, czując, że sytuacja została stracona

- Za chwilę ! – odkrzyknęłam i wróciłam do Maxa, podejmując drugą próbę – ... Musisz wiedzieć, że

- Chodź ! – Sykes znowu krzyknął

- Zaraz ! – tym razem warknęłam

Max uśmiechnął się kącikiem ust. – Chyba musisz iść ... – nagle uśmiech zniknął i dodał – Twoja miłość cię wzywa.

Brzmiało to dość wrednie, więc zła powiedziałam; - Nie myśl sobie, że się wywiniesz. Kiedy wrócę będziemy musieli pogadać. – i odwróciłam się na pięcie. Schodząc, spojrzałam jeszcze na piętro, gdzie stał Max. Wymieniliśmy się wzrokiem mordercy i dołączyłam do Nathana.

- No w końcu ! – westchnął. Dopił sok i odstawił szklankę na barze. Zlustrował mnie od góry na dół.

- Co ? Przecież nie jest super elegancko jak nie chciałeś. – zaczęłam panikować

- Ale ja przecież nic nie powiedziałem.

- Jeszcze !

- Co ty taka nerwowa ? – uśmiechnął się i podszedł do mnie. Objął w talii. – Ślicznie wyglądasz. – i pocałował w usta

Uśmiechnęłam się. – Możesz mi w końcu powiedzieć, gdzie mnie zabierasz ?

- Nie tak szybko.

- Że też tobie naprawdę chce się bawić w takie podchody ...

- A owszem. – wyszczerzył się – Chce się. Chodź ! – złapał mnie za rękę, w tym samym momencie Tom z Kelsey schodzili z góry. Tom gestem wskazał na swoje oczy, a następnie na moje, dając do zrozumienia, że obserwuje mnie po ostatniej akcji. Nie powstrzymałam się i dałam w głośny śmiech, którego nikt z gromadzonych nie zrozumiał.

- O co chodzi ? – spytał Nathan

- Nic, nic ... Chodźmy. – powiedziałam przez śmiech – Miłego wieczoru ! – rzuciłam parze

- Wzajemnie !

Wyszliśmy z dołu i wsiedliśmy do samochodu.

- Będziesz prowadził ?

- A czemu nie ?

- Nie odpowiada się pytaniem na pytanie ...  Jesteś pewny, że to dobry pomysł ?

- Vicky, to, że miałem wypadek nie znaczy, że do końca życia nie będę wsiadał za kierownicę, wyluzuj.

- Ale to stosunkowo świeża sprawa.

- Nie przesadzaj. Zapinaj pasy. – napomniał

- Mam nadzieję, że wiesz co robisz. I pamiętaj, że tu jeździ się prawą stroną, nie jak w Londynie lewą. – puściłam oko

- Hahaha ! – zademonstrował po czym przekręcił kluczyk w stacyjce i ruszył spokojnie, ale pewnie - Victoria, naprawdę uważam, że powinnaś jeszcze zostać i nie wracać jutro do Londynu.

 Westchnęłam ciężko. – Rozmawialiśmy już o tym ...

- Owszem, ale odniosłem wrażenie, że w ogóle mnie nie słuchałaś.

- To złe odniosłeś wrażenie.

Uniósł brew. – Czyżby ?

- Zmień temat. Nie zamierzam się powtarzać. Mam tylko prośbę do ciebie małą.

- Jak małą ?

- Maleńką ...

- Co trzeba ?

- Mógłbyś w wolnej chwili zaglądać do Stephana ? Mnie już tu nie będzie, to proszę cię, żebyś ty chociaż do niego zajrzał od czasu do czasu ... Zawsze to mu będzie weselej, gdy cię zobaczy.

- Też już o tym myślałem i postaram się być u niego jak nie codziennie to chociaż co drugi dzień. Możesz być o to spokojna. – nie odrywając wzroku od drogi, chwycił moją dłoń i przysunął ją sobie do ust, by ją pocałować

- Dziękuję. – szepnęłam szczęśliwa

- Vicky, a powiedz mi jedno ...

- Hmm ?

- Pokłóciłaś się z Maxem ?

Nerwowo przełknęłam ślinę. – Czemu pytasz ?

- Zauważyłem, że praktycznie w ogóle ze sobą nie rozmawiacie, nie to co wcześniej. Coś się stało ?

Co ja mam tobie powiedzieć ? Prawdę ? Czy dla dobra ogółu skłamać ? Nie wiedziałam co odpowiedzieć. Nie chciałam go okłamywać, ale powiedzieć mu, że jego przyjaciel wyznał mi miłość też byłoby fatalnym rozwiązaniem ...

- Tak po prostu wychodzi ostatnio, że się mijamy ... – powiedzmy, że neutralna odpowiedź

- Jasne. Ale mam nadzieję, że rozumiesz ten tutejszy pośpiech i brak czasu ... Nie przyjechaliśmy tu przecież na wakacje tylko do pracy.

- Rozumiem przecież i nie mam do nikogo pretensji.

- Świetnie. – zaśmiał się - A teraz uśmiech i ząbki na wierzchu.

- CO ?!

- Uśmiechnij się tylko szybko !

- Nath co ci odwala ?!

- Właśnie fotoradar zrobił nam zdjęcie.

- Żartujesz sobie ?! Jedziesz za szybko ?!

- Tak jakoś noga mi poleciała ...

- Zwolnij natychmiast ! – wydarłam się – Normalny jesteś ?! Masz zwolnić !

- No już, już ...

Poczułam, że hamuje. Nawet nie zauważyłam kiedy rozwinął prędkość.

- Za to masz mi powiedzieć, gdzie jedziemy ! – zarządałam

- I tak już ci miałem powiedzieć bez tych twoich wymagań.

- Jasne ...

- Do wesołego miasteczka to raz, a dwa; zabieram cię do klubu na przepyszne drinki.

Uniosłam brwi. – To ci powiem, że podoba mi się plan na dzisiejszy wieczór.

- Się wie !

- Ale przepraszam ... jak ty chcesz kosztować przepyszne drinki, gdy prowadzisz to raz, a dwa; jesteśmy tu jeszcze prawnie niepełnoletni na alkohol.

- Raz; Jay będzie w pobliżu, więc on nas odwiezie, dwa; wszędzie ma się wtyki moja droga.

- Trzy; jeśli nas zamkną i spóźnię się na samolot do Londynu, albo każą zapłacić mandat, to cię ubiję !

- Ostatnia twoja noc w Los Angeles musi być niezapomniana. To cztery. – roześmiał się

- No proszę ... a ja myślałam, że jesteś z tych grzeczniejszych ...

- Różnie bywa. – puścił oko

Kilkanaście minut później;

- Woooooooo, ja chcę na wszystko pójść ! – pisnęłam, rozglądając się dookoła po wejściu do wesołego miasteczka

- Na wszystko to nam chyba czasu nie starczy.

- To na co czekamy ? – spojrzałam mu radośnie w oczy – Chodź ! – pociągnęłam go za sobą. Wszędzie było pełno świateł, lampionów, łuna rozświetlała najbliższe kilometry, mimo,iż słońca już nie było na niebie. Dorwaliśmy się do samochódów, rzutek, karuzeli. Wsiedliśmy na nią i oddając się niebagatelnej szybkości przejechaliśmy cały tor, krzycząc i śmiejąc się na zmianę. Pokonaliśmy trasę dwukrotnie, bo tak nam się spodobało, że nie było mowy o wysiadaniu po jednym razie ;-)

Potem rzuciliśmy się na strzelnicę.

- Będę lepsza ! – stanęłam wyprostowana

- Chyba sobie kpisz.

- Zobaczysz, że wygram miśka !

- Nie, to ja wygram i może ci go dam.

- Jaaaaassssneeeee ...

- To trzy ... cztery ! – i w jednym momencie zaczęliśmy strzelać z niby to pisteletów do swoich tarczy przez najbliższe 10 sekund.

 - I jak, twardzielko ? Ja mam 8 na 10. – pewny siebie Sykes poprawił nonszalancko grzywkę

- Oooooooooł, genialny jesteś !

- No proszę pani, czegoś takiego dawno nie było u nas. – właściciel strzelnicy wyciągał do mnie miśka

- Ej o co chodzi ? – Nathanowi zrzędła mina – Jak to ? Przecież to ja miałem 8 na 10!

- A ja miałam 10 na 10. – puściłam oko i dmuchnęłam filmowo w lufę pistoletu – Dziękuję. – odebrałam miśka od  faceta

- Żartujesz sobie ? – Nath wziął się pod boki

- Ładnego misia WYGRAŁAM, prawda ?

- Jesteś niemożliwa. – roześmiał się po czym dał mi buziaka w policzek – Gratuluję.

- Możesz już wymyślać rzekome powody dlaczego ci nie poszło i było nie fair kiedy opowiem chłopakom, że przegrałeś.

- Osz tyyyyyy ! – zaczął mnie łaskotać, a ja piszczałam i próbowałam się wyrywać, gdy nagle odwinęłam się tak, że wylądowałam z hukiem na ziemi, twarzą do podłoża – O rany ! – Nath już kucał nade mną – Bony Vicky, przepraszam ! Nic ci nie jest ?

Podnosiłam się powoli. Bolała mnie tylko broda. – Sykes zabiję cię ! - wycedziłam

- Czyli wszystko w porządku. Co za szczęście. – pomógł mi wstać powoli – I po co tak się szarpałaś ?

- Bo wciskałeś mi palce w żebra, durniu ?! – wytrzepałam się z piasku i podniosłam miśka, który również zaliczył razem ze mną glebę. Przytuliłam go do siebie. – Misiu, jesteś cały ?

Nathan roześmiał się słodko. – Przepraszam. – pocałował mnie w czoło

Pokręciłam tylko głową i odsunęłam pluszaka od siebie, gdy mina bruneta spoważniała. Ściągnęłam brwi;

- Co jest ? – odruchowo spojrzałam na zabawkę, którą przyłożyłam do klatki piersiowej i do brody, a moim oczom ukazała się czerwona plama na futrze miśka. Spanikowana spojrzałam na swojego chłopaka. – Nath ... czy ja krwawię ?

- Ale nic się nie denerwuj tylko ! – wyjechał od razu z tekstem i szybkim krokiem podszedł do właściciela strzelnicy – Przepraszam, ma pan plastry ? I odrobinę wody utlenionej ?

Mężczyzna widział całe zdarzenie i tylko pokręcił głową. – Młodzież ... – wyjął ze skrzyneczki pierwszej pomocy to, o co prosił brunet, a ja chciałam zlokalizować miejsce krwawienia i zaczęłam błądzić dłonią od klatki piersiowej w górę, aż w końcu zobaczyłam, że krew leciała z brody.

- Zostaw. Masz brudne ręce, jeszcze zakażenia dostaniesz. – upomniał mnie Nathan po czym nalał na wacik wody utlenionej i wystartował z nią do mojej brody, ale na chwilkę go zatrzymałam;

- Jak będzie mocno piekło to tak cię w tyłek kopnę, że nie usiądziesz.

Przewrócił oczami wcale nie przejmując się moją groźbą i docisnął wacik do rany.

- Ssssss ... – jęknęłam – Ja naprawdę powinnam się ubezpieczyć od groźnych wypadków czyli od ciebie ... Toć już bym miliony zarobiła. Auć!

- Nie gadaj tyle. Pokaż. – uniosłam głowę do góry, by mój „lekarz” mógł zobaczyć – Ok, czysto. Przykleję mały plasterek i będzie po sprawie.

- Jak przyjdę do „EandJ” z plastrem na brodzie to dopiero ludzie zsikają się ze śmiechu ...

- Przestań tak narzekać. Jęczysz i jęczysz.

- Bo może dlatego, że to nie ty a ja wyrżnęłam twarzą o glebę ?! I to w dodatku przez ciebie ?!

- Przeprosiłem przecież.

- I co z tego ?! Nie możesz mieć więcej wyczucia tylko prawie za każdym razem robisz mi krzywdę ?

- Oj już przestań, przestań ... – objął mnie z czułą miną – Przepraszam. Idziemy na samochody jeszcze raz ?

- Nie mam już ochoty.

- Vicky, no weź ... – spojrzał na mnie smutnie

- Muszę się znieczulić. – uśmiechnęłam się szeroko

- Aaaaaaaa – kiwnął głową wyszczerzony – Rozumiem o co chodzi, już dzwonię do Jay’a. – wyciągnął telefon i wybrał numer przyjaciela, a ja rozglądałam się, chcąc zapamiętać te kolorowe neony, jak cudownie komponowały się z szaleństwami i radością ludzi. Pochłaniałam ten beztroski widok, gdy Nathan mną zakręcił i ruszyliśmy do wyjścia.

- Co tak wcześnie ? – Jay po kilku minutach był z nami – Wskakujcie. Myślałem, że was zgarnąć stąd nie będę mógł, tyle zabawy ...

- Zgarnąć to ty nie będziesz mógł mnie od drinków. – wsiadłam do samochodu

- Fajny miś. – zauważył, siedząc za kierownicą

- Zasłużony.

- Młody, masz gest ci powiem. – pochwalił wsiadającego Nathana

- Sama go wygrałam !

Jay parsknął. – Co ?

- Nic nic, jedź. – Nath spławił kumpla

- Vicky, opowiadaj. – roześmiany Loczek przeniósł wzrok na mnie – Ej, co ci się stało w brodę ?

- Sykes mnie pobił, bo przegrał na strzelnicy. Nie umiał się z tym pogodzić.

- Victoria ! – warknięcie Nathana

- Eeeeeeej ... – podejrzliwość Jaya

- Żartuję przecież, ale z was sztywniaki. – przewróciłam oczami – Wyrżnęłam o ziemię. – machnęłam ręką – Ale fakt pozostaje faktem, że to przez niego.

- Jay ruszaj w końcu, bo na trzeźwo towarzystwa z nią nie zniosę.

W klubie;

- Ale jesteś pewny, że to zaufany gość ?! – przekrzykiwałam muzykę

- Vicky, zawsze tu lądowaliśmy na imprezach, więc pij i luz. – odpowiedział Jay

- ZAWSZE ?! To przepraszam, ile razy byliście na imprezie i o ilu razach ja nic nie wiem ?! – zamroziłam Nathana wzrokiem, który westchnął i poklepał Jay’a;

- Stary, dzięki. Naprawdę. Jeszcze 5 minut i będę dzisiaj spał na podłodze w kuchni.

- Żeby tylko ! – wypsnęło mi się i siorbnęłam drinka

- Dobra, to jesteście w dobrych rękach. Ja idę obrócić się za jakimiś fajnymi laseczkami.

-  Tylko pamiętaj, że nie możesz pić, bo nas odwozisz.

- Spoko spoko, Nath. Może nie będę tak bardzo atrakcyjny i pociągający na trzeźwo, ale poradzę sobie. – puścił oko i wlazł w tłum

- Będę za nim tęskniła ... – siorbnęłam drinka przez słomkę

- A za mną nie ?

- Podsumowując minusy z dzisiejszego wieczoru, wychodzi ci trochę na niekorzyść, Kochanie. – skrzywiłam się

- I weź tu się staraj facet ... – skomentował i chlusnął dwa shoty na raz – Ale przecież tak tylko udajesz i droczysz się ze mną, bo wcale nie jesteś na mnie zła.

- A mam podnieść głowę, żebyś dokładnie zobaczył wymiary mojego plastra ?

- Do wesela się zagoi. – uśmiechnął się szeroko, a mi mina zrzędła i dopiłam całego drinka za jednym razem duszkiem

- Poproszę shoty ! – zwróciłam się do „zaufanego barmana”, który już nalewał mi zamówienie

- Nie powinnaś mieszać ...

- Nath, nie mów mi co mam robić, dobrze ? – i zaczęłam przygodę z shotami ... Zapiłam temat ślubu i zagadywałam Nathana innymi zupełnie nieistotnymi rzeczami, a potem wychodziliśmy szaleć na parkiet, by po kilku piosenkach wrócić do baru napić się i wrócić z powrotem tańczyć.

Po pewnym czasie zgubiłam rozeznanie, czułam, że rozmywał mi się wzrok, a nogi zaczęły się plątać. Nathan nie wyglądał lepiej ode mnie, żeby nie było, że sama się do takiego stanu doprowadziłam ! Odnaleźliśmy gdzieś na sofie Jay’a, który dawał w bajerę z jakąś blondyną, ale jak na oddanego przyjaciela trafiło – przeprosił tamtą dziewczynę i ruszył nam z pomocą. Zapewne nie wyglądaliśmy rewelacyjnie skoro nawet się nie stawiał. Wpakowaliśmy się z trudem do samochodu, ale w końcu udało się. Oparłam głowę o ramię Nathana i przespałam całą drogę.

- Ej ! – szturchali mnie – Jesteśmy na miejscu, wstawaj.

- Nieeeee ... – jęknęłam zaspana

- Chodź Vicky. – Nathan pomógł wykaraskać mi się z auta i objęci w pół, dość niepewnym krokiem zmierzaliśmy do wejścia, Jay został zaparkować samochód w garażu. W drugiej dłoni trzymałam swojego wygranego misia, a jakże !

Wtłoczyliśmy się do domu, bo subtelnym wejściem tego nazwać nie było można. Od progu usiadłam na sofie i oparłam głowę o ścianę.

- Dobra, to ja idę pierwszy się myć i pościelę łóżko.

- A idź. – machnęłam ręką – Kiedyś się zjawię na górze ... – mruknęłam

- Zanieść cię ?

- Żebyś rzucił mną o schody ? Nie, dziękuję. Wolę spaść ze swojej wysokości niż z twojej jeśli mam do wyboru.

- Okey, jak chcesz. Tylko nie każ mi długo na siebie czekać. – pocałował mnie w usta

- E, ty już wytrzeźwiałeś czy udajesz?

- Jeszcze nie do końca, ale w większości zeszło ze mnie.

- Ja pieprzę ... – wzięłam się za czoło, bo świat mi wirował i miałam opóźniony refleks – Jak się zbudzę będę miała kaca jak stąd do Londynu ...

- Ty kochanie jeszcze musisz wytrzeźwieć, żeby mieć kaca. – zaśmiał się i powoli oddalał się na górę

No to Wiki, dajesz ! Baaaardzo powoli podniosłam się z pufki, trzymając się ściany, bowiem byłam świadoma, że groził mi upadek, bo wiedziałam, że napiłam się i to z przesadą ... Szłam ruchem wahadłowym do schodów i, gdy stanęłam przed nimi, wyczułam, że będę miała problem ...

- Nad czym się zastanawiasz ? – usłyszałam z góry znajomy głos. Podniosłam głowę.

- Oł, Max. – wyszczerz – Właśnie opracowuję strategię jak wejść na górę z jak najmniejszym uszczerbkiem na zdrowiu i życiu ...

- Pomóc ci ?

- Nie ! – szybka odpowiedź, bo resztki instynktu samozachowawczego wobec Maxa zostały ...

- To długo tak będziesz tam stała ?

- Nie wiem czy długo ... – nogi się pode mną uginały, więc osunęłam się i usiadłam na podłodze tuż przed pierwszym stopniem – Jay zaraz wróci z garażu to może mnie zaniesie.

- Z tego co widziałem przed minutą przez okno, to Jay wszedł drugim wejściem.

- Fuck – mruknęłam jednak na tyle głośno, by George usłyszał

- Pomogę tobie. – zaczął schodzić ze schodów

- Nie trzeba !

- Przestań się kaleczyć. – był tuż przede mną. Schodził pewnym krokiem niczym młody bóg

- Ale Max, naprawdę – nie zdążyłam nawet dokończyć i nie wiedziałam jakim cudem, ale w sekundzie znalazłam się na jego rękach – Tylko pomału ... – poprosiłam

- Jak było ?

- Cooooooool – wyszczerz numer 5

- W sumie widać ... A co ci się stało w brodę ? I skąd masz tego miśka ? – zauważył, że kurczowo trzymałam pluszaka

- Wywaliłam się. – ziewnęłam – Misia wygrałam. Wiesz, mogę go nazwać Max na twoją cześć, chcesz ? W końcu jesteś bohaterem, wszedłeś na schody !

- No rzeczywiście bohater, bo przecież to takie trudne WEJŚĆ NA SCHODY.

- Ja bym nie dała rady. – zarzekłam się, a Max dał w śmiech i bardzo delikatnie i pomału postawił mnie, a ja go nadal trzymałam

- Chciałaś o czymś ze mną porozmawiać jak wrócisz ...

- O nieeeee – roześmiałam się – jestem pijana, mam tego świadomość, a ty chcesz to perfidnie wykorzystać, żebym się wygadała. Nieładnie Max ! – pogroziłam mu palcem

- Na trzeźwo też ci rozmowa nie szła, więc może teraz jesteś odważniejsza.

- Bardzo. – bąknęłam – Oj Max ... jest tyle rzeczy, które chciałabym tobie powiedzieć, ale wiem, że zrobiłabym teraz totalną głupotę, mówiąc to wszystko w takim opłakanym stanie ...

- To chociaż zakreśl w jakim kierunku ta rozmowa ma pójść, bo nie wiem czego się spodziewać.

Spojrzałam mu w oczy, które były tak blisko ... Wpatrywały się we mnie szalenie. Tak, kiedy przyjdzie czas na oficjalne ogłoszenie zaręczyn będzie strasznie. Stracę go. Stracę cudownego przyjaciela. Wtedy byłam już tego pewna.

- Max ... tak bym chciała, żeby czas się zatrzymał ... Będę za tobą tęsknić.

Jakieś iskierki przeleciały mu w źrenicach. Uśmiechnął się pewny siebie, przysunął się bliżej tak, że czułam jego oddech na swoich ustach, po czym nachylił się do mojej szyi, gdzie oddech w tym miejscu wywołał ciarki na całym ciele po czym szepnął do ucha niskim głosem;

- Zdobędę cię całą. A kiedy już to zrobię, zacznę cię zdobywać od nowa. – musnął delikatnie szyję, odwrócił się i poszedł do swojego pokoju, a ja co ? Stałam jak wryta i przetrawiałam co właściwie się przed chwilą stało, co powiedziałam i co usłyszałam. Podsumowanie; komunikat został sprzecznie zrozumiany. TOTALNIE SPRZECZNIE !!!

Uniosłam głowę do sufitu, zacisnęłam oczy, by nie dać się słabości, pacnęłam się miśkiem w głowę i jęknęłam bezsilnie;

- Ja się chyba zabiję.

Nie wiem jak wielkie należą się Wam przeprosiny za moją miesięczną (!) nieobecność ... Moim wytłumaczeniem najszczerszym jest to, że w ostatnim czasie miałam straszne zamieszania ... W ciągu tego miesiąca zdarzyło się bardzo wiele rzeczy. Zarówno tych dobrych, ale w większości niestety złych. Kursowanie na poranne godziny na uczelnie, z niej prosto do szpitala, a następnie na późniejsze godziny do mieszkania, w którym czekają Cię codzienne obowiązki i nauka, to tylko część zamieszania. Ale ! Udało mi się pojechać na parę dni do domu, by odetchnąć, uspokoić się i naładować akumulatory, bo po ponad miesięcznej nieobecności w domu z najbliższymi, za to wśród tylu nerwów byłam bliska oszaleniu. Co z konkretów u mnie ? A no rozjaśniłam włosy na jaśniejszy rudy, troszkę zmieniłam fryzurkę, zdjęłam aparat ortodontyczny i teraz szczerzę się do wszystkich ;D i chyba odrobinę się zmieniłam, ale to muszę jeszcze poobserwować ;) ... 

Martyno Anonimko ! - wiedz, że to przez Twój komentarz usiadłam dzisiaj wieczorem i zdecydowałam się napisać kolejny rozdział, odrzucając naukę na bok ( której mam od groma na marginesie ). Mam nadzieję, że nie uschłaś całkowicie bez Wantedowych i, że choć odrobinkę wynagrodziłam Tobie i Wam Wszystkim to czekanie na siebie.

Przepraszam tysiąc razy ( tak jak dzisiaj Nathan Victorię tyle razy ;) ) i jeśli jeszcze jesteście i czekacie na mnie, to dziękuję z calutkiego serca. 

Ściskam najmocniej jak tylko potrafię każdą z Was ! Noski do góry i nie dawajcie się jesiennej czasami ponurej aurze, bo macie w sobie dość słońca :)! 

Zmykam, bo już oczy mnie pieką od patrzenia w monitor, a jeszcze psychologia na mnie czeka z nauką ;) Akurat "She is my weakness" kończy się w głośnikach ;>. Zatem do mam nadzieję szybkiego następnego ;* 

LOOOOOVEEEEEEE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!