To ty masz być tym poświęceniem ? - rozdział 117.

Obudziłam się w podłym nastroju. Pierwsze co było po otworzeniu oczy to sięgnięcie po telefon i zobaczenie czy Nathan nie odezwał się. Nie odezwał się … Humor do granic wytrzymałości jeszcze bardziej mi siadł. Zakopałam się w kołdrze i jeszcze chwilę podrzemałam kiedy stwierdziłam, że nawet spanie mi dobrze nie wychodziło.

Podniosłam się, wyszłam z łóżka i markotna wyszłam z pokoju, by udać się na dół do kuchni, gdzie Lucy, Bob i Chris jedli niedzielne, rodzinne śniadanie. Już z daleka słychać było ich radość i wesołe rozmowy. W końcu byli znowu wszyscy razem. Jak na rodzinę przystało. Spojrzałam na zegar, który wisiał nad ladą- za pół godziny lokal miał być otwierany. W takim razie pomyślałam, że nie będę im przeszkadzać we wspólnym śniadaniu i wrócę się kiedy Bob z Lucy zajmą się pracą. Już zawracałam się na pięcie, gdy z kuchni wyłonił się Bob i zawołał;

- Dzień dobry Vicky ! Właśnie tak coś nam się zdawało, że słyszeliśmy jak schodziłaś po schodach. Chodź do nas jeść. – zachęcał ze szczerym, przyjemnym uśmiechem

- Nie chcę wam przeszkadzać Bob …

- Vicky … - przesadny wzrok mężczyzny i sekundę później wchodziłam już w piżamie do kuchni

- Dzień dobry – uśmiechnęłam się do Lucy i Chrisa, którzy siedzieli obok siebie przy stole

- Cześć Vicky – odwzajemniła gest kobieta

- Dzień dobry – Chris szeroko uśmiechnął się i ugryzł bułkę

Usiadłam naprzeciwko niego, a obok mnie dosiadł się Bob.

- Jak się spało ?

- Dobrze – kiwnęłam na odczepnego głową

- A jak rozmowa wczorajsza z Jessicą ? Pomogłaś dziewczynie ?

- Obawiam się, że nie, Bob … - westchnęłam

- Ja tobie od razu mówiłem, żebyś nie zawracała sobie nią głowy.

- Bob ma rację. – podchwyciła Lucy – Teraz powinnaś zająć się sobą i skupić się na swoich problemach, a nie brać do głowy jeszcze cudze kłopoty. Vicky, tak daleko nie pociągniesz.

- Ale rozmowa z kimś i pomoc wiele nie kosztuje, więc chyba na tyle mnie stać. – obruszyłam się

- To dlaczego przed nikim innym nie chcesz się otworzyć i powiedzieć co siedzi w tobie ? – spytał Bob

- Nie zmieniaj tematu. – wytknęłam mu palcem – Po prostu martwię się o Jessicę i już.

- A my martwimy się o ciebie. – trójka powiedziała równocześnie i wszyscy wbili we mnie swój wzrok

W kuchni zapanowała cisza, a ja spuściłam oczy.

- Niepotrzebnie. – szepnęłam niemalże – Radzę sobie.

- Taaaaaak, przez kilka ostatnich dni nieźle to widać Vicky jak sobie radzisz.

- Bob, przestań … - skrzywiłam się

- Zauważyłaś, że wyglądasz jak cień ? Zero w tobie życia, żadnej iskry, uśmiechu, temperamentu, który tak uwielbiamy, energii .. Nic. Głucha cisza. A na dodatek znowu schudłaś.

- To teraz chyba najmniejszy problem. – niemalże warknęłam

- Nie wydaje mi się. – westchnął Chris, smarując kanapkę masłem

Spojrzałam na niego z wyrzutem lecz on nawet nie zaszczycił mnie spojrzeniem.

- Pogadam z Nathanem jak polecę do Los Angeles i dojdę do siebie.

- Nathana to po prostu złapać i walnąć w łeb. Tylko tak porządnie !

- Bob !

- Co „Bob” ?! Może by się facet wreszcie tobą zainteresował, a nie tylko sobą !

- On pracuje, ma kontrakt i mnóstwo zobowiązań.

- „On pracuje, ma kontrakt i mnóstwo zobowiązań” – Bob powtórzył szyderczo za mną – Słyszysz co mówisz ?!

- Słyszę !

- Ja mam nadzieję, że pan Sykes się ogarnie i opamięta, bo jest tak zafascynowany amerykańskim życiem, że zapomina o tobie. – skończył ostentacyjnie wypowiedź i odsunął krzesło – Dziękuję za śniadanie. – wstał i wyszedł z kuchni, w której ponownie zapanowała cisza

Westchnęłam z nerwów i spojrzałam na okno.

- Victoria nie denerwuj się, ale jestem tego samego zdania co Bob. Uważam, że ma rację.

- Lucy … - przeniosłam na nią błagalny wzrok – Ja wiem, że was nie przegadam, ale zrozumcie, że praca Nathana wymaga poświęceń.

- I co, to ty masz być tym poświęceniem ? – spojrzał na mnie Chris – Na ciebie padło ?

- Nie mów tak. – pokręciłam głową – Jesteś niesprawiedliwy.

- Dlaczego ?

- Bo nie jesteś na jego miejscu.

- A on nie jest na moim.

Ściągnęłam brwi. – Co masz na myśli ?

- Dobrze wiesz. – powiedział i napił się soku

- Dobrze dzieci, nie kłóćcie się chociaż między sobą. – zaalarmowała Lucy – Po prostu Vicky – zwróciła się ponownie do mnie – Nie jesteśmy twoimi wrogami i nie chcemy, żebyś cierpiała. Możesz na nas zawsze liczyć, przecież wiesz.

- Wiem. – posłałam jej blady uśmiech – Dziękuję.

- Nie ma za co. A teraz przepraszam, ale muszę zacząć szykować się do otwarcia cukierni, a wy jedzcie tu jeszcze sobie. – kobieta wstała z brudnymi naczyniami w ręku, postawiła je do zmywarki i wyszła z kuchni

Zostałam sama z Chrisem, który siedział naprzeciwko mnie. Wbiłam wzrok w swój pusty talerz.

- Mocno zła ? – usłyszałam po chwili, ale nawet nie drgnęłam – Ej – poczułam jego palec pod brodą, który uniósł moją twarz na wysokość jego twarzy i nasz wzrok się spotkał – Pytałem … czy … nie jesteś … zła. – mówił powoli jakbym pierwszy raz w życiu słyszała angielski

- Chris nie jestem jakaś niedorozwinięta i zrozumiałam o co zapytałeś. – burknęłam, a on słodko roześmiał się

- Mam pomysł Vicky. – założył rozradowany ręce za głowę i bacznie lustrował mnie wzrokiem – Zjedz, ubieraj się i idziemy w miasto.

- Wiesz … jakoś mi nie po drodze. – skrzywiłam się i sięgnęłam po rogala

- A gdzieś już się wybierasz ? – zaciekawił się

- Mhm

- A gdzie ?

- Pod kołdrę.

- No chyba nie !

- No raczej tak.

- Nie ma takiej opcji. Idziemy w miasto. Co jak co, kilka dni wcześniej to mogłaś sobie nawet i całą dobę spędzać u siebie, ale nie teraz kiedy przyjechałem. O na pewno nie !

- Czy ktoś ci kiedyś mówił, że jesteś irytujący ?

- Hmmmm … nie ?

- Wow, jestem pierwsza w takim razie ? Nie wierzę.

- Cała przyjemność po mojej stronie.

- Gadanie …

- Oj wcale nie. Naprawdę.

- Znam te wasze bajery. – machnęłam ręką – Ale i tak jeszcze się nie doliczyłam …

- Czego ?

- Do ilu trzeba liczyć jeśli liczy się na faceta ?

- Zależy na jakiego. – pomachał zabawnie brwiami

- Kończę tą bezsensowną dyskusję. – ugryzłam rogala

- Dobrze dobrze. Trzeba szybko zjeść i wyjść z domu.

Uniosłam niezadowolona brew. – Czy ja się nie wyraziłam dostatecznie jasno ? Nie mam ochoty nigdzie wychodzić.

- Boisz się ludzi czy co ?

- Nie. Po prostu nie chce mi się z nikim gadać, a jeśli myślisz, że podstępem zaciągniesz mnie gdzieś, żebym wybeczała ci się w ramię, wyszlochała i co nie tylko, to już możesz przestać mnie namawiać, bo uprzedzam cię, że twoje wysiłki są na marne i kompletnie bez sensu !

- Dżem ci spadł na piżamę.

- Co ?!

- Uświniłaś się dżemem. – Chris już nie trzymał w sobie śmiechu i zaczął rechotać na całą kuchnię

- Spadaj ! – żachnęłam się i zebrałam dżem ze spodni, na których została plama

- Po prostu nie gadaj tyle. – puścił do mnie oko

- Chcę, żeby wszystko było jasne.

- I jest, nie spinaj się tak.

- Idę się przebierać. – wstałam od stołu

- Jest ! – Chrisowi wypsnęła się euforia

- Tylko dlatego, że nie chce mi się więcej z tobą gadać. – wytknęłam mu

- Ok, ok – kiwał głową z potulną miną, a ja nie chcąc się roześmiać przewróciłam tylko oczami i wyszłam z kuchni

Na górze ogarnęłam się, spięłam włosy, zrobiłam delikatny makijaż i po kwadransie schodziłam na dół. 

- Gotowa ? – wyszedł naprzeciwko Chris

- Tsa – ciężko westchnęłam

- Oj daj spokój, fajnie będzie. – wysłał mi szeroki uśmiech i objął ramieniem

- Nono, nie pozwalaj sobie. – spojrzał na mnie z wyrzutem – Bo jeszcze zarazisz się ode mnie wścieklizną. – dodałam z kwaśnym uśmiechem, a on zaśmiał się i wyszliśmy ze „Sweet Dreams”

- To co, w prawo czy w lewo ? – spytał przed lokalem

- Prosto – wyswobodziłam się spod jego ramienia i ruszyłam do czarnego, terenowego auta, wyjmując z torby kluczyki

- Wooooooow no nie gadaj, że będziemy się wozili takim cackiem. – zachwycał się, podchodząc do samochodu z wielkimi oczami i nieukrywanym zaskoczeniem – To twoje cudeńko ?

- Muszę cię zasmucić. Otóż nie. – odkluczyłam „cudeńko”

- A czyje ?

- Nathana – powiedziałam i wsiadłam do środka

Parę sekund musiałam poczekać aż Chris zdecydował się zająć miejsce pasażera. Usiadł z posępną miną i zamknął drzwi.

- Co, już ci się nie podoba Nathanowskie „cudeńko” ?

- Widziałem fajniejsze. – mlasnął

Nie wytrzymałam. – Ale ty głupi jesteś. – zaczęłam śmiać się na głos

- Wcale nie. Po prostu widziałem jeszcze fajniejsze samochody. – bronił się uparcie

- Mhm, szkoda, że nie widziałeś swojej zafascynowanej miny, gdy jeszcze ci nie powiedziałam, że to samochód mojego chłopaka, ale trudno … Pasy !

Chris przewrócił oczami, a po chwili ruszyliśmy.

- To gdzie, po co i na co ? – spytałam

- Przed siebie, po dobrą zabawę, na pamiętne chwile.

- Chris ! – upomniałam go

- No co ? – mruknął kuszącym wzrokiem aż przeszły mnie po plecach ciarki

- Nie przeginaj.

- Jeszcze niczego się nie dotknąłem.

- „Jeszcze” … - westchnęłam

- Oj, nie będziesz żałować.

- Niczego nie żałuję.

- Nawet błędów ?

- Zawsze czegoś nauczą.

- Albo zdarza się, że zrobi się głupotę dwa razy.

- Nie popełniaj zawsze tego samego błędu. Jest wiele innych, popełniaj codziennie jakiś nowy.

- Victoria ! – wybuchnął śmiechem, a ja tylko wzruszyłam ramionami. Chciałam już mu coś powiedzieć, żeby się zamknął czy cos w tym stylu, ale w tym samym czasie usłyszałam dzwonek swojej komórki.

- Chris, możesz wyciągnąć z mojej torby telefon, odebrać i przyłożyć mi go do ucha ?

- Jasne – chłopak ruszył się, wyciągnął grający sprzęt z torby i przyłożył do ucha, szepcząc – Jakaś Kelsey …

- Halo – odezwałam się do telefonu, prowadząc samochód

- Cześć złotko ! – przywitał mnie radosny ton głosu dziewczyny Toma

- Hej sreberko !

- Co się nie odzywasz do nas ? Myślisz, że jak już wylecieliśmy na drugi kontynent to masz od nas wolne ??? O nie kochana !

Westchnęłam. - Oj Kels, wyobraź sobie, że ja odnoszę identyczne wrażenie propo was …

- Propo nas ? A co, nikt się do ciebie nie odzywa ?

- Można tak powiedzieć.

- A Nath ?

- Brak słów.

- Uuuuuuu … to nieładnie … Już ja go przetrzepię.

- Kels daj spokój.

- Nie może tak być. A kiedy ty w ogóle przylatujesz do nas ?

- Za 5 albo 6 dni, nie wiem dokładnie. Jeszcze z szefem nie uzgadniałam nic.

- To na co czekasz ?!

- Spoko, jutro wszystko załatwię.

- Może uda ci się wystartować do nas wcześniej, co ? Tęsknię strasznie … Znaczy nie tylko ja.

- Kelsey jesteś słodka, ale nic nie dam rady przyspieszyć. W ogóle przepraszam cię, ale niebardzo mogę rozmawiać, bo właśnie prowadzę auto …

- A to sorry jak tak. Już się rozłączam, ale czy mi się zdaje, a coś jest nie w porządku ? Masz bardzo smutny głos.

- Szczerze ?

- Tylko szczerze !

- Wszystko jest „nie w porządku”.

- Oooooołł coś czuję maleńka, że bez wina wieczornego tu się nie obejdzie …

- Przypominam, że na amerykańskie prawo jestem niepełnoletnia do picia.

- Oj tam oj tam, nikt po sypialniach z policji łazić nie będzie. – zaśmiała się

- Zobaczymy, ok ?

- Jasne, ale uwierz mi, że ja cię wezmę w swoje szpony i wszystko mi wyśpiewasz ! Masz szczęście, że teraz cię w domu nie ma i nie możesz wejść na Skype`a, bo już byś mi się spowiadała !

- Oczywiście …

- Dobra, to jedź tam. Tylko ostrożnie i jakbyś miała załamanie to dzwoń !

- Jasne. Na razie, dzięki za telefon.

- Nie ma sprawy, pa !

- Już. – odezwałam się do Chrisa, który mógł zabrać mi z ucha telefon – Dzięki za trzymanie.

- Spoko … - schował telefon z powrotem do torby - Vicky … ?

- Mmm ?

- Dlaczego ty nie ufasz ludziom ?

Cześć ! Dzisiejszy i kolejny rozdział to coś dla fanek Chrisa, które ucieszyły się poprzednio, że ów pan wrócił ;). A dla antyfanek Chrisa - jeszcze kilka rozdziałów i wywiozę Wiktorię do Stanów, spokojnie, doczekacie się ;).

Kurczę ! Czy tylko mi tak strasznie chce się spać codziennie ?! Żadne energetyki na mnie nie działają, a kawy nie piję. Znacie jakieś trafne sposoby na pobudzenie ? Nie kładę się spać jakoś mega późno i z kolei nie wstaję wcześnie, żebym mogła na to narzekać. Nie wiem jaka to przyczyna, ale nawet pisząc do Was robi mi się zez ze zmęczenia -.- …

Miałam dziś kolokwium z angola, ale prościzna ;) … Poza tym wróciłam z uczelni i zamówiłam sobie buty przez internet. Mam nadzieję, że już w piątek do mnie przybędą ! ^^

Muszę się chyba wybrać na zakupy, bo znowu schudłam (nawet nie wiem kiedy) i sporo ze mnie spadło … Wyobraźcie sobie, że są na mnie za duże spodnie w rozmiarze S, które kupiłam niedawno i były w sam raz, a nawet opięte ! Nawet pasek na dorabianych dziurkach już ich nie trzyma ;/ . Zatem trzeba wybrać się chyba po legginsy, na które zresztą zaczynam mieć coraz większą ochotę … W końcu tyle teraz jest ich ciekawych wzorów i motywów !

3majcie się i do napisania / przeczytania :* !