Możesz się wycofać ... - rozdział 114.

- I co teraz ? – spytałam Nathana przez łzy

- Jak to co teraz ? – podniósł się – Żyjemy dalej. Głowa do góry, pierś do przodu i nie dajemy się.

- Ta, łatwo powiedzieć …

- Oj Vicky

- Nathan może na tobie już nie robią wrażenia skandale i nie przyjmujesz do siebie plotek, ale ja nie posiadam takiego pancerza i to wszystko mnie dotyka ! – wybuchnęłam

- Rozumiem. – odpowiedział spokojnie – Ale dobrze wiesz, że będąc ze mną jesteś niemalże skazana na takie akcje. - spuściłam wzrok –No chyba, że to tobie bardzo przeszkadza i nie chcesz temu sprostać …

Usłyszałam i raptownie spojrzałam w kamerkę;

- Co masz na myśli ?

- Dziennikarze dopiero zaczynają się tobą interesować, więc nie będę oszukiwał i ukrywał, że prawdopodobnie będzie jeszcze gorzej i jeszcze straszniejsze artykuły czy to o tobie czy o nas pojawią się. Jeśli teraz to cię przeraża i boisz się, że nie sprostasz, to możesz się wycofać … - brunet mówił z pokerową twarzą, a ja nie wierzyłam, że dobrze słyszałam

- Ty normalny jesteś ?! – wypaliłam – Chyba w głowie ci się poprzewracało ! Jakie wycofanie ?! Czy ty myślisz, że ja byłabym w stanie rozstać się z tobą ?! Na dodatek przez jakichś chorych ludzi ?!

- No dobrze, już nie krzycz ! – upomniał mnie – Dobra wiem ! Głupio wypaliłem.

- Żeby tylko „głupio” !

- Wiem ! Przepraszam !

- Jak to tobie w ogóle mogło przyjść do głowy ?!

- Zestresowałem się i tyle.

- To jak stresujesz się to już nie myślisz kompletnie ?!

- Uspokój się !

Spojrzałam na niego lodowatym wzrokiem.

- Nie patrz tak na mnie !

- Bo co ?!

- Bo nie zasłużyłem.

- Owszem. Zasłużyłeś !

- Takim wzrokiem zawsze patrzysz na wrogów, a ja chyba nim nie jestem.

Opadłam na fotel. – Ja naprawdę nie wiem jak dziś z tobą rozmawiać …

- A nie możesz tak po prostu olać tego artykułu ?

- Dobrze panie Sykes, postaram się !

- Bez takiego tonu !

- Rany ! Nie pasuje tobie jak na ciebie patrzę, jak do ciebie mówię … Czy tobie dzisiaj w ogóle cokolwiek pasuje ?!

- Zawsze pasuje mi moja normalna Victoria, a nie taka wkurzona, która częstuje jadem i rzuca gromy spojrzeniem.

Zmrużyłam oczy i zapytałam powątpiewająco; - Już nie przesadzaj dobrze ?

- Zostawmy ten temat, bo jeszcze chwila i czuję, że to się źle skończy.

- Przemilczę …

- No właśnie widzę. – mlasnął – Proszę cię o jedno.

- Ta ?

- Masz jeździć moim samochodem. Wszędzie !

- To w końcu mnie prosisz czy nakazujesz ?

- Vicky !

- Poddaję się. – podniosłam ręce w obronnym geście

- Grzeczna dziewczynka. – wyszczerzył się

- Żebyś z tą grzecznością chociaż brał ze mnie przykład.

- Uczę się od najlepszych. – wystawił do mnie język

- Ty naprawdę chcesz mnie dziś do szału doprowadzić !

- Wzajemnie.

Uniosłam brew zniecierpliwiona.

- A tak z ciekawości … Czemu mi nie powiedziałeś, że byłaś na imprezie z chłopakami z Lawson ?

Przewróciłam oczami. – Nie „byłam”, a SPOTKAŁAM ICH w klubie, a nie powiedziałam, bo nie miałam może jak ? Po imprezie w nocy czekałam na ciebie na Skypie ponad godzinę, a cię nie było, to co ? Miałam się teleportować do Los Angeles ?! Potem byłam w pracy, więc miałam siedzieć z tobą dwie godziny i rozmawiać w „EandJ” ?? No chyba nie.

- Ok ok – pokiwał głową

– Młody czy Jay mnie wkręcał czy ty rzeczywiście rozmawiasz z Vicky ? – w pokoju usłyszałam głos Toma

- Tak się składa, że rozmawiam i właściwie to nam przeszkadzasz.

- O ! To co nic nie wołasz ?! – zbulwersował się przyjaciel i jakby nie słysząc końcówki zdania, dosiadł się wyszczerzony do Nathana – Cześć Słońce !

- Hej – posłałam mu uśmiech

- Ej – mina mu zrzędła – Ty płakałaś ? – w odpowiedzi wzruszyłam tylko ramionami, spuszczając wzrok – Płakała ?! – Parker brutalnie zwrócił się do Sykesa – Przez ciebie ?!

- Oczywiście, że nie przeze mnie ! – warknął mój chłopak – Jay wygadał się i zobaczyła artykuł …

- Niech ja tylko zejdę na dół to mu nogi powyrywam z d … - mruknął ledwo słyszalnie wkurzony Tom po czym szybko, miłym, pocieszającym tonem zwrócił się do mnie – Vicky, naprawdę nie ma czym się przejmować. Olej ich i tyle.

- Łatwo tobie powiedzieć …

- Niełatwo. Kelsey też co jakiś czas obsmarowują błotem, ale musimy z tym radzić. I ty też poradzisz, zobaczysz. Pierdoło, nie ma co się przejmować. Wdech i wydech i do przodu.

- Też jej to mówiłem.

- Widocznie nie tak ładnie jak ja Młody … O, zobacz, już się uśmiecha. Moja zasługa. – Tom wyprostował się dumnie – Nie dasz się Vicky, zbyt twarda z ciebie zawodniczka.

- Łatwiej by mi było, gdybym miała was na miejscu … Ale i tak dziękuję za wsparcie. – posłałam im całusy

- Wolałbym realnego buziaka, ale zadowolę się czym dają. – puścił oko Nath

- A ja tam poczekam na realnego. – machnął ręką Tom – Taki się nie liczy.

- Czy ty przypadkiem się nie rozpędzasz ? – Sykes spojrzał bystrym okiem na przyjaciela – W ramach przypomnienia; to moja dziewczyna. Twoja siedzi na dole. Tak mi się wydaje.

- EEeeeeee Młody jest zazdrosny. – powiedziałam to samo w jednej chwili z Parkerem i obydwoje wybuchnęliśmy śmiechem

- Czy ja wam w czymś przeszkadzam ? – niby to obruszył się Nathan

- W sumie … - spojrzałam filuternie na Toma

- To tak – odpowiedział uśmiechnięty od ucha do ucha przyjaciel

- Dobrze, wychodzę ! – oświadczył Nathan podnosząc się

- Oj daj spokój. – posadził go z powrotem Parker

- Lepiej opowiedzcie mi jak pierwsza impreza minęła ? – zmieniłam temat

- No ta – Tom spojrzał dziwnym wzrokiem na Nathana, ale nie zdążyłam zareagować, bo kontynuował; - Dooobrze, dobrze. Tylko pić się chce. – roześmiał się

- No tak. Czemu ja zawsze głupio i naiwnie wierzę, że któraś popijawa z rzędu nauczy was, że istnieje coś takiego jak kac ? – kiwałam głową – Tom.

- Hę ?

- Ale wiesz, że śniadanie na kacu jest jak przeszczep; albo się przyjmie albo nie.

W tym momencie dwaj faceci wybuchnęli śmiechem.

- Hahahahaha kochanie genialne to było. – klaskał ze śmiechem Nathan

- Hahahahah bez jaj. – wtórował mu Tom – Zatem przeszczep się nie przyjął.

- O fuuuu Toooooom. Jesteś obrzydliwy. – skrzywiłam się

- No co ?! Hahahah szczery jestem.

- Aż zbytnio.

- Zapytałabyś się lepiej jak nasze akcje promocyjne, a nie od razu do sedna przeszłaś.

- Ok. W takim razie; „jak wasze akcje promocyjne” ?

- Aaaaa do przodu. – wyszczerzył się Tom na co ja na tak bogatą odpowiedź uniosłam tylko brew – A tak na poważnie to naprawdę rewelacja ! Wywiad w radio już dany, sesja zdjęciowa za nami. A przed nami jeszcze tyyyyyle rzeczy … Jestem bardzo podekscytowany !

- Nath wspominał o planach. No cóż … cieszę się, że wam się układa. – uśmiechnęłam się

- A teraz wybacz, ale muszę porwać Młodego na dół.

- Jasne – kiwnęłam smutnie głową – Trzymajcie się. Kocham was !

- Pamiętaj Vicky; twarda jesteś ! Pa Słońce ! – pożegnał się ze mną Tom

- Do zobaczenia myszko. Kocham cię. – powiedział słodko Nathan 

- Dobra, już dobra. - przewrócił oczami Tom i rozłączyliśmy się …

Wieczór w melancholii i totalnej nudzie spędziłam na oglądaniu jakiegoś bezsensownego filmu, na który w sumie zupełnie nie miałam ochoty, ale i tak myślami byłam w Los Angeles.

Następnego dnia panowała istna rutyna, na którą przed wyjściem do pracy zaczynałam już narzekać dla Boba. Bez chłopaków było tak jakoś nijak … szaro, buro i ponuro.

Pojechałam do studia samochodem Nathana. Uznałam jego pomysł jednak za sensowny, więc mimo tego, że z duszą na ramieniu w obawie o cacko swojego chłopaka, postanowiłam wszędzie, gdzie tylko się da, podbijać jego samochodem. W „EandJ” pracowałam jak robot, niezbyt zastanawiając się głębiej nad wszystkim, tylko wypełniając swoje obowiązki machinalnie. Nie chciało mi się z nikim rozmawiać. Co czwarta osoba wydawała mi się podejrzana i współpracująca z dziennikarzami. Tak wiem. Chore. Ale zrobiłam się bardzo przeczulona na tym punkcie i czułam, że musiałam o tym jeszcze porozmawiać z Nathanem, bo trochę zaczynało mnie to rozwalać od środka.

Wróciłam do „Sweet Dreams” po robocie i podeszłam do lady do Boba i jakoś samo ze mnie wyszło;

- Bob nie radzę sobie.

- Vicky, ja cię przepraszam. Chętnie bym cię wysłuchał, ale w kuchni ktoś na ciebie czeka i mówi, że to pilne i musi się z tobą zobaczyć.

Spojrzałam na niego bezsilnym i błagalnym wzrokiem, mając w tym momencie wszystkiego serdecznie dość …

Cześć i czołem ! Dziś krótko, zwięźle i na temat jako słowo do narodu - zaraz mam randkę na Skypie, wybaczcie ;P. Uczę się do poprawki, którą mam w czwartek - yes, strzelanie part 2 będzie, ale MOŻE tym razem się uda ? Jutro robię sobie z tej racji wolne i nie idę na wykłady - pouczę się, zaspakajając tym samym swoje sumienie, że coś przecież umiem :). W międzyczasie jak wena pozwoli może uda mi się napisać kolejny rozdział ? Who knows ;> ? Reszta u mnie OK. Lubię to :) !

Wrzucam fotki z ostatniego spaceru, żebyście nie czuły się przeze mnie porzucone. ;*

Dziękuję, że jest Was tak duuuużo i, że ciągle dajecie mi o sobie znać ! 

Wasza uśmiechnięta (!) San 

<3