Nikt nie mówił, że życie jest proste - rozdział 116.

Siedziałam w pokoju jak w transie. Nie miałam ochoty na szukanie ciuchów na przebranie z piżamy ani na inne podstawowe czynności , które powinnam wykonać. Było beznadziejnie. Czułam się nijak i nie wiedziałam co ze sobą począć. Pomyślałam jednak o Jessice, o której wspominał Nathan w wiadomości. Czyżby miała jakieś problemy ? Ostatnio bardzo dobrze się dogadywałyśmy, więc może chciałaby pogadać ze mną. W końcu jestem dziewczyną – zrozumiem wiele spraw, a podobny wiek powinien ułatwić zadanie. Tak. Musiałam jej pomóc. Poderwałam się z werwą z łóżka i podeszłam do szafy, by wybrać ubrania.

Na nic bardziej „szałowego” tego dnia nie było mnie stać. Związałam włosy w luźny, wysoki kucyk i zadzwoniłam do siostry Nathana. Sygnał oczekiwania. Pierwszy … , drugi …

- Halo ?

- Hej Jess, z tej strony Victoria.

- O ! Cześć ! Wybacz, nie spojrzałam na wyświetlacz tylko odruchowo odebrałam. – odpowiadała wesołym głosem – Co słychać ?

- W porządku. – stała, rutynowa odpowiedź, mijająca się z prawdą … - Słuchaj, mam wolny weekend, pomyślałam sobie, że mogłybyśmy się spotkać jeśli byś miała czas i ochotę. – starałam się brzmieć wesoło i przekonująco

Chwila ciszy.

- A wiesz, że bardzo chętnie ?

W duchu przybiłam sobie piątkę. – O, to świetnie ! Masz ochotę dzisiaj się spotkać ?

- Jasne, że tak ! Może przyjedziesz do nas ? – zaproponowała

- No nie wiem …

- Dlaczego ? Właśnie mama uśmiecha się i mówi, żebyś nas odwiedziła, będzie miło. Wsiadaj w samochód i przyjeżdżaj.

Westchnęłam. – Skoro Pani Sykes nie ma nic przeciwko, to wsiadam w samochód i będę po południu.

- Cudownie ! – Jess mało nie pisnęła – Zatem czekamy ! Buziak !

- Do zobaczenia. – rozłączyłam się i schowałam telefon w tylną kieszeń spodni. Spojrzałam w swoje odbicie lustrzane. Ostentacyjnie pokręciłam głową, mając siebie samej dość i wyszłam z pokoju, zamykając za sobą drzwi.

- Uciekasz z domu ? – zaśmiał się Bob, patrząc na plecak

- Nie – mruknęłam, nie podbijając żartu – Jadę do Gloucester.

- Viiiickyyyy … - przeciągnął błagalnie

- …

- Po co ci to ? Po co ci jeszcze cudze problemy ?

- To nie są cudze. To siostra Nathana. Muszę jej pomóc, jeśli będę mogła. To nic nie kosztuje. – zawróciłam się na pięcie do wyjścia

- Czy aby na pewno ? – usłyszałam za sobą

Spuściłam głowę, przytrzymując w sobie falę łez, która znowu niespodziewanie nadeszła i byłam w  stanie odpowiedzieć tylko ;

- Wrócę w nocy. Poradzę sobie.

- Weź coś do jedzenia !

Nie reagując na ostatnie zdanie, wyszłam ze „Sweet Dreams”, wsiadłam w samochód Nathana, który stał na parkingu przed lokalem i ruszyłam w drogę. Nie miałam najmniejszej ochoty na jedzenie. Przez ostatnie wydarzenia żołądek miałam ściśnięty i o posiłku nie było mowy.

W czasie drogi co jakiś czas sobie popłakałam, pokrzyczałam i nieraz noga z emocji mocniej dociskała pedał gazu, ignorując przepisy …

Kilka godzin później;

Minęłam drogowskaz z napisem „Gloucester”. Uspokoiłam się i opanowana szukałam drogi do domu Pani Sykes i Jessici. Musiałam się ogarnąć, bo chciałam uniknąć wszelkich pytań i podejrzeń, że „coś było nie tak”. To ja w tej sytuacji miałam pomóc. Ja miałam pomóc Jessice. Ja. Właśnie z takim nastawieniem kilkanaście minut później podjechałam pod szukany dom. Wysiadłam, trzasnęłam drzwiami i zamykając auto, wzięłam głęboki wdech. Podeszłam po schodkach do drzwi i zapukałam. Nie musiałam długo czekać. Po chwili zza drzwi wychyliła się blond głowa z wielkim uśmiechem na twarzy.

- Cześć ! – Jessica przywitała mnie z szeregiem białych ząbków na wierzchu

- Hej – posłałam jej w miarę naturalny uśmiech

- Wchodź, na co czekasz ? – złapała mnie za rękę i wepchnęła do środka

- Dzień dobry – powiedziałam, stawiając krok w domu

- Dzień dobry – z salonu wyszła Pani Karen. Rozłożyła ręce i przytuliła mnie. – Cieszymy się, że przyjechałaś.

- Ja również. Dziękuję za zaproszenie.

- Nie ma za co. Przecież mówiłam, żebyś do nas przyjeżdżała. Jesteś tu zawsze mile widziana.

- Dziękuję.

- Czego się napijesz ?

- Herbatę poproszę.

We trzy podążyłyśmy do kuchni, w której jak wcześniej, było bardzo przytulnie.  Usiadłam z Jessicą za stołem, a Pani Sykes kręciła się po kuchni.

- Jak się żyje bez Nathana ? – spytała jego mama

Fatalnie, źle, beznadziejnie, okropnie i ogólnie mam ochotę popełnić seppuku.

- Ciężko.

- Wiemy co czujesz, co nie Jess ?

- Mhm ... – mruknęła dziewczyna – Ale wiesz mamo, my jesteśmy dla Nathana no … takie bez szału, bo ty jesteś jego mamą, a ja siostrą, a z Victorią to co innego ... Miłość to miłość.

Gdyby jeszcze ten Nathan czuł chociaż odrobinę tęsknoty jaką ja czułam do niego … Wgapiłam się w stół.

- Co nie Victoria ?! – Jess wyrwała mnie z zamyślenia i szybko przeniosłam na nią rozmyty wzrok

- Ta – jęknęłam na odczepnego

- Proszę bardzo, herbatka zrobiona. – Pani Sykes podstawiła mi pod nos kubek

- Dziękuję. To co u was słychać ? – chciałam, żeby one coś mówiły, a nie czekały na moje wypowiedzi

- Dobrze wszystko. Właśnie dostałam podwyżkę w pracy, więc możemy z Jessicą sobie trochę popuścić pasa.

- O, to cudownie ! – wtrąciłam, dmuchając na gorącą herbatę

- Poza tym szybko lecą te dni. Ja chodzę do pracy, Jessica do szkoły. Raz czy dwa porozmawiałyśmy z Nathanem ... Właśnie, wiesz może coś więcej o jego pobycie w Los Angeles ? Reszta chłopaków też się nie odzywa.

- Są bardzo zapracowani. Mają napięty grafik. Ten ich nowy menadżer ciśnie ich, bo zależy mu na dobrej promocji zespołu na innym kontynencie. Sama niewiele wiem ...

- Właśnie ! – podchwyciła Jess – Wiesz coś może więcej o tym Scooterze ? Podobno to gruba szycha.

- Wiesz … jakoś ten facet niespecjalnie mnie interesuje. – powiedziałam z przekąsem

- Rozumiem. – uśmiechnęła się

- A słyszałam, że masz podobno polecieć do chłopaków … - zagadała Pani Sykes

- Tak. Jak wszystko dobrze pójdzie to za tydzień.

- A czemu ma coś pójść nie tak ?? – obruszyła się Jess

- Zawsze w pracy mogę mieć kocioł i nie dostać urlopu, ale nawet nie biorę takiej możliwości pod uwagę.

- Oh, to Nathan już tam pewnie nie może się doczekać.

- No, na pewno … - mruknęłam z lekką irytacją, ale przyłapałam się na tym, chrząknęłam i z uśmiechem spytałam; - A wy nie wybieracie się na wycieczkę do Stanów ?

- Oj nie, raczej nie.

- Mama boi się latać.

Zaśmiałyśmy się. Z korytarza słychać było sygnał rozchodzącego się dzwonka telefonu.

- Przepraszam na chwilę. – Pani Karen odsunęła krzesło, na którym siedziała i wyszła z kuchni, a dla mnie to był dobry moment do ataku

- Jak tam Jess ?

- Cudownie. – wyszczerzyła się, a ja zaciekawiona uniosłam brew, czekając na rozwinięcie – Spotykam się z kimś, ale nie mów tego nikomu na razie. – powiedziała szeptem, a ja od razu pomyślałam, ze poszło szybciej niż się tego spodziewałam

- Dlaczego ? To jakiś zbieg z więzienia, o którym nikt nie może się dowiedzieć ?

- Co ?? Nieeeee – zaśmiała się – Po prostu. Nie chcę zapeszyć.

- …

- No tak

- Jess – zmrużyłam oczy – proszę cię, nie kręć mi tylko mów prosto z mostu o co chodzi.

- To Nathan. – do kuchni weszła mama z telefonem w ręku – Chcę z tobą Victoria chwilę porozmawiać.

Wstałam od stołu, przejęłam od pani Sykes słuchawkę i wyszłam na korytarz.

- Cześć

- Hej Myszko, dzwonię do mamy i co za niespodzianka, mówi mi, że odwiedziłaś je.

- Chciałeś, żebym porozmawiała z Jessicą, więc jak miałam to inaczej załatwić … ?

- Nie no, przecież nie mam do ciebie za to żadnych pretensji. Wręcz przeciwnie, cieszę się, że masz taki dobry kontakt z moim dziewczynami nawet pod moją nieobecność.

- No. Ja też się cieszę. – zaczęłam „rysować” palcami po ścianie

- I co tam z tą moją siostrą ? Jakieś problemy się szykują ?

- Jeszcze nie wiem.

- Ok, rozumiem, daj znać jak czegoś się dowiesz, bo nie chcę się tutaj martwić o Jessicę. Poza tym Kochanie, szykujemy się do nagrywania klipu, czujesz to ? Mamy już przygotowany wstępny scenariusz i ekipę. Będziemy zaczynali jakoś za parę dni, więc jak przylecisz to jeszcze zobaczysz trochę kulis ! – mówił niemalże na jednym tchu. Był bardzo podekscytowany.

- O. To cudownie.

- Prawda ?? Już nie mogę się doczekać !

- No. Też bym nie mogła.

Chwila ciszy.

- Vicky, co ci jest ? – jego głos już był pozbawiony radości

- …

- Hallo

Czułam jak do oczu zbierały mi się łzy.

- Potrzebuję cię Nath. Potrzebuję jak nigdy dotąd wcześniej.

- Oj Skaaarbieeee ja też tęsknię, ale musimy wytrzymać. Poza tym głowa do góry, przecież nic złego się nie dzieje i widzimy się za tydzień.

- Nie wiesz, że Aśka – zaczynałam mówić, ale Nath mi przerwał

- Vicky przepraszam, ale pogadamy jak przylecisz, dobrze ? Muszę kończyć, Scooter wraca z przerwy i muszę pracować.

- Jasne. – dławiłam w sobie łzy – Do zobaczenia jak tak.

- Pa kotku ! – pożegnał się i rozłączył

Oparłam czoło o ścianę.

- Wymijamy się. – szepnęłam - Ciekawe czy w ogóle dam radę przetrwać ten tydzień …

Wzięłam jednak głęboki wdech, odłożyłam telefon na półkę i wróciłam do kuchni.

- To może zrobię jakiś podwieczorek, a wy dziewczyny przejdziecie się na spacer ? Taka ładna pogoda, że szkoda w domu siedzieć.

- Dobra myśl, mamo. Vicky, przejdziemy się ?

- Właśnie miałam to samo zaproponować.

- Zatem ubierajmy się i chodźmy.

5 minut później szłyśmy już wolnym krokiem po chodniku.

- To jak, powiesz mi coś więcej o tym chłopaku ? – przerwałam niezręczną ciszę

- Ale nie powiesz nikomu ?

- Coraz mniej zaczyna mi się to podobać Jess …

- Dlaczego ?

- Obawiam się, że nieświadomie pakujesz się w coś złego.

- O czym ty mówisz ? Vicky, poznałam fantastycznego chłopaka, a ty zaczynasz mi mówić, że mogę się wpakować w coś złego ??

- To dlaczego utrzymujesz to tak w tajemnicy i nie chcesz, żeby ktokolwiek się o tym dowiedział ?

- Bo … bo on jest starszy. – bąknęła

Uniosłam brew. – O ile ?

- 5 lat.

Przewróciłam oczami. – Nie mogłaś znaleźć kogoś w swoim wieku tylko gościa, który ma ponad dwudziestkę ?

- I widzisz ?! Mama też tak zareagowała !

- To jednak jej powiedziałaś ?

- Tak, bo myślałam, że będzie cieszyła się razem ze mną, ale niestety pomyliłam się, bo naskoczyłam na mnie jeszcze gorzej …

- Jess, ty jesteś nastolatką, a ten gość … to poważny i dorosły facet, nie dziw się mamie, bo martwi się czy cię nie skrzywdzi.

- Ale Vicky, ja przy nim nie wyczuwam tej różnicy wieku, zresztą on też nie ! – jęknęła z litosnym wzrokiem

- Ile już się spotykacie ?

- 3 tygodnie

- I co, beztrosko się przy nim czujesz ?

- I to jeszcze jak !

Spojrzałam na nią surowo.

- Ojeeeeeejuuu, znaczy nie aż tak. – oblała się rumieńcem – On jest naprawdę spoko kolesiem i to nie jest tak, że tylko jedno mu w głowie, skoro już ma te ponad 20 lat.

- Jessica, prędzej czy później będzie mu jedno w głowie, a ty jeszcze masz całe życie przed sobą i swoje plany.

- Ale skoro z nim jestem to nie równa się od razu pójście do ołtarza ! – wybuchnęła, a ja stanęłam z szeroko otwartymi oczami

- Zaraz zaraz … - pokręciłam głową – Jeszcze przed chwilą mówiłaś mi, że tylko się z nim spotykasz.

Blondynka spuściła głowę, kopiąc kamyk. Wypuściłam powoli powietrze z płuc.

- Mama wie ?

- Nie. Tydzień temu kazała mi zerwać z nim kontakt, ale nie mogłam Vicky ! Ona mnie kontrolowała. – od razu przeszła do obrony – Próbowałam, ale naprawdę nie mogłam ! Tęskniłam za nim, a on za mną ! Jestem z nim szczęśliwa, a bez niego brakowało mi czegoś.

- Aha, czyli mama kazała tobie zerwać z nim kontakt, a wyszło tak, że zaczęliście być razem ? Suuuupeeerr … - zaczęłam iść

- Ale Viiiickyyy .. – jęknęła – Pomóż mi, bo ja nie wiem co robić.

- Wiesz co masz zrobić ? Posłuchać się mamy !

- O !

- Co „o” ?!

- Oczekiwałam innych pomysłów.

- Jakich innych pomysłów ? Jessica ! Tu jest tylko jedno rozwiązanie; facet jest za stary dla ciebie. Przynajmniej jak na razie. Poza tym kłamstwo prędzej czy później wyjdzie na jaw i mama się o wszystkim dowie i pomyśl co będzie wtedy ? Jak mama będzie się czuła ze świadomością, że jej jedyna córka cały czas ją okłamywała ? Narzekasz na kontrolę ? Wtedy dopiero zobaczysz co to będzie kontrola kiedy będziesz miała na wszystko szlaban ! – powiedziałam jej to wszystko prosto z mostu, a ona dużymi oczami patrzyła na mnie

- Ale ja nie chcę z nim zrywać …

- Założę się, że w twojej szkole jest co najmniej 10 fajnych kolesi, ale ich po prostu nie zauważasz. Nie wiem nic o tym facecie, ale skoro mama kategorycznie zabroniła tobie się z nim widywać, to coś musi być na rzeczy. Być może tego jeszcze nie rozumiesz, ale ona zapewne dostrzegła coś w nim, czego ty nie widzisz przez pryzmat zakochania czy zauroczenia. Posłuchaj się starszych osób, które coś tam już wiedzą, a już na pewno posłuchaj się mamy, która nie jest dla ciebie wrogiem tylko kocha cię najbardziej na świecie i jej największym marzeniem jest to, żebyś była szczęśliwa.

- Rozumiem to wszystko i sama wiem, ale to nie jest takie proste …

- Nikt nie mówił, że życie jest proste.

- Raaaanyyy – jęknęła, zadzierając błagalnie głowę do nieba

- Jess naprawdę, wszystko jeszcze przed tobą. Nie rzucaj się na pierwszego lepszego.

- Mimo wszystko dziękuję. – dziewczyna dała mi buziaka w policzek i przytuliła – Uwielbiam cię. Jesteś taka mądra.

Odsunęłam się od niej.

- Bądź ostrożna. – powiedziałam cicho

- Dobrze. Muszę jeszcze raz to wszystko przemyśleć i poukładać w głowie, bo mam jeden wielki mętlik.

Oho, witam w klubie …

- A u ciebie Vicky, ok wszystko ? – zajrzała na mnie – Cały czas jakaś zamyślona jesteś i smutna.

- Nie jestem smutna … - nieszczery uśmiech

- Nie ?

- Nie.

- Widocznie wydawało mi się. – uśmiechnęła się

Widocznie jestem znakomitą aktorką …

Po półgodzinnym spacerze wróciłyśmy do domu.

- Jesteśmy ! – krzyknęła od progu Jess

- Macie super wyczucie czasu dziewczyny ! Myjcie ręce i zapraszam na przekąskę.

Jess nie czekając na kolejne zaproszenie pobiegła do łazienki. Wstąpiłam do kuchni, nie zdejmując kurtki.

- Ja podziękuję za podwieczorek. Będę wracała do Londynu.

- Ale jak to ? – zdziwiła się Pani Sykes

- Powiedziałam dla Boba, że wrócę, więc nie chcę, żeby się denerwował, a trochę drogi przede mną …

- A ja myślałam, że zostaniesz z nami do jutra. Przecież możesz spokojnie przenocować u nas i nie jeździć nocą.

- Dziękuję, ale muszę wracać. Nie ma dla mnie różnicy czy jeżdżę nocą czy dniem.

- Nathan wspominał, że jesteś świetnym kierowcą. – wymieniłyśmy uśmiechy

- Czemu nie idziemy jeść ? – doszła do nas Jess

- Wracam do domu.

- Cccooooo ? Nie zostaniesz u nas ??

- Innym razem. Dziękuję za miłe popołudnie.

- No szkoda …

- Jedź spokojnie Vicky, nie spiesz się. – Pani Sykes mnie przytuliła – Do zobaczenia.

Zaciągnęłam się wonią jej perfum. Jakby konwaliowe, śliczne … - Do widzenia.

Następne przytulanie wymienione z Jessicą.

- Cześć Vicky !

- Cześć Jess. I pamiętaj – odsunęłam się od niej – żebyś była grzeczna. – puściłam oczko na co przewróciła oczami z uśmiechem

- Dooobra, wiem. Pa !

- Pa ! – odprowadziły mnie na ganek, otworzyłam samochód Nathana, wsiadłam, ostatnie pomachanie, tylni bieg i wycofywanie się

Ruszyłam w drogę powrotną. Myślałam o Jessice. Nie miałam pojęcia czy jej pomogłam. W zasadzie to miałam wrażenie, że niebardzo … W głowie było multum myśli … Jeszcze na dodatek telefon Nathana. Chciałam chociaż jemu powiedzieć przez telefon co we mnie siedziało. Chociaż troszeczkę, może chociaż troszeczkę zeszłoby ze mnie i byłoby mi łatwiej, ale niestety … Okazało się, że muszę być jeszcze dzielniejsza i wytrzymać przez najbliższy tydzień i nie poddawać się. Choć szczerze mówiąc ta perspektywa nie była mi „na rękę” …

Była noc kiedy wróciłam do „Sweet Dreams”. Całe miasto spało. Otworzyłam sobie lokal, weszłam do niego i zamknęłam za sobą drzwi. Wewnątrz panował mrok. Przemieszczałam się pomalutku między stolikami, żeby nie nadziać się na nic i nie narobić przy tym huku i nie pobudzić Boba ani Lucy. Chciało mi się wypić mleka. Zaszłam do kuchni i włączyłam światło.

- Nie po oczach !

Podskoczyłam z przestrachu.

- Chris ?! Myślałam, że nikogo tu nie ma. A już na pewno nie spodziewałam się ciebie.

- Też się cieszę, że cię widzę. – podszedł do mnie z szerokim i szczerym uśmiechem – Cześć – przytulił mnie

- Hej – odpowiedziałam, będąc nadal w szoku – Przepraszam, miło cię widzieć.

- No ja myślę. – odsunął się ode mnie

Jego niebieskie oczy śmiały się, białe zęby przygryzały z radości dolną wargę, a blond włosy postawione były delikatnie. Koszula, którą bardzo lubiłam, była rozpięta przy samej szyi.

- Dobrze wyglądasz. – uśmiechnęłam się

- Dzięki.

Minęłam go i podeszłam do lodówki.

- To co tu robisz ?

- Przyjechałem odwiedzić rodziców. I nie tylko rodziców.

Spojrzałam na niego, a on pomachał zabawnie brwiami.

- Jeszcze ci nie przeszło ?

- A co miało przejść ? – udawał zaskoczonego

- Emmmm ja … ? – otworzyłam lodówkę

- Nie. Jeszcze mi nie przeszłaś.

Popatrzyłam na niego błagalnie.

- Oj, no co ja poradzę, że cię lubię.

Odkręciłam mleko i ruchem biodra zamknęłam lodówkę.

- Ale to innym razem … Lepiej powiedz czy się udało ?

- Ale co ? – przyssałam się do butelki i zaczęłam pić

- Misja ratunkowa świata jak to nazwał tata.

Przełknęłam. - Bob jak zwykle przesadza. – mruknęłam

- Zwał jak zwał. Pomogłaś dla kogoś ?

- Raczej nie. Wręcz wydaje mi się, że dałam ciała.

- Na pewno nie …

- Chris, nie było cię tam, nawet nie masz o niczym pojęcia, ale dziękuję, że chcesz mnie tak wywyższyć pod niebiosa. – odstawiłam mleko

- To może wprowadź mnie w temat ?

- Dobranoc Chris. – poklepałam go po ramieniu i kierowałam się do wyjścia z kuchni

- Tata mówił, że masz ciężki czas. Chcę ci pomóc. – usłyszałam za sobą

Odwróciłam się, opierając rękę o framugę.

- To miłe, ale pasuję. – powiedziałam z uśmiechem – Dobranoc. – wymieniliśmy spojrzenia – Fajnie, że przyjechałeś. – kiwnęłam do niego głową, wysłał mi promienny uśmiech

- Słodkich snów. – życzył, a ja ruszyłam do swojego pokoju, by zostać sam na sam ze swoimi myślami i problemami …

Cześć Promyczki :) ! Jejć,jak przyjemnie pisało mi się ten oto długi rozdział ! Bo ktoś tu długiego nexta domagał się, prawda ;) ? W życiu naszej Wiktorii teraz duuuuuużo się dzieje, zobaczycie co z tego wyniknie ( czy w ogóle coś z tego wyniknie ). Zatem śledźcie jej losy, mimo, że teraz jest troszkę smutno. Ale to jak w życiu - kto z nas nie ma co jaki czas pod górkę, co ? Każdy ma, ale najważniejsze jest, żeby się NIGDY nie poddawać ! Bo skoro jest pod górkę, to za jakiś czas będzie Z GÓRKI ! Wiem, że może to nie brzmi jakoś super rewelacyjnie i przekonująco, ale same dokładnie wiecie, że mam rację :) !

Zostałam poinformowana, że niektóre z Was mają teraz ciężki okres w życiu, że jesteście bombardowane problemami i, że nie jest łatwo. Pamiętajcie, że nigdy nie jesteście same, a szczególnie w tych złych i krytycznych momentach, gdy wszystko wydaje się być szare i beznadziejne i nawet myśl o następnym dniu jest powodem do płaczu ...

Mi zawsze pomaga to piękne zdanie (mam je zapisane na kartce i przyklejone na ścianie i gdy budzę się od razu je widzę), które jest zarówno otuchą w smutkach jak również kopniakiem do czerpania z życia coraz to więcej cudownych chwil;

" Wszystko w życiu jest tymczasowe, więc jeśli coś idzie dobrze, trzeba się cieszyć, bo nie będzie trwać wiecznie, a jeśli coś idzie źle - nie martw się, to też nie będzie trwać w nieskończoność. "

Uszy do góry Perełki :* ! ! !

Tymczasem zmykam do kończenia porządków. Wieczorem przyjeżdża do mnie do Wawy mój chłopak na 3 dni, więc trzeba pokazać jaką się jest perfekcyjną panią domu :D !

Poza tym chwalę się uwaga - dostałam pracę :) ! Dzięki, dzięki za brawa, naprawdę nie było trzeba, bo się zarumienię hihi :)

Życzę Wam cudownego weekendu, wypchanego po brzegi wiosną :* !!