Może posprzątam? - rozdział 145.

- Pf! Oczywiście, że nagrałam! Toć to historyczny moment był! – puściłam oko do załamanego Jaya

- Ale stary! – objął jego ramieniem Max – Ty się nic nie chwaliłeś, że masz aspiracje do zostania aktorem. Porno. – dodał na koniec, a my wszyscy parsknęliśmy

- Czemu się tylko do mnie przyczepiliście?! Skoro to był pomysł Toma!

- Wcale nie! – odkrzyknął Parker przeżuwając z wypchanymi polikami – On sam mówił, że to nierealne, więc mu tylko udowodniłem.

- A ty jak zwykle kochanie musiałeś posłużyć przyjacielską radą…

- Kelsey przestań. – cmoknął „przeżuwacz” z szelmowskim uśmiechem po czym wszyscy roześmiani, no może oprócz Jaya, usiedliśmy i zjedliśmy śniadanie ciągle śmiejąc się i wymyślając nowe grypsy na nową parę w mieszkaniu ;)

**

Chłopaki akurat wychodzili z mieszkania, by dojechać do Scootera, gdy zadzwonił do mnie Nathan;

- Hej

- Hej, jak Mały?

- Słuchaj, osłabiony jest i cały czas śpi. Musi dużo odpoczywać, lepiej, żebyś nie przyjeżdżała dzisiaj…

- Nath, bez przesady

- Naprawdę Vicky będzie lepiej jeśli zostaniesz w domu. Nie ma sensu, żebyś przyjeżdżała. – mówił zdecydowanie

- Dobrze – westchnęłam – Zostanę w domu.

- I bardzo dobrze

- A ty już jedziesz do Scootera? Chłopaki właśnie wyjechali.

- Tak tak, jestem już w drodze.

- Okey, w takim razie trzymam kciuki za rozmowę odnośnie koncertu dla Stephana.

- Dobra. W takim razie co będziesz robić?

- Miałam iść do Stepha, a teraz to nie wiem… Może posprzątam?

- Przecież za dwa dni przychodzą panie i posprzątają jak zwykle. Naprawdę chce ci się?

- A co innego mam robić?

- Iść i opalać się na taras z dziewczynami.

- Nie mam ochoty. – skrzywiłam się

- To rób co chcesz. Tylko bądź grzeczna. – roześmiał się

- Jak zawsze

- Ekhm… to może lepiej nie jak zawsze…

- Ha ha ha!- skwitowałam – Nara tobie!

- Cześć – pożegnał się ze śmiechem

Odłożyłam telefon i rozejrzałam się po parterze. W sumie można poodkurzać i umyć chociaż okna od strony tarasu…

- Vicky wskakuj w bikini i dawaj do nas! – krzyknęła Kels, siłując się z leżakiem na trawie

- Nie mam ochoty, sorry!

- Co ty gadasz?!

- Chodź do nas! – zachęcała Nareesha

- Posprzątam lepiej.

- Co zrobisz? – skrzywiła się Nareesha

- Tak, też jestem w szoku… - mruknęłam sama do siebie po czym zrobiłam poszukiwania odkurzacza. Wcale nie była to łatwa sprawa, bo nikt go wcześniej nie widział. No cóż… Znalazłam bestię w jakiejś wnęce w szafie, w zakamarku domu. Wyciągnęłam go o mało nie zabijając się przez inne graty, które jednak istniały w tym metrażu, podłączyłam do gniazdka i zaczęłam odkurzać. W prawdzie nie było dużo kurzu i brudu, ale i tak cały parter i pokój wspólny z Nathanem przeleciałam. Reszcie do pokoi nie właziłam. Jak chcą to niech sami sobie sprzątają ;).

Następnie jak mówiłam, wzięłam się za mycie okien. Nalałam do miski wody, wzięłam płyn do mycia okien i stanęłam przed zadaniem.

- Vicky weź się nie wygłupiaj i chodź do nas. – nalegała Kelsey, wychylając się z leżaka

- Nie nie nie. Wypucuję okna i dopiero wtedy do was wskoczę.

- O reeety… - przeciągnęła obrażonym tonem, a ja wzięłam się ambitnie do pracy

Po jakichś 30 minutach dokładnego pucowania i szorowania, blondynka wpadła z tarasu do salonu, gdzie jeszcze czyściłam ostatni kawałek okna i oświadczyła;

- We mnie i w Nareeshy budzą się wyrzuty sumienia jak patrzymy na ciebie.

- Co się mówi w takich sytuacjach? …Dziękuję? – puściłam do niej oko i prysnęłam płynem na okno

- Powiedz, że jak skończysz dobijać ten kawałek okna to wskakujesz w strój i dołączasz do nas.

- Moooożeeee…

- Nie „może” tylko na pewno. …Swoją drogą – ścięła wszystkie pomyte okna – Niezłym blaskiem daje po oczach.

- No! I tak ma być! A niech tylko ktoś wybrudzi albo jakąś smugę zrobi to ubiję!

Dwie godziny później;

- O matko jaki jestem padnięty!

- Mam dość!

- Jestem głodny!

- Oho. I po spokoju. – mruknęła Nareesha, gdy leżałyśmy na tarasie i usłyszałyśmy jak dzika hołota wróciła

- Tu jesteś! – Nathan dopadł mój leżak od tyłu i nachylił się, dając do góry nogami buziaka w usta

- Jak poszło? – momentalnie się wyprostowałam

- Vicky… - przeszedł, wziął moje nogi do góry, usiadł na leżaku i położył moje nogi na swoje uda – Rozmawialiśmy z Braunem i nie jest zachwycony pomysłem.

Do oczu nadeszły łzy. – Jak to? …Ale powiedzieliście mu w jakiej Stephan jest sytuacji?

- No pewnie, że powiedzieliśmy. – na taras doszedł Max – I zgodził się ostatecznie.

Spojrzałam na Nathana. – To tak czy nie?

Dopiero teraz Sykes szeroko się uśmiechnął.

- Ty łajzo! – chciałam się na niego rzucić, ale przytrzymał skutecznie moje nogi przez co łomotnęłam z powrotną siłą w nagłówek leżaka – Dlaczego mnie wkręcasz?

- Ale świetnie! – cieszyły się dziewczyny – Widzisz Vicky i już wszystko będzie dobrze!

- Mam taką nadzieję.

- Jestem strasznie głodny. – nachylił się do mnie Nathan – Pojedziemy coś zjeść?

- W piekarniku masz jedzonko.

Otworzył szeroko oczy i uśmiechnął się szeroko, pokazując swoje białe, równiutkie zęby. – Zrobiłaś też obiad?

- Pomyślałam, że będziesz głodny…

- Dlaczego Kelsey nie zrobiłaś mi obiadu? – na tarasie pojawił się oczywiście Thomas, dosłownie jakby wyrósł spod ziemi

- Vicky, ja cię kiedyś uduszę za zbyt dobre serce. – syknęła do mnie koleżanka, a do chłopaka się odwróciła – Bo Tom Parker ma dwie rączki i potrafi sam sobie coś upichcić.

- No wiesz co… - ściął ją – To ja ciężko pracuję, zarabiam pieniądze na nasz dom i nasze dzieci, jestem wykończony, a moja kobieta nawet mi nie zrobi ciepłego obiadu?

- Przestań się użalać tylko idź coś szamaj i szykuj się. – klepnął go Max

- Na co znowu ma się szykować? – westchnęła ciężko Nareesha

- W drodze powrotnej postanowiliśmy z chłopakami, że skoro plan wypalił i pomożemy Stephanowi w wyzdrowieniu to warto to uczcić i taką skromną imprezę zrobić.

Uniosłam brew i bez przekonania powtórzyłam. – „Skromną”?

- Vicky oczywiście, że tak! – uśmiechnął się cwaniacko

- Wierzyć mi się nie chce… Siva! – Nareeshie zdecydowanie pomysł nie przypadł do gustu i poszła szukać swojego chłopaka

- A ty kochanie – Kels zwróciła się do swojego chłopaka – już nie jesteś „wykończony” i masz siłę na imprezę?

Tom w skupieniu zamknął oczy i odparł; - O. Już czuję jak moje komórki regenerują się.

20 minut później;

Przyszłam z tarasu do kuchni.

- I jak – podeszłam do Nathana, który zmywał po sobie – smakowało?

- Przepyszne było. Chodź tu, dam ci buziaka za to.

Zrobiłam krok kiedy ochlapał mnie zimną wodą z kranu.

- No wiesz?! – stałam zszokowana

- Żartowałem. – puścił oko

- To ja jutro też zażartuję i już więcej obiadu ci nie zrobię. – założyłam ręce na biodrach

- Zrobisz.

- Nie.

- To sam sobie zrobię.

Uniosłam brew. – Proszę cię bardzo.

- Ej widzieliście tamtego kota czy co to tam było? – Jay podleciał do okna

- Nie

- Zaraz go wyczaję!

- Jay to wyjdź na podwórko i nie leź do okna, bo dziś je szorowałam.

- Oj chwila… - był skupiony i coraz bardziej zbliżał się do okna

- Jay…

- Cicho cicho, bo wystraszysz.

- Ale Jay…

PUM! Rozległo się puste „pum”. Jay walnął czołem w szybę.

- Jay do choroby! – ręce mi opadły, a Nathan zaczął śmiać się do rozpuku

- No co? – spytał niewinnie Loczek

- Jajco! Po twoim czole została tłusta plama na szybie!
- No wypraszam sobie! Na pewno nie po moim tłusta!

Widząc jednak moje lodowate spojrzenie spuścił głowę; - To gdzie leży szmatka?

- Widziałem na sznurze w łazience na dole łosiu. – minął go Max

Jay nie pogrążając się bardziej zakręcił się na pięcie i posłusznie za chwilę wrócił ze szmatką i płynem do mycia i wziął się za usuwanie swojej plamy.

- To co – Max podszedł do mnie i Nathana. Oparł się przedramionami na blacie baru. – Szykujemy się na imprezę.

- Chyba nie wszyscy z tego pomysłu są zadowoleni…

- Nath, to było do przewidzenia.

- A nie uważasz, że ona przesadza? Jesteśmy w innym kraju, na innym kontynencie Max. Nie traci na tym praca, a ta się czepia, że chcemy się pobawić.

- Jeszcze jakby tylko się czepiała to by była mała sprawa, ale ona nastawia przeciwko nas Sivę, nie zauważyłeś?

- Zauważyłem. Ostatnio odsunął się od nas.

- Przepraszam, że się wtrącam… - chrząknęłam – Ale może pogadajcie z nim tak szczerze jak facet z facetem? Przecież Siva nie jest pantoflarzem. – wzrok Nathana i Maxa – Yyyymm… aż takim? – próbowałam głupkowato wybrnąć

- Vicky, nie da rady z niektórymi pogadać jak już mają mózg wyprany. – westchnął Max po czym uśmiechnął się – Szykuj się na imprezę. – puścił oko i odszedł

Przygryzłam wargę i spojrzałam na Nathana. – Aż tak?

- No, szykuj się szykuj. Rób się na bóstwo jak to mówicie. – uśmiechnął się i pocałował w policzek

- Ale ja nie o tym. – Nathan ściągnął brwi - …Siva…?

- Oddala się od nas i widzimy w tym wpływ Nareeshy, tyle.

- Może mogę jakoś pomóc? Pogadać z Nareeshą czy coś?

- I co jej powiesz? Żeby nie trzymała swojego chłopaka na smyczy? Kochanie…

- Nie wiem, kurde. – wzruszyłam bezradnie ramionami

- Jakoś to będzie. – wziął mnie za rękę i poszliśmy na górę, ale widziałam, że czuł się nieswojo z tą sytuacją

- Ile osób ma być na imprezie?

Nathan spojrzał na mnie spod byka. – Dużo

- Dawaj.

- Chłopaków poniosło. Zaprosili ponad 30 osób.

- CO?! Oszaleliście?! Przecież to miała być SKROMNA impreza!

Sykes uśmiechnął się słodko. – Myślałem, że już się przyzwyczaiłaś do życia z The Wanted.

- No niby tak, ale za każdym razem okazuje się, że jednak nie. – otworzyłam gwałtownie szafę i tym razem Nathan w tym samym momencie powiedział razem ze mną – I co ja mam na siebie włożyć?! – gdy powiedzieliśmy chórem spojrzałam na niego zdziwiona – Skąd wiedziałeś, że teraz to powiem?

- Bo już cię Skarbie znam. Za każdym razem jest to samo. – roześmiał się i rozsiadł na łóżku – Dobra, rób pokaz mody.

- Ani mi się śni! Lepiej chodź tu i wybierz mi coś, bo będę godzinami się zastanawiać co wybrać.

- Aaaaaa to może być niebezpieczne, rzeczywiście. – zeskoczył z łóżka i podszedł luźnym krokiem do szafy – O. Masz już. – wyciągnął mi wieszak z brązową sukienką

Uniosłam brew. – No chyba nie… - pokręciłam głową

- Oczywiście, że tak! Nakładasz ją!

- Nie…

- To po co ją masz?

Westchnęłam ciężko. – Dobra, wygrałeś. – wzięłam od niego wieszak i już kierowałam się do łazienki, gdy jeszcze odwróciłam się – Ale ty w takim razie nakładasz tą jeansową koszulę!

- Jeansową?!

- Tak, jeansową!

- Ale

- To po co ją kupiłeś?

Uśmiechnął się znów słodko po czym puścił oko. – Ale to ty mi kochanie ją kupiłaś.

- O nie! Dla sprecyzowania to ja ci ją wsadziłam tylko pod kasę, ale to ty za nią zapłaciłeś!

Cześć (: ! Ten rozdział to taka moja odskocznia od codzienności. Mam nadzieję, że poczuliście choć trochę pozytywnej energii, którą na wszelkie sposoby starałam się przekazać...

Co u mnie? Zamiast wychodzić na prostą mam wrażenie, że stoję w miejscu. Chyba na dzień dzisiejszy nie potrafię sama sobie pomóc i polepszyć samopoczucia psychicznego.

Dziękuję, że jesteście, że dajecie o sobie znać. Kololowa - jestem z Ciebie dumna, że ostatnio skomentowałaś wszystkie rozdziały. Bardzo mi miło i cieplutko na sercu się zrobiło.

Ah zapomniałabym! Dziś miałam sen z Nathanem! Śnił mi się, że dołączył do mnie na jakimś domku, a potem, że towarzyszył mi podczas jakiegoś wesela:) Siedział koło mnie, rozmawialiśmy ze znajomymi, pilnował mnie na każdym kroku i wyglądał słodko, gdy był zazdrosny. Nie powiem- sen polepszył mi humor z samego rana. 

Już się pochwaliłam i uciekam, bo P.potrzebuje mojej pomocy przez telefon. 

Buziak ;*!