Ty zawsze jesteś w stanie ! - rozdział 132.

Spędziliśmy w towarzystwie swojej paczki całe popołudnie. W końcu razem jak dawniej. Jednak po godz.20 Nathan wstał z kanapy;

- Idziemy na górę jeśli ktokolwiek by nas szukał. – wziął mnie za rękę i pociągnął za sobą, oświadczając pozostałym dodatkowo; - Mam nadzieję, że jednak nikt z was nie wpadnie na ten wspaniały pomysł, żeby zawracać nam głowę i dacie nam święty spokój.

- Wiesz Młody … - chrząknął Jay – Mi się wydaje, że pewnie wtedy przypomni mi się całe mnóstwo spraw, które miałem do ciebie …

- To niech ci się nie przypomni ! – wytknął palcem – Do jutra.

- Na razie – pomachałam niewinnie

Nareesha i Kelsey puściły oczka, a panowie zaczęli siebie szturchać jak małolaty i machać zabawnie brwiami.

- Czasami mam wrażenie, że oni powinni cofnąć się do podstawówki.

- W takim razie ty też.

- Jak to ? – odwrócił się

- Normalnie. Też z nimi przebywasz, więc kto z kim przystaje ten takim się staje. – wzruszyłam ramionami i poszłam przodem do pokoju

- Vicky …

Nie odwracając się weszłam do środka i podeszłam do okna.

- Vicky … - usłyszałam ponownie. Nie zareagowałam. Odgłos zamykanych drzwi, a po chwili poczułam rękę Nathana na swoim brzuchu, a jego druga dłoń odgarniała moje włosy z szyi. Jego wargi zaczęły muskać moją delikatną skórę, którą włosy zasłaniały. Chciałam oddać się subtelnej przyjemności, ale musiałam mu najpierw oznajmić o wcześniejszym powrocie do Londynu.

Jednym ruchem zawrócił mnie przodem do siebie. Nasze czoła stykały się, a oddechy łączyły. I on i ja chcieliśmy tego samego. Jego dłonie zaczęły krążyć pod moją bluzką na nagim ciele. Zbliżył jeszcze bardziej twarz do mojej i już nasze usta połączyłyby się w jedno …

- Nath, muszę ci coś powiedzieć. – wyszeptałam

- Teraz musisz ? – szukał moich ust zachłannie

- Tak – odsunęłam się zdecydowanie – usiądź proszę.

Zmierzył mnie wzrokiem. – Coś czuję, że niekoniecznie będzie to dobra wiadomość. – mruknął i posłusznie zajął miejsce na łóżku – Słucham.

Przełknęłam ślinę. Śmiało Wiki, śmiało. Najwyżej cię zabije …

- Dzwonił do mnie Olivier …

Uniesiona podejrzanie brew. - … i … ?

Moje wypuszczenie oddechu. – Są nowi kontrahenci i wspólnicy …

- … i … ?

- Jest kocioł w „EandJ”, mnóstwo spraw do ogarnięcia i obowiązków …

- Nie zgadzam się ! – wypalił głośno, podnosząc się gwałtownie

- Ale …

- Nie zgadzam się, słyszysz ?! Jesteś na urlopie !

- Wiem, ale to wyjątkowa sytuacja … - potulny ton

- Victoria; NIE !

- Ale z twoją zgodą czy bez niej ja muszę wrócić do Londynu pojutrze ! – przekrzyczałam go

Ściągnął brwi. – Co ? Dobrze słyszałem ? POJUTRZE ?!

W odpowiedzi przygryzłam dolną wargę.

- Chyba oszalałaś ! Dopiero co wróciliśmy obydwoje ze szpitala, dopiero co zaczniemy pobyt w Los Angeles, twój urlop, a ty masz zamiar wracać do domu ?!

- …

- Oliviera chyba pogięło ! Co to ma być ?!

Patrzyłam jak Nathan „rzucał mięsem” i ciskał piorunami spojrzeniem. Był bardzo wkurzony i dokładnie tak wyobrażałam sobie jego reakcję.

- Poza tym masz jeszcze zwolnienie ze szpitala ! Mam ci przypominać, że powinnaś w nim leżeć jeszcze kilka dni, ale na własne życzenie się wypisałaś ? Jak zamierzasz pracować w niedyspozycji ?!

- Weź już przestań … - skrzywiłam się

- Jakie „przestań” ?! Victoria, nie mogłaś mu odmówić ?! Czy ty zawsze musisz ratować dupę komu innemu własnym kosztem ?!

- Ale nie dramatyzuj !

- Victoria ! – krzyknął i mierzył mnie srogim wzrokiem – Masz do niego zadzwonić i powiedzieć, że nie przylecisz, a jak nie, to ja to zrobię.

- No chyba zidiociałeś !

- No chyba ty !

W tym momencie drzwi do pokoju uchyliły się i zajrzała łysa bania Maxa;

- Ja rozumiem – zaczął – romantyczny wieczór we dwójkę i te sprawy … Ale możecie ciszej ? Nie słyszę co oglądam. – popatrzył to na mnie to na Nathana – Dzięki. – i zostawił nas samych

Chłopak ciężko westchnął i zaczął normalnym tonem; - Nie zgadzam się w żadnym wypadku na twój powrót do Londynu. W ani jednym procencie, jesteś w stanie to sobie zobrazować ?

- Trudno. Jestem dorosła i biorę odpowiedzialność za swoje czyny. To moja praca, z której w każdej chwili mogą mnie wylać i zostanę bez środków do życia, nie tak jak ty. – spojrzałam na niego, a on przewrócił oczami

- Przecież nieraz ci mówiłem, że nawet jeśli, to ci pomogę.

- Oczywiście. Będę utrzymywała się na pieniądzach chłopaka, super. – ironia po całej długości – Pojutrze wylatuję do Londynu. – oznajmiłam twardo jak na Wiktorię przystało, ruszyłam do drzwi i gdy je otwierałam, usłyszałam jeszcze za sobą;

- Jak ty sobie wyobrażasz kilkunastogodzinny lot w takim stanie ?

Fakt. Kompletnie sobie tego nie wyobrażałam, ale nie mogłam po sobie pokazać ani krzty wątpliwości czy słabości, bo Nathan tylko na to czekał i od razu rzuciłby się do ataku. Nie odpowiedziałam i zeszłam na dół.

- Oł !

- Co tak szybko ?

- Już po randce ?

Jeden przez drugiego pytali mnie na dole. Puściłam ich uwagi mimo uszu, natomiast zauważyłam brak Kelsey w salonie. Jay i Siva grali w ping-ponga, Nareesha ostrzyła pazurki pilnikiem, dopingując swojego chłopaka, Max coś oglądał, a Tom słuchał muzyki przez swoje nowe, odlotowe słuchawki. Poszłam bez słowa do kuchni. Nalałam sobie soku i usiadłam na wysokim krześle, przy barku. Nie siedziałam długo sama, bo po chwili doszedł do mnie Tom i spytał;

- Kto teraz ?

Popatrzyłam na niego nie rozumiejąc.

- Kto teraz wygrał ? Kolejne starcie, co ? – roześmiał się i ukradł mi sprzed nosa szklankę, upijając spore dwa łyki

- Słyszeliście ? – skrzywiłam się

- Nie dało rady nie.

- Sorry … - podrapałam się po czole

- Spoko, rozumiem … - miałam wrażenie jakby zmarkotniał, ale zaraz ożywił się podwójnie i zaczął ściągać swój nowy nabytek; - Vicky wiesz co ? Masz te słuchawki. Mi już się nie podobają.

- Tak po prostu ?

- Tak

- Oooooo dzięki Tom ! – i dopiero co dotknęłam nowego prezentu;

- To skoro jesteś moją dłużniczką to weź pogadaj z Kelsey, żeby się na mnie nie wkurzała.

Mina mi zrzędła. – A więc to o to chodzi ?

- No wkurzyła się na mnie niesamowicie i nie chce ze mną rozmawiać !

- Pozwól niech zgadnę … - zawróciłam się do niego przodem z uniesioną brwią – Zapytałeś ją co myśli o propozycji Scootera ? Albo nie ! Czekaj … Poinformowałeś ją o propozycji Scootera.

- My to bez słów się słońce rozumiemy. – westchnął

- Chyba nie muszę ci mówić, że w tej sytuacji okazałeś się kretynem ?

- Miałaś mi pomóc, a nie po mnie jeździć !

- Ale Vicky ma sporo swoich problemów i nie będzie kolejny raz ratować tobie tyłka. – ze schodów zszedł Nathan – Tom sorry, ale to ty sam naważyłeś sobie tego piwa, więc je musisz sam wypić. – dołączył do nas – Od początku mówiłem ci, że to kretyństwo.

- Rany, ty też się na mnie uwziąłeś z tym „kretynem” ?

- Nie. My po prostu jesteśmy szczerzy. – teraz Nath ukradł mi soku i wypił wszystko

- Ta, śmiało. Do dna. – mruknęłam, gdy postawił przede mną pustą szklankę

- Vicky słońce, nie zwracając uwagi na twojego chłopaka, proszę cię, weź pogadaj z Kels … Nie pamiętam kiedy ostatni raz ona tak na mnie się wkurzyła śmiertelnie …

- To jak „śmiertelnie” to nie wiem czy coś już będę w stanie zdziałać …

- Będziesz ! Ty zawsze jesteś w stanie ! – błagalny ton Parkera

- Tom, bądźmy szczerzy – nalewałam sobie ponownie soku – dobrze wiesz, że ja też hejtuję ten debilny pomysł, więc nie wiem czy wam bardziej nie zaszkodzę … - odstawiłam karton soku

- Bardziej to już się chyba nie da … - mruknął Tom, chwycił moją szklankę i duszkiem wypił całą zawartość, którą przed chwilą SOBIE nalałam – Po prostu … - odstawił przede mną puste naczynie – jakbyś z nią porozmawiała tak jak kobieta z kobietą to to już coś. A jeśli nie … - spojrzał dwuznacznie na Nathana – to nie.  I tak Vicky wiesz, że cię kocham. – zaśmiał się smutno i dał buziaka w policzek po czym odszedł

- Ekhm – chrząknął za mną nienaturalnie Nathan. Zawróciłam się do niego, a on założył ręce na piersiach, czekając na wyjaśnienia.

- No co ?

- Nie mieszaj się w to. To ich sprawa.

- Przepraszam cię bardzo … - czegoś tu nie mogłam pojąć – To jest twój przyjaciel. Nie obchodzi cię jego szczęście i spokój ?

- Obchodzi, ale rozmawiałem z nim o tym wcześniej i mówiłem, żeby tego nie brał, ale on oczywiście musiał zrobić głupotę, bo jakby to z Tomem inaczej … i teraz mamy tego taki a nie inny skutek.

- Każdy popełnia błędy.

- Oj Vicky … - przewrócił oczami – Już ci chyba kiedyś mówiłem, że całego świata nie uratujesz.

- A ja ci chyba kiedyś odpowiedziałam, że może całego nie, ale swój najbliższy tak. – uśmiechnęłam się wesoło i wstałam. Nathan przyciągnął mnie do siebie z zawadiacką miną.

- Chodź do basenu. Popływamy sobie. – puścił oko

- Przecież nie mogę … - mruknęłam

- A no tak. To co chcesz porobić, hm ?

- Obojętnie co, byle z tobą.

- Ooooooł ! – wyszczerzył się – Rozumiem. W takim razie – nachylił się i za jednym zamachem znalazłam się na jego rękach – porywam panią na salony.

- Chyba na sypialnie !

- Jak zwał tak zwał.

Sykes szybkim krokiem przemierzał schody.

- O, cześć Kelsey. – pomachaliśmy do dziewczyny, którą mijaliśmy

- Hej – uśmiechnęła się sztucznie. Grała, ale i tak zauważyłam, że miała szklane oczy …

Po wtargnięciu do pokoju chwilę poszaleliśmy na łóżku, a następnie zabraliśmy się za oglądanie filmu na laptopie. Film akcji, Nath wybierał.

- Nooooo tyle testosteronu to ja dawno nie widziałam. – mruknęłam, gdy ukazywały się napisy końcowe – To trzeba mieć mózg, żeby zrobić taki film, w którym grają sami mężczyźni, bo roli ubocznej tej jednej panny nie liczę i, żeby cała akcja opierała się tylko na strzelaniu i nie posiadała innego wątku.

- Oj już nie narzekaj.

- Dobra – spojrzałam na zegarek, który wskazywał późną godzinę – nie wiem jak ty, ale ja już wchodzę pod kołderkę i zasypiam, bo oczy mi się kleją niesamowicie.

- Jak to ? – był zaskoczony – Nie oglądamy już niczego więcej ?

- Nie mam sił, wybacz. – owinęłam się kołdrą – A następnym razem ja wybieram. – zaznaczyłam i odwróciłam się do niego

- Vicky …

- Mm ? – przytworzyłam oko

- Chciałem jeszcze z tobą porozmawiać …

- O czym ? – mruknęłam

- O oświadczynach.

Nie wiem dlaczego, ale przełknęłam momentalnie nerwowo ślinę.

- Chciałem cię zapytać czy już myślałaś o tym poważnie.

Spanikowałam. Nie chciałam o tym rozmawiać. W tamtym momencie wydawał mi się ten temat nierealny. Chcąc uniknąć dyskusji i nerwów, skwitowałam;

- Nath musimy teraz na ten temat rozmawiać ? Jestem zmęczona, dobranoc. – i mocniej zawinęłam się w kołdrze

- Dobranoc … - zgasił lampkę i położył się tuż obok. Chyba nie takiej reakcji się spodziewał. Może nawet zawiódł się … Otworzyłam oczy i patrzyłam w ciemność, która przede mną roztaczała się. Nie wiedziałam dokładnie dlaczego tak nerwowo zareagowałam, ale wiedziałam na pewno, że nie miałam pojęcia jak załatwić przedtem sprawę z Maxem i jak potoczyć z nim rozmowę. Szczerą rozmowę. Chyba sprawa powoli zaczęła mnie przerastać …

Tej nocy nie mogłam spać. Śniły mi się same koszmary, kręciłam się, wierciłam. W końcu o trzeciej w nocy stwierdziłam, że nie będę się przewalać niepotrzebnie w łóżku, nie chcąc przy tym obudzić chłopaka. Zeszłam delikatnie z łóżka, nałożyłam cienki szlafrok i upewniwszy się, że Sykes smacznie spał, opuściłam pokój. Poszłam na dół, do kuchni. Malutka lampka pod szafką świeciła się, ktoś był w pomieszczeniu …

Cześć Istotki :) ! Po pierwsze – znowu przepraszam za długą nieobecność, ale jest ona spowodowana różnymi sprawami, o których nie będę tu wspominać. Po drugie – zauważyłam, że mimo pomysłów na dobrych kilkanaście rozdziałów, ciężko „wbić się” po dwutygodniowej przerwie i napisać płynnie next, także postawiłam sobie za zadanie, że jeśli nie codziennie, to co drugi dzień postaram się pisać ciąg dalszy.

Jeszcze 2,5 tyg w domu, a potem powrót do Wawy. Póki co muszę wykorzystać czas tutaj, gdzie jestem. Przy okazji odwiedziłam szkoły, do których chodziłam i nie uwierzycie, ale baaardzo tęsknię za tymi czasami. Baaaaardzo ! Domyślam się, że niektóre z Was pewnie teraz pukają się w czoło i dziwią się, że jak to można tęsknić za szkołą ? Haha, też tak mówiłam i zarzekałam się za czym jak za czym, ale za szkołą na pewno tęsknić nie będę, a jest kompletnie inaczej :P Fajne to były czasy ;p Może za kilka lat z perspektywy czasu będę tak dobrze wspominać studia, którymi na razie po całej długości zachwycona nie jestem. We will see.

A jak Wy znosicie początki roku szkolnego ? Da się przeżyć czy jest tragedia ;) ? A kto jeszcze wakacjuje jak ja, łapka w górę ?

Żegnam się z Wami i zabieram się za pokręcenie włosów, bo mam ochotę na loki, których wieki nie nosiłam :D !

Buziol ;* !

DZIĘKUJĘ ZA PONAD 200 TYŚ. WYŚWIETLEŃ !!!