Nathan ma jakąś niecierpiącą zwłoki sprawę - rozdział 129.

Minęły dwie godziny, w ciągu których byłam m.in. u Kevina. Na szczęście wszystko szło w jak najlepszym kierunku i po myśli lekarzy. Rana po operacji goiła się, a sam pacjent wracał do normy książkowo. Zajrzałam też po drodze do Stephana, ale mój mały idol akurat spał po podaniu kolejnej dawki leków, więc przykryłam go kołdrą i kierowałam się z powrotem do sali Nathana, gdy usłyszałam za sobą;

- Vicky ?!

Odwróciłam się momentalnie, a kilka metrów za mną wzrok we mnie miały wbity pani Karen i Jessica. Uśmiechnęłam się promiennie i od razu ruszyłam w ich kierunku.

- Dzień dobry ! Hej !

- Cześć Vicky !

- Dzień dobry Victorio ! – przywitałyśmy się, ściskając

- Jak lot ? Na pewno jesteście wykończone tyloma godzinami …

- Nie jest tak źle. – pani Karen uśmiechnęła się – Jess przespała całą drogę, ale ja niestety nie potrafiłam podzielać jej stoickiego spokoju …

- Oj mamo, mówiłam ci, że wylądujemy całe i zdrowe …

- Tak, tak, mówiłaś.

Zaśmiałam się cicho. – Chodźcie. Na pewno nie możecie doczekać się spotkania z Nathanem. – zaczęłam je prowadzić

- Jak on się czuje ?

- Tom mówił, że po obudzeniu się jest całkiem sprawny, to prawda ?

- Tak. Na szczęście nie ma żadnych zmian i wszystko szczęśliwie się zakończyło. Bądźcie cierpliwe, jeszcze chwila … Gdzie zostawiłyście walizki ? – zauważyłam brak bagażu

- Tom był tak miły, że przyjechał po nas na lotnisko, podrzucił tutaj i zabrał wszystko z sobą.

- Rozumiem. – kiwnęłam głową – Zaraz. To Tom jest tutaj ?!

- Tak – odpowiedziała najnormalniej w świecie Jessica

- Nath nic nie mówił, że Tom miał teraz wpaść … - coś mi się nie zgadzało

- A właśnie Tom mówił, że Nathan ma jakąś niecierpiącą zwłoki sprawę.

Ściągnęłam brwi. – Dobra, nie ogarniam ich. Nie pierwszy raz zresztą.

- No a jak ty się czujesz ? – pani Karen z troską dotknęła mojego ramienia – Musiałaś bardzo to przeżyć. – przejechała po mnie wzrokiem z góry do dołu

- Ekhm … - chrząknęłam – To chyba oczywiste, że strasznie się tym wypadkiem przejęłam, ale – machnęłam ręką, chcąc odgonić stare czasy – najważniejsze, że Nath już jest zdrowy i , że nic mu nie grozi.

- Tom mówił, że byłaś przy moim synu cały czas i, że nawet na moment nie chciałaś odpuścić … - w odpowiedzi wzruszyłam niewinnie ramieniem – Chciałam ci w tym momencie bardzo podziękować za to.

- Ale … - patrzyłam, nie rozumiejąc to na Jess to na jej mamę – nie do końca wiem o co chodzi … Za co podziękować ?

- Za to, że opiekowałaś się Nathem, że nie spuszczałaś z niego oka … że byłaś przy nim. Dla mnie i Jessici to naprawdę wiele znaczy.

- Dzięki Vicky. – blondynka posłała mi ciepły uśmiech

- Wydawało mi się to sprawą naturalną i nie ma za co dziękować.

- Nie każda dziewczyna postępowałaby tak na twoim miejscu.

- Więc może dlatego ja nie jestem „każda”. - posłałam uśmiech i podeszłyśmy pod drzwi sali – To zapraszam. – otworzyłam drzwi i weszłyśmy do środka, gdzie na łóżku siedział Tom, a Scooter opierał się o ścianę

- Nath ! – obydwie ruszyły do jego łóżka

- Mamo ! Jess ! – Sykes momentalnie zrobił się przeszczęśliwy

- To ja nie będę przeszkadzał. – od łóżka odszedł Tom, którego obecność bardzo mnie zdziwiła

– Ja też już będę się zbierał. – Scooter wyprostował się - Nath – odezwał się na koniec do pacjenta – przemyśl to raz jeszcze.

Brunet posłał mu nic nieznaczący uśmiech i dalej witał się ze swoimi dziewczynami, a Braun przechodząc obok mnie, rzucił obojętne;

- Do zobaczenia.

- Mhm … - mruknęłam złośliwie

- Na razie Słońce

- Tom co ty tu robisz właściwie ? Przecież nie umawialiśmy się na teraz.

- Oj tam – wyczułam jego delikatne zmieszanie – musieliśmy coś obgadać i wiesz … tak wyszło. – zakończył wyszczerzony, a ja uniosłam brew i nie zdejmowałam z niego spojrzenia

- „Obgadać” ? W takim razie wyczuwam problemy.

Tom parsknął cicho. – W sumie na twoim miejscu też bym miał takie same zdanie na ten temat. – i nim zdążyłam przyswoić te jego słowa do wiadomości; już go nie było

- Że co ?? – sama do siebie się skrzywiłam

- Vicky, chodź do nas ! – zawołał Nath. Odwróciłam się raptownie do nich. Zobaczyłam wspaniałą, szczęśliwą i kochającą się trójkę. Nie chciałam psuć tego obrazka.

- Wiecie co ? Zostawię was, na pewno jesteście za sobą stęsknieni, chcecie porozmawiać, nacieszyć się sobą … Nie będę wam przeszkadzać.

- Oj Vicky, co ty mówisz. – zgasiła mnie pierwsza Jessica

- Posiedź z nami. – nalegała pani Karen

- Kochanie …

- Nath nie patrz tak na mnie ! – wytknęłam palcem ze śmiechem – Pójdę do Stephana w międzyczasie. Wcześniej spał, więc może już się obudził. Przyjdę za jakieś pół godziny. – puściłam oko i zostawiłam szczęśliwą rodzinę za sobą

W głębi korytarza zauważyłam stojącego do mnie tyłem Toma, który rozmawiał z kimś zawzięcie przez telefon. Podeszłam bliżej.

- No mam nadzieję, że się zgodzi …. Kels kochanie nie panikuj, bardzo cię proszę ! … Tak, tak ty byś to na pewno załatwiła najlepiej na świecie … Wybiorę dobrze i będzie pasować … - Tom wydawał się być coraz bardziej podirytowany i tylko wzdychał słuchając rozmówczyni - … Ale dlaczego we mnie nie wierzysz ? … Dam radę … - aż w końcu – KELSEY !!! – podniósł ton i zawrócił się, a widząc, że stałam za nim, spanikował; - Muszę kończyć, pogadamy w domu. Pa ! – i schował telefon do kieszeni spodni

- Tom – odezwałam się – jakiś problem ?

- Nie nie nie, dlaczego ?

- … Może dlatego, że jesteś jakiś zdenerwowany … ?

- Ja ?! – wymuszony śmiech – Vicky Słońce …

Obserwowałam go. Byłam pewna, że coś mi nie pasowało. – Jesteś dziwny.

- Wymyślasz.

- Oczywiście … A tak na serio – założyłam ręce na klatce piersiowej - to o co chodzi ?

- O nic, jeju ! – kolejna irytacja – Chcesz kawy ? Właśnie ! Muszę uzupełnić brak kofeiny ! – ruszył do automatu – A ! – zawrócił się do mnie gwałtownie – To chcesz tej kawy ?

- Nie, dzięki … - pokręciłam głową i poszłam dalej przed siebie, do Stephana …

- Cześć Maluchu ! – przywitałam się ze szkrabem, który oglądał jakąś bajkę w telewizji

- Cześć Vicky ! – rzucił się jak zwykle do mnie – Pooglądasz ze mną ? – spytał, będąc do mnie przyklejony

- A co oglądasz ?

- Fineasha i Ferba

- O super ! To jasne, że pooglądam. Uwielbiam ich ! – usadowiłam się z chłopcem na łóżku, który pozostał u mnie na kolanach

- Ja też ich uwielbiam ! Są superowi !

I tak zleciało mi trochę czasu w towarzystwie małego pacjenta. Pożegnałam się z nim i wróciłam jak obiecałam do sali Sykesowej.

- Hej – zaznaczyłam swoje przybycie

- W końcu jesteś ! – Nath przewrócił teatralnie oczami – Gdzieś ty była ?

- Mówiłam, że idę do Stephana przecież.

- Kto to Stephan ? – zaciekawiła się mama Nathana

- To taki słodki mały chłopiec, na punkcie którego Vicky totalnie się rozkleja.

- Sam widziałeś jaki jest wspaniały ! – broniłam się – Zresztą nie „rozklejam się”, a po prostu lubię go ! Te określenie w zupełności by starczyło !

Roześmiali się w trójkę.

- On też miał jakiś nieszczęśliwy wypadek ? – spytała Jessica

- Nie jestem pewna czy to właściwe określenie w jego sytuacji … Steph ma raka. – za każdym razem, gdy musiałam to wypowiedzieć, głos mi się trząsł

- Biedne dziecko …. – pani Karen pokręciła głową

- Tak, ale jest bardzo dzielne i zadziwia swoją radością z dnia codziennego.

- To fakt. – przyznał mój chłopak – Mały jest niesamowity. Ostatnio dostałem od niego odlotową brykę. – wymieniliśmy uśmiechy

- Przekaż mu dużo zdrowia od nas w takim razie.

- Dobrze – uśmiechnęłam się „oby tylko to mogło pomóc …”

- Będziemy się zbierały. – mama Sykesa znacząco spojrzała na swoją córkę, a ta poderwała się

- Nono, mama jest śpiąca przez te czuwanie w samolocie. Wpadniemy jutro.

- Mam nadzieję, że chłopaki nie narobili syfu w domu. – Nath przygryzł wargę

- Mówisz tak jakbyśmy ich nie znały. – roześmiała się jego mama, pocałowała go, a w ślad za nią podążyła Jessica. Pożegnały się i wyszły.

- Znowu sami. – uśmiechnął się do mnie Nath – Tak najlepiej. – wyciągnął do mnie rękę, abym usiadła koło niego. Nie musiał dwa razy powtarzać, bo już po chwili byłam w niego wtulona.

- Jak się czujesz ? Wszystko w porządku ?

- W jak najlepszym. – mruknął mi do ucha i zaczął całować kark

- Nath przestań … - szepnęłam – Jesteśmy w szpitalu, a ty jesteś tu pacjentem przypominam.

- Pacjentowi też się coś od życia należy. – z pełnym uśmiechem zawrócił moją twarz w swoją stronę i złożył na ustach soczysty pocałunek

- Noooo – roześmiałam się – to już pacjent jest naprawdę zdrowy.

- Ale trzeba pacjentowi podać jeszcze coś na zwiększenie ilości endorfin.

W jego oczach zauważyłam ogniki, ale musiałam niestety je zgasić.

- Ogarnij się. – odsunęłam się od niego – Zostaniesz wypisany to wtedy może poszalejemy.

- Jak to „może” ?!

- No wiesz – roześmiałam się – zobaczymy czy będziesz grzeczny.

- Przecież zawsze jestem !

- Oho NA PEWNO !!

- Vicky … - spoważniał

- Słucham.

- Wiesz … - spojrzał na mnie już „normalnym”, czułym wzrokiem – dobrze, że cię mam i, że nie pozwoliłem tobie odlecieć.

- No nie wiem czy cena wypadku i śpiączki była

- Ci ! – przerwał mi – Nie podchodź tak do tego.

- Chyba nie potrafię inaczej Nath …

- Potrafisz. – uśmiechnął się – Potrafisz. – powtórzył – Ciesz się tym, że już jest dobrze.

Pocałowałam go delikatnie w usta, a do sali wpadł Tom z krzykiem;

- MAM !

Podskoczyliśmy obydwoje przestraszeni, a Parker, widząc mnie zbladł. Nigdy tak nie reagował na mój widok.

- Co masz ? – spytałam

- Co mam ? – powtórzył – … Yyy … Co ? Ja ? Ja coś mam ? – zachowywał się jak w afekcie – Yyy … Pomysł mam !

Uniesiona brew. – Na co ?

- Jak to na co ? … Yyy .. Na piosenkę przecież !

- Tom. Przerażasz mnie dzisiaj.

- Jaaaaa ? Ale słońce ! Czemu ?!

- Bo zachowujesz się jak debil !

Przełknął ślinę. – Mówisz ?

- O kochanie – zwróciłam się do swojego chłopaka – to nawet ty tak żwawo nie reagujesz, gdy masz wenę.

- Ale Tom to Tom. – zaśmiał się, bawiąc moimi palcami

- Ewenement na skalę światową ... A jaki tytuł ma nowa piosenka ?

Tom osłupiał. – Jaka piosenka ?

Policzyłam w myślach do dziesięciu byle nie wybuchnąć i odezwałam się nadmiar spokojnie. – Ta, którą właśnie wymyśliłeś.

- Aaaaaa ! No. To. – patrzył szukającym ratunku wzrokiem – Emmmm. Running out of reasons !

Uniosłam brew. – Okej. Wolę o więcej nie pytać.

- Masz rację. Nie rób tego.

Pacnęłam się w czoło. – TOM OSŁABIASZ MNIE !!!

- Vicky – zaalarmował Nathan – Ja muszę ogarnąć chyba coś Parkera, to ty w tym czasie idź może coś zjeść na przykład, co ?

- Wyganiasz mnie ?!

- Nie !

- Żartowałam. – pokazałam język – Idę, idę, bo z Tomem i tak się dziś nie dogadam. – machnęłam ręką i wyszłam, nie spuszczając wzroku z Parkera, który wysyłał mi dziwny uśmieszek. Wyszłam na korytarz i skwitowałam; - Oszaleć można !

Poszłam do toalety, a po wyjściu z ubikacji ogarniałam swój look, który wiele wymagał. Poprawiłam się, a przynajmniej tak mi się wydawało i wyszłam z łazienki. Bardzo wolnym krokiem szła przede mną starsza kobieta, która niosła w dwóch dłoniach duże torby, które musiały chyba sporo ważyć. Nie mogłam przejść obok tego obojętnie.

- Pomogę pani.

Staruszka spojrzała na mnie dziękującym wzrokiem. – Nie chcę pani robić kłopotu …

- To naprawdę żaden kłopot. – uśmiechnęłam się i przejęłam od niej torby. Nie powiem; ważyły po dobre kilka kilogramów i nie ukrywam, że mi samej sprawiały trudność, żeby je przenieść. „Naprawdę nie jestem w formie, skoro dwie reklamówki mnie przeciążają”- pomyślałam. Poniosłam pani torby na windy i pożegnałam się. Gdy tylko drzwi za nią się zasunęły, a ja wyprostowałam się; czarność przed oczami zakrólowała, a ja nie czując kończyn, ani w ogóle swojego ciała odpłynęłam …

Poczułam nieprzyjemne ukłucie na wierzchu dłoni. Otworzyłam oczy. Białe ściany, twarda powierzchnia pode mną.

- Jak się pani czuje ?

Podążyłam głową za głosem. Obok stał lekarz, który prowadził przypadek Nathana i chował stetoskop do kieszeni. Zaraz przy mnie siedziała pielęgniarka, która właśnie poinformowała, że węflon został założony, a przy drzwiach stał w piżamie Nathan i Tom z zatroskaną miną. Nic nie rozumiałam z tego wszystkiego i ściągnęłam brwi.

- Co się stało ?

- Zemdlałaś. – poinformował mnie od razu Nathan z nieprzeciętnym, srogim głosem

- Znowu – dodał Tom

Spojrzałam na lekarza. – Straciła pani przytomność na korytarzu przy windzie. Zna pani tych panów ?

- Tak. To mój chłopak, a drugi to przyjaciel.

- Nikt z rodziny zatem ? Niestety muszą panowie opuścić ten gabinet.

- Ale – próbowałam zaprotestować

- Takie są procedury.

- Ale

- Przykro mi.

- Chcę, żeby Nathan został ! – warknęłam, ale zaraz tego pożałowałam, bo w mojej głowie rozległ się huk

- Który z panów ma na imię Nathan ? … W takim razie może pan zostać, ale proszę nie przeszkadzać. Drugiego pana proszę o wyjście.

Drzwi otworzyły się i zamknęły. Tom zapewne wyszedł.

- Pani … - lekarz spojrzał na moją kartę, która już została wypisana. Chyba naprawdę musiałam długo nie ogarniać … - Victorio, pobraliśmy od pani krew, by ustalić co było przyczyną pani zasłabnięcia. Chociaż patrząc na panią, nie trudno nie zgadnąć o co chodzi i kojarząc częstotliwość z jaką widziałem panią w sali u pana Nathana podejrzewam wycieńczenie organizmu, ale jutrzejsze wyniki dadzą nam jasność.

- Chyba nie będzie pan mi prawił teraz kazań, co ? – skrzywiłam się, leżąc na kozetce

- Nie zamierzam. Podamy pani zaraz potas i magnez dożylnie. Będzie musiała pani spokojnie tu leżeć bez zbędnego ruszania się do momentu wykończenia zawartości torebki.

- Nie mogę sobie stąd iść ? – jęknęłam

- Victoria słyszałaś co lekarz powiedział ?

- Nath …

- No. To się zastosuj.

Westchnęłam ciężko. Pielęgniarka przyszykowała sprzęt, przystawiła słupek z zawieszoną kroplówką bliżej kozetki i podłączyła rurkę do węflonu.

- Fu – skrzywiłam się

- Nie byłoby „fu”, gdyby zadbała pani o siebie. – uśmiechnął się lekarz z mojego określenia – Wyniki będziemy mieli jutro rano przez wzgląd na późną dzisiejszą godzinę. Proszę leżeć i pozwolić na spokojne skapywanie kroplówki.

- Już ja tego przypilnuję. – wyprostował się Nathan

- Przyjdę niedługo zobaczyć jakie są postępy. – poinformował lekarz i wyszedł z pielęgniarką. 

Zostałam sama z Nathanem, który zaczął iść w moją stronę. Było mi słabo i chciało się wymiotować. Naprawdę marnie się czułam.

- Sykes tylko ja cię proszę. Nic nie mów. I tak mi się w głowie dostatecznie kotłuje. – usiadł obok, patrząc na mnie – Ja wiem. Powinnam była bardziej o siebie zadbać, ale wyszło jak wyszło. Teraz będzie lepiej. – mówiłam spanikowana, czując na sobie ciężar odpowiedzialności za zaistniałą sytuację – I w ogóle przepraszam cię, że musiałeś wstawać z łóżka, bo powinieneś odpoczywać, a ja znowu namąciłam. Wiem, że narozrabiałam, ale proszę cię nie ochrzaniaj mnie już bardziej. – włączył mi się słowotok z paniki – Ale ty nie krzycz na mnie. Nic nie mów dobrze ?

Patrzył mi prosto w oczy poważnym wzrokiem, którego zaczęłam już się obawiać i zapytał niskim głosem ni stąd ni zowąd;

- Wyjdziesz za mnie ?

Przestałam oddychać, ruszać się, myśleć i mrugać oczami. Patrzyłam na niego, nie okazując żadnych oznak życia.

- Że … co … zrobię ? – spytałam po dobrych kilku sekundach skaczącym głosem, jąkając się

Obserwując mnie powstrzymywał ubaw;

- Vicky – nachylił się do mnie i powiedział szeptem – w takiej sytuacji kobieta, w tym przypadku z nas dwóch to ty, mówi „tak”, ewentualnie „nie”, ale wolimy tą pierwszą odpowiedź …, więc co ty na to ?

Jego słowa wpadały do mojej głowy i krążyły w niej odbijając się echem. Patrzyłam w jego oczy. Czy ja wyjdę za niego … ? On chce, żebym wyszła za niego … BOŻE, ON MI WŁAŚNIE SIĘ OŚWIADCZYŁ !

- Tak ! – krzyknęłam, a Nathan roześmiał się na cały gabinet. Zniżył się i zaczął całować z miłością i czułością. Tak jak uwielbiałam najbardziej. Dopiero teraz przypomniałam sobie, że trzeba oddychać. Odsunął się ode mnie po chwili z wielkim uśmiechem na twarzy.

- Przepraszam, że bez pierścionka, ale właśnie Tom, jako że ja nie mogę ze szpitala wyjść, kupił kompletnie za duży i nie taki co trzeba, więc postanowiłem, że po wyjściu ze szpitala sam się za to wezmę.

- Ale nie robisz sobie ze mnie jaj ? – upewniłam się

- Nie, skądże.

- Aha ! – posklejałam wszystko – To to była rzekoma Toma nowa piosenka ! Wpadł z pierścionkiem do ciebie ?

- Tak jest. – wyszczerzył się

- Jesteście stuknięci. – roześmiałam się

- Inaczej byś się zorientowała.

- Fakt. W ogóle mi to do głowy nie przyszło. – wzięłam się za czoło

- To dobrze.

- Ale … skąd ? … Dlaczego ? … Akurat teraz ?

- Ten wypadek jeszcze bardziej wiele rzeczy mi uświadomił. Chłopaki mówili mi jak dzielnie siedziałaś przy mnie cały czas, jak bardzo martwiłaś się o mnie i przeżywałaś każdą godzinę, jak walczyłaś jak lwica o każdą informację, żeby wyciągnąć cokolwiek od lekarzy, bo nie jesteśmy rodziną … Zależy mi na tobie i tak na końcu …; kocham cię i nie chcę cię nigdy stracić. Chcę, żebyś zawsze była przy mnie. Na dobre i na złe.

Poczułam jak z jego każdym zdaniem do oczu napływały mi łzy. – To jest takie piękne co mówisz. – szepnęłam i rozpłakałam się – Ja ciebie też kocham. – pocałował mnie, bo nie byłam w stanie unieść głowy – Ej ! – po chwili roześmiałam się – Miałeś przypilnować, żebym spokojnie pobierała kroplówkę, a ty mi takie przeżycia fundujesz ?

- Wybacz. – puścił oko – Wybacz, ale chcę, żebyś była moja do końca życia.

- Nie wierzę. Po prostu nie wierzę …

Cześć Skarby ! Zaskoczone obrotem spraw ;) ? Bo ja nie :D ! W związku z tym, że Wantedowe mają uwaga - 1000 STRON (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!) i, że tak pięknie wiernie czekałyście na mój powrót, postanowiłam to należycie zaakcentować, a co :) ! Ale jeżeli myślicie, że to koniec czegokolwiek to pfff, ale soreczki - mylicie się i to grubo. To początek ;] ! Już mam mnóstwo nowych pomysłów i nie wiem, na które się zdecydować :p Będzie fajnie :) !

Pytacie mnie jakie książki lubię czytać; najchętniej pochłaniam te tzw.obyczajowe. Z humorem, lekką fabułą, jak również te z przemyśleniami, na faktach. Najważniejsze to przeniesienie się do innego świata. Takie czary mary :) ( Ostatnio przeczytałam "Niewierną" R. Monforte'go - niesamowita i na długo pozostanie mi w pamięci. )

Mój nadgarstek ogarnął się i już nie boli tak bardzo choć nie jest jeszcze w porządku. Za 2,5 tyg mam wizytę u lekarza i zobaczymy co ciekawego mi powie ...

Dziękuję za cierpliwość i zrozumienie pod ostatnim postem. Jesteście takie kochane, że gdy czytałam Wasze życzenia z komentarzami, to serducho rwało się, żeby napisać do Was, podzielić się z Wami jak najszybciej nowym rozdziałem. 

JESTEŚCIE NAJLEPSZE, A JA JESTEM SZCZĘŚCIARĄ, ŻE MAM TAKIE WIERNE CZYTELNICZKI !!!