Możesz mi wszystko powiedzieć - rozdział 124.

Wyszliśmy na zewnątrz i stanęliśmy w kącie za budynkiem. Tom wyciągnął z kieszeni z jeansów paczkę papierosów. Otworzył ją i podał mi. Wyciągnęłam fajkę i bez słowa podpaliłam również pożyczoną zapalniczką. Tom uczynił to samo po mnie.

- No to – zaciągnął się – Słońce jak na spowiedzi.

Spojrzałam na niego niezrozumiale.

- Jak na spowiedzi mów mi wszystko.

- Może po prostu chciałam z tobą zapalić i to wszystko ?

- Nie ma takiej opcji kochana. To, że przejmujesz się stanem Nathana to jest zrozumiałe i każdy to widzi, ale czy coś jeszcze cię przypadkiem nie trapi ?

- Nie – odpowiedziałam zbyt szybko co wyszło bardzo nienaturalnie i od razu spuściłam wzrok, przykładając papierosa do ust

- A możesz to powtórzyć patrząc mi w oczy ? – spytał Tom, zaglądając na mnie

- Pożarłam się z Maxem. – przyznałam się

- Jeeenyyyy – wzniósł wzrok do nieba – czy ty możesz znaleźć mi jedną osobę przy sobie, z którą się jeszcze nigdy nie pokłóciłaś ?

- A chcesz dostać ?!

- Dobra, luz. – uniósł ręce do góry – Tak tylko chciałem zażartować. - spojrzałam na niego z uniesioną brwią i nieciekawą miną - Nie patrz tak na mnie z politowaniem. – żachnął się – Ok, nie było to miejscu. – przyznał – O co poszło ? – spytał poważnie

- O całokształt

- Co ?

- Powiedziałam o zdanie za dużo. – podstępna mina Toma – Może o dwa.

- Ale przestań mi tu gadać ogólnikami tylko wal prosto z mostu ! – mój rozmówca zniecierpliwił się

- Oj nie denerwuj się, bo pet zaraz ci wypadnie. – zauważyłam kąśliwie – Wsiadłam na Scootera co nie spodobało się zbytnio Maxowi … - zawiesiłam ton

- A ta druga część ? Nie wierzę, że George o to się wkurzył. – pokręcił głową

Przełknęłam ślinę i wzięłam głęboki oddech. – Walnęłam tekstem o tej jego byłej. – mruknęłam pod nosem, kopiąc kamyk

- Co zrobiłaś ?! – skrzywił się Tom

Spojrzałam na niego raptownie zdenerwowana. - Głuchy jesteś ?!

Brunet napełnił poliki powietrzem. – Nooooo Słoooońceeeee …. To pojechałaś po bandzie …

- Dzięki za uznanie.

- Ale jak … Viiiiickyyy … - miał minę do płaczu – Przecież wiesz jak Max to przeżywał. Naprawdę musiałaś kopnąć go w jaja ?! W przenośni oczywiście ! – zaznaczył ręką w górze

- Wkurzył mnie i nim zdążyłam się opanować, było już za późno, bo samo jakoś wyszło z ust … - spojrzałam na niego – Wiem. Żałosna wymówka.

- Otóż to. Dokładnie to samo miałem powiedzieć.

Ręce mi opadły. – Nie pomagasz Tom !!

- A jak ja ci mogę pomóc skoro sama nabroiłaś ?! Pomogłem ! Dałem fajka ! – wyszczerzył się

- Fu. Niedobry był jakiś. – skrzywiłam się i wyrzuciłam końcówkę – Z jednej strony Max, z drugiej śpiączka Nathana … - oparłam się plecami o chłodną ścianę budynku, spoglądając w niebo – Tom, po prostu mam ochotę to wszystko przeklnąć.

- Śmiało. – wyszczerzył się na co nawet na niego nie patrząc, pokazałam mu środkowy palec. Roześmiał się. – Ale tak na serio … - podszedł do mnie – Uzbrój się w większą cierpliwość.

- Kiedy staram się Tom, ale to mi zupełnie nie wychodzi ! Tęsknię za Nathanem, za jego wzrokiem, za jego głosem, dotykiem, a on leży tam i sobie śpi ! – Parker zachichotał, a ja spojrzałam na niego z oburzeniem – O co ci chodzi ?!

- O nic, przepraszam. Śmiesznie to zabrzmiało „a on leży tam i sobie śpi”.

Przewróciłam oczami. – Wiesz o czym mówię, nie łap mnie za słówka.

- Wiem wiem. – dał mi buziaka – Ale nic tobie nie da zamartwianie się. Musisz być silna, bo jak Nath się obudzi to wiesz, że musisz być na chodzie, bo nie będzie mógł od ciebie oderwać wzroku ?

Na samą myśl uśmiechnęłam się. – Chciałabym, żeby to było już.

- Trzymajmy zatem kciuki i módlmy się.

- Tom … ? – zaczęłam nieśmiało

- Co tam Słońce ?

- Jeśli gdzieś zauważysz Maxa to powiedz mu, że chce z nim pogadać, ok ?

- Nie ma sprawy.

- Dzięki

- Vicky … ? – Tom przyjął mój poprzedni ton

- Co tam Słońce ? – roześmiałam się

- Tak się przejmujesz wszystkim dookoła, a coś mi się wydaje, że historia zaczyna się powtarzać.

Ściągnęłam brwi. Już mi nie było do śmiechu. – O czym ty mówisz ?

Spojrzał swoimi brązowymi oczami głęboko w moje, niemalże na wylot. - Kiedy ostatni raz coś zjadłaś ?

Westchnęłam głęboko. – Naprawdę chcesz mi robić teraz wywody, że nie potrafi mi nic przejść przez gardło w tej całej sytuacji ?

- Victoria. To, że Nathan leży w szpitalu razem z Kevinem i, że pokłóciłaś się z Maxem nie usprawiedliwia cię, żebyś miała się głodzić.

- Nie głodzę się ! Nie jestem głodna i tyle ! W ogóle przestań mi matkować ! Co to ma być ?! – uniosłam się – Nie jestem twoim dzieckiem, żebyś mnie pilnował.

- Najlepsza obrona to atak ? Znowu ? – miał spokojny ton

- Przestań mi wmawiać coś co jest nieprawdą ! – syknęłam – Dobrze wiem do czego zmierzasz i wbrew twoim oczekiwaniom nie mam zamiaru o tym rozmawiać ! – powiedziałam stanowczo i wyminęłam go, ale zaraz zawróciłam się – Wracasz do Nathana czy będziesz tu stał ?

- Wracam. – westchnął – Ale i tak nie podoba mi się to. Znowu znikasz w oczach.

- Nie przesadzaj. – zmrużyłam oczy i wspólnie wróciliśmy pod salę – Wiesz Tom, zaraz wrócę, ale chcę coś jeszcze załatwić.

- Ok

Skierowałam się w miejsce, gdzie leżał Kevin. Od wypadku nie odwiedziłam go jeszcze. Niestety mogłam go zobaczyć tylko przez szybę. W tym przypadku nie udało się wkręcić pielęgniarki, że byłam z rodziny. Pielęgniarka i tak z wielką łaską powiedziała mi, gdy nalegałam, że Kevin pomału „dochodzi do siebie” i regeneruje się po operacji. Odetchnęłam z ulgą. Postałam za szybą jeszcze kilka minut, ale stwierdziłam, że trochę bez sensu stać dłużej i zawróciłam z powrotem do Nathanowskiej sali.

Weszłam do środka, a tam zastałam już tylko część gości.

- Gdzie reszta ? – spytałam Kelsey i Toma, którzy tylko zostali

- Wygonili ich. My też musimy się zbierać. – powiedziała pospiesznie blondynka

- Jasne, procedury … - westchnęłam niepocieszona

- Potrzebujesz czegoś ? Przywieźć ci coś jutro ?

- Nie, dzięki.

- Ewentualnie dobre bułki na śniadanie i ciepły obiad. – wtrącił Tom

Spojrzałam na niego, trzymając w sobie wybuch po czym spytałam; - Czy moja mina dość umiejętnie wyraża zażenowanie ?

- Niekoniecznie, bywały lepsze. – Tom wystawił język za co dostał ode mnie kuksańca

- To my już lepiej idziemy, tak Tom ? – zaśmiała się Kelsey i ucałowała mnie – Bądź dzielna. Jesteśmy w kontakcie.

- Zawsze, dzięki.

- Trzymaj się Słońce i zjedz coś ! Pamiętaj, że musisz być w pełni silna, gdy Młody się zbudzi. Będzie cię potrzebował.

- Dobrze mamo … - znudzony ton, ale uśmiechnęłam się i zamknęłam za nimi drzwi. Wróciłam do swojego chłopaka i usiadłam na krawędzi łóżka. – Goście przyszli, goście poszli … A my nadal śpimy, co ? – delikatnie odgarnęłam jego włosy z czoła. Nawet powieka mu nie drgnęła, nawet nie wziął głębszego oddechu. Nic. Właśnie to dołowało mnie najbardziej i podcinało skrzydła nadziei. To, że nie miałam z nim żadnego kontaktu, a tęsknota i zmartwienie jego stanem coraz bardziej rosły. Wyrzuty sumienia, że to przeze mnie ten straszny wypadek miał miejsce, również nie odpuszczały. Na dodatek czekałam na Maxa. Musiałam go przeprosić.

Zeszłam z łóżka na krzesło. Byłam strasznie zmęczona po nieprzespanej nocy, w czasie której skupiłam się na czuwaniu przy Nathanie. Przysunęłam jednak krzesło na tyle blisko, by móc złączyć swoją dłoń z dłonią chłopaka. Oparłam brodę o swoje przedramię i wpatrywałam się w nieruchomą twarz ukochanego.

Nie wiem ile tak siedziałam, ale gdy już czułam, że moje powieki stawały się ciężkie i gdy już wchodziłam w błogi stan, drzwi do dali otworzyły się, a ja podskoczyłam.

- Max – powiedziałam cicho, widząc mężczyznę w wejściu

Spojrzał na mnie chłodno po czym zamknął za sobą drzwi i bez słowa wszedł do środka. To jest ten czas Wiktoria, przepraszaj ! Otworzyłam oczy na całą szerokość, by w ten sposób pobudzić się i przystąpiłam do dzieła;

- Max … Max, proszę, spójrz na mnie. – jego zielonkawe tęczówki spoczęły na mojej twarzy – Przepraszam. Bardzo. Nie wiem co we mnie wstąpiło. Nie powinnam była tak mówić. W ogóle wspominać o tej – zagalopowałam się i tu chrząknęłam znacząco, na co Max posłał delikatny uśmiech, a widząc to kamień spadł mi z serca, bo wiedziałam, że już będzie dobrze – Postąpiłam jak głupia kretynka. Przepraszam.

- Jak kretynka wystarczyłoby. – Max słodko uśmiechnął się, a ja odwzajemniłam gest. Wstałam i przytuliłam się do niego. – Przeprosiny przyjęte. – powiedział mi do ucha

- Cieszę się niezmiernie. – powiedziałam ucieszona i już miałam się od niego odsunąć i wrócić na krzesło, gdy nagle zrobiło mi się czarno przed oczami i troszkę ścięło mnie z nóg w związku z czym musiałam bardziej oprzeć się na Maxie, który od razu zareagował z niepokojem;

- Vicky co się dzieje ? – przytrzymał mnie mocniej

- Nic. Już jest ok. – przyznałam po paru sekundach i o własnych siłach odsunęłam się od niego

- Ale coś się stało ? – przyglądał mi się uważnie

- No coś ty. – skłamałam, nie chcąc kolejnego litowania się – Wszystko dobrze jest. – posłałam uśmiech i wróciłam na krzesło, czując jednak jak kołatało mi serce

- Może pójdę po lekarza ?

- Oszalałeś ? Przecież mówię, że wszystko w porządku.

- Dobrze, jak chcesz.

- Możesz mi się już tak nie przyglądać perfidnie ? – przewróciłam oczami

- Może zjadłabyś coś ?

Wiktoria oddychaj … - NIE. DZIĘKUJĘ. – powiedziałam dosadnie. Ale kulturalnie ;) ! – Gdzie byłeś ? – zmieniłam temat

- Dzwoniłem do mamy i brata.

Kiwnęłam głową. – Tęsknią ?

- Trochę. Szczególnie mama. Jestem z nią bardzo zżyty.

- Też byłam. – wypsnęło mi się

Max ściągnął brwi. – Jak to ? – przysunął drugie krzesło do mojego i usiadł obok

- Pokłóciłam się śmiertelnie z rodzicami i siostrą.

Syknął. – Aż tak ?

Przytaknęłam smutno głową, bawiąc się swoimi dłońmi. – Niestety. Zataili przede mną coś bardzo ważnego i oszukiwali przez długi czas, pozwalając żyć w kompletnej niewiedzy.

- A nie pomyślałaś, że ta „niewiedza” mogła wydać się dla nich najlepszym rozwiązaniem ?

- Dla nich czy dla mnie ? – spojrzałam znacząco i dopiero zauważyłam, że był tuż tuż obok

- Dla ciebie … miałem na myśli … - również zauważył tą bliskość – Bo widzisz – chrząknął, doprowadzając się do porządku – Może nie chcieli cię denerwować po prostu i zaoszczędzić zmartwień ?

- To świetnie, bo nie zaoszczędzili tego, gdy dowiedziałam się prawdy przez przypadek. Wręcz przeciwnie, zafundowali mi podwójną dawkę bólu. – spuściłam głowę

- Kiedyś się wszystko ułoży.

- Taaaaa. Dwa metry pod ziemią. – chrząknęłam znacząco

- Victoria i jej czarne żarty. – skomentował Max z uniesioną brwią

- Powiem ci tyle; jak ktoś chce, szuka sposobów, jak ktoś nie chce, szuka powodów.

- Jestem pod wrażeniem. – przyznał z uśmiechem – Ale pamiętaj, że nigdy nie można tracić nadziei na lepsze jutro. To podstawa funkcjonowania i walczenia o swoje dobro. – wziął mnie za rękę

Spojrzałam na jego dłoń, w której trzymał moją. Była taka ciepła … Między nami zapanowała cisza i zrobiło się niezręcznie …

Do sali weszła pielęgniarka. Zabrałam dłoń spod dłoni Maxa.

- A państwo ciągle wytrwali ?

- Tak – odpowiedział George – A pani ciągle ma dyżur. – posłał jej szarmancki uśmiech. Widzisz Wiki ? To jakieś twoje chore urojenia. Max to kobieciarz i nie musisz niczym się przejmować. Niczego nie kombinuje. I dobrze. I tak ma zostać !

Pielęgniarka podała Nathanowi nową kroplówkę, zmierzyła jemu temperaturę po czym obdarzając Maxa słodkim uśmiechem, wyszła.

- Leci na ciebie.

- Na mnie ? – spojrzał Max niewinnie

- A na mnie ?

- No wiesz … W dzisiejszych czasach

- Nawet nie próbuj ! – przerwałam mu i ziewnęłam

- Powinnaś się przespać.

- Nie mogę sobie pozwolić na takie luksusy.

- Przestań. Przecież będę tutaj cały czas i zbudzę cię jakby nasz śpiący królewicz się obudził.

- …

- Naprawdę. Prześpij się. To ci dobrze zrobi i nabierzesz kolorków, bo blada jesteś.

- Dziękuję. Jak to przyjemnie usłyszeć coś miłego od kumpla. – skwitowałam, usadowiłam się na krześle i już zamykałam oczy, gdy jeszcze usłyszałam zdziwione;

- Tu chcesz spać ?!

- A gdzie ?!

- Myślałem, że pojedziesz do domu i wyśpisz się jak człowiek !

- No chyba cię pogięło ! – oceniłam, wtuliłam się w oparcie i momentalnie zasnęłam

**

Zaczynałam budzić się. Poczułam przyjemną woń męskich perfum i to, że mój policzek był o coś oparty. A i jeszcze jedno – czyjeś ramię i dłoń jakby przytrzymujące mnie. Otworzyłam pomału oczy i uniosłam głowę. O jakieś 2 cm od mojej znajdowała się twarz Maxa.

- Hej – uśmiechnął się – Jak się spało ?

- No generalnie to bosko tylko nie wiem jakim cudem przeistoczyłam się na twoją osobę … ?

- Zsuwałaś się z tego krzesła bezwładnie i mało co byś nie zleciała i musiałem cię złapać.

- Om. W takim razie dziękuję. – podniosłam się i odsunęłam od niego

- Vicky … wszystko gra ?

- Tak.

- …

- To znaczy nie.

- Słucham.

- Bo widzisz … - ściągnęłam brwi – trochę mi nieswojo i niezręcznie się czuję …

- Gdy co ?

Westchnęłam, czując się zażenowana. – Nie, nic. Nieważne. – wycofałam się

- No mów !

- Nie ma o czym.

- Vicky przecież przyjaźnimy się. Możesz mi wszystko powiedzieć.

Przygryzłam wargę. „Przyjaźnimy się” ; no właśnie, czyżby obydwoje tak samo rozumiemy przyjaźń ? Wiki, w co wdepnęłaś, po co przed chwilą wyjechałaś z tym tekstem …

- Muszę siku. – spanikowałam. Max zabrał przedramię z moich pleców, oswabadzając mnie, a ja szybko ewakuowałam się. Oczywiście nie odczuwałam potrzeby wyjścia do toalety. Po prostu musiałam zakończyć ten temat, a ucieczka wydawała mi się być jedynym wyjściem.

- Wiktoria, co z ciebie za tchórz się zrobił ? – ganiłam siebie pod drzwiami do sali. Postałam tam jeszcze chwilę, by odetchnąć i wróciłam jakby nigdy nic.

- Która godzina ? – spytałam Maxa – Długo spałam ?

- Noooo zaszalałaś.

- ?

- Całe trzy godziny.

Mlasnęłam. – To jak; istne szaleństwo. – podeszłam do Nathana – Jak kochanie się czujemy ? – pogłaskałam go po policzku – Widzisz ? Twoja dziewczyna zdążyła już się wyspać, a ty jeszcze sobie słodko śnisz, nie za długo ?

- Idę do baru na dole, przynieść ci coś ? – wstał George

- Max !

- … hm ?

Wstąpiła we mnie odwaga i stanęłam przed nim. – Dlaczego tak się starasz ?

Pokręcił głową z delikatnym uśmiechem. – Nie rozumiem …

- Pytam „dlaczego tak się starasz” ? Czemu tak o mnie dbasz ? – założyłam ręce na piersiach – Max, przecież przyjaźnimy się. Możesz mi wszystko powiedzieć. – wykorzystałam jego tekst

Zmrużył oczy. – Vicky co ty sugerujesz ? – przybliżył się do mnie

- Ja niczego nie sugeruję. Ja tylko pytam. – poprawiłam dosadnie

- Słuchaj Młoda – mówił spokojnie z pewnym siebie uśmiechem – nie mam pojęcia co ci tam chodzi po główce, ale kiedyś obiecałem Nathowi, że cokolwiek się z nim stanie i przydarzy, mam ciebie chronić, pilnować i troszczyć się, więc dopełniam tej obietnicy. – wyjaśnił – A co ty o tym myślisz to nie mam pojęcia. – przejechał po mnie wzrokiem od góry do dołu aż mało co bym się zawstydziła – I raczej się nie dowiem. – dokończył i spytał jeszcze raz – Chcesz coś do jedzenia ?

- Nie – mruknęłam, mając świadomość, że właśnie zrobiłam z siebie kompletną idiotkę …

Halo halo, jest tam kto ... ? Przepraszam, że tak długo kazałam na siebie czekać. Wiem, że moje tłumaczenia, że sesja spędza mi sen z powiek nie wszystkie z Was będzie przekonywać, ale musicie uwierzyć mi na słowo. Kolokwiów, a teraz egzaminów mam od huka, a że jestem na I roku i jest to dla mnie nowość i nie lada wyzwanie, siedzę całymi dniami nad nauką do późnych godzin nocnych, gdzie boli mnie po tym wszystkim głowa i nie wiem czy jest mi niedobrze z nadmiaru nauki i od miliardów literek czy tylko mi się zdaje, że jest mi niedobrze -.- ... Musimy wytrzymać jeszcze ze 2 tygodnie, a potem wakacje, o których nawet nie jestem w stanie teraz marzyć, bo wizja nadchodzących kolejnych egzaminów jest mroczniejsza.

Mimo tego, że nie było mnie tu bardzo długo, wierzę, że ktoś tam na mnie i na ten rozdział czekał. I za to dziękuję z całego serca <3 !

Pomysł na kolejny rozdział jest. Nawet zastanawiałam się czy by nie połączyć jego w tym rozdziale, ale wyszedłby zbyt długi, a poza tym jestem niesamowicie zmęczona i padam na nos, a za parę godzin muszę wstać i jechać na uczelnię, a potem uczyć się na wtorkowy i środowy egzamin. Chciałabym nexta dodać w tym tygodniu, ale nie wiem jak to wyjdzie. 

Mam nadzieję, że u Was nie ma takiej zamoty i, że wszystko w porządku :) ??

Ściskam ostatkami sił, ubieram się w piżamkę i zmykam pod kołderkę spać.

Dobranoc :* !

PS dokładnie tydzień temu ( 9 czerwca ), w dniu moich 20 urodzin zostałam ciocią- moja Sis urodziła córeczkę dokładnie w dniu kiedy ja się urodziłam, cudowny fuks, prawda :) ?! 
Dziękuję za życzenia urodzinowe, które dostałam od Was :) !! 
<3