Proszę być dobrej myśli - rozdział 122.

Usłyszawszy o wypadku Nathana i Kevina od razu wybiegłam z walizką z lotniska i wrzuciłam się do pierwszej lepszej taxówki, stojącej na parkingu.

- Do szpitala Cedars- Sinai Medical Center szybko ! – niemalże krzyknęłam do kierowcy. Ten widząc mój stan roztrzęsienia nie czekając ani chwili dłużej, nacisnął na gaz i z piskiem opon ruszyliśmy w podanym przeze mnie kierunku.

Wodziłam wzrokiem jak opętana. Nie wiedziałam co robić. Jakim cudem to się stało ?! Miałam wrażenie, że to wszystko to jeden wielki koszmar, a lada chwila zobaczę się z roześmianym Nathanem i przeprosimy się nawzajem, wybaczymy sobie i znowu zaczniemy wspólne życie od początku. Tak bardzo tego pragnęliśmy przecież … Ale rzeczywistość była tym razem nadzwyczaj brutalna. Moja miłość życia miała wypadek z Kevinem. Przewieźli ich do szpitala. Któryś z nich właśnie walczył o życie na stole operacyjnym, a ja nie wiedziałam który ! Wiem, że było to paskudne, ale modliłam się, żeby NIM nie był Nathan. Nigdy nikomu źle nie życzyłam. Tym bardziej Kevinowi, który był naprawdę w porządku facetem, ale i tak myślałam tylko o tym, żeby to Nath był w lepszym stanie. Wiem. Podłe …

Wybrałam numer telefonu Toma.

- No Słońce kurde, gdzie ty jesteś ?! – odebrał – Wszyscy cię szukamy, a Młody z Kevinem

- Oni mieli wypadek Tom. – przerwałam mu

Chwila ciszy w słuchawce i nagle wybuch Parkera; - CO ?!

- Zadzwonili do mnie ze szpitala, że mieli wypadek ! – krzyknęłam rozżalona do słuchawki, nie zwracając uwagi na obecność kierowcy, który trzeba mu to przyznać; pędził ulicami wzorowo !

- Ale żyją ? Co z nimi ?!

- Któryś z nich teraz ma operację, podobno jest w fatalnym stanie, drugi w trochę lepszym. – mówiłam spanikowana

- Ale który to który ?!

- Tom ja naprawdę nic nie wiem ! Właśnie jadę do szpitala. Boże to jest jakiś koszmar !

- Spokojnie Victoria, spokojnie. – Tom przybrał opanowany ton – Który szpital ?

- Cedars- Sinai Medical Center

- Dobra, jedziemy już tam !

Rozłączyłam się. – Błagam niech pan jedzie szybciej !

- Proszę pani i tak już jadę nieprzepisowo. Lada chwila będziemy na miejscu, proszę się uspokoić.

Olałam jego ostatnie zdanie. Jak mam się uspokoić ?! JAK ?!

Kilka minut później wybiegłam z taxówki i wpadłam do szpitala. Podbiegłam do jakiejś pielęgniarki i spytałam ją o dwóch mężczyzn przywiezionych niedawno z wypadku. Wskazała mi gabinet, więc chyba nawet z tego wszystkiego jej nie podziękowawszy, pobiegłam pod wskazane miejsce. Zapukałam i weszłam do środka.

- Dzień dobry – powiedziałam do kobiety z bujnymi lokami, która siedziała za biurkiem - Dowiedziałam się, że tutaj są dwie ofiary z wypadku samochodowego spod hotelu, a pielęgniarka wskazała mi, że mam skierować się tutaj – mówiłam bez ładu i składu, szybko i nerwowo

Kobieta wstała. – Spokojnie – wyciągnęła do mnie rękę – to ja dzwoniłam do pani. Proszę usiąść.

- Ale w jakim oni są stanie ? Co z nimi ? Który ma teraz operację ? Co się właściwie tam stało ?

- Naprawdę nerwy tu nie są dobrym doradcą …

- To niech mi pani cokolwiek powie ! – uniosłam się, nie panując nad sobą

- Nie daje mi pani dojść do słowa.

Popatrzyłam w jej przyjazne, brązowe oczy, wzięłam głęboki oddech i wypuściłam powoli powietrze. – Przepraszam … ale nie potrafię uspokoić się, gdy chodzi o życie kogoś kogo kocham.

- Rozumiem. – pokiwała głową – Chce pani coś na uspokojenie ?

- Nie. Chcę dowiedzieć się w jakim stanie jest Nathan i Kevin.

- Dobrze. Zatem – zasiadła z powrotem za biurkiem i gestem wskazała mi, abym usiadła naprzeciwko niej na krześle. Zrobiłam to na trzęsących się nogach i skupiłam się, byle nie krzyczeć.

- Jest pani kimś z rodziny któregoś z panów ?

- Tak – skłamałam, nie zastanawiając się przez chwilę – siostrą cioteczną Nathana. Tego, który siedział na miejscu pasażera. – wiedziałam, że inaczej nie dowiedziałabym się niczego o jego stanie zdrowia

- Rozumiem. – mruknęła – Otóż, gdy zabieraliśmy go z wypadku stracił przytomność. W czasie drogi nie odzyskał świadomości. – mówiła, a ja czułam jak moje serce z niepokoju biło coraz szybciej i cała trzęsłam się jak osika, bojąc usłyszeć się prawdy – Po zrobieniu szczegółowych badań okazało się, że ma on ciężki uraz głowy. Prawdopodobnie od uderzenia głową z dużą siłą w szybę. – czułam jak oczy robiły się szklane … - Niestety nie dało się inaczej i wprowadziliśmy go w stan śpiączki.

I poszło … Łzy zaczęły lecieć, a przed oczami zrobiło się czarno. – Co zrobiliście ? – wyszlochałam – Nathan jest w śpiączce ?

- Tak. Związane jest to z korzystnym wpływem podawanych leków na metabolizm mózgu oraz poprawę krążenia i wentylacji pacjenta.

- Ale – zaczęłam wodzić oczami – Boże, no jak ? – złapałam się za czoło, nie mogąc w to uwierzyć

- Wraz z innymi lekarzami uznaliśmy, że będzie to najlepsza decyzja.

- Ale wybudzicie go jutro, prawda ?

- Najbliższe godziny będą decydujące.

- Słucham ?! – kolejny szok i fala łez – Najpierw wprowadzacie go w stan śpiączki i co ?! I zostawicie go tak ?!

- Proszę się uspokoić. Wybudzimy go jeśli wszystko będzie dobrze za kilka dni. Proszę być dobrej myśli.

- A Kevin ?! Co z nim ?

- To właśnie ten pan ma teraz operację. Kilka narządów wewnętrznych zostało zmiażdżonych, niektóre ścianki naczyń popękały, a dodatkowo trzeba było natychmiast reanimować pacjenta.

- Boże – wzięłam się za usta – ale on przeżyje ?

- Nie potrafię odpowiedzieć pani na to pytanie. Jest w najlepszych rękach choć operacja na pewno będzie trwała jeszcze kilka godzin, ale miejmy nadzieję, że nie dojdzie do komplikacji.

- Myślałam, że skoro powiedziała pani, że Nathan ma uszkodzony mózg i, że jest w śpiączce to gorzej być nie może … - szepnęłam zszokowana – Nie dociera to wszystko do mnie. – kręciłam głową

- Może jednak chce pani coś na uspokojenie ? Jest pani naprawdę bardzo blada. Może się pani położy na chwilę ?

- Nie nie nie – mówiłam jak w amoku – a co grozi Nathanowi skoro mówiła pani, że najbliższe godziny będą decydujące ?

- Usunęliśmy krew z przestrzeni podpajęczynówkowej i zmniejszyliśmy stopień uszkodzenia mózgu. Jednocześnie lekarze monitorują ogólny stan pacjenta. Rokowanie jest niepewne. Zależy między innymi od ciężkości krwotoku, pomimo znacznego postępu w leczeniu neurochirurgicznym i śródnaczyniowym nadal jest poważne; u niektórych chorych występuje ponowny krwotok. U wielu chorych pozostają ubytki neurologiczne, wynikające z trwałych uszkodzeń mózgu na przykład paraliż części ciała albo zaburzenia mowy. Zawsze ryzyko w takich przypadkach jest. - słysząc to mimo, że siedziałam, zrobiło mi się natychmiastowo słabo - Niestety z tego co wyglądało ten wypadek był winą pacjenta, który kierował. Pędzili na skrzyżowaniu przez czerwone światło i ze strony kierowcy z impetem wjechał inny samochód, który przejeżdżał prawidłowo na zielonym świetle. Tamten kierowca miał tylko zadrapania i drobne urazy.

Spieszyli się. Do mnie. To przeze mnie … - Ja … – szepnęłam i ściągnęłam brwi – mogę zobaczyć Nathana ?

- Proszę. Sala numer 25. W razie potrzeby czy pytań jestem do pani dyspozycji.

- Dziękuję. – odpowiedziałam i wstałam, myśląc tylko o tym, żeby jak najszybciej zobaczyć Nathana. Już na chwiejących nogach miałam wychodzić z gabinetu, gdy lekarka zawołała jeszcze za mną;

- Proszę pani ! – zawróciłam się do niej – Proszę być dobrej myśli i modlić się.

Zapamiętałam jej słowa i wyszłam z gabinetu. Zacięcie szukałam sali numer 25, a w głowie huczały mi hasła; „z tego co wyglądało ten wypadek był winą pacjenta”, „pędzili na skrzyżowaniu przez czerwone światło” …

Odnalazłam salę i weszłam do środka. W pomieszczeniu od wejścia rozbrzmiewały tylko sygnały piszczących maszyn. Na nogach z waty podeszłam bliżej do „nóg” łóżka i moim oczom ukazał się Nathan. Spał. Miał milion przyłączonych do siebie urządzeń, które monitorowały pracę jego narządów. Pod nosem i w ustach miał jakąś rurkę. Głowę miał zabandażowaną, pod jednym okiem ogromnego siniaka, a policzki pokiereszowane były w małych rankach. Wyglądał tak, że moje serce pękło i rozpłakałam się.

- Boże, dlaczego mi to robisz ? – mówiłam przez łzy, patrząc na ukochanego pogrążonego w śpiączce. Podeszłam do niego powoli, żeby nie paść, ukucnęłam przed nim i wzięłam go za bezwładną dłoń. – Nath, wybaczysz mi kiedykolwiek ? Przepraszam … przepraszam, że przeze mnie teraz tu cierpisz … - pocałowałam jego dłoń, wpatrując się przez łzy w jego pokiereszowaną twarz – Jesteś zawsze dzielny i silny. Wygrasz tę walkę i wyzdrowiejesz. Wyzdrowiejesz, słyszysz ?! – jeszcze raz ucałowałam jego dłoń - Dopiero cię odzyskałam. Nie możesz teraz odejść. Tak po prostu – zaczęłam płakać - … nie możesz. Słyszysz ?! Nie pozwalam Ci ! – mówiłam, szlochając, nie mając pewności, że mnie słyszał, bo nie było z jego strony żadnej reakcji. Jakbym mówiła do kamienia.

W tej chwili do sali wszedł Tom, Max, Jay, Siva i oczywiście Nareesha z Kelsey.

- Victoria … - Kelsey podbiegła do mnie i przytuliła mnie – tak mi przykro kochanie … - nie trzymałam w sobie płaczu i rozżaliłam się jej w ramionach – Ciiiiii, wszystko będzie dobrze …

- Rany … - jęknął Jay, widząc kolegę w łóżku

- Wszystko będzie dobrze. – starał się twardo powiedzieć Max

- Vicky – Tom, patrząc na Sykesa podszedł do mnie, obejmując mnie – wszystko wiemy. Wyjdzie z tego. Zobaczysz, że go wybudzą lada dzień. Kevin też wygra. – dodał po chwili

- Kev nigdy się nie poddał i zawsze stawia na swoim. – blado uśmiechnął się Siva, a ja nadal płakałam w ramię Toma

- Vicky spokojnie – Nareesha pogłaskała mnie – przynieść ci coś na uspokojenie ?

Pokręciłam głową na „nie”.

- Tom – odezwałam się, podnosząc twarz, by spojrzeć mu w oczy

- Słucham – nawiązaliśmy kontakt wzrokowy

- Ja sobie tego nigdy nie wybaczę.

Ściągnął brwi. – O czym ty mówisz ?!

- Oni tu są i walczą o życie przeze mnie. To do mnie się spieszyli. Miałam szybko zobaczyć się z Nathanem i pogodzić się. To przeze mnie. – szlochałam – Gdybym nie odwalała fochów i nie opuściła domu, to nie wyjeżdżaliby po mnie, a tym bardziej nie przejeżdżali na czerwonym świetle. – mówiłam jak zakręcona – Ja sobie tego nigdy nie wybaczę. A jeśli któremuś z nich

- Victoria przestań ! – doszedł do nas Max, zawrócił mnie w swoją stronę i potrząsnął, bym oprzytomniała – To nie jest twoja wina, rozumiesz ?! To nie ty przejechałaś na czerwonym świetle. To nie ty kierowałaś.

- Ale to ze względu na mnie !

- Równie dobrze mogło to się stać i przed naszym domem, gdy ktokolwiek z nas wracałby ze sklepu zza zakrętu. Tak musiało być i koniec. Nie obwiniaj się za coś, za co nie jesteś winna !

- Jestem winna.

- Nie jesteś. – dodał Tom

Pokręciłam przecząco głową.

- Poinformował ktoś w ogóle jego mamę i Jessicę ? – spytał Jay

- Zajmę się tym jak stąd wyjdziemy. – odpowiedział Siva

Do sali weszła pielęgniarka z tacą ze strzykawkami. Zobaczywszy naszą gromadę zdenerwowała się;

- Co tu się dzieje ?! Proszę państwa co to za wycieczka ?! Proszę w tej chwili opuścić salę !

- Ja stąd się nie ruszę. – warknęłam zapłakana, a widząc mój stan, nawet się nie sprzeciwiła. Zapytała tylko;

- Pani z rodziny ?

- Tak – skłamałam, a reszta wiedziała o co chodziło

- Ja też zostaję. – orzekł Max

- A pan to kto ?

- Przyjaciel. Nie wyrzuci mnie stąd pani choćby nie wiem co. – założył ręce na piersi. Kobieta zlustrowała go wzrokiem po czym odezwała się do reszty;

- Pozostali muszą wyjść.

- Ale – próbował przeciwstawić się Tom,  na darmo

- Bez dyskusji ! – pielęgniarce puściły nerwy

- Jedźcie do domu. – powiedział przytomny Max – I tak nie macie co tutaj siedzieć. Będziemy dzwonić.

- Koniecznie ! – upomnieli się wszyscy

- Trzymaj się i bądź dobrej myśli. Wezmę twoją walizę do domu. – Tom mnie przytulił, ale widząc wzrok nabuzowanej pielęgniarki wszyscy niezwłocznie opuścili salę. Zostałam w niej ja, Max, pielęgniarka i biedny, śpiący Nathan. Kobieta zmieniła mu kroplówkę, wstrzyknęła coś dożylnie i opuściła nas.

Usiedliśmy na dwóch różnych krzesłach. Po sali roznosiło się tylko pipczenie maszyn. Wpatrywałam się w twarz Nathana, a po policzkach spływały mi łzy. To nie tak wszystko miało być. Mieliśmy pogodzić się, być razem i już miało być pięknie. Naprawdę czułam się winna za ten wypadek. Gdyby nie ja … Żeby tylko wyszli z tego. On i Kevin ! Byle operacja się udała ! Wzięłam w swoje dłonie dłoń Nathana i siedziałam tępo wpatrzona w niego.

- Vicky to naprawdę nie twoja wina. – przerwał ciszę Max

- A czy to ma teraz jakiekolwiek znaczenie ? – nie odrywałam wzroku od ukochanego – Są tutaj, walczą o życie i pełne funkcjonowanie, a moje wyrzuty sumienia i tak nie opuszczą mnie do końca życia, więc proszę cię, nie staraj się mnie pocieszać ani wciskać kitu, że to nie przeze mnie.

- Oni na pewno nie chcą, żebyś się oskarżała. To był wypadek, rozumiesz ? WYPADEK. Coś co mogło się przydarzyć równie dobrze mi czy tobie.

- Ale nie zdarzyło się mi czy tobie tylko im ! – wyzwałam Maxa wzrokiem - … wszystko bym oddała jeśli mogłabym zamienić się z nim miejscami i jeżeli miałby możliwość być w pełni zdrów jak jeszcze kilka godzin temu …

- Naprawdę oddałabyś swoje zdrowie za niego ?

- Nawet życie. – powiedziałam bez zawahania, mierząc się spojrzeniem z Georgiem i wróciłam wzrokiem do Nathana

W sali ponownie było słychać tylko urządzenia, gdy Max wstał.

- Idę po kawę, chcesz coś ?

Zaprzeczyłam ruchem głowy i po chwili zostałam sama z Nathanem.

- Co mi za życie gdybym ciebie nie miała kochanie, co ? – dotknęłam palcem jego pokiereszowanego policzka - A kiedy będę już stara i wnuki zapytają mnie jak wyglądała moja prawdziwa miłość, nie chcę wtedy wyciągać albumów ze zdjęciami tylko chcę im wskazać na Ciebie, siedzącego naprzeciwko mnie w fotelu. – zapłakałam – Proszę cię, nie zostawiaj mnie ... – łzy leciały bogato, ale patrzyłam na niego z czułością mimo to i gładziłam jego policzek - Nie możesz odejść … Ja … Ja nie przeżyję bez ciebie.

Nathan leżał nieruchomo i bez żadnych oznak życia. Widok ten podcinał mi skrzydła i odbierał nadzieję, że będzie dobrze. Za parę minut wrócił Max. Nie spojrzałam na niego dopóki pod nos nie podstawił mi bułki.

- Nie jestem głodna. – delikatnie odsunęłam jego dłoń

- Nie jadłaś niczego od rana.

- Nie jestem głodna. – powtórzyłam twardo i spojrzałam mu w oczy – Płakałeś ? – zwróciłam uwagę na ich szklistość i czerwony kolor wkoło

- Musisz jeść. – odpowiedział, olewając moje pytanie. Zatem ja olałam jego zdanie i poddał się, nie namawiając mnie dalej.

 Siedzieliśmy na krzesłach z przerwami na małe kroki po sali, żeby rozprostować nogi, bodajże do 2 w nocy, gdy pewien lekarz wszedł do nas i poinformował, że kilkugodzinna operacja Kevina udała się i pacjent został przewieziony na oddział. Jeden kamień z serca nam spadł. Big Kev przeżył i teraz miał za zadanie dochodzić do siebie. Modliliśmy się, by przez jeszcze całą noc Nathan nie dostał kolejnego krwotoku, o którym wspominała lekarka, który mógłby zaważyć na jego zdrowiu, a nawet życiu.

- No Młody – uradowany Max zwrócił się do Nathana, gdy lekarz wyszedł – teraz kolej na ciebie. Czekamy na dobrą wiadomość. – „posmyrał” go za uchem

W myślach podziękowałam losowi, że ocalił Kevina. Następnego dnia do niego zajrzę – pomyślałam. Całą noc spędziliśmy z Maxem na czuwaniu przy Nathanie na krzesłach przy jego łóżku. Przez całą noc nie zmrużyłam oka nawet na moment. Ciągle myślałam o swojej miłości, o wspólnych chwilach od czasu kiedy pierwszy raz zobaczyliśmy się. Nieraz przyłapałam siebie na nieświadomym uśmiechu, wspominając zabawne momenty. Spojrzałam na Maxa. Spał skręcony na krześle. W międzyczasie przychodziły w nocy pielęgniarki, które kontrolowały stan Sykesa. Poddałam się zmęczeniu dopiero koło 6 rano, by po półgodzinnej drzemce zostać obudzona szturchaniem;

- Vicky, jedź do domu.

Podniosłam się i wyprostowałam na krześle. Spojrzałam zaspana na Maxa, który stał nade mną.

- Nie nie, wszystko ok. – i od razu przeniosłam wzrok na Nathana, który od wczorajszego wieczora wcale się nie zmienił – Cześć Kochanie – nachyliłam się i pocałowałam go delikatnie w policzek -Obchód jest za godzinę. – poinformowałam Georga

- Dobrze, może czegoś się dowiemy, może coś się ruszyło ku lepszemu.

- Mam taką nadzieję. W końcu w nocy nic złego się nie stało i krwotok się nie powtórzył.  To czekanie i niemoc jest najgorsza … Nawet nie możemy mu pomóc.

- Ty też nie chcesz sobie pomóc. – usłyszałam i spojrzałam na niego zdezorientowana – Jeśli nie chcesz jechać do domu wypocząć to chociaż zjedz coś tutaj.

- Odczepisz się w końcu ode mnie ? Ciągle tylko nadajesz mi o jedzeniu jakbym nie miała większych problemów. Jak poczuję, że jestem głodna to pójdę i zjem, tak ?!

- Musisz mieć siłę, żeby tu być. W nocy za każdym razem jak się przebudzałem na tym twardym krześle, zawsze czuwałaś i nigdy nie spałaś. Jestem pewien, że za dużo to ty się nie zdrzemnęłaś.

Zniecierpliwiłam się. – Po pierwsze Max !; Jestem dorosła ! Po drugie; jestem istotą rozumną i wiem co robię ! Więc zachowaj te smęty i starania dla swojej przyszłej dziewczyny i nie truj mi już więcej, ok ?

- Jeżeli widzę, że z czymś sobie nie radzisz i potrzebujesz pomocy, to na pewno nie będę na to patrzył i nie reagował, zapamiętaj to sobie. – wytknął mi palcem, a ja w odpowiedzi przewróciłam oczami …

Hej Kobiety ! Od razu przepraszam za wszelkie błędy czy niezgodności w tym rozdziale ( o ile takowe są, sprawdzałam 2 razy i wydawało się być ok ), ale od kilku dni nie ogarniam. Zresztą jak same zauważyłyście nie dodałam rozdziału przez 2 tygodnie przez co jest mi wstyd i należy mi się za to chłosta. Przepraszam ! 

Popłaczemy w następnym rozdziale również - obiecuję Wam ! 

Jupi ! Pod ostatnim rozdziałem moje wierne Anonimki zostawiły po sobie ślad. Cieszę się bardzo, że jesteście nadal ze mną :) 

I naprawdę jestem z siebie dumna, że udało mi się wyzwolić w Czytelniczkach tyle bogatych emocji i przeżyć, bo naprawdę nie jest łatwo poruszyć pisaniem, a mi się to chyba ostatnio udało z tego co mi pisałyście :)

Jak tam Maturzystki ? Pamiętam o Was i wytrwale trzymam kciuki ! Jak samopoczucie po dotychczasowych egzaminach ? Wierzę, że poszło dobrze, bo w końcu jak nie Wy to kto ;) ? Może niejedna dusza zawita na studia do Wawy :) ? Właśnie ! Jakie macie plany na swoją przyszłość :) ? 

Jutro wyjeżdżam na weekend do Puław - odmóżdżyć się. Wyślijcie mi choć ociupinkę dobrej energii, co ? Potrzebuję tego bardzo ! :)

A tymczasem tak się sobie zastanawiam czy sepuku popełnić teraz czy dzień przed sesją ... ?